บทที่ 6 ไม่ถนัดเรียกพี่

บทที่ 6 ไม่ถนัดเรียกพี่

สองวันต่อมา

ณ มหาวิทยาลัย G

“ฮัลโหล...นานาถึงยัง” คนตัวเล็กต่อสายหาเพื่อนเมื่อขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของคณะ

(ยังเลยเจส รถติดแกถึงละหรอ)

“ใช่ฉันพึ่งถึงเหมือนกัน”

ก๊อกๆ เสียงเคาะกระจกรถฝั่งคนนั่งทำให้ฉันต้องชะงัก เมื่อพบกับใบหน้าคมที่คุ้นเคยบุคคลที่ฉันไม่อยากเจอ

(อือ....แกแค่นี้นะขับรถก่อน)

“โอเค”

มือบางกดลดกระจกลงเพื่อถามความต้องการของคนที่มาเคาะกระจกเรียกเธอ “นายต้องการอะไร”

“เปิดประตูสิ” มาเฟียหนุ่มลูกครึ่งชี้ที่ประตูบ่งบอกความต้องการว่าจะเข้าไปนั่งด้านในรถด้วย

“เห้อ……” ฉันถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายก่อนกดเปิดล็อคประตูให้คนตัวสูงเข้ามานั่ง

“เห็นจอดรถอยู่นานเลยเข้ามาทักทาย”

“นายล้มเลิกความคิดที่จะให้ฉันไปเป็นคู่นอนคนโปรดสักทีเถอะ” ฉันอดไม่ได้เลยพูดออกไป

“ฉันจะตามจีบเธอ จนกว่าเธอจะสนใจฉัน” คนตัวสูงไม่พูดเปล่ามือหนาเลื่อนไปจับที่คางเรียว แต่ไม่นานนักมือบางก็ปัดออก

“เหอะ! นายไปจัดการเด็กในสต็อกของนายให้หมดก่อนแล้วค่อยมายุ่งกับฉัน” พูดจบคนตัวเล็กก็เปิดประตูก้าวขาลงจากรถทันที ฮันเตอร์เห็นอย่างนั้นจึงเปิดประตูอย่างไวเพื่อเดินตามไป

“คนอะไรตัวเล็กนิดเดียวเดินไวชิบ” ฮันเตอร์บ่นพึมพำให้กับความไวของเจสสิก้า แต่ด้วยความที่เขาขายาวกว่าก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวคนตัวเล็กได้ไว

“จะเดินตามมาทำไมไม่มีเรียนหรือไง” คนตัวเล็กแสดงสีหน้าไม่พอใจที่เขาเดินตามมา

“มีแต่จีบเธอสำคัญกว่า” ท่อนแขนแกร่งยกขึ้นไปพาดบนคอของคนตัวเล็กกว่า

“นี่อย่ามากอดฉันนะ” ร่างบางเริ่มหน้ายู้ด้วยความหงุดหงิดที่เขาเอาแต่แตะเนื้อต้องตัวเธอไม่หยุด

“อ่าวเธอเรียนคณะนี้เองหรอ” ในขณะที่ฉันพยายามเดินหนีฮันเตอร์ก็เดินมาเจอแก๊งเพื่อนของเขาอีก ซึ่งผู้ชายหน้าตี๋ ๆ ได้เอ่ยถามฉัน

“ใช่ค่ะ”

“เธอน่าจะเป็นรุ่นน้องนะ ยินดีที่ได้รู้จักเรายังไม่ทำความรู้จักกันเลย”

“พี่ชื่อสายฟ้านะ” ผู้ชายหน้าตี๋แนะนำชื่อตัวเองออกมา

“ส่วนคนนี้ชื่อบอสตัน” ผู้ชายลูกครึ่งที่ดูหน้าตาร้ายกาจ

“ส่วนคนนี้ชื่อชาร์ลี”ผู้ชายลูกครึ่งที่ดูเงียบขรึม เย็นชา

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่สายฟ้า พี่บอสตันและก็พี่ชาร์ลี ฉันชื่อเจสสิก้าค่ะ เรียนอยู่ปีสอง ” ฉันเอ่ยทักทายพร้อมแนะนำชื่อตามมารยาท ซึ่งพี่ ๆ เขาก็ดูเป็นมิตรดี

“ทำไมเธอไม่เรียกฉันพี่บ้าง” ฮันเตอร์โวยอย่างไม่ยอม

“ไม่ถนัด” เจสสิก้าตอบด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่ารำคาน

“ไม่ถนัดเรียกพี่ เรียกผัวก็ได้นะ” ฮันเตอร์พูดพร้อมยักคิ้วให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้ทำหน้ายู้ใส่เขาเหมือนลูกหมาที่เตรียมพร้อมจะกระโดดกัดคอเขายังไงยังงั้น

“เหอะ! ฝันกลางวันอยู่หรือไง งั้นเจสไปก่อนนะคะพี่ ๆ” ฉันเอ่ยกล่าวลาเพื่อน ๆ ของเขาและเดินปลีกตัวออกมาทันที  

“ยังไงว่ะ ตามเขาเป็นเงาเลย” สายฟ้าเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเจสสิก้าเดินออกไปแล้ว

“อยากได้ของเล่นชิ้นใหม่ก็ต้องลงทุนหน่อยป่าวว่ะ” ฮันเตอร์พูดพรางจุดบุหรี่ราคาแพงสูบอัดเข้าปอด

“ดูท่าแล้วน้องจะไม่ยอมมึงง่าย ๆ นะ” บอสตันออกความเห็นตามสิ่งที่เห็นเจสสิก้าดูไม่ยอมคนและจะตกหลุมพรางของเพื่อนเขาได้ยากกว่าผู้หญิงอื่น ๆ แน่ ๆ

“กูมีวิธีแล้วกัน ไม่ยากหรอก”

“ระวังจะติดกับดักตัวเองซะเอง” ชาร์ลีเอ่ยเสียงเรียกตวัดสายตามองเพื่อนนิ่ง ๆ

“เออคืนนี้มึงจะเข้าไปเช็คของกับกูไหมไอ้บอส” ฮันเตอร์ทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่เพื่อนกำลังพูด บ่ายเบี่ยงไปเรื่องงานของพวกเขาทันที

“กูไปอยู่แล้ว ละพวกมึงอีกสองคนไปไหม” บอสตันตวัดสายไปมองหน้าเพื่อนอีกสองคนเพื่อรอคำตอบ

“อือ...ไป” ชาร์ลีพยักหน้าเบา ๆ

“กูน่าจะตามไปทีหลังว่ะ ม๊าชวนกูไปทานข้าว” สายฟ้าตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่แม่เอ่ยปากเขามักปฏิเสธไม่ได้

“ทานข้าวหรือดูตัวกันแน่” ฮันเตอร์พูดอย่างรู้ทัน

สายฟ้าเกิดในตระกูลคนใหญ่คนโตมีหน้ามีตาในสังคมจึงมักถูกทาบทามให้แต่งงานกับลูกสาวบ้านนู้นบ้านนี้ ซึ่งตัวมันเองก็เจ้าชู้เที่ยวไปเรื่อย ไม่จริงจังกับใครสักคน แม่มันเลยชอบบังคับไปดูตัวซึ่งทุกครั้งก็ไม่เคยสำเร็จเพราะสายฟ้าเองก็มีกลวิธีหนีออกมาทุกที

อีกด้าน

“แกหายดีหรือยัง” ฉันเอ่ยถามเพื่อนในขณะที่นั่งเรียนกันอยู่

“หายแล้ว...คืนนี้พร้อมตี้” นานาตอบพร้อมตวัดสายตาอ้อน ๆ มาทางฉัน

“คืนนี้จะไปไหนว่ามา” สายตาอ้อน ๆ ที่เพื่อนฉันแสดงออกมาคือการเชิญชวนเป็นนัย ๆ ว่าคืนนี้ฉันต้องไปกับนาง

“บอสตันคลับ เหมือนเดิม”

“กี่โมงว่ามา”

“พรุ่งนี้ไม่มีเรียน สักสามทุ่มละกัน”

“อืมโอเคดีล” ฉันตอบตกลงที่จะไปเพราะเราสองคนก็เป็นกันแบบนี้มาตลอดไปไหนไปกัน ยกเว้นเสียว่าไปไม่ได้จริง ๆ

ติ๊ง~ ติ๊ง~ เสียงแจ้งเตือนไลน์ของเจสสิก้าดังขึ้น

LINE

HUNTER : เลิกเรียนหรือยัง

JESSI : นายเอาไลน์ฉันมาจากไหนเนี่ย

HUNTER : ไม่ต้องรู้หรอก ฉันถามว่าเลิกเรียนยัง

JESSI : เลิกเย็น

HUNTER : แต่เธอต้องพักเที่ยงไม่ใช่หรอ

JESSI : ฉันต้องไปกินข้าวกับเพื่อน นายเลิกตามฉันได้แล้ว

มือบางกดปิดโทรศัพท์ทันทีที่สนทนาจบไม่รู้ว่าอีกฝ่ายตอบกลับอะไรมาไหม แต่ไม่อยากคุยต่อแล้ว ซึ่งไม่นานนักก็หมดเวลาเรียนคาบนี้พอดี พร้อมการบ้านที่อาจารย์ให้ไว้มหาศาลแต่ดีที่เป็นงานไม่ยากมากทำแป๊ปเดียวก็คงเสร็จ

“กินข้าวไรดีนะวันนี้” นานาหันมาถามฉันในขณะที่เก็บอุปกรณ์การเรียนลงกระเป๋า

“ฉันอยากกินขนมจีนแกงเขียวร้านป้าแสงที่โรงอาหารคณะ”

“งั้นไปกันพูดแล้วหิว” นานาหยัดตัวยืนเต็มความสูงก่อนเดินฉันออกจากห้องเรียน

“เจสสิก้า!!”

ใบหน้าเรียวตวัดสายตาไปมองตามเสียงที่เรียกตามสัญชาตญาณ พบเป็นฮันเตอร์

“แกรู้จักพี่ฮันเตอร์ด้วยหรอ” นานาที่เดินอยู่ได้ยินคนเรียกเพื่อนจึงหยุดเดิน

“ไม่อยากรู้จักสักหน่อย”

“เสือตัวพ่อเลยนะ” นานาพูดพร้อมยักไหล่เบา ๆ

“เธอจะไปกินข้าวที่ไหนกันหรอ” คนตัวสูงเดินเข้ามาถาม

“โรงอาหารคณะค่ะ” เป็นนานาที่ตอบแทนฉัน

ฉันเองได้แต่กรอกตามองบนด้วยความเบื่อหน่ายต้องเจอทุกวันเลยไหมหรือว่าถ้ายอมเป็นคู่นอนแล้วนายนี่จะเลิกยุ่ง คิดแล้วก็ได้แต่สูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะตวัดสายตาไปมองเพื่อนตัวเองเพื่อส่งสัญญาณว่าไปจากตรงนี้กัน

“พี่จะไปกินด้วยกันไหมคะ”

โอ้ย!!! ไม่ใช่ยัยนานาเห็นสายตาฉันอ้อนวอนให้พูดแบบนั้นหรอ ด้วยความที่ไม่สบอารมณ์ฉันเลยเดินนำทิ้งสองคนนั้นให้ยืนคุยกันไปเลย

“แกเป็นอะไรอ่ะ” นานาเดินมาขนาบข้างเพื่อถามถึงอารมณ์ที่ฉันแสดงออก

“ไว้ฉันจะเล่าให้ฟังนะ” ฉันกระซิบบอกเพื่อน

“พวกเธออยากกินอะไรฉันเลี้ยงเอง” ฮันเตอร์เสนอให้กับสองสาว

“………”

“เอ่อ...งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะค่ะ” นานาที่เห็นว่าฉันไม่ตอบเลยเป็นฝ่ายคุยกับฮันเตอร์แทนฉัน ก่อนจะเดินนำไปยังโรงอาหาร

เมื่อทั้งสามคนก้าวขาเข้ามาในโรงอาหารกับมีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่พวกเธออย่างประหลาดใจ เพราะบุคคลที่สามที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหนุ่มฮอตของมหาลัยเลยก็ว่าได้ทำไมถึงมากับพวกเธอได้ ทั้งที่สาว ๆ หลายคนหมายปองกันนักกันหนาก็ได้แค่นอนด้วย

“ฉันไปซื้อขนมจีนร้านป้าแสงนะ” ฉันรับรู้ได้กับการถูกจ้องมองมาจากหลาย ๆ โต๊ะในโรงอาหารแต่ทำเป็นไม่สนใจ ในขณะที่เดินไปซื้อข้าว ฮันเตอร์ก็ยังเดินตามเป็นเงาเหมือนเดิม

“นายจะกินอะไรก็ไปซื้อสิ จะตามฉันมาทำไม” ฉันตวัดสายตารำคานใส่เขาเล็กน้อย

“จะกินกับเธอ จะจ่ายเงินให้ด้วย” ร่างสูงยิ้มตอบหน้ามึนไม่ไหว

“ป้าคะ เอาขนมจีนเขียวหวานที่หนึ่งค่ะ”

“สองเลยครับป้า”

“แปดสิบบาทจ้ะหนู” ป้าตักขนมจีนให้ไม่นานก็ยื่นจานมาวางให้

“นี่ครับไม่ต้องทอน.....” คนตัวสูงยื่นแบงค์แดงให้ป้า ก่อนจะชิงหยิบจานของฉันไปถือให้ด้วย ฉันจึงต้องจำใจไปหยิบช้อนส้อมมาให้เขาด้วย ก่อนเดินไปโต๊ะกินข้าวประจำที่ฉันกับนานาชอบนั่งซึ่งตอนนี้คนตัวสูงก็เดินนำไปหานานาเพื่อนฉันแล้ว

ฉันที่เดินตามมาหย่อนก้นลงนั่งข้าง ๆ นานา ซึ่งเป็นที่นั่งตรงกันข้ามกับเขา ก่อนจะยื่นมือไปวางช้อนส้อมลงบนจานของฮันเตอร์

“แล้วเธอชื่ออะไรหรอ” ฮันเตอร์เอ่ยถามเพื่อนฉัน

“หนูชื่อนานาค่ะ” เพื่อนฉันตอบเสียงใสเลยนะคุยกับผู้ชายเนี่ย

“ฉันชื่อฮันเตอร์กำลังตามจีบเพื่อนเธออยู่” คนตัวเล็กได้ยืนถึงกับเบิกตากว้างกับการแนะนำตัวของคนตรงหน้า

“หรอคะ” นั่นไงเพื่อนฉันก็ตื่นเต้นตามไปด้วยเลย ยังหันมามองหน้าฉันยิ้ม ๆ ด้วยนะ ยัง ยังไม่รู้เรื่องราวเดี๋ยวจะยิ้มไม่ออก

“พี่ฮันเตอร์กับเจสจะดื่มน้ำอะไรไหมนาจะไปซื้อน้ำ”

“ฉันน้ำเปล่า”

“เอาสองขวดเลยครับ....นี่ครับเงิน” คนตัวสูงตอบพร้อมยื่นแบงค์แดงให้นานาไปซื้อน้ำ ซึ่งเพื่อนฉันก็รับไว้ทันทีไม่ได้ปฏิเสธเพราะของฟรีใครก็ชอบ

“ขอบคุณค่ะ” นานายื่นมือมารับเงินไว้ก่อนเอ่ยปากขอบคุณและเดินไปซื้อน้ำทันที ไม่นานนักนานาก็เดินกลับมา ทุกคนก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวตรงหน้าของตัวเอง

“………..” ฉันสังเกตเห็นฮันเตอร์กินขนมจีนไปแค่ไม่กี่คำเหงื่อก็ไหลแตกพลั่กไปตามกรอบหน้าคม

“นายกินเผ็ดไม่ได้หรอ” ฉันเห็นอย่างนั้นจึงเอ่ยถามไป

“ปกติไม่กินเผ็ด” เมื่อฉันได้ยินคำตอบก็ถึงกับส่ายหัวออกมาเบา ๆ ก่อนจะเปิดขวดน้ำเปล่าและยื่นให้เขากิน

“วันหลังก็ควรซื้ออะไรที่ตัวเองกินได้นะ” พูดจบฉันก็ลุกขึ้นเดินไปเก็บจานทันทีโดยมีนานาเดินตามมาด้วย ปล่อยให้คนตัวสูงนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว พูดแล้วก็โมโหคนอะไรกินไม่ได้ยังจะดันทุรังที่จะกินมันอีก

“ไปขึ้นเรียนกัน” ฉันหันไปบอกนานา

“แกทิ้งพี่ฮันเตอร์ไว้ที่โต๊ะคนเดียวเลยหรอ เขาอุตส่าห์เลี้ยงข้าวเรานะ”

“ฉันไม่ได้ขอให้เขามาเลี้ยงเรานะ” ฉันพูดพร้อมยักไหล่เล็กน้อย

“แล้วที่เขาบอกตามจีบแกเรื่องมันเป็นมายังไง พี่ฮันเตอร์นี่เสือตัวพ่อเลยนะไม่เคยเห็นจะควงใครถึงอาทิตย์เลย”

หลังจากนั้นฉันเลยตัดสินใจเล่าให้นานาฟังถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นระหว่างฉันกับเขา นานาเองฟังก็อึ้งอ้าปากค้างเลยก็ว่าได้แถมยังต่อว่าที่ฉันหนีไปนอนและทิ้งมันไว้คนเดียวอีก ไม่งั้นคงไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นมาหรอก