Chapter 6

Nagngingit na sinundan na lamang na tiningnan si Lilian bago pa man tumalikod ang mga ito para umalis.

“Mom, ayaw mo talagang humingi ng sorry kay Tita Winona?” tawag ni Justine na tiyak ang katanungan.

Bahagyang napatigil si Lilian sa paghakbang perp nanatili lamang siyang ganoon ng ilang segundo bago tuluyang lumayo kasama si Dave. Ni hindi niya nilingon si Justine kahit durog na durog na ang kanyang puso dahil mahal na mahal niya ang kanyang anak.

Naiwan namang naguguluhan ang bata sa inasta ng ina sa kanya. Napaisip tuloy siyang may kakaiba rito.

Nang makita ni Winona na nakasunod ang tingin ng mag-ama kay Lilian ay agad nitong inagaw ang kanilang pansin.

“Aray!” Daing ni Winona, hawak ang kanyang binti.

Nagtagumpay naman siya sa ginawa dahil mabilis pa sa alas-kuwatrong dinaluhan siya ng mag-ama. Lihim siyang matagumpay na ngumiti.

“Justine, you stay here. Kailangan ko lamg lapatan ng pang-unang lunas si Tita Winona mo,” bilin ni Marco sa anak.

Pagkaalis nina Marco at Winona ay narinig ni Justine ang usapan ng mag-inang nasa kabilang mesa. Ang babae ay mga nasa late thirties ang edad, at ang batang lalaki ay mga nasa walong taong gulang.

“Tonton, nakita mo ‘yon? Mas matanda ka pa yata sa kanya pero marunong na siyang ipagtanggol ang kanyang nanay at pinaalis ang kabit.”

“Matuto ka sa kanya para sa pagkikita niyo ng kabit sa susunod. Maging matapang ka. Naintindihan mo?”

Tumango-tango naman ang batang tinawag na Tonton.

Pagkaraan ng ilang sandali, nakita nilang nakatingin si Justine kaya agad itong nilapitan ng batang si Tonton.

“Bata, ang galing mo don ah. Paano mo nagawa ‘yon?

“Ang alin po?” Balik-tanong ni Justine na nagtattaka sa sinabi ng batang si Tonton.

“Yung pagpaalis mo sa kabit at pagtanggol mo sa nanay mo,” tugon ni Tonton.

“Kabit?”

Magkasalubong ang kilay ni Justine dahil hindi niya naunawaan ang sinasabi sa kanya kaya ipinaliwanag ito pinaliwagan ni Tonton.

“Ang kabit, sila ‘yung sumisira sa isa pamilya. Sinisira nila ang relasyon ng mommy at daddy mo kaya nasasaktan ang mommy mo.”

“Masama ang mga kabit. Kailan lang may babaeng habol nang habol sa daddy ko kaso hindi ko alam kung paano siya ilayo kay Dad.” Patuloy pa ni Tonton sa nakikinig lamang na si Justine pero unti-unti siyang naguguluhan sa mga sinasabi ng kaharap.

“Pwede mo ba akong turuan? Kanina lang ang galing mong ipagtanggol at protektahan ang mommy mo. Napaalis mo agad ang kabit kaya naging okay ulit ang mommy at daddy mo.”

“Okay ulit sina mommy at daddy?”

Pero umalis si momny.

Nagtataka si Tonton sa naging sagot ni Justine.

“Hindi ba umalis na ang kabit? At ang daddy mo ay umalis para gamutin ang mommy mo?”

Napagkamalan ni Tonton na mommy ni Justine si Winona.

Gulong-gulo na ang isipan ni Justine pero siya namang paglapit ng ina ni Tonton.

“Hijo, ang galing mo kania sa pagprotekta sa pamilya niyo,” wika nito kay Justine na hinawakan pa sya sa braso na parang matagal na silang magkakilala. “Itong si Tonton, binigyan lang ng candy nong kabit, eh naging mabait na dw ito sa kanya.”

Napakamot naman sa ulo si Tonton at nagwika, “ayaw mo kasi akong kumain ng candy.”

“Ayaw ko lang masira ang mga ngipin mo. Paglaki mo, makakain mo na lahat ng candy na gusto mo. Para rin sa kabutihan mo kaya hindi kita pinapayagang kumain ng matatamis.”

Napayakap si Tonton sa kanyang ina. “Nauunawaan ko na ngayon kung bakit mo ako pinagbabawalang kumain ng matatamis, mom. Huwag ka na pong magalit.”

“Hindi ako galit. Pinagsasabihan lang kita kung anong makakabuti para sa ‘yo.”

Muling nagyakap ang mag-ina habang nakatanghod si Justine sa kanila na nagsisimula ng malito sa sitwasyon na sinabi ng batang si Tonton.

Samantala, asikasong-asikaso ni Marco si Winona habang nilalapatan ng paunang-lunas sa isang bahagi ng cafe kung saan nakalaan para sa mga emrrgency.

“Okay na ako, Marco. Bumaba lang ang sugar ko kaya mabuway kanina ang tayo ko na ikinatumba ko,” wika ni Winona sa nag-aalalang lalaki. Ipinipilit kasi nito na dalahin siya sa ospital.

“Huwag matigas ang ulo. Napapadalas na ang pagkahilo mo ah.”

“I’m okay. Pangako, bukas magpapaospital na ako.” Itinaas pa ni Winona ang kanang kamay tanda ng kanyang pangako. “Balikan na muna natin si Justine dahil hindi pa kumakain ‘yung bata.”

Naabutan nilang nakaupo si Justine sa lugar kung saan nila ito iniwan. Nakapangalumbaba ito na nakaharap sa bintana at nakatanaw sa labas. Puno ng pagkalito ang ekspresyon nito. Hindi ito napansin ni Marco at nilapitan ang anak at kinausap.

“Justine, dadalhin ko muna si Tita Winona mo sa ospital fie check up saka tayo kumain.” May giit na sabi ni Marco sa anak.

Walang reaksyon ang bata na dahan-dahang tumayo. Sumagi sa isip nito ang ina; si Lilian. Sa mga panahong lumalabas sila, pinapakain muna siya nito ng light snack bago sila umalis para raw sa mga sitwasyong hindi agad sila makakain. Madalas kapag may plano silang lumabas ng susunod na araw, inihahanda na nito ang ipapabaon sa kanya sa gabi bago ito matulog. Ayon dito, kailangan niyang mag-ingat sa pagkain dahil sa mahina ang tiyan nito lalo na sa mga matatamis. Sa katagalan, napagod ang bata sa mga pagkaing halos pare-pareho na inihahanda ni Lilian lalo na’t sa labas ay mas maraming masasarap na pagkain at natutukso siyang kumain.

Napansin ni Winona ang katamlayan ng bata kaya lumapit siya dito.

“Justine, are you okay? Gutom ka na ba?” Tanong niya sa bata na pinakiramdamam pa ito gamit ang palad na idinaiti sa noo nito. “Gusto mong kumain muna tayo?”

“Winona, your health is more important. Justine’s hunger can wait. Besides, it’s still early,” pigil ni Marco sa babae na sinilip pa ang oras sa relo.

“Justine, let’s go. Ibibili na lang kita ng strawberry cake para may kakainin ka habang nagbabiyahe tayo,” muling sabu ni Winona at hinawakan ang kamay ni Justine para akayin ito s apaglalakad.

“Okay!”

Madalas nagtatalon sa tuwa si Justine kapag marinig na bibili sila ng strawberry cake dahil paborito niya ito. Sa pagkakataong ito ay maikli lamang ang kanyang naging tugon na labis namang ipinagtataka ni Winona pero ipinagsawalang-bahala na lamang niya ito.