Chapter 5: Truth and Dignity

Naging magaan para sa 'min ni Ruscial ang pag-amin sa mga magulang ko. Sinabi rin namin ang balita sa mga magulang niya at labis ang tuwa nila para sa 'min.

Sinaad ni Mama kay Ruscial na hindi muna kami pwedeng magsama hangga't hindi pa kami kasal. Pwede siyang dumalaw rito sa mansion araw-araw. Nalungkot si Mama dahil ang sabi niya, ngayon pa lang siya babawi sa mga naging pagkukulang niya pero nabuntis naman ako. Ayaw niyang mahiwalay sa 'kin, at gayundin naman ako dahil mahal ko siya.

Bukod dito, ayaw rin ni tito Dario na madaliin ang lahat ukol sa kasal. Ang sabi niya ay magpakasal na lang kami after kong manganak para hindi raw ako ma-stress sa mga aasikasuhin. Pumayag naman kami ni Ruscial dahil pabor din 'yon sa 'min.

Pangatlong araw matapos ang naging rebelasyon sa pagbubuntis ko, kasalukuyan akong nasa pool area habang nakaalalay ang isang kasambahay. Gusto ko kasing maglakad-lakad ngayo't hindi naman sobrang init ng panahon.

"Sir Ivran," sambit ng kasambahay kaya tinignan ko ito. Nakita ko rin si Ivran na nasa likuran namin. Hindi ko napansin ang pagdating niya.

"Leave us," kalmado ngunit seryoso nitong utos. Umalis ang kasambahay kaya kaming dalawa na lang ang natira.

"Ano na naman bang kailangan mo? Pwede bang umalis ka? Ayokong makita ka," inis kong sabi.

"Kahit saan ka magpunta, nandoon din ako. Iisang bahay lang ang tinitirhan natin, Senra. Pinapaalala ko lang sa 'yo," sagot niya.

"Ano bang sadya mo? Sabihin mo na lang at ng makalayo ako sa 'yo," tanong ko ulit. Medyo nataas pa ang boses ko sa inis sa kaniya.

"Ano ang sadya ko? Iyang nasa sinapupunan mo," sagot niya. Bigla akong nakaramdam ng kaba.

"Pati ba naman ang anak namin ni Ruscial, pakikialaman mo? Ano ka ba?"

"Talaga? Anak ninyo ni Ruscial?" tanong din niya pabalik. "Hindi ko pa nakikita ang batang 'yan, pero ramdam ko na ako ang ama—"

Hindi ko na napigilan pa ang sarili kong sampalin siya nang malakas para matigil siya sa sinasabi niya. Naaasiwa ako, nagagalit, at nadidismaya sa sarili ko.

"Napakabastos mo!" mariin kong sabi. Hindi siya nagpakita ng ibang reaksyon maliban sa seryoso. "Kung inaakala mong ikaw ang may gawa nito, nagkakamali ka. Anak namin 'to ni Ruscial. Siya ang ama ng batang dinadala ko."

"Hmm... alam kong g*go ako, Senra, kaya hindi mo na ako magagawang gag*hin. Sa oras na malaman kong ako ang tunay na ama ng batang 'yan, kukunin ko kayong dalawa. Hindi pa ako tapos sa 'yo."

Umalis si Ivran matapos niya 'yong sabihin. Ang inis ko sa kaniya ay napalitan ng takot at kaba. Ayokong mangyari 'yon. Ayokong maisiwalat ang naging bunga ng gabing pagkakamali namin.

NASA TABI ko si Ruscial habang inaalalayan niya akong kumain ng lunch. Nasa dining area kaming dalawa at siya ang nagluto ng pagkain ko.

"Love, are you okay?" tanong niya kaya nagising ang diwa ko. Tinignan ko ang concerned niyang mukha at ngumiti.

"A-Ayos lang ako," sagot ko.

"Mukha kasing wala kang ganang kumain, e. Hindi ba masarap ang lasa? Anong gusto mong kainin? Mag-o-order na lang ako," tanong pa niya.

"H-H'wag na. Masarap ang luto mo kaso b-busog pa ako, e," sabi ko.

"Love, dapat kang kumain sa tamang oras. Ayokong magkasakit ka lalo't dinadala mo ang baby natin," sagot niya at saka hinipo ang tiyan ko. Pumasok na naman sa isipan ko si Ivran.

"Love, m-magkagalit ba kayo ni Ivran?" tanong ko.

"Hindi. Busy lang siya at gano'n din ako. Bakit mo naman natanong?"

"Hmm... a-akala ko lang. H-Hindi ko kasi kayo nakikitang nag-uusap, e."

Hinalikan ako ni Ruscial sa noo at hinaplos ang pisngi ko. "Love, h'wag kang mag-isip nang malalim, makakasama sa kalusugan mo 'yan. Ang mabuti pa, magpahinga ka na lang maya-maya para kumalma ka, ha? Bukas, sa park naman tayo maglalakad-lakad para maging payapa ang isip mo."

Ngumiti ako sa kaniya at tumango. Niyakap niya ako kaya't hindi niya napansin ang nag-aalala kong expression.

KINABUKASAN, matapos kong punasan ng tuwalya ang basa kong buhok, kinuha ko ang suklay na nasa unang buksanan sa vanity table. Bago ko pa man 'yon isara ay napansin kong nakabukas na ang lock ng malapad na stainless kung saan nakalagay ang PT at ultrasound result ko.

"Sinong nangialam nito?" nag-aalala kong tanong sa sarili ko.

"Ito ba ang hinahanap mo?"

Agad akong lumingon nang magsalita ang boses ni Ivran na nasa 'di kalayuan. Nakaupo siya sa mini-sofa habang hawak ang mga hinahanap ko.

"Bakit nasa sa 'yo 'yan?! Ibalik mo 'yan sa 'kin!" sigaw ko sa sobrang inis. Hindi ko inalintana na buntis ako.

"Bakit? Dahil ayaw mong malaman ko at ng mga tao ang totoo?" tanong din niya. Doon ay natigilan ako. "Nagpunta ako OB mo para malaman ang lahat sa pagbubuntis mo. Huli kang nagkaroon nitong nakaraan lang. Anim na linggo kung bibilangin simula noong may mangyari sa 'ting dalawa."

"Ano bang pinagsasasabi mo?! Nahihibang ka na ba, Ivran?!" tanong ko. Pilit kong tinatago ang kabang namumuo sa loob ko.

Lumapit pa sa 'kin si Ivran kaya't marahan akong umatras. Natatakot ako sa expression niya. Gustong gusto niyang malaman ang katotohanan tungkol sa pagdadalang-tao ko.

"H'wag kang magkaila sa 'kin, Senra. Anak ko ba ang dinadala mo?" mariin niyang tanong. Ayokong ibuka ang bibig ko dahil natitiyak kong masasamid ako. Ayokong ilabas ang katotohanan.

"Nahihibang ka na, Ivran," sagot ko lang at akmang lalampasan siya ngunit mabilis niya akong hinila pabalik sa harapan niya. "Ano ba?!"

"Ang tanong ko ang sagutin mo, Senra! Anak ko ba ang dinadala mo?!" tanong pa niya. Napakuyom ako ng kamao at buong tapang akong sumagot sa kaniya.

"Oo! Anak mo 'tong dinadala ko!"

Natigilan siya habang naluluha naman ako sa paglabas ng katotohanan sa kaniya.

"B-Bakit kailangan mong itago sa 'kin?" tanong niya.

"Dahil mali 'to! Maling mali! Ayokong gumawa ng malaking eskandalo. Ngayong alam mo na, nakikiusap ako na lubayan mo kami ng bata. Dignidad ang pinag-uusapan natin dito, Ivran, at ayokong mawasak 'yon."

Huminga siya nang malalim at seryoso akong tinignan.

"Kung gano'n, may kasunduan tayo," aniya.

"A-Anong kasunduan?" nagtataka kong tanong.

"Si Ruscial ang makikilalang ama ng bata, pero ikaw, sa 'kin ka," saad niya.

"Naloloko ka ba? Alam mong magpapakasal kami—"

"Wala akong pakialam. Sa ayaw at sa gusto mo, sa 'kin ka, kung ayaw mong masira ang dignidad ng pamilyang 'to."