Chapter 6: Ivan Enraci

Magkahalong kaba at takot ko nang isugod ako nina tito Dario, Mama at Ruscial sa St. Luke's Hospital nang pumutok na ang panubigan ko. Kita ko ang pag-aalala nila para sa 'kin.

Nang ipasok na ako sa isang room ay hindi ko na inalintana ang mga sunod na nangyari. Sobrang sakit na ng tiyan ko kaya para lumakas ang loob ko ay panay ang inhale at exhale ko.

"Push!"

Ginagawa ko na lang ang sinasabi ng doktor. Sa bawat pagbanggit niya ng salitang 'yon, buong pwersa akong umiire para ilabas ang anak ko. Ni hindi ko rin napansin na nasa tabi ko na pala si Ruscial para alalayan ako. Nakakapit ako sa kaniya habang siya ay panay ang bulong at dasal.

"One more, misis. Push pa po," sabi ulit ng doktor. Doon ay muli akong pumwersa at narinig ko na ang iyak ng isang sanggol.

Napangiti ako sa sarili ko. Naluluha ako sa tuwa at galak dahil after nine months, nailabas ko na rin sa wakas ang anak ko.

TATLONG araw ang nakalipas, hindi ko pa rin maiwasang hindi mapangiti habang tinitignan ang anak ko, si Ivan Enraci Lazurel Bertiz. Hindi ko nga alam kung bakit ito ang pinangalan niya. Bakit may 'Ivan' pa?

"Ma'am, halina po kayo. Prepared na po ang breakfast," sabi ng kasambahay kaya lumabas na ako. Bumaba ako papunta sa dining area at nadatnan na naroroon na sina Mama, tito Dario, at Ivran.

Nang magtama ang paningin namin ni Ivran, tinuon niya rin ang pansin niya sa anak ko.

"Love, good morning," bati ni Ruscial nang makarating siya. Hinalikan niya ako sa pisngi bago niya tignan at halikan sa noo ang anak namin. "Napakagwapo. Mana talaga sa 'kin."

"Halina kayo at ng makakain na. Nasaan na ang apo ko?" tanong ni Mama. Pumwesto na kami ni Ruscial. Nasa tabi ko siya at nasa tapat niya si Ivran.

Nagdasal at kumain na kami habang hawak ng isang kasambahay si baby Ivan. Nagkukuwentuhan kami ngunit tanging si Ivran ang hindi sumasalo sa 'min.

"Ang gwapo nga ng apo ko, e. Senra, anak, bakit ba Ivan Enraci ang pangalan? Saan niyo nakuha 'yon?" tanong ni Mama.

"Si Ruscial po ang nagpangalan. Mukhang matagal na niyang pinaghandaan, e," sagot ko.

"Ang ganda nga, e. Bakit nga ba 'yon ang pinangalan mo sa bata, Ruscial?" tanong naman ni Tito Dario. Nangiti si Ruscial at mukhang excited siyang sabihin.

"Ivan po dahil kinuha ko po 'yon sa pangalan ni Ivran," paninimula niya. Medyo humupa ang ngiti ko at sinulyapan si Ivran na ngayon ay seryosong nakatingin sa kaibigan niya.

"Talaga? Ang sweet naman," sabi ni Mama.

"Noong nasa college po kami, nangako po kami sa isa't isa na kung sino ang unang magkakaroon ng anak, ipapangalan namin 'yon sa isa't isa. Kahit hindi po parehong pareho. Then kapag sino po ang unang ikasal sa 'min, kami lang din po ang magiging best man," paliwanag niya.

"Grabe ang pagkakaibigan ninyo ng anak ko, ha? Hindi kayo mapaghiwalay," sabi ni Tito Dario. Sumulyap ako kay Ivran pero parang hindi siya natutuwa sa nangyayari ngayon.

"Kaya, Ivran, ikaw ang magiging best man ko sa kasal, ha?" tanong ni Ruscial kay Ivran pero ngumiti lang ito nang sobrang tipid. Medyo naiilang ako dahil sa ipinapakita niyang reaction.

"Oo nga, 'no? Excited na ako! Masaya ako para sa inyo ni Senra. Maikasal lang kayo, panatag na ako. Alam kong magiging mabuti kang asawa sa kaniya. Kaya anak, maging mabuti ka rin'g maybahay kay Ruscial, ha?" payo ni Mama. Ngumiti at tumango lang ako sa kaniya.

"Aasikasuhin na po namin soon ang about po ro'n. Bagay na bagay kay Senra ang apelyido ko," sabi pa ni Ruscial at saka sila nagtawanan na tatlo. Nakikisabay na lang ako kahit na uncomfortable pa rin ako.

"Ivran, anak, anong maipapayo mo sa kaibigan mo?—Sa magiging asawa ng kapatid mo?" tanong naman ni Tito Dario kay Ivran.

Lahat ng atensyon namin ay bumaling sa kaniya. Nagbitiw siya ng paghinga at pilit na ngumiti habang tinitignan kami ni Ruscial.

Hindi maitatago ang seryoso sa mata niya. Alam kong ayaw niya 'tong nangyayari.

"Hmm... to my best friend, make sure you'll do everything to make Senra happy," kalmado at mabagal niyang sabi bago ako tignan. "Because once she becomes sad, the others will fulfill the happiness she deserves."

Matapos magbitiw ng payo ni Ivran, sandali kaming natahimik sa isa't isa. Alam kong hindi nila alam ang ibig sabihin niya, pero ako, alam na alam ko.

"Oo naman! Ako pa ba? Sisiguraduhin ko na ibibigay ko kay Senra lahat ng gusto at kailangan niya. Hinding hindi ko siya pababayaan. Salamat sa payo," sagot ni Ruscial matapos niyang basagin ang katahimikan.

"Kumain na tayo," sabi naman ni Tito Dario kaya nagsipagtuon na kami sa mga pagkain namin.

Habang abala ako sa paghihiwa, sandali kong tinignan si Ivran. Para siyang pinagsakluban ng lungkot at inis sa loob niya. Hindi ko na lang din siya tinuunan ng pansin para hindi na ako mag-isip pa ng kung ano-ano.

NAGBE-BREASTFEED ako kay baby Raci habang nasa loob ng room. Medyo nailang na ako sa pagtawag sa kaniya ng Ivan dahil si Ivran ang naiisip ko. Naaasiwa ako.

Dumalo na ng meeting si Tito Dario, habang si Mama naman ay nagpunta sa tinatayong business. Wala rin si Ivran dahil nasa opisina na, maging si Ruscial.

Ako at ang mga kasambahay lang ang naiwan.

Sa pagiging mag-isa ko, sa loob ng room, ito na naman ako at pinalilibutan ng maraming bagabag sa utak ko. Hindi ako matatahimik dahil si Ivran ang mitsa ng dignidad ko.

Kailangan kong gawin ang gusto niya para lang matakpan ang lahat ng 'to.

Sumilip ako sa bintana nang makarinig ako ng pagbusina. Pumarada sa harapan ang kotse ni Ivran. Bumaba siya at pumasok sa loob ng mansion.

Nagtataka ako kung bakit siya umuwi?

Ngunit ilang minuto lamang ang nakalipas, nagbukas bigla ang pinto ng room at pumasok siya.

"Bakit ka nandito?" tanong ko kaagad sa kaniya.

"Dahil gusto kong makita ang anak ko habang wala sila," sabi niya at saka binaling ang tingin sa batang si Raci.

"Hindi ba't may kasunduan tayo?" tanong ko.

"Ang kasunduan, hindi niya ako makikilala bilang ama, pero hindi ko sinabing hindi ko siya pwedeng makita."