ตอนที่ 2 ล้อเล่นอย่างนี้ไม่ดีเลยนะครับ

เวลาล่วงเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ในที่สุดคำว่าไปต่อจึงได้ออกมาจากปากของปัณณทัตเสียที พวกเขาทั้งคู่ได้เลือกโรงแรมหรูห้าดาวแถวนั้นเพื่อทำเรื่องที่รู้อยู่แก่ใจ คำว่าไปต่อหลังจากถูกใจกันในสถานบันเทิงนั้นคงไม่ใช่ชวนกันไปวิ่งสี่คูณร้อยแน่

หนูดีนั้นรู้ว่าช่วงเวลาถัดไปทั้งคู่จะต้องช่วยออกกำลังบนเตียง!

คนที่แสร้งทำตัวเป็นผู้เชียวชาญในด้านนี้จึงได้เริ่มแสดงละครทันทีที่มาถึงห้องสวีท ร่างเล็กโซเซไปมาจนในที่สุดก็เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของปัณณทัตได้สำเร็จ

“ดื่มเยอะขนาดนี้ พรุ่งนี้เช้าต้องแฮงค์แน่เลยครับ”

เสียงหวานกล่าวออกมาอย่างไร้กำลัง

“เหล้าดี ๆ คู่กับคนสวย ๆ เข้ากันจะตายไงครับ ผมเลยอดใจไม่ไหว คุณเองก็คอแข็งเอาเรื่องอยู่นะครับ”

ปัณณทัตแกล้งทำเป็นดูไม่ออก เพราะเขานั้นชอบท่าทางตอนนี้ของคนตัวเล็กเหลือเกิน

“ที่ไหนกันครับ... ผมน่ะคออ่อนมากเลย ตอนนี้ห้องนี้ก็ดูหมุน ๆ คุณเองก็ดูหมุน ๆ เหมือนกันเลย... โอ๊ย!”

เมื่อเห็นว่าตัวเองนั้นเข้าใกล้เตียงนอนพอประมาณแล้ว กษิดิศจึงได้ใช้แรงทั้งตัวล้มทับคนตัวโตให้ลงไปบนฟูกนุ่มด้วยกัน ปัณณทัตที่ถูกจู่โจมกะทันหันอย่างนี้เข้าอดยิ้มออกมาไม่ได้ เขาไม่ได้เจอคนที่น่าสนใจเช่นนี้มานานแล้ว ชายที่รอคอยการกระทำถัดไปจากร่างเล็กจึงให้ความร่วมมือยอมเล่นบทสะดุดขาจ้องตาแล้วตกหลุมรักนี้ไปกับกษิดิศ

“อ่า... เกือบไปแล้วไหมล่ะครับ โชคดีที่คุณตกใส่ตัวผมก่อน”

“จริงด้วยครับ”

เจ้าของมือเรียวที่วางแปะอยู่บนแผ่นอกกว้างตอบรับ

“อ่า... คุณเบียร์ครับ...”

เพราะถูกนิ้วอันซุกซนของหนูดีนั้นวนเล่นกับกล้ามเนื้อที่แข็งแรงของตนเข้า ปัณณทัตรู้สึกตื่นตัวขึ้นมา เขาจึงได้เรียกชื่อปลอม ๆ ของอีกฝ่ายออกมาด้วยความเสน่หา ผู้ที่ถูกขานชื่อไม่ได้ทำให้ร่างสูงผิดหวังกษิดิศนั้นรีบจุมพิตไปที่ริมฝีปากบางในทันที

“ต่อไปก็ต้องทำแบบนี้ จุ๊บ!”

ใจของผู้ที่ไม่เคยถูกรุกอย่างน่ารักใส่เช่นนี้มาก่อนกำลังเต้นระรัว ตอนนี้ชายหนุ่มคิดเริ่มจริงจังในใจแล้วว่าอยากจะสานสัมพันธ์กับคนสวยที่ทับอยู่บนร่างตนให้ลึกซึ้งมากกว่าแค่คู่นอนชั่วข้ามคืน

“ล้อเล่นอย่างนี้ไม่ดีเลยนะครับ”

ปัณณทัตเอ่ยออกมาเสียงเข้มเพราะวิธีปลุกของกษิดิศนั้นมีพลังการทำลายล้างสูงมาก ยิ่งเขาได้ฟังประโยคที่ออกมาจากปากนุ่มหยุ่นนั่น ชายผู้มากประสบการณ์ที่อายุกว่าสามสิบแปดปีก็ควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป

“ไม่ได้ล้อเล่นนะ ผมจริงจัง!”

ตอนนี้ผู้ที่มั่นใจว่าตนเองเชี่ยวชาญในด้านนี้มากกว่าร่างเล็กบนตัวก็ได้จัดการพลิกกายให้ทุกอย่างอยู่ในมุมที่ควรจะเป็น ตอนนี้เขานั้นกำลังคร่อมตัวของกษิดิศเอาไว้ ดวงตาคมกริบคู่นั้นเมื่อได้เห็นท่าทีเขินอายของคนใต้ร่างชัดเจนยิ่งขึ้นก็ฉายแววรักใคร่ออกมาอย่างปิดไม่มิด

“แบบนี้สิครับถึงเรียกว่าจริงจัง!!”

นี่เป็นประโยคยาว ๆ ประโยคสุดท้ายที่กษิดิศได้ยิน เพราะวินาทีถัดมาปัณณทัตก็ได้สอนให้รู้ว่าคำว่าจริงจังนั้นมันหอมหวานขนาดไหน

“อะ..อื้อ...”

มีเสียงหวานเล็ดลอดออกมาเล็กน้อย เพราะว่านี่คือสัมผัสที่หนูดีไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิต! การกระทำอันใกล้ชิดนี้แทบจะพรากวิญญาณของคนไม่รู้ประสีประสาอย่างกษิดิศไป มันทั้งเย้ายวนหอมหวานและน่าค้นหาในขณะเดียวกันเองก็ชวนให้อึดอัดเล็กน้อยเนื่องจากเขานั้นยังปรับลมหายใจให้สอดคล้องกับการดูดกลืนวิญญาณของคนตัวโตไม่ได้

เวลาล่วงเลยไปสักพัก แม้ว่ามันจะไม่นานนัก แต่หลังจากที่ปัณณทัตแสดงฝีมือออกมาจนร่างเล็กคล้อยตามได้สำเร็จแล้วนั้น เขาก็ถอนจูบออกมาเพราะจะสอบถามถึงความยินยอมพร้อมใจที่จะปฏิบัติขั้นตอนต่อไปของคนที่กลายเป็นผลตำลึงสุกไปเสียแล้ว

“ไปต่อได้ไหม...”

“ครับ... อื้ม...”

กษิดิศที่ถูกปรนเปรอด้วยจุมพิตแสนหวานตอบตกลงอย่างง่ายดาย ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าตนนั้นได้ล้มเลิกความคิดที่จะอดทนให้มันผ่าน ๆ ไปลงเสียแล้ว

ทุกการกระทำที่เอาใจใส่ของเขาทำให้หนูดีนั้นตกลงไปในหลุมที่มันเรียกว่า “ความสุข” และผู้ที่กำลังมอบความสำราญให้คนใต้ร่างอยู่นั้นก็ได้ถามประโยคสำคัญขึ้นมา

“คุณเบียร์รู้ไหมครับว่าผมชอบทำอะไร?”

ปัณณทัตที่ปลดกระดุมเสื้อของตนเองออก นั้นยิ้มหวานออกมาระหว่างรอฟังคำตอบของคนน่ารักตรงหน้า หนูดีเองที่หน้าร้อนผ่าวได้เห็นรอยยิ้มอันเต็มไปด้วยเลศนัยเข้าจึงได้หลุบตาลงต่ำ

แต่เพราะระดับของการมองเห็นนั้นตรงกับช่วงแกนกลางลำตัวของเขาเข้า คำตอบของคำถามนี้จึงถูกเอ่ยออกมาอย่างเร่งด่วน

“ชอบทำอะไรครับ? จูบ! หรือ หอมแก้ม!”

เมื่อได้ยินเสียงอันฟังชัดของตนเองเข้า คนที่ขึ้นสีแดงไปทั้งตัวก็อยากจะมุดหน้าลงใต้ผ้าห่มไปซะ กษิดิศนั้นประดักประเดิดเป็นอย่างมาก ตอนนี้ในใจของเขานั้นกำลังก่นด่ามัดกล้ามเนื้อที่ตนเคยสัมผัสอย่างหนัก

‘ทำไมพวกแกต้องเป็นส่วนที่เฟิร์มขนาดนี้ด้วย ซิกส์แพ็กนั่นเป็นสิ่งที่สามารถปรากฎออกมาชัดได้หลังจากดื่มเหล้าหรือไงกัน บ้าไปแล้ว!’

สมองของหนูดีคิดแค่ว่าหุ่นที่ดูดีเช่นนี้นั้นอันตรายต่อใจของผู้ที่ได้พบเห็นเป็นอย่างมาก เพราะคนตัวเล็กเองก็ใจเต้นตูมตามไม่น้อยเมื่อได้เห็นมันเต็ม ๆ ตา

“คล้าย ๆ กับสองอย่างนี้แหละครับ เดี๋ยวผมจะทำให้ดู”

ปัณณทัตเมื่อได้เห็นท่าทีที่น่าเอ็นดูนี้เข้า เขาจึงไม่คิดที่จะแกล้งคนสวยด้วยวิธีนี้อีกต่อไป ร่างสูงนั้นโน้มลงไปเพื่อสารภาพว่าตัวเองนั้นชอบทำสิ่งใด

“อ๊ะ! ... คุณปัณณ์ อื้อ...”

ผู้ที่ถูกคำเฉลยจู่โจมเข้ามานั้นร้องอุทานด้วยความตกใจ และริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังจะห้ามไม่ให้ผู้ก่อความไม่สงบหยุดการกระทำนี้ก็ถูกเขาที่แต่เดิมใช้ฟันกัดเข้าที่ไหล่ของกษิดิศอยู่เลื่อนขึ้นมาประกบเข้าที่อวัยวะซึ่งถูกเรียกว่าปากเหมือนกันเอาไว้

หนูดีถูกจุมพิตเข้าอีกครั้ง คราวนี้นั้นเป็นรสสัมผัสที่เผ็ดร้อนและดุดันมากยิ่งขึ้น แต่ระยะเวลากลับน้อยลงกว่าเดิมเพราะปัณณทัตคิดที่จะเพลิดเพลินกับสิ่งที่ตนชอบทำ

“ผมชอบทำแบบนี้... แบบนี้! แล้วก็แบบนี้”

ร่องรอยบุ๋มที่แสดงความเป็นเจ้าของนี้ปรากฏไปทั่วร่างกายอันบอบบางของหนูดี ผิวที่ขาวราวกับจะสะท้อนแสงออกมาได้นั้นมีรอยสีแดงตีจองเอาไว้หลายสิบรอย ผู้ที่ได้สร้างพวกมันขึ้นมากำลังมองมายังร่างกึ่งเปลือยเปล่าของกษิดิศด้วยความพอใจราวกับว่าตนนั้นได้รังสรรค์ผลงานศิลปะที่งดงามที่สุดในโลกขึ้นมา

“อื้อออ อย่านะ...”

ประติมากรรมมนุษย์ของปัณณทัตได้ร้องห้ามขึ้นมาเพราะตอนนี้อาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของตนกำลังจะปลดเปลื้องออก ผู้ที่คิดว่าตนเองนั้นอาจจะรังแกคนสวยใต้ร่างมากเกินไปได้ชะงักการกระทำลงก่อนจะถามออกมาว่า

“ไม่ชอบหรอครับ?”

หนูดีที่ได้ยินเช่นนี้เข้าก็ขวยเขินขึ้นมากกว่าเดิม เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว หากจะต้องมีคนที่เปิดเผยร่างกายให้ล่อนจ้อนก่อน คนคนนั้นจะต้องเป็นปัณณทัต!

หลักการรู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งนี้กษิดิศยังพอรู้อยู่บ้าง เมื่อคิดได้ดังนี้ เขาก็เริ่มกลับสู่โหมดการแสดงละครอีกครั้ง ร่างเล็กได้พร่ำประโยคยาวเหยียดออกมาด้วยท่าทีน่าเอ็นดู

“มะ... ไม่ได้ไม่ชอบครับ แต่แค่รู้สึกว่าปล่อยให้คุณทำแบบนี้คนเดียวจะลำบากคุณเกินไปไหม”

เมื่อประสบพบเห็นดวงตากลมโตคู่สวยนี้กระพริบเบา ๆ ปัณณทัตที่ใจไม่อยู่กับตนเองมานานแล้วก็ได้แพ้ให้กับความออดอ้อนนี้ เขาผละออกจากร่างเล็กที่ตนคร่อมเอาไว้ในทันที แล้วชายหนุ่มจึงได้นอนราบลงพลางบอกอนุญาต

“ไม่งั้นคุณเบียร์ลองทำคืนดูไหมครับ ผมจะยกร่างกายนี้ให้คุณจัดการเอง”

หนูดีที่ได้ยินเช่นนี้แล้วก็แสดงท่าทีกระตือรือร้นออกมา เนื่องจากลูกศิษย์ที่เพิ่งได้เรียนวิชาการมอบสัมผัสอันลึกซึ้งซึ่งทำให้คนได้รับสุขสมใจมาหมาด ๆ นั้น อยากจะให้อาจารย์ประเมินดูว่าตนทำผ่านไหม จะแย่อยู่แล้ว

“ก็ดีครับ... เนี่ยเราต้องเท่าเทียมกันแบบนี้ไง ตรงซอกคอหนึ่ง ตรงเนื้อเด้ง ๆ นี้อีกหนึ่ง ตรงนี้ ตรงนี้... แล้วก็ตรงนี้”

“อืม...”

ตามคาดการสอบครั้งนี้นักเรียนกษิดิศไม่ต้องถามคะแนนก็รู้ได้ว่าผลลัพธ์นั้นผ่านเกณฑ์หรือไม่ เพราะเสียงนุ่มทุ้มที่หลุดออกมาเป็นระยะนี้สามารถชี้วัดได้ถึงความสุขของคนได้รับเรียบร้อยแล้ว คนตัวเล็กนั้นครอบครองพื้นที่ร่างกายของปัณณทัตเอาไว้ทุกส่วนก่อนจะหยุดนิ่งลงที่บริเวณเหนือสิ่งที่กำลังพองนูนอยู่นั้น จนทำให้เขาถามออกมาในที่สุด

“ไม่ทำต่อแล้วหรอครับ งั้นพวกเราจะทำขั้นตอนต่อไปกันดีไหม?”