EP.21 คนที่พยายามลืมอาจเป็นเพราะลืมไม่ได้

มหาวิทยาลัย

กวางเดินถือแฟ้มเอกสารอยู่ที่โถงคณะนิติศาสตร์ แสงไฟสีขาวนวลส่องลงบนพื้นเงาสะท้อน เสียงรองเท้าส้นสูงดังกังวานเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เบอร์รี่หยุดตรงหน้าเธอยิ้มบางๆ ในมือของเธอมีดอกกุหลาบสีดำช่อเดียวกับที่เคยถือวันแรกที่กลับมา

“เธอคือ…กวาง ใช่ไหม? ฉันชื่อเบอร์รี่นะ… ยินดีที่ได้เจอกันสักที”

“ฉันรู้จักคุณค่ะ… คุณเป็นเพื่อนเก่าสิงโต” กวางยิ้มตอบด้วยมารยาทแต่แววตาสงสัย

“แค่เพื่อนเก่าเหรอ… ถ้าเธอหมายถึงช่วงที่เรานอนห้องเดียวกัน แชร์ทุกเรื่องในชีวิต กอดกันทุกคืนเวลาฝันร้าย…เธออาจต้องใช้คำอื่นแล้วล่ะ” เบอร์รี่หัวเราะเบาๆ

“พี่สิงโตไม่เคยเล่าเรื่องคุณให้ฉันฟังเลยค่ะ” กวางนิ่ง เธอเริ่มรู้สึกเหมือนหายใจไม่ทันแต่ยังพยายามเก็บอารมณ์

“นั่นสินะ คนที่พยายามลืม บางทีมันอาจไม่ใช่เพราะลืมได้…แต่อาจเป็นเพราะลืมไม่ได้ต่างหากล่ะ” เบอร์รี่ตอบเรียบๆ

เบอร์รี่เดินจากไปทิ้งกลิ่นน้ำหอมจางๆไว้ในอากาศ

กวางยืนแน่นิ่งอยู่ที่เดิมมือกำเอกสารแน่น ริมฝีปากเม้มสนิทแต่สายตาเธอ…เริ่มสั่นไหวอย่างปิดไม่มิด

ลานเปลี่ยวหลังคณะนิติศาสตร์

เวลาหัวค่ำ

ฝนเพิ่งหยุดตกหยดน้ำยังเกาะตามใบไม้ไฟริมทางสลัวสะท้อนแสงสีทองบนใบหน้าของกวางที่ยืนพิงกำแพงเธอกำลังอ่านแชทของกระทิงที่ส่งมา…แต่สายตากลับไม่ได้อยู่ที่หน้าจอเลยในหัวของเธอก้องไปด้วยคำพูดของ “เบอร์รี่”

“คนที่พยายามลืม… อาจเป็นเพราะลืมไม่ได้”

มือของกวางกำโทรศัพท์แน่นขาเหมือนจะอ่อนแรง ร่างบางสั่นเล็กน้อยเพราะอารมณ์ที่ประดังเข้ามาแบบไม่มีช่องว่างให้หายใจ และนั่นคือจังหวะที่เขา… มาเจอ

เสียงรองเท้าบู๊ตหนังลากกับพื้นปูนเปียกน้ำกลิ่นคุ้นเคยแบบที่กวางพยายามลืมมันชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ

สิงโตยืนอยู่ตรงหน้าสวมเสื้อโค้ทยาว ใส่แว่นดำ แต่ถอดออกทันทีเมื่อเจอเธอ แววตาเขาแดงเล็กน้อย… ไม่รู้เพราะฝนหรือเพราะอย่างอื่น

“มึงมายืนอะไรตรงนี้ ไม่กลัวคนอื่นหิ้วกลับหอกันหรือไง?”

กวางไม่ตอบ เธอกำลังพยายามควบคุมสีหน้าแต่สิงโตเหมือนจับได้

“หรือกำลังรอใคร ไอ้กระทิงเหรอ หรือ…เบอร์รี่ มันคุยถูกคอดีเนอะ คนหน้าตาดีมีอดีตเหมือนกัน”เสียงของเขาแข็ง แข็งมาก…แต่ในแววตาคือพัง

“พี่รู้เรื่องเบอร์รี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?” กวางเงยหน้าขึ้น

สิงโตเงียบ เขาขบกรามแน่นก่อนจะหลุดหัวเราะในลำคอเบาๆแบบไม่ตลกเลย

“กูแม่งโง่ใช่ไหม? ตอนเด็กกูก็ไม่รู้ว่ารู้สึกอะไรกับเขา…พอโตมากูก็ยังไม่รู้ว่ารู้สึกอะไรกับมึง แต่พอกูเห็นเบอร์รี่มองมึงแบบที่เขาเคยมองกู…มึงรู้ไหม กูแทบหายใจไม่ออกเลย กูแม่ง”

เขาชะงัก

สิงโตเงียบไปนาน… เหมือนกลืนทุกคำกลับลงไปเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ก็ทำไม่ได้เพราะใจมันยังปิดกลอน ไม่ยอมรับอะไรเลย

“ช่างแม่งเถอะ มึงจะอยู่กับใครก็เรื่องของมึง แต่อย่ามาบ่นนะว่าทำไมมันถึงเจ็บ”

เขาหันหลังเดินจากไปทั้งที่ฝีเท้าไม่มั่นคงเลยแม้แต่นิดเดียวทิ้งให้กวางยืนมองแผ่นหลังของเขากวางยกมือขึ้นกอดตัวเองแน่นแต่น้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัวเธอรู้สึกเหมือนกำลังจะหายใจไม่ออก…เพราะคนที่บอกให้ “อย่ามาบ่นว่าเจ็บ” กลับเดินจากไปทั้งที่เหมือน “เจ็บยิ่งกว่าใคร”

สิงโตกลับถึงรถตัวเองเขาเปิดหน้าต่างสูบบุหรี่จนหมดมวนแต่ไม่ออกรถ แว่นดำถูกเขวี้ยงลงเบาะและคำที่เขาพึมพำออกมาเบาๆจนแทบไม่ได้ยิน…

“กูแม่ง… ไม่ได้ลืมเบอร์รี่ แต่กูไม่ได้อยากจำใครอีกเลย ถ้าไม่ใช่มึง…”

วันถัดไป

คาเฟ่หลังมอ

บ่ายวันหนึ่ง

บรรยากาศร้านค่อนข้างเงียบมีเพียงเสียงแก้วกาแฟกระทบจานเบาๆ

เบอร์รี่สาวในลุคเฟมินีนจัดจ้านนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับ “กระทิง” เธอยิ้มแบบอ่อนโยนจนเกินไปขณะคนกาแฟในแก้วช้าๆ

“ขอโทษที่เรียกมาคุยนะคะ…แต่เบอร์รี่แค่…อยากเข้าใจบางอย่างค่ะ”

กระทิงมองเธอด้วยความสุภาพ เขายังไม่คุ้นกับท่าทีของเบอร์รี่แต่ก็ไม่ได้ตั้งแง่

“เชิญเลยครับ”

เบอร์รี่ยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย…แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มด้วยเลย

“คุณรู้ไหมว่าฉันเคยอยู่ข้างเขามานานแค่ไหนฉันเห็นสิงโตตอนที่ไม่มีใครอยู่ข้างเขาเลย…แม้แต่ครอบครัว แล้วตอนนี้อยู่ๆก็มีคุณ…กับกวาง เข้ามาในโลกของเขา ฉันแค่สงสัย… คุณแน่ใจแค่ไหนว่าคุณกับกวางรู้จักเขาจริงๆ?”

กระทิงไม่ตอบทันทีเขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในคำถามนั้นเขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบแต่มั่นคง

“ผมไม่รู้จักเขาดีพอหรอกครับ แต่ผมรู้จักกวาง และผมไม่อยากให้ใครมาทำให้เธอสับสน”

เบอร์รี่หัวเราะน้อยๆก่อนจะโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยจ้องตากระทิงตรงๆ

“แน่ใจเหรอคะ ว่าเธอสับสนเพราะสิงโต…ไม่ใช่เพราะเธอเอง…ยังไม่แน่ใจว่าเธอชอบเขา หรือแค่ ‘ไม่อยากแพ้’ ฉัน?”

คำพูดนั้นเฉือนลงตรงกลางระหว่างศักดิ์ศรีกับความรู้สึกกระทิงนิ่งไป เบอร์รี่ยังไม่หยุดเธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนเหมือนกำลังปลอบ

“ฉันไม่ได้จะเป็นศัตรูกับคุณหรอกนะคะแค่เตือนว่า…สิงโตไม่ใช่คนที่ใครเข้าถึงได้ง่ายๆ ถ้ากวางเผลอใจตอนนี้ แล้ววันหนึ่งเขาถอย เธอจะเหลือใคร? หวังว่าคำตอบจะเป็น ‘คุณ’ …แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ?”

เบอร์รี่จิบกาแฟช้าๆลุกขึ้นก่อนจะทิ้งท้ายไว้ว่า

“ขอโทษอีกครั้งที่ต้องพูดแรง แค่อยากให้คุณเตรียมใจไว้บ้าง เผื่อว่าสุดท้าย…คุณอาจไม่ใช่คนที่เธอเลือก”

เธอเดินออกจากร้านไปทิ้งให้กระทิงนั่งเงียบอยู่ตรงนั้นมือของเขากำแน่นบนขอบโต๊ะ ไม่รู้ตัวเลยว่าเล็บจิกเข้าเนื้อจนแดง

.

.

.

กวางกำลังเปิดดูแชทจากเบอร์รี่ที่ส่งมาถึงเธอ

“เราคุยกับกระทิงแล้วนะดูเขาจะห่วงเธอมาก…หวังว่าเขาจะไม่เสียใจทีหลัง”

แววตากวางเริ่มไหวเธอเริ่มไม่แน่ใจอีกครั้งว่าเธอกำลังหลงทางในความรู้สึกของตัวเอง หรือกำลังถูกดึงออกจากมันด้วยใครบางคนกันแน่

.

.

.

หอพักของปลา(เพื่อนสนิทกวาง)

กลางคืน

กระทิงนั่งกับปลาสายตาเรียบเฉยแต่น้ำเสียงกลับอัดแน่นไปด้วยความตึง

“มึงแน่ใจ เบอร์รี่…จงใจพูดแบบนั้นจริงๆ?”

ปลาพยักหน้าสีหน้ากังวล

“กูอยู่ตรงนั้น…กูเห็นทุกอย่าง มึงเขาไม่ได้มาพูดเพื่อเตือนแต่เขาอยากให้กวางไม่เชื่อใจนาย”

กระทิงเงียบไปนานก่อนจะพูดช้าๆ

“นี่กูเพิ่งเข้าใจว่า… กูไม่ได้กำลังแข่งกับแค่สิงโต แต่กูกำลังแข่งกับอดีตของเขากับคนที่รู้จักเขาดีเกินไป” มือของกระทิงกำแน่นความอ่อนโยนเริ่มสั่นไหว

เขาลุกขึ้น

“ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำให้กวางเสียศูนย์อีกแล้ว…ไม่ว่าใครทั้งนั้น”