EP.9 ถ้ามึงยังทำตัวแรดแบบนี้กูจะฟ้องแม่มึง

หอประชุมคณะนิติศาสตร์

เวลา 18.00 น.

เสียงเพลงจังหวะเบาๆ จากลำโพงเก่าก้องไปทั่วห้อง หลอดไฟฟลูออเรสเซนต์กระพริบนิดๆ เป็นจังหวะกับเสียงหัวเราะของปลาและพระพายที่กำลังฝึกเดินโพสท่าบนเวที

“โอ๊ย! เดินยังไงไม่ให้ดูเหมือนมิสทิฟฟานี่อะพระพาย~” ปลาแซว

“นี่มันบุคลิกนางงามนะยะ! ไม่ใช่เดินลากขาเหมือนซอมบี้อย่างแก!” พระพายเถียง

อีกมุมหนึ่ง กระทิงกำลังยืนสอนจังหวะการหมุนตัวให้กวางอย่างใจเย็น

“เอางี้ กวางหมุนซ้าย แล้วหยุดตรงหน้าเรา…ใช่ แบบนั้นแหละ แล้วพอหยุดก็สบตาเรานิดนึงนะ ให้กรรมการรู้สึกว่าพวกเรามี connection”

“สบตานิดนึง…แบบนี้?” กวางเงยหน้าขึ้นมอง

“ใช่ แบบนั้นเลย…เราว่ากวางทำได้ดีมากเลยนะ” กระทิงยิ้ม สรรพสนามเรียกกวางเริ่มเปลี่ยนจากเรียกกวาง ‘มึง’ ในบางทีตอนนี้กระทิงเรียกแทนกวางด้วยชื่อกวาง

“อื้อ…ขอบคุณนะ” กวางหน้าแดงเล็กน้อย รีบหันหน้าหนี

.

.

.

เสียงส้นรองเท้าหนังกระทบพื้นดัง “กึก…กึก…” ช้าและมั่นคง ก่อนชายในชุดสูทสีเข้มจะเดินเข้ามาในแสงไฟ

พระพายเป็นคนแรกที่หันไปเห็น แล้วเบิกตากว้าง

“พี่สิงโต?!”

ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน รวมถึงกวางที่เหมือนจะลืมหายใจไปชั่วขณะ

สิงโตยืนพิงกรอบประตูมือล้วงกระเป๋ากางเกง เสื้อเชิ้ตดำปลดกระดุมสองเม็ดบน หล่อโคตร หงุดหงิดโคตร และ…คุมอารมณ์ไม่อยู่สุดๆ

“ไม่คิดจะบอกกูเลยเหรอ ว่าซ้อมกับมันถึงค่ำ”เสียงเขาต่ำ ชัด และก้องไปทั่วห้องจนคนอื่นเงียบ

“มันก็แค่การซ้อมค่ะพี่ ไม่ได้มีอะไร” กวางรีบอธิบายด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลกลัวเพื่อนๆจะเดือดร้อนอีกรอบ

“ไม่ต้องอธิบาย กูเห็นหมดแล้ว…เห็นตั้งแต่มึงสบตา เห็นตั้งแต่มึงยิ้มให้มัน เห็นตั้งแต่มึงแตะมือกัน…” สิงโตพูดอย่างเก็บอารมณ์เอาไว้แทบไม่อยู่

“มันก็แค่การแสดงค่ะ!” กวางรีบแก้ตัวให้ตัวเองกับกระทิงอีกรอบ

“กูไม่สนว่ามันแสดงหรือไม่ กูไม่ชอบ!” สิงโตเดินตรงมาคว้าข้อมือกวางแรงๆ จนเธอสะดุ้ง

“พี่ครับ ผมว่าอย่าทำรุนแรงกับกวางเลย มันเป็นหน้าที่ของพวกเราจริงๆนะครับ” กระทิงรีบขยับเข้ามาขวาง

“มึงคิดว่ากูเชื่อว่านั่นคือ ‘แค่หน้าที่’ เหรอ?”สิงโตหันไปจ้องหน้ากระทิงด้วยแววตาเดือดจัด

“หรือมึงอยากได้มากกว่านั้น…ถึงได้ทำหน้าสุนัขหวงกระดูกแบบนั้นตอนสบตากับน้องกู?”

“พอได้แล้วค่ะพี่! หนูโตแล้ว หนูเลือกได้ว่าจะยืนข้างใคร!” กวางรีบดึงแขนออกจากมือพี่ชาย

คำพูดนั้นทำให้ทั้งห้องเงียบลงราวกับไม่มีอากาศหายใจ

สิงโตสบตาเธอแน่นิ่งปล่อยมือเธออย่างช้าๆ ก่อนจะกระซิบเบา ๆ

“งั้นก็ลองดู…ว่าไอ้คนที่มึงเลือกมันจะดูแลมึงได้ดี…เท่ากูมั้ย” แล้วเขาก็หันหลังเดินจากไป โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมา

พระพายกับปลารีบเดินมากอดปลอบกวางที่ยืนนิ่งเหมือนถูกตัดขาดจากความรู้สึก

กระทิงยืนอยู่ข้างๆ พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง

“กวาง…เราขอโทษนะ ที่ทำให้ทะเลาะกัน…”

“ไม่ใช่ความผิดนายหรอกกระทิง” กวางหันหน้าไปยิ้มให้กระทิงเล็กน้อยเพราะกลัวกระทิงจะโทษตัวเอง โดยที่ตัวเธอเองนั้นก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบนี้แล้วเหมือนกัน นับวันพี่ชายทำตัวหนักขึ้นเรื่อยๆ

’ถ้ามึงยังทำตัวแรดแบบนี้กูจะฟ้องแม่มึง‘ คำนี้ที่เขาพูดกับกวางที่บ้านบ่อยๆ ทั้งที่กวางยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

บ้านเกียรติภูมิ

เวลา 21.30 น.

ปังงงง!!!

เสียงประตูรั้วหน้าบ้านถูกปิดเสียงดัง กวางเดินกระแทกเท้าขึ้นบันไดโดยไม่แม้แต่จะหันมองคนขับรถคันดำที่ตามมาห่างๆจากลานจอดรถ

สิงโต ฝก้าวเข้ามาในบ้านช้าๆ ถอดนาฬิกาแล้ววางมันแรงลงบนโต๊ะกระจกเขาไม่พูดไม่จาแต่สายตาเต็มไปด้วยความวุ่นวายที่เจ้าตัวก็ไม่เข้าใจ

กวางเดินลงมาจากชั้นสองอีกครั้ง ชุดนักศึกษายังไม่ได้เปลี่ยน เส้นผมหลุดลุ่ยจากการฝึกซ้อม แต่ดวงตาเธอยังคงสว่าง…แม้จะแดงก่ำ

“พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนั้นกับหนูนะ” กวางเดินเข้าไปหาพี่ชายที่ห้องรับแขกตอนนี้กวางมีอารมณ์ที่ไม่คงที่ตั้งแต่เกิดเรื่องที่มหาวิทยาลัยเธอก็ควบคุมอารมณ์ที่เอาไว้ไม่อยู่

สิงโตนั่งลงบนโซฟาเงียบๆหยิบรีโมทเปิดทีวี แต่หน้าจอกลับไร้สัญญาณ

“อย่าทำตัวเหมือนหนูเป็นน้องสาวแท้ๆของพี่ได้ไหมคะ!!?” กวางเริ่มพูดเสียงดังขึ้นและหนักแน่น น้ำเสียงที่เปล่งออกมาใส่พี่ชายรู้เลยว่าตอนนี้เธอโกรธพี่ชายเป็นอย่างมาก

“กูไปห้ามมึงเมื่อไหร่?” เขาพูดโดยไม่ได้สนใจอะไรแม้แต่โดย และเขาก็ไม่ได้หันหน้าไปหาน้องสาวที่ยืนอารมณ์ไม่ดีอยู่แม้แต่น้อย

“พี่พูดแบบนั้นกับกระทิง ต่อหน้าเพื่อน ต่อหน้าอาจารย์ ต่อหน้าคนทั้งคณะ!” เธอเดินเข้ามาประจันหน้า ไม่กลัว ไม่ถอย และไม่อดทนอีกต่อไป

“ทำไมพี่ต้องทำให้หนูรู้สึกผิดกับสิ่งที่หนูควรจะภูมิใจด้วย?” กวางพูดออกมาตามที่ตัวเองเก็บกดมานานหลายวันและมันหลายรอบแล้ว

“ภูมิใจอะไรล่ะ…กับแค่เดินไปเดินมากับผู้ชายแล้วทำตาหวานใส่กันกลางเวทีแบบนั้น?” สิงโตเหยียดยิ้ม มุมปากกระตุกนิดๆ แบบคนที่พยายามกวนอารมณ์คนอื่นให้หงุดหงิดกว่าเดิม

“หนูไม่ได้ทำตาหวานให้ใครทั้งนั้น พี่ต่างหากที่ทำตัวไม่มีเหตุผล” กวางกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว เสียงเธอสั่น แต่ชัดเจน

“เพราะกูเห็นว่ามันไม่สมควรไงล่ะ” สิงโตเถียง

“แล้วอะไรล่ะที่สมควรในสายตาพี่สิงโต? หนูต้องนั่งอยู่บ้าน ห้ามแตะผู้ชาย ห้ามยิ้ม ห้ามใช้ชีวิตที่เป็นชีวิตของหนูอย่างงั้นเหรอคะ!?” กวางก็สู้ไม่ถอย

สิงโตเงียบ…นานกว่าปกติ เพราะเขาไม่เคยเห็นกวางน้องสาวกล้าเถียงเขาเลยแต่ครั้งนี้เธอกลับเถียงเขาไม่ยอมถอย

“ก็แค่อยากให้มึงอยู่ห่างๆ มัน” สิงโตยังไม่ยอมลุกขึ้นจากโซฟาและยังไม่หันมาเผชิญหน้ากับกวาง แต่คำพูดที่เขาโพล่งออกมาในที่สุด…แฝงความสั่นไหวแบบที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

“ทำไมล่ะคะ พี่กลัวอะไร? กลัวว่าหนูจะหายไปจากสายตาพี่เหรอคะ!” เธอก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด สบตาเขาตรงๆ

“กูไม่ได้กลัวอะไรทั้งนั้น! กูก็แค่…ไม่ชอบเห็นมึงทำตัวสนิทกับมัน มันน่ารำคาญ เข้าใจมั้ย?! กูรำคาญ!” เขาตะคอกสวนทันที น้ำเสียงดังจนก้องบ้าน

“รำคาญ…หรือหวงคะ?” กวางที่รู้อยู่แล้วว่าพี่ชายอย่างสิงโตไม่คิดจะหวงเธออย่างแน่นอนแต่เธอก็แค่อยากจะกวนประสาทเขาคืนก็แค่นั้น

“มึงอย่าคิดเข้าข้างตัวเองนักเลยกวาง กูจะหวงมึงทำไม ก็ไม่ใช่ใครสักหน่อย” สิงโตลุกพรวดขึ้นจากโซฟา ใบหน้าตึงจัด เขามองหน้าเธอด้วยแววตาราวกับจะพูดอะไรสักอย่าง…แต่สุดท้ายก็แค่เบือนหน้าไป

คำพูดนั้น…เหมือนตบหน้าเธอแรงๆ

แต่กวางยืนนิ่ง ไม่หลบ ไม่ร้องไห้ แค่พยักหน้าเบาๆ แล้วพูดออกมาอย่างเย็นชา

“ใช่สิ…ไม่ใช่ใครเลยนี่เนอะ…ก็แค่พี่ชายไม่แท้ ที่ไม่คิดจะมองหนูในฐานะอื่นเลย ขอโทษที่ทำให้พี่รำคาญ หนูจะพยายามหายไปจากสายตาพี่ให้มากที่สุด…ถ้ามันจะทำให้พี่สบายใจ” เธอเดินขึ้นชั้นสองอีกครั้งทิ้งให้สิงโตยืนนิ่งอยู่ลำพังในห้องรับแขกที่เงียบเกินไปมีแค่เสียงทีวีที่ยังไม่มีสัญญาณดัง “ซ่า…” คล้ายใจเขาในตอนนี้