EP.10 ก็แค่น้องแค่เด็กน่ารำคาญคนหนึ่ง

เวลาผ่านไป 2 สัปดาห์

บ้านเกียรติภูมิ

ช่วงค่ำ

ภายในบ้านหลังเดิมที่เคยเต็มไปด้วยเสียงเถียง เสียงขัดแย้ง เสียงของใครบางคนที่คอยบ่นอยู่ไม่ไกลนัก ตอนนี้กลับเงียบจนได้ยินแม้แต่เสียงน้ำหยดจากก๊อกในครัว...

สิงโตนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม มือถืออยู่ในมือตลอดเวลา หน้าไทม์ไลน์ I* เปิดค้างอยู่ตรง Story ของกระทิงกับกวาง

🎥 [Story กระทิง]: “วันซ้อมอีกวันกับตัวแทนดาวเดือนของผม! #กวางยิ้มเก่ง”

กวางในคลิปหัวเราะเบาๆ กับปลาขณะถือไม้เซลฟี่ ทั้งร่าเริง ทั้งสวย ทั้ง…ห่างจากเขา

สิงโตเลื่อนผ่านไปเงียบๆ ก่อนจะกดล็อกหน้าจอแรงๆ แล้วโยนมือถือบนโต๊ะ

“เชี่ยเอ๊ย…” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นแบบไม่มีเหตุผล เปิด…แล้วปิด หงุดหงิดทั้งที่ไม่มีอะไรจะหงุดหงิด

มหาวิทยาลัย

วันที่ 15 ของการซ้อม

พระพาย ปลา และกวางกำลังเดินลงจากหอประชุมหลังซ้อม

“เก่งมากวันนี้ เดินได้ตรงจังหวะเป๊ะแล้วนะกวาง” กระทิงเอ่ยชมกวางพร้อมกับยื่นน้ำเปล่าให้

“จริงเหรอ? เรานึกว่าตัวเองสะดุดอีกแล้วซะอีก” กวางถามไปอย่างไม่มั่นใจในตัวเองมากนัก

“ไม่เลย เราว่ากวางดูมั่นใจขึ้นเยอะ” กระทิงเอ่ยชมกวางไม่ขาดสาย

“ก็มีเทรนเนอร์ดีนี่จ๊ะ กระทิงมองตาปร๊าดแทบละลายทั้งเวทีแล้ววันนี้!” พระพายแซวทันที

กวางหัวเราะแล้วส่ายหน้า พยายามกลบเกลื่อนแต่เธอเองก็รู้ตัว…ว่าเธอเริ่มรู้สึกดีๆ กับคนคนนี้มากขึ้นในทุกวัน

.

.

.

บ้านเกียรติภูมิ

เวลาล่วงเลยไปถึงเกือบหนึ่งทุ่มสิงโตยังไม่กินข้าวเย็นแม้กับข้าวจะวางอยู่บนโต๊ะเต็มไปหมดเขานั่งหงุดหงิดอยู่ที่ระเบียงบ้านมองไฟหน้าบ้าน…แล้วมองนาฬิกา…แล้วถอนหายใจ

“ไปไหนนักหนาวะ…” แม้จะรู้ดีว่าเธอไปซ้อมดาวเดือน แม้จะไม่มีสถานะอะไรแต่เขากลับเริ่มรู้สึกว่าบ้านหลังนี้มันเงียบเกินไป…เวลาที่น้องสาวไม่อยู่

ทันใดนั้น…เสียงประตูรั้วเปิดออกรถของกระทิงมาส่งกวางหน้าบ้านอีกครั้ง เสียงหัวเราะเบาๆ ของทั้งคู่ลอยมากับลมเย็น เธอกล่าวขอบคุณแล้วโบกมือลาอย่างเป็นมิตรโดยไม่ทันรู้เลยว่า…สายตาเจ้าของบ้านที่แอบมองอยู่บนระเบียง มันแทบจะลุกเป็นไฟ

“มึงยังจะให้มันมาส่งอีกเหรอวะ…” เขาพึมพำก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านอย่างหัวเสีย

เสียงประตูถูกปิดแรงอีกครั้งไม่ต่างจากหัวใจที่เริ่มสับสนจนควบคุมไม่อยู่

ห้องนอนสิงโต

ในความมืดของห้องนอนที่ไฟสลัวๆ เสียงแจ้งเตือนจากมือถือดังขึ้น

ข้อความจากกวางปรากฏบนหน้าจอ:

“หนูกลับถึงบ้านแล้วค่ะ ขอโทษที่กลับค่ำนะคะพี่ชาย”

เขาจ้องจออยู่สักพักมือเลื่อนไปถึงปุ่มพิมพ์ข้อความตอบกลับ…แต่กลับหยุดไว้แค่นั้นก่อนจะกดปิดหน้าจออีกครั้ง

“กูจะรู้สึกอะไรวะ…ก็แค่น้อง…แค่เด็กน่ารำคาญคนหนึ่ง…” เขาหันตัวลงนอนหันหลังให้แสงไฟแต่นอนไม่หลับทั้งคืน

วันฟิตติ้งชุดจริงก่อนวันประกวด 3 วัน

ในห้องฟิตติ้งหลังคณะนิติศาสตร์กระทิงเดินออกมาก่อนในชุดสูทเรียบหรูแล้วจึงถึงตาของกวาง...เธอก้าวออกมาพร้อมชุดราตรีเว้าหลังสีขาวไข่มุก ผมถูกรวบขึ้นเปิดต้นคอขาวเนียน

ทุกคนในห้องหันมองเป็นตาเดียว

วันก่อนประกวด

ลมเย็นพัดแรงขณะพวกตัวแทนดาวเดือนซ้อมเดินกลางลาน กวางตัวสั่นเล็กน้อยหลังซ้อมจบกระทิงเอาผ้าพันคอจากตัวเองไปคลุมให้โดยไม่พูดอะไร และเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข รับไว้โดยไม่เกี่ยง

ห่างออกไปใต้ต้นไม้ริมลานสิงโตยืนกอดอกมองเหตุการณ์ทั้งหมด เขาไม่พูด ไม่ขยับ แต่ขากลับบ้านคืนนั้น ขับรถเลยทางเข้าบ้านตัวเองไปอีกสองแยกแล้วเพิ่งรู้ว่าหลง

วันก่อนประกวดคืนสุดท้าย

โต๊ะทานข้าวเงียบ จานที่เคยมีของโปรดของเขา…ไม่มีเพราะไม่มีใครทำ สิงโตเดินออกจากห้องครัวเปิดตู้เย็นหาของกินมีแต่อะไรแช่แข็งกับน้ำเปล่า

“นี่แค่เด็กไม่อยู่บ้าน 3 วัน ถึงกับลืมวิธีหุงข้าวเลยเหรอวะ…” เขาหัวเราะหยันๆ ให้ตัวเองแล้วทิ้งตัวลงโซฟา

เงียบ…มาก

มือถือเขาสั่นเบาๆ

“พระพาย: กวางฝากบอกว่าอย่าลืมมาดูวันประกวดนะคะ :)”

เขาพิมพ์จะตอบกลับ แต่ลบ จะพิมพ์ใหม่อีกก็ลบอีก สุดท้ายแค่ปิดหน้าจอ แล้วพึมพำว่า…

“ใครจะไปสน” แต่ในใจ…ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

วันประกวดหาดาวคณะนิติศาสตร์

บรรยากาศคึกคัก เสียงกรี๊ดดังทั่วหอประชุมกวางก้าวออกมาพร้อมกระทิงในชุดประจำตำแหน่ง

สวย เหมือนหลุดมาจากเทพนิยาย

กระทิงเดินเคียงข้างอย่างมั่นใจ จับมือเธอแน่นก่อนจะหมุนเธอให้ยืนกลางเวทีตอนประกาศผล

เสียงผู้ประกาศดังขึ้น

“ตัวแทนดาวเดือนคณะนิติศาสตร์ปี 1 ได้แก่… คุณกระทิง และคุณกวาง!!”

เสียงกรี๊ดระเบิด คนดูส่วนหนึ่งลุกขึ้นปรบมือ รวมถึง…สิงโตเขาปรบมือช้าๆใบหน้าไร้อารมณ์แต่มือกลับกำแน่นอยู่ใต้โต๊ะไม่รู้เพราะอะไร ไม่รู้ทำไม…จู่ๆ ก็อยากให้เธอหันมามองตรงนี้ อยากให้เธอเห็น…ว่าเขาก็มา แต่เธอมองแค่กล้อง…แล้วหันไปยิ้มให้กระทิง

หลังเวที

“ถ้าเราถ่ายคู่กันแบบส่วนตัวอีกซักรูปจะได้มั้ย?” กระทิงขอกวางถ่ายรูปนอกรอบอีกครั้ง

“ได้สิ!” กวางพยักหน้าส่งยิ้มให้กระทิง

กระทิงยกมือถือขึ้น กวางทำท่าชูสองนิ้วใส่กล้องทันใดนั้น…เสียงฝีเท้าเดินผ่านหลังเวที

สิงโตที่กำลังเดินผ่านเห็นภาพนั้นพอดีแต่ไม่หยุด ไม่พูด แค่เดินเร็วขึ้น…เพื่อหลบความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถนิยามได้

บ้านเกียรติภูมิ

กวางเปิดประตูเข้าบ้านเงียบๆเจอไฟห้องครัวเปิดไว้กับข้าววางอยู่

มีโน้ตเขียนว่า

“กินซะ เดี๋ยวก็เป็นลมอีก กูไม่ว่างไปรับที่โรงพยาบาล”

เสียงช้อนกระทบจานเบาๆ ในห้องครัวกลางดึกกวางนั่งกินข้าวด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่ตาแดงจากความเหนื่อย เธอหยิบโน้ตขึ้นมาดูอีกครั้งแล้วยิ้มมุมปาก

“ก็แค่ไม่ว่างไปโรงพยาบาลเองล่ะสิ…แหม ทำเป็นห่วง…”

เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังมาจากบันไดเจ้าของเสียงคือพี่ชายปากร้ายที่ลงมาในชุดเสื้อยืดกับกางเกงวอร์ม ขยี้ผมยุ่งๆ อย่างเพิ่งลุกจากเตียง

“มึงทำอะไรวะ ดึกป่านนี้” เสียงดุดันมาเต็ม แต่หน้าดูง่วงชัด

“กินข้าวค่ะ หิว” กวางหันหน้ามาตอบยิ้มๆให้พี่ชาย

“มีคนบ้านไหนมันไปเดินเวทีทั้งวันแล้วยังไม่ยอมแดกอะไรซักอย่างก่อนกลับบ้าน” พี่ชายบ่นให้น้องสาว

“ก็หนูรีบ… แล้วขอบคุณสำหรับข้าวนะคะ” กวางฉีกยิ้มกว้างส่งไปให้พี่ชาย

สิงโตเดินผ่านทำเหมือนไม่ได้ยินแต่ไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำมากระดกแล้วพูดขึ้นโดยไม่หันกลับมา

“กูไม่ได้ห่วง กูแค่รำคาญ ถ้ามึงเป็นลมขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ? กูต้องเสียเวลาขับรถ”

“ค่า…หนูเข้าใจแล้วค่ะพี่สิงโตที่แสนไม่ห่วงหนูเลย” กวางหัวเราะเบาๆ แล้วลุกไปเก็บจาน

“ไปนั่งลง เดี๋ยวกูล้างให้” แต่เธอยังไม่ทันเดินไปที่ซิงก์…เขากลับคว้าไปจากมือ

“หืมมมม~ โหหห พี่สิงโตคนปากหมาล้างจานให้หนู! บันทึกไว้เลยค่ะ คืนนี้แปลกมาก!” กวางยิ้มไม่ยอมหุบตั้งแต่เดินเข้ามาที่บ้าน เธอเหนื่อย แต่กลับมาเจอแบบนี้ก็หายเหนื่อย เพราะพี่ชายยอมสงบศึกกับเธอวันนี้ ปกติจะด่ากันทุกวันเลย

“กูแค่ไม่อยากให้ห้องมันเหม็นข้าวบูด…” เขาว่าพลางหันหลังให้ แต่เธอกลับยืนมองเขาล้างจานอย่างตั้งใจ…เงียบๆพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นที่มีแค่เธอเท่านั้นที่รู้ว่าเกิดขึ้นในหัวใจ

.........พี่ชาย.........