Chapter 5

ARMELLE LUNA

Sa mga nakalipas na araw ay naging maganda ang samahan namin ni Hanz. Sa edad nito ay para ko itong naging kuya sa bahay. Ilang beses ko na rin itong naririnig na may kausap sa cellphone na alam ko naman na babae dahil iba't ibang pangalan ang binabanggit nito. Kaya napatunayan ko na tama nga ang impormasyon na nakalap ko na isa itong dakilang playboy. 

May pagkakataon na kapag alam niya na nasa malapit lamang ako ay pinupukol niya ako ng tingin na nagpapahiwatig na huwag ako makikinig sa usapan nila. Kaya bilang pagbibigay galang ay napapailing na umaalis ako sa harap niya. Kapag gano'n ang nagiging reaksyon ko ay tinatawanan lang niya ako. 

"Luna, do you want to come with me. I'm going to meet my friends today," suhestyon ni Hanz ng lumabas sa pintuan ng kwarto nito. 

"Ayoko. Mapagkamalan pa akong isa sa mga babae mo," nakasimangot na sagot ko na nanatiling nakatuon ang tingin sa pinapanood ko. Isa pa, mas gusto ko na nandito lang dahil ito ang araw na nakakapag-pahinga ang utak ko. 

Narinig kong tumawa ito saka lumapit sa 'kin at parang bata na ginulo ang buhok ko. Pinigilan ko ang pumikit dahil nalanghap ko ang mabangong amoy nito. Amoy mayaman naman talaga kasi ang lalaking ito. 

"Don't worry, my friends already know you," aniya saka umupo sa tabi ko. 

Mabilis akong pimihit paharap sa kanya dahil sa sinabi niya. 

"Alam nila?" hindi makapaniwalang tanong ko saka pinanliitan siya ng mata.

"Yes." 

Sinuntok ko siya sa braso pagkatapos niya iyon sabihin. Parang hindi man lang ito nakaramdam ng sakit dahil tinawanan lang niya ako. 

"Huwag mo nga ako kinukwento sa iba!" nakairap na sabi ko at muling tinuon ang atensyon sa pinapanood. 

Tumayo siya at muling ginulo ang buhok ko bago naglakad patungo sa pintuan. 

"Ikaw ang tipo ng babae na dapat ikwento at ipagmalaki, Armelle Luna Bermudez," seryosong sabi niya sabay kindat. 

Naiwan akong nakaawang ang labi. Hindi ako bingi para hindi marinig ang sinabi niya. Nag-init ang buong mukha ko. Pakiramdam ko ay pulang-pula ang buong mukha ko dahil sa binitawan niyang salita. 

Napahawak ako sa aking dibdib ng napagtanto ko na ang lakas ng tibok ng puso ko. Tila may mga kabayong naghahabulan sa dibdib ko sa sobrang lakas ng tibok nito. Epekto ba ito ng sinabi ni Hanz? Bakit parang kinilig naman yata ako doon? 

Ipinilig ko ang aking ulo. Kahit linggo at ayaw ko sana may gawin ay inabala ko ang aking sarili sa paglilinis ng kwarto para lamang hindi na sumisiksik sa utak ko ang sinabi ni Hanz. Iba rin magbitaw ng salita ang lalaking iyon, kahit sinong babae ay maniniwala sa kanya. Mabuti na lang at kilala ko na siya, hindi ako ang tipo ng babae na bibigay sa matatamis niyang salita. He's like an older brother to me. 

Ngunit nagkamali ako dahil nagising na lang ako isang araw, I fell in love with him kahit alam kong playboy siya. Pero dahil ayaw ko mawala ang masayang samahan namin lalo na at magkasama kami sa iisang bahay ay inilihim ko ang nararamdaman ko. 

"God damn it! Bakit ayaw n'yong sabihin sa 'kin kung sino s'ya? Para akong nangangapa sa dilim, papa, dahil ayaw n'yong sabihin sa 'kin." 

Napaatras ako ng marinig ko ang mataas na boses na iyon ni Hanz mula sa dining area. Ama nito ang kausap base na rin sa narinig ko. 

"I'm sorry. I didn't mean to yell at you, 'pa. I just want to see her." 

Natigil ako sa paghakbang ng marinig ko ang huling sinabi niya. Tila may munting kirot akong naramdaman sa puso ko dahil sa narinig. 

"Okay. Just let me know when I meet her. Bye." 

Nagmamadali akong naglakad at mabilis na tinungo ang kwarto ko. 

"Luna," tawag niya sa akin. 

My heart melted when he always call me on my second name. Nagbago ang tawag niya sa akin simula ng magpanggap siyang boyfriend ko sa harap ni Jacob. Hindi ko na rin pinagkaabalahan na itanong dahil gusto ko ang tawag niya sa akin lalo na kung paano niya ito bigkasin.

Lihim akong nagbuga ng hangin saka pumihit paharap sa kanya. "O, bakit?" mataray kong tanong. 

"Labas tayo." 

"Ayoko," mabilis na tanggi ko. 

"You always refused me, Luna. Ang harsh mo pagdating sa 'kin," nagtatampong sabi niya saka naupo sa sofa. 

"Ilang ulit ko ng sinabi sa 'yo, mas gusto ko na nandito lang kapag walang pasok. Hindi mo ba alam na lapitin ng disgrasya ang malapit na grumaduate?" paliwanag ko.

"Okay. No more conversations with you. Lagi ka naman may katwiran," sagot niya, tanda ng pagsuko. 

Inirapan ko siya saka tumalikod. Ilang araw na lang ga-graduate na ako. At pagkatapos ay aalis na ako rito. Siguro ay ngayon lang ako may nararamdaman sa kanya dahil mahigit isang buwan ko siyang kasama rito. Hindi naman maiwasan iyon lalo na at siya ang parati kong nakikita.

"Luna," tawag niyang muli sa 'kin. 

"What?" angil ko ng akmang papasok na ako sa aking silid. 

Sumilay ang pilyong ngiti sa labi niya. "You're twenty, right?" 

Nagsalubong ang kilay ko sabay tango bilang tugon. 

"Don't get into a relationship just yet, okay?" 

Nakapamaywang na tinaasan ko siya ng kilay. "At sino ka para magdesisyon sa gusto at ayaw kong gawin?" sarkastikong tanong ko. 

Tumayo siya at dahan-dahang naglakad palapit sa akin habang hindi inaalis ang titig sa mga mata ko. Bigla na naman naghuramintado ang puso ko sa lakas ng tibok nito. 

Nang nasa harap ko na siya ay hinawakan niya ang ulo ko. Mayamaya lang ay para na namang bata na ginulo niya ang buhok ko.

"Just do what I say. And please, after you graduate, just stay here with me. My place is your place now," aniya. 

Ang sumunod na ginawa niya ay hindi ko inaasahan. Sa unang pagkakataon ay h******n niya ako sa noo na mas lalong nagpabilis sa tibok ng puso ko.

Para lang maibsan ang kakaibang nararamdaman at para hindi nito mahalata na nag-init na naman ang mukha ko, marahan kong sinuntok ang dibdib niya saka mahinang tumawa. 

"Hindi porke mas matanda ka sa 'kin eh, susundin ko na ang gusto mo? May sariling isip ako baka hindi mo alam, Hanz Timothy Silvestro," nakasimangot na sabi ko saka tuluyan ng pumasok sa loob ng kwarto. 

"Kaya nga sundin mo ako dahil mas matanda ako sa 'yo," giit pa nito sa labas ng pintuan.

Nanginginig ang tuhod na lumapit ako sa kama at parang nanghihina ang katawan na umupo ako. Grabe ang tibok ng puso ko. Kapag nasa malapit siya ay ganito parati ang epekto niya sa 'kin. 

Sa mga nakalipas na araw ay tila lumalalim ang nararamdaman ko para kay Hanz. Ilang beses ko ng binalaan ang sarili ko dahil isang playboy ang nagugustuhan ko pero itong puso ko, pasaway. Ayaw niyang sumunod sa akin. Hanggang sa dumating ang araw para tuluyan ko ng wakasan ang kahibangan ko sa katulad ni Hanz. 

Halos patakbo kong tinungo ang pintuan para pagbuksan ang nasa labas. Ang buong akala ko ay si Hanz. Baka nakalimutan nito ang susi ng bahay. Ngunit gayon na lang ang pagkagulat ko ng tumambad sa akin ang isang sopistikadang babae. 

"Sino po sila?" magalang na tanong ko kahit para niya akong iniinsulto sa mga tingin niya. 

"Where's Hanz? Is he in there?" 

Natigilan ako ng binanggit niya si Hanz. Hindi ko na siguro kailangan magtanong, baka isa ito sa mga babae niya. 

"Umalis po s'ya," sagot ko. 

"Look, hindi ako pumunta dito para makipag-plastikan. I need to be honest with you, miss. Hanz and I are getting married. You're young and yet, beautiful. If I were you, ilalagay ko sa lugar ang pagsama sa lalaki. And I think alam mo na babaero ang lalaking kasama mo. If I were you, habang maaga pa, para hindi ka mapahiya, stay away from my fiancé." 

Pagkatapos nito iyon sabihin ay tinalikuran na niya ako at pinaharurot ang sasakyan paalis sa lugar. Mabigat ang paa at laglag ang balikat na pumasok ako sa aking kwarto. Hindi ko namalayan na nagbagsakan na pala ang mga luha ko. 

Mas masakit pa ito kaysa sa nakipag-break sa akin si Jacob. Siguro dahil mali ang taong minahal ko na alam ko na simula pa lang ng una ay wala na akong mapapala. Namalayan ko na lang ang sarili na nag-iimpake ng mga gamit ko. Wala si Hanz sa bahay. Sasamantalahin ko habang wala pa ito. Pansamantala muna akong makikituloy kay Lea Mae kahit nakakahiya. Ilang linggo na rin naman ay graduate na ako. Gagawa na lang ako ng dahilan sa mama ko kung bakit umalis ako sa tinutuluyan ko. Sa ngayon ay ayaw ko muna siyang pag-alalahanin. 

Bitbit ang mga gamit ay lumabas ako ng bahay. Sunod-sunod ang pagtulo ng luha ko ng sulyapan ko ang naging mahalagang bahagi ng buhay ko. Tama, dahil minsan sa buhay ko, nagmahal ako sa taong hindi ko akalain na magkakaroon ng puwang sa puso ko. 

Hirap man sa mga bitbit ko ay nagpatuloy ako. Wala na akong takot na nararamdaman kahit madilim sa bahagi ng daan na nilalakaran ko. Wala pa ring ampat sa pagtulo ang luha ko. Ang tanging sumisiksik lang sa isip at puso ko ay sobra akong mangungulila kay Hanz. 

Ayoko maging third wheel. Lalong ayoko na makasira ng isang relasyon kahit alam ko na wala naman namamagitan sa aming dalawa. Kaya kahit masakit ang umalis na hindi nagpapaalam sa kanya ay tiniis ko. Wala rin naman saysay kung magpapaalam pa ako. 

Napaigtad ako ng may bumusina at huminto sa tapat ko na sasakyan. Huminto ako ng bumukas ang bintana nito. Bakas sa mukha nito ang gulat ng mapasadahan ako ng tingin. Marahil ay namumugto na ang mata ko dahil sa pag-iyak. 

"Miss, hop in. Madilim sa daan at delikado sa katulad mo ang maglakad mag-isa. Come on, ihahatid na kita," presinta nito. 

"H-hindi na. Kaya ko na mag-isa," tanggi ko at nagpatuloy sa paglalakad. 

Ilang segundo ang lumipas simula ng iwan ko ang lalaking nag-alok sa akin. Ang buong akala ko ay iniwan na niya ako ngunit gayon na lang ang pagkamangha ko na sinusundan pala ako ng sasakyan na kanina lang ay huminto sa harap ko. 

Huminto ako at hinarap siya. Tumigil naman ang sasakyan nito sa tapat ko. 

"I'm not what you think, miss. Concern lang ako sa 'yo lalo na at mag-isa ka lang. Sige na, ihahatid na kita sa pupuntahan mo," pagpupumilit nito. 

Wala na akong nagawa kundi ang paunlakan ito. Wala naman sa itsura nito ang gagawa ng hindi maganda sa akin. 

"Saan kita ihahatid?" basag niya sa katahimikan. 

"Tatawagan ko pa ang kaibigan ko," sagot ko habang nakatanaw sa labas. 

"Anyway, I'm Harry. And you are?" 

"Armelle Luna," tipid kong tugon. 

Ilang segundo itong natahimik. 

"Armelle Luna? What's your surname?" 

Nagpakawala ako ng malalim na buntong-hininga. Wala naman siguro masama kung sasabihin ko ng buo ang pangalan ko. Hindi naman siguro siya magkakainteres na singilin ako bilang kabayaran sa pagtulong niya sa akin. Ito naman ang nagkusa na tulungan ako kahit tumanggi na ako. 

"Armelle Luna Bermudez." 

Simula ng sinabi ko ang pangalan ko ay hindi na siya nagsalita. Hindi ko na rin nagawang kausapin ito dahil buong byahe ay okupado ang isip ko ni Hanz. 

"I miss him," malungkot na bulong ko.