Kabanata 02: Eskandalosang Nanay-nanayan

“Punong-puno ng pasa ‘yang mukha mo, Vanessa, anong nangyari?” may pag-aalalang tanong ni Aling Rosa, isa sa mga tindera ng mga gulay sa palengke.

Yumuko si Vanessa upang itago ang kaniyang mukha. “W-Wala po, Aling Rosa. O-Okay—”

“Palagi na lang ‘yan ang sinasabi mo, eh. Halos araw-araw, may pasa ka. Hindi pa gumagaling, may panibago na naman. Ang nanay-nanayan mo ba ang may dahilan niyan?” Bakas pa rin ang pag-aalala sa tinig ng matanda.

Kung puwede niya lang sabihin na ang stepmother niya nga ang may gawa ng mga pasa niya, nasabi na niya. Subalit sa takot dito, mas pinili na lang niyang manahimik. Bunga nang pagmamaltrato nito ang mga bakas sa kaniyang mukha. Kagabi, nakatikim na naman siya rito. Kulang daw ang benta niya, nangupin daw siya. Wala iyong katotohanan—hinding-hindi niya iyon magagawa. Sa huli, pinagbuntunan siya nito ng galit. Namamaga rin ang mga mata niya dahil sa kakaiyak buong magdamag.

“H-Hindi po, Aling Rosa. Wala pong kinalaman si tita rito. Nahulog lang po ako sa kama ko kaya—puwede po bang huwag na natin siyang pag-usapan? B-Baka marinig niya po tayo,” ninenerbyos na saad ni Vanessa at luminga-linga pa dahil baka biglang sumulpot ang démonya niyang stepmother.

“Vanessa naman, bakit ka ba nagtitiis kay Clarisse? Alam ko—namin ang relasyon niyong dalawa. Nakita namin dati pa kung paano ka niya tratuhin. Magsumbong ka kaya sa pulis para—”

“Para ano, tanda? Para mawalan ng kasama si Vanessa? Hoy, tanda, kilalanin mo ang binabangga mo, ha! Sobrang tanda mo na nga, napakatabil pa ng dila mo!”

At sa isang iglap, biglang sumulpot ang stepmother niya. Matalim ang tingin nito kay Aling Rosa, tila dinudurog na nito ang matanda sa tingin pa lang nito rito.

Napuno agad ng takot ang kaibuturan ni Vanessa nang sandaling iyon. Pakiramdam niya'y napako siya sa kinatatayuan dahil hindi niya magawang makakibo.

“Clarisse naman, iniisip ko lang si Vanessa. Halos patayin mo na ang bata, oh. Pinatigil mo na nga sa pag-aaral para lang makapagbenta ng mga gulay rito. Hindi ‘yan magugustuhan ni Viktor kapag nalaman niyang ganiyan mo tratuhin ang anak niya…” lintaya naman ni Aling Rosa.

Humalakhak ang stepmother niya bago ibinaba ang backpack na nakasakbit sa likod nito. “Anong sabi mo?” At tumakbo ito palapit sa matanda bago hinawakan ito sa buhok. “Ulitin mo nga ang sinabi mo!” bulyaw pa nito sa mukha ni Aling Rosa.

“Hindi magugustuhan ni Vik—”

Hindi na natapos ng matanda ang iba pang sasabihin nang tumama sa magkabila nitong pisngi ang palad ng nanay-nanayan niya. Nanlaki ang mga mata ni Vanessa sa nakita, maski ang mga nakikiusyoso ay nagulat din.

“Hindi porke matanda ka na, hindi na kita papatulan! Huwag mong idamay si Viktor dito dahil matagal na siyang patay. At wala kang pakialam kung anong gawin ko kay Vanessa dahil anak ko siya. Ako ang magdedesisyon, hindi ikaw!” bulyaw ng stepmother niya kay Aling Rosa bago mariing hinila ang buhok nito.

Nagpangbuno ang dalawa nang sandaling iyon na ikinagulat nilang lahat. At kahit matanda na si Aling Rosa, nagawa pa rin nitong patulan ang nanay-nanayan niyang walang pinapalampas.

“Tumawag kayo ng tulong!”

“Awatin niyo sila!”

“Tumawag kayo ng pulis at ipakulong niyo ang eskandalosang ‘yan!”

Hindi na nakapagpigil si Vanessa nang mga oras na iyon. Kahit puno ng takot ang kaibuturan, lumapit na siya sa dalawa at walang ano-ano'y hinila ang stepmother niya palayo sa matandang nakahandusay na sa sahig.

“Tama na po, ti—” Isang malakas na sampal ang natamo niya rito.

“Isa ka pa, Vanessa! Ikaw ang puno’t dulo nito. Nagawa mo pa talaga akong ipagtsismis sa mga tao rito? Gaga ka! Anong tingin mo sa ‘kin, tanga?” At tumama na naman sa mukha niya ang makapal nitong palad.

“P-Pasensya na po, tita. H-Hindi—”

“Lintek ka! Palagi kang pasensya! May magagawa ba ‘yang pasensya mo, aber? Mana ka talaga sa totoo mong ina, matapang lang pag nakatalikod! Hindi pa tayo tapos, Vanessa! Babalik ako, at sa pagbalik ko, sisiguraduhin kong ibabasura na kita! Tandaan mo ‘yan!” Duro nito bago kinuha ang bag sa lapag kapagkuwan ay nagmartsa palayo.

Natulala na lang si Vanessa nang mga oras na iyon habang namamalisbis sa mga mata ang luha.

“Vane, ayos ka lang?” tanong ng isang pamilyar na tinig.

Agad itong hinarap ni Vanessa. “Fatima, anong ginagawa mo rito? Kanina ka pa—”

“Kanina pa, sapat na para makita ko ang ginawa ng bruha mong nanay-nanayan!” sambit ni Fatima bago siya mahigpit na niyakap.

Si Fatima ang tangi niyang kaibigan. Ito ang kaisa-isang pinagkakatiwalaan niya ngayon, wala nang iba.

“Sabi ko naman kasi sa ‘yo, iwan mo na ‘yang stepmother mo. Kahit kailan, hindi ka nakinig sa ‘kin. ‘Yan tuloy, sinasaktan ka,” wika ng kaibigan nang humiwalay sa kaniya.

Bumuntong-hininga si Vanessa. “Hindi puwede, Fatima. Hindi ko puwedeng iwanan na lang basta ang bahay ni papa. Kay papa ‘yong bahay, mahal ko—”

“Kahit kapalit nang pananatili mo ro’n ay gan’yan, pasa?” Sabay nguso nito sa mukha niya.

Napalunok na lang siya bago naiiling na bumalik sa kaniyang puwesto. “Hindi magtatagal, magsisisi rin siya sa mga ginagawa niya,” saad niya bago wala sa sariling napatingin sa kawalan.

Nang sumapit ang kinahapunan, umuwi na rin si Vanessa dahil maaga niyang naubos ang mga tinda niyang gulay. Hindi niya natagpuan sa bahay ang stepmother niya kaya pansamantala siyang nakaramdam ng ginhawa. Hanggang ngayon ay palaisipan pa rin sa kaniya kung saan ito pupunta. Pero dalangin niya'y sana hindi na ito bumalik para tuluyang maging payapa ang buhay niya.

Naglinis muna siya ng bahay bago kumain at naligo upang kitain sa parke ang nobyo niyang si Lander. Ngayong araw kasi ang third monthsary nila kaya gusto niyang mag-celebrate sila. Subalit umabot na ng ilang oras, walang Lander ang nagpakita sa kaniya.

Pero hindi siya sumuko. Hinintay niya pa rin ito. Nakaupo siya sa bench at lumilinga-linga, baka sakaling makita niya ito. Pero unti-unti nang lumalalim ang gabi nang mga oras na iyon. Pasuko na sana siya nang makita niya sa hindi kalayuan si Lander. Agad na gumihit ang ngiti sa mga labi ni Vanessa bago ito nilapitan.

Ngunit nakakailang hakbang pa lang siya, biglang gumuho ang mundo niya. Mula sa likod ni Lander, sumulpot si Natasha—ang kaaway niya noong high school. Hinalikan nito sa mga labi ang nobyo niya at yumakap pa. Tuwang-tuwa pa si Lander nang sandaling iyon.

Agad nagkapira-piraso ang puso ni Vanessa. Bumuhos ang luha sa mga mata niya. At imbes na komprontahin ang dalawa, mas minabuti na lang niya na lumayo upang walang mangyaring gulo. Tumakbo siya nang tumakbo, hanggang sa biglang bumuhos ang malakas na ulan. Imbes na sumilong, hinayaan niya lang na m*****d sa ulan ang katawan niya. At nang sandaling iyon, tila nakikisama ang kalangitan sa kaniyang pagdurusa. Kasabay ng bawat patak ng ulan ay ang pag-alulong ng kulog at ang paghatak ng kidlat na pumupunit sa madilim na kalangitan—parang salamin ng nagngangalit niyang damdamin.