Kabanata 07: Call Me Daddy

Masayang natapos ang unang araw ni Vanessa sa Verde Valle sapagkat iginala siya ni Manang Conchita sa buong hacienda. Naranasan niyang sumakay sa kabayo, maglaro ng golf, magpakain ng mga hayop, mag-ani ng mga tanim, at higit sa lahat, sa unang pagkakataon ay naranasan niyang sumakay sa helicopter kaya mula sa himpapawid, tanaw na tanaw niya ang kagandahan ng naturang hacienda. Ang mga nangyari nang araw na ito ay kailanma'y hindi niya makakalimutan.

“Vanessa, anong ginagawa mo riyan?”

Nang balingan ni Vanessa ang pinanggagalingan ng tinig, ngumiti siya nang makita si Manang Conchita. Kasalukuyan pala siyang nakaupo sa gilid ng fountain sa harap ng mansyon habang nakatingin sa kalangitang pinagniningning ng bilyong-bilyong mga bituin.

“Nagpapahangin lang po, kayo po, anong ginagawa niyo rito? Hindi po ba dapat ay magpahinga na kayo?”

Bumuntong-hininga ang matanda bago umupo sa tabi niya. “Maaga pa, Vanessa. At isa pa, wala pa si Señor Hector. Hindi kami maaaring magpahinga hanggat wala pa siya,” tugon nito bago sinapo ang likod niya. “May iniisip ka ba, Vanessa? Kita ko sa mga mata mo ang kalungkutan. Magsabi ka sa ‘kin, baka makatulong ako.”

Binasa ni Vanessa ang mga labi gamit ang dila bago humarap sa matanda. “Bago po kasi ako dalhin ni Tito Hector dito, may… may nangyari po sa ‘kin. ‘Yong boyfriend ko po kasi, niloko ako.”

“Napakaganda mong bata para lokohin ka, Vanessa. Hay naku, huwag mo nang isipin ang lalaking ‘yon. Huwag mong hayaan ang sarili mo na lamunin ng kalungkutan dahil sa nangyari, kasi sa huli, mas may karapat-dapat para sa ‘yo. At ‘yong taong ‘yon ang magbibigay sa ‘yo ng pambihirang kasiyahan. Malay mo, malapit na siyang dumating,” malapad ang ngiting saad nito bago nanunuksong sinundot ang tagiliran niya.

Natawa na lang siya sa inakto ng matanda nang mga oras na iyon. Kahit paano, naging panatag ang loob niya, lalo na ang puso niya sa sinaad ni Manang Conchita.

“Kung sino man po ‘yon, nawa'y siya na lang ang makasama ko habang-buhay…”

“Isasama kita sa panalangin ko, Vanessa. Basta ha, huwag mo nang isipin ang lalaking ‘yon.”

Ngumiti si Vanessa bago wala sa sariling tumango. Nagpatuloy pa sila sa pagkukuwentuhan nang biglang dumating ang isang binata. Guwapo ito, tila kaedaran lang din niya.

“Stefano, anong ginagawa mo rito? Gabi na, ah.”

Stefano… kay gandang pangalan…

Ngumiti ang binata sabay kamot ng batok. “Pasensya na po, Manang Conchita, gusto ko lang sana ibalik itong porselas ni—”

“Vanessa ang pangalan niya, Stefano…” putol ng matanda rito.

Napatingin si Vanessa sa kanan niyang pulso at napatayo siya nang hindi makita roon ang bracelet na regalo sa kaniya ng ama niya. Nang siyasatin niya ang nasa kamay ni Stefano, gumaan ang loob niya nang mapagtantong iyon ang porselas niya.

“Saan mo ‘yan nakita? Hindi ko pa malalaman na nawawala ‘yan kung hindi dahil sa ‘yo. Salamat, ah, Stefano.”

“Sa kuwadra ng mga kabayo. Wala ‘yon, Señora Vanessa.” At kinuha nito ang kanan niyang kamay bago isinuot doon ang bracelet niya.

“Anong Señora Vanessa? Maghunos-dili ka nga, Stefano. Señorita Vanessa, ‘yan ang tama.”

“Ibig-sabihin, hindi po siya asawa ni Señor Hector?” Pagak na natawa ang binata. “Buong akala ko, asawa po siya ni Señor Hector, h-hindi pala…”

“Masyadong bata si Vanessa para ipares sa amo natin, Stefano. Ika'y umuwi na, gabi na, baka hinahanap ka na ng pamilya mo,” masuyong pagtataboy ni Manang Conchita sa binata.

Tumango naman ito bago sumulyap sa kaniya. Nakataas ang sulok ng labi nito nang sandaling iyon habang nagniningning ang mga mata sa kaniya. Yumuko pa ito bago nagpatiuna.

“Pogi niya, ‘di ba?” untag ni Manang Conchita na ikinaharap ni Vanessa rito.

“Mas pogi pa po siya kay Lander. Nga po pala, anong trabaho niya po rito sa Verde Valle?”

“Si Stefano ay isang hardinero, Vanessa. Siya ang nag-aalaga nang napalawak na hardin dito sa ating kinatatayuan. Interesado ka ba sa kaniya?” Sabay ngisi nito na tila tinutukso siya.

Mabilis na umiling si Vanessa. “Hindi po, ah. Ayoko po munang magmahal, mas gusto ko pong mag-aral na lang muna.”

May pagmamalaking ngumiti ang matanda. “Hindi nagkamali si Señor Hector na isinama ka niya rito, Vanessa. At nasabi mo ang pangalan na Lander, ‘yan ba ang lalaking nagtaksil sa ‘yo?”

“Siyang tunay, Manang Conchita. B-Bakit po?”

Kumunot ang noo nito. “Para kasing narinig ko na ‘yang pangalan na ‘yan habang kausap ni Señor Hector ang unica hija niya. Pero baka namamaliktainga lang ako.”

Naningkit ang mga mata ni Vanessa sa sinaad ng matanda. Gusto pa niya sanang usisain ang tinutukoy nito pero biglang sumulpot ang Tito Hector niya. Kinuha ni Manang Conchita ang bag nito bago nagpaalam upang ipaghanda ang pagkain nito.

“What are you doing here, Vanessa?” nakapamulsang tanong ng Tito Hector niya habang naglalakad ito palapit sa kaniya.

“Nagmumuni-muni lang po, Tito Hector.”

“That's good to know, Vanessa,” tatango-tangong turan nito bago ngumiti kaya muli na naman niyang nakita ang maputi at pantay-pantay nitong mga ngipin. “Vanessa, you don't need to call me Tito Hector. Hindi naman sa ayaw ko, gusto ko lang na… na mas higit pa roon. I already welcomed you here last night, no need to be shy. Call me daddy, I'd love that,” sambit pa nito.

“S-Sigurado po kayo? Parang nakakahiya naman po kung tatawagin ko kayo niyan, eh hindi niyo naman po ako tunay na—”

“It doesn't matter, Vanessa. Parte ka na rin ng pamilyang ‘to. And you're my daughter, right? Dahil alam mo, Vanessa, hindi ang koneksyon natin ang magdudugtong sa ‘ting dalawa. We may not be blood-related. I may not be your real father, and you may not be my real daughter, pero mahal kita… mahal kita bilang anak kaya umaasa ako na ituturing mo na ako na parang sarili mong ama,” malumanay nitong saad na ikinaubos ng salita sa lalamunan ni Vanessa.

Sabagay, may punto naman ito. Ano pang saysay nang pagtira niya rito kung hindi niya ito ituturing na sariling ama kahit ang totoo, ang namayapa niyang ama ang kaisa-isang ama sa buhay niya. Gayunpaman, ngumiti pa rin si Vanessa.

“S-Sige po, d-daddy…” nauutal niyang wika.

“Thank you, my daughter.” At niyakap siya nito nang mahigpit. Nang humiwalay ito, abot-tainga na ang ngiti nito. “Gusto mo bang makita at makilala ang stepsister mo?”

“Talaga po? Opo, Ti—daddy, gustong-gusto ko na po siyang makita at makilala.”

“Alright, ipapasundo ko siya sa Linggo para maka-bond mo naman siya. For now, halika na sa loob. Malamok na rito sa labas, baka kung ano ang mangyari ‘yo,” may pag-aalalang wika nito bago hinawakan ang kamay niya.

Hindi na niya nagawang bawiin ang kamay niya. Hinayaan na lang niyang hawakan siya ng ama niya bago siya nito hinila papasok sa loob. Saktong pagkapasok nila sa loob ng mansyon, bumungad ang nanay-nanayan niya. Pagkatingin pa lang ni Vanessa rito, natakot agad siya dahil halos magsalubong ang mga kilay nito, na parang anumang oras ay susugurin na siya nito habang may tangan na bolo.