Kabanata 06: First Day at the Verde Valle

Hindi pa man sumisikat ang haring araw, gising na si Vanessa. Kasalukuyan siyang nasa balkonahe ng silid niya—tinatanaw ang napakalawak na lupain sa harap niya.

Magpahanggang ngayon, hindi pa rin siya makapaniwala na sa isang iglap, nagbago ang buhay niya. Kailanma'y hindi niya hinangad ang ganitong buhay, pero ito ang ipinagkaloob sa kaniya.

Halos hindi na siya nakatulog sa kasiyahan dahil sa naganap kagabi—kung saan binigyan siya ng Tito Hector niya ng black card—na maaari niyang gamitin kung saan at kahit kailan. Namangha siya rito sa angking kabaitan nito sa kaniya kahit hindi pa sila ganoon magkakilala. Ramdam niya ang kabutihan nito sa kaniya—sa kanila ng démonya niyang nanay-nanayan. Pero hindi maiwasan ni Vanessa ang mapaisip—makakayanan kaya ng Tito Hector niya ang ugali ng stepmother niya?

Marahas na lang na napabuntong-hininga si Vanessa nang sandaling iyon. At sakto namang pagsilip ng araw, ay siyang pagdating ni Manang Conchita.

“Magandang umaga, Vanessa. Kumusta ang tulog mo rito sa silid mo? Komportable ka naman ba?”

Malapad na ngumiti si Vanessa. “Ayos naman po, Manang Conchita, kahit ang totoo ay medyo hindi po ako nakatulog nang maayos kasi sobrang saya ko po. Ang bait po ni Tito Hector, ‘no?”

“Naunawaan kita, Vanessa. Natutuwa rin ako at masaya kang nandito ka. At oo, napakabait talaga ni Señor Hector hindi lang sa ‘tin, pati na rin sa lahat ng mga kilala at nakakakilala sa kaniya,” masayang lintaya sa kaniya ng matanda bago nito bahagyang inayos ang buhok niya. “Handa na ang umagahan, halika na't bumaba ka na, naghihintay na sa ‘yo ang mga magulang mo,” anito kapagkuwan.

Nakangiting tumango si Vanessa kaya naman nagpatianod na sila ni Manang Conchita pababa sa unang palapag. At nang makarating sa kusina, nandoon na nga ang nanay-nanayan niya at ang Tito Hector niya na abala sa pagbabasa ng dyaryo.

“Good morning, Vanessa, how's your sleep?” salubong agad ng Tito Hector niya sa kaniya.

Malapad siyang ngumiti bago umupo sa bakanteng upuan sa gilid nito. “Ayos lang naman po, Tito Hector.”

“Good to know that. Let's have breakfast then.” Sabay tiklop nito ng hawak.

Tumango si Vanessa. Nagsimula na sila sa pagkain ng umagahan at habang abala, pasimple niyang sinulyapan ang stepmother niya na pasimple ring nakatingin sa kaniya pero matalim ang mga mata nito. Sa klase ng tingin nito, parang gusto siya nitong durugin.

Sana alam ng Tito Hector niya na ganito ang ugali nito—na nagkamali ito ng babaeng pinakasalan.

“Huminto ka sa pag-aaral, right, Vanessa?” mayamaya pa'y tanong ng Tito Hector niya sa kaniya nang matapos silang mag-umagahan.

“Opo, Ti—”

“Hikahos na kasi kami sa buhay kaya napilitang huminto si Vanessa. Hindi ko na rin kasi kayang pag-aralin pa siya simula nang mamatay ang ama niya,” biglang singit ng nanay-nanayan niya.

Sinungaling! Kahit ang totoo ay pinahinto siya nito upang magtinda ng mga gulay sa palengke.

Wala sa sariling napangiti si Vanessa nang mga oras na iyon. “T-Tama po si tita,” sang-ayon naman niya.

“Well, gusto mo bang mag-aral? Pag-aaralin kita…”

Agad namilog ang mga mata ni Vanessa sa tinuran ng Tito Hector niya. “T-Talaga po?” hindi makapaniwala niyang usal.

“Oo naman. Dahil alam kong may pangarap ka, at hayaan mo akong tulungan kang tuparin mo ‘yon.”

Mabilis na naging emosyonal si Vanessa nang sandaling iyon. Namalayan na lang niyang tumayo ang kaniyang sarili, lumapit sa Tito Hector niya, at walang pag-aalinlangan itong niyakap nang mahigpit.

“Salamat po, Tito Hector…” nanunubig ang mga mata niyang saad nang humiwalay siya rito.

Ngumiti ito bago inipit sa kaniyang tainga ang ilang hibla ng buhok niya. “Don't mention it, Vanessa. As your stepfather, I want to make and see you happy all the time. I will do everything for you…” malambing nitong wika bago sinapo ang pisngi niya.

Muli na naman itong niyakap ni Vanessa. Emosyonal siya, pinipigilan lang niya ang luha niya. Pagkatapos ng tagpong iyon, bumalik na siya sa upuan niya. Nagpaalam naman ang Tito Hector niya sa kanila dahil papasok na ito sa trabaho nito. Hinalikan muna nito sa ulo ang stepmother niya bago ito lumisan sakay ng helicopter patungo sa Maynila kung nasaan ang kumpanyang pinapamahalaan nito.

“Paborito ka na ni Hector, dinaig mo pa ako na asawa niya!” masungit na lintaya ng nanay-nanayan niya habang magkakrus ang mga braso sa dibdib.

Ganoon pa rin ang tingin nito sa kaniya—matalim pa rin.

“Ano pong sinasabi niyo, ti—”

“Tánga ka ba, Vanessa? Binigyan ka ni Hector ng black card, ako, wala! Tapos ngayon, pag-aaralin ka pa niya? Sobrang kapal naman talaga ng mukha mong babae ka! Chïnvpa mo ba siya kagabi habang tulog ako?”

Natulala si Vanessa sa narinig, pagdakay napatayo. “Hindi ko gagawin ‘yan, Tita Clarisse! Hindi po ako pinalaki nina papa at mama para—”

“Lahat ng tao ay nagbabago, Vanessa!” Tumayo ito, nanlilisik ang tingin sa kaniya. “Sa oras na malaman ko na inaakit mo si Hector para agawin siya sa ‘kin, ako ang makakalaban mo. Pasalamat ka at pumayag ako na isama ka niya rito kahit hindi kita anak. At kahit kailan, hindi kita ituturing na tunay na anak, háliparot ka!” mariin nitong asik bago lumisan ng kusina.

Napailing na lang si Vanessa. Bakit ganoon mag-isip ang babaeng iyon? Lahat na lang ng bagay, kinagagalitan! Nakakainis man, pero wala siyang ibang nagawa kundi hayaan ito. Nirerespeto niya pa ito ngayon, pero hindi niya alam kung magtatagal ba iyon sa mga ugaling ipinapakita nito sa kaniya.

“Masamang damo pala ang babaeng ‘yon, Vanessa. Ramdam ko na kagabi na gano’n siya. Ayaw kitang masaktan ha, Vanessa, pero sa daming babae, bakit siya pa?” usal ni Manang Conchita habang iginagaya siya nito palabas ng mansyon.

“Mabait si Tito Hector, Manang Conchita. Kabaliktaran ng ugali niya si Tita Clarisse. Kaya ngayon pa lang po, humihingi na ako ng pasensya kung pakitaan niya po kayo ng masamang ugali niya,” tugon ni Vanessa sa matanda.

Bumuntong-hininga ito. “Bilang respeto na rin kay Señor Hector, rerespetuhin ko—namin ang nanay-nanayan mo.”

Napatango si Vanessa. “Salamat po. Nga pala po, may tanong po ako. M-May anak po ba si Tito Hector?” Kunot-noo niya.

“Meron, Vanessa. Nasa Maynila siya, nag-aaral. Alam kong natanong mo ‘yan kasi ni isang larawan, wala siya rito. May bahay kasi siya sa Maynila, iniregalo ng ama niya.”

“Pero bumibisita po ba siya rito?”

“Oo, pero madalang lang.”

Napatango si Vanessa. Kung gayon, may stepsister pala siya. Sana ay makilala niya ito—at nawa'y mabait ito, katulad ng ama nito.