Share

บทที่ 5 น้องหาย !

Author: plernwalee
last update Last Updated: 2025-03-30 20:26:14

ม้านั่งรอแท็กซี่ด้านข้างของห้าง เด็กสาวตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียและแปลกที่ แล้วกระพริบตาปริบ ๆ ปรับแสงสายตาพลางสะบัดหัวอย่างมึนงงมองไปรอบ ๆ อย่างสงสัย แล้วก้มลงมองเสื้อตัวใหญ่ที่ตัวเองห่มอยู่จำได้ว่าเสื้อตัวนี้ศิลาใส่มาแต่ตัวเองไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้ แล้วหันไปมองรอบ ๆ อีกครั้ง

"อ้าว...ตื่นแล้วหรือนังหนูไม่สบายหรือเรา" เสียงชายวัยเลยกลางคนใส่เสื้อแขนสั้นสีฟ้าสดใส ผมสีดอกเลาทั้งศีรษะเอ่ยทักจากทางด้านหลัง

"สวัสดีค่ะ หนูมานอนที่นี่ได้ไงคะ" เด็กสาวยกมือไหว้อย่างนอบน้อมแล้วเอ่ยถามด้วยภาษาไทยที่พยายามจะช้าและชัดมากที่สุด

"ลุงเห็นพนักงานห้างเขาอุ้มมาน่ะ เห็นพี่สาวเราบอกว่าเราไม่สบายเลยให้ที่บ้านมารับที่นี่แล้วพี่เราไปไหนแล้วล่ะ หรือไปรอรถอีกที ปล่อยน้องได้ยังไงเนี่ย" คุณลุงใจดีชวนคุยแล้วเดินมานั่งลงข้าง ๆ

"หนูไม่มีพี่สาวนะคะ หนูมากับพี่ชายชื่อศิลา หนูเพิ่งมาจากอเมริกาเมื่อวาน หนูไม่รู้จักใครค่ะ" เด็กสาวตอบไปอย่างไม่รู้สึกกลัวและพอจะเดาได้ว่าพี่สาวที่ลุงใจดีเอ่ยถึงคือผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มแกล้งเธอแน่ ๆ

"อ้าว ~ แล้วจะกลับบ้านยังไงล่ะทีนี้ นี่ก็บ่ายมากแล้วด้วย โทรบอกที่บ้านมารับมั้ยหรือจะให้ลุงไปส่งดี" ลุงแท็กซี่เอ่ยถามอย่างสงสารเด็กน้อยอายุอานามก็น่าจะไม่เกินหลานสาวของแกที่เพิ่งเสียไปจากมะเร็งสมองเมื่อไม่นานมานี้นัก เมื่อเห็นเด็กสาวจึงคิดถึงหลานสาวที่เลี้ยงมาอย่างสุดหัวใจ

"เอ่อ... หนูอยากไปที่ลานจอดบิ๊กไบก์ 2A ต้องไปทางไหนคะ พี่หนูจอดรถที่นั่นค่ะ" เด็กสาวพูดขึ้นอย่างนึกได้และคิดว่าจะไปยืนรอที่รถเลย

"โอ... ทางนั้นเปลี่ยวพอดูถ้าเดินอ้อม เอางี้ลุงเดินไปส่งละกันลูก" ลุงขับแท็กซี่พูดขึ้นอย่างใจดี

"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวยกมือไหว้แล้วลุกขึ้นเดินตามลุงใจดีไปอย่างว่าง่ายจนถึงลานจอดรถที่ว่าแต่ปรากฎว่าไม่พบรถของพี่ชายเธอตามที่บอกทำให้เด็กสาวหน้าเสียขึ้นมาทันที

"เขากลับแล้วมั้งคะ" เสียงเศร้า ๆ เอ่ยพลางก้มหน้าอย่างผิดหวัง

"เอาไงดีทีนี้ โทรไปบอกที่บ้านมารับมั้ย"

"หนูไม่มีโทรศัพท์ค่ะ"

"งั้นลุงให้ยืม" คุณลุงใจดีว่าพลางล้วงเอามือถือเครื่องกลางเก่ากลางใหม่ยื่นให้

"หนูไม่มีเบอร์โทรค่ะ" เด็กสาวว่าครั้นจะโทรหาแม่ที่ต่างประเทศก็ต้องใช้ไลน์และมันก็อยู่ที่แท็ปเล็ตในห้องนอนของที่บ้านคุณลุง

"อ้าว?? งั้นเอางี้ลุงไปส่งที่บ้านละกันลูก เฮ้อ~เด็กสมัยนี้นี่นะ แกล้งกันไม่ดูเอาซะเลยแล้วจำทางกลับบ้านได้ใช่มั้ย"

"ไม่ค่ะ ตอนมาหนูหลับตากลัวตก หนูเลยไม่รู้ว่ามาจากทางไหน" เด็กสาวตอบไปด้วยท่าทีที่สงบ

"แล้วทำไงถึงจะกลับบ้านได้ล่ะเรา" ลุงใจดีหันมาถามอย่างหนักใจปนสงสาร

"ถ้าไปที่สนามบินแล้วออกประตู 2 หนูจำได้ค่ะหนูนับซอยมา แต่หนูไม่มีเงินไทยเลยนะคะ" เด็กสาวว่าแล้วทำหน้าม่อยอย่างนึกได้ เพราะเมื่อวานตอนลงจากเครื่องเธอไม่ได้แลกเงินไทยมาเลยแล้วคุณป้าบอกว่าวันนี้จะพาไปเปิดบัญชีเธอเลยกะว่าจะแลกเอาวันนี้พร้อมกับเก็บใส่บัญชีเอาไว้ใช้ยามจำเป็นด้วย

"โห...ไกลเลยนะนั่นสนามบินเลยนะ แล้วถ้าพาไปจะจำได้จริงนะ ไม่ใช่พาลุงหลงไปใหญ่อีกล่ะ" ลุงใจดีว่าอย่างตกใจเพราะจากตรงนี้ไปสนามบินในช่วงการจราจรชั่วโมงเร่งด่วนนี้ก็ค่อนข้างนานแล้วถ้าเด็กคนนี้จำทางไม่ได้อีกยิ่งจะทำให้เสียเวลาเข้าไปใหญ่ "แล้วชื่อหมู่บ้านล่ะ จำได้มั้ยลูก"

"มันเป็นภาษาไทยค่ะ หนูอ่านไม่ออกหรอก" เด็กน้อยส่ายหน้าตอบ

"แบบนี้ได้มั้ยคะ คุณลุงเซิร์ช ชื่อของคุณปู่หนูที่กูเกิล มันจะมีเบอร์โทรด้วยมั้ยคะ เหมือนเยลโลเพจเจสน่ะค่ะ" เด็กสาวว่าอย่างนึกได้และมีความหวัง

"เออ ... แบบนั้นน่าจะง่าย แล้วคุณปู่ชื่ออะไรล่ะ หนูทำเองเลยลูก" ลุงใจดีว่าอย่างตื่นเต้นพร้อมทั้งยื่นมือถือให้เด็กสาว

"หนูพิมพ์ภาษาไทยไม่ได้ค่ะ คุณลุงพิมพ์ให้หน่อยนะคะ ชื่อนายเดชา เศรษฐทรัพย์ไพศาล ค่ะ" เด็กสาวว่าเสียงใส เอ่ยชื่อคุณปู่ให้ลุงใจดีฟังอย่างคล่อง จนคนฟังขมวดคิ้วมองหน้าเด็กสาว

"แน่ใจหรือลูก" ลุงใจดีถามเพื่อความมั่นใจ

"แน่ใจที่สุดค่ะ คุณปู่หนูเอง" เด็กสาวยืนยันเสียงหนักแน่น

"งั้นไม่ต้องล่ะ ลุงรู้ว่าจะไปส่งที่ไหนแล้วลูก ปะขึ้นรถลุงไปส่ง" ลุงใจดีว่าพลางจูงคนตัวเล็กไปขึ้นรถแท็กซี่กลางเก่ากลางใหม่แล้วขับออกไปทันที ทำไมเขาจะไม่รู้จักท่านเดชาในเมื่อท่านเป็นเจ้านายเก่าที่เขาทำงานด้วยมานาน และขอลาออกมาดูแลหลานที่ป่วยจนตอนนี้หลานเสียแล้วเลยมาเช่าแท็กซี่ขับประทังชีวิตไปวัน ๆ เพราะไร้ญาติให้พึ่งพิงและไม่รู้จะต้องดิ้นรนไปเพื่อใคร

.......... //..........

บ้านเศรษฐทรัพย์ไพศาล

รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่วิ่งเข้ามาจอดในโรงจอดรถ ชายหนุ่มรีบถอดหมวกกันน็อกแล้วเดินเข้าบ้านมุ่งตรงขึ้นชั้น 2 ห้องของเด็กสาวทันที เมื่อเปิดประตูเข้าไปเห็นแต่ความว่างเปล่าสภาพคงเดิมเหมือนเมื่อเช้าก่อนออกไป ชายหนุ่มปิดประตูแล้ววิ่งลงมาชั้นล่างอย่างเร็วพลางตะโกนเรียกแม่บ้านเสียงดังจนคนโดนเรียกลนลานกันไปทั้งบ้าน "ละมัย! ป้าไพร!"

"ขา.... คุณศิลาต้องการอะไรคะ" ละมัยรีบถลามาพร้อมเสียง

"ยัยตัวเปี๊ยก... ของขวัญ กลับมาแล้วยัง" เสียงห้วนเอ่ยถามอย่างร้อนรน

"อ้าว... ไม่นี่คะ ยังไม่เห็นเลยค่ะ" ละมัยตอบหน้าเหลอหลา *ก็ลากน้องไปด้วยกันแล้วมาถามฉันทำไมก่อน...* ละมัยคิดในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมา

เมื่อได้ยินดังนั้นชายหนุ่มจึงล้วงมือถือออกมากดโทรหาแม่ตัวเองทันที

ตรืด..... ตรืด....

(ว่าไงลูก) เสียงคุณหญิงว่านมาตามสาย

"แม่ครับ เบอร์โทรยายเปี๊ยกเอ้อ... ของขวัญเบอร์อะไรครับ" ชายหนุ่มถามอย่างร้อนรน

(น้องไม่มีมือถือนะลูกแม่ว่าจะพาไปซื้อวันนี้ศิลาก็พาน้องออกไปข้างนอกซะก่อน มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ)

"แมรี่ เอ้อ เพื่อนผมบอกว่าของขวัญกลับบ้านมาก่อนครับแต่ตอนนี้ผมอยู่บ้านยังไม่เห็นเลย" ชายหนุ่มว่าออกไปไม่เต็มเสียงนัก

(อะไรนะ! นี่ลูกพาน้องไปเจอยายแมรี่นั่นเหรอ ป่านนี้ไม่ฆ่าน้องตายไปแล้วรึไงแล้วน้องจะกลับมาก่อนได้ยังไงน้องไม่มีเงินไทยติดตัวซักบาทเลยนะ) คุณหญิงว่าเสียงดังอย่างตกใจเมื่อลูกชายบอก ซึ่งชายหนุ่มเมื่อได้ฟังก็ตกใจไม่แพ้กัน (ศิลานะ ศิลา ออกไปตามน้องเลยนะ ไปหาที่โรงหนังถามคนแถวนั้นให้หมดแล้วดูกล้องวงจรปิดเอาหลักฐานมาให้หมดนะศิลา แล้วลูกจำไว้ถ้าของขวัญเป็นอะไรไปคนที่เสียใจที่สุดจะเป็นลูกเองนะ ศิลา) คุณหญิงเอ่ยกับลูกชายยืดยาวพร้อมกับน้ำตาไหลพรากทันทีอย่างห่วงหลาน

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • My girl ของขวัญของศิลา   ตอนพิเศษ  ตำแหน่งใหม่หน้าที่เดิม

    หลังจากที่ทั้ง 2 ตกลงที่จะแต่งงานกันโดยความคิดของของขวัญนั้นอยากจัดงานเล็ก ๆ ในครอบครัวหลังจากที่เรียนจบ ป.โท (เน้นประหยัด) และจะมีลูกหลังจากนั้น แต่...ทางด้านท่านประธานศิลานั้นค้านหัวชนฝา หน้าชนกำแพงอย่างหนัก เพราะเขาต้องการจัดการงานใหญ่พร้อมกับงานเปิดตัวท่านประธานสาขาใหญ่ที่กรุงเทพในต้นปีหน้า (ซึ่งก็อีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี่แหละ) และมีลูกเลย ^o^"งั้นศิลาก็หาเมียใหม่ไปเลยค่ะ น้องขวัญไม่ได้รีบ" คนตัวเล็กกอดอกพูดขึ้นหน้าบึ้ง ๆ"แต่พี่รีบพี่แก่แล้วนะอย่าลืมสิ เดี๋ยวมีลูกไม่ทันใช้กันพอดี" คนเริ่มแก่ค้านทันที"31 เรียกว่าแก่แล้วคุณปู่เรียกว่าอะไรคะ" หญิงสาวเถียงอย่างไม่ยอม"เรียกว่ามีอายุครับ แต่ยังไงเราก็ต้องแต่งงานกันก่อน พี่ไม่ให้เปี๊ยกฉีดยาอีกแล้วนะ มันอันตรายเกิดมดลูกฝ่อไปนี่สูญพันธุ์ได้เลยนะ" คนอยากแต่งงานหาข้ออ้างร้อยแปดให้ผู้ใหญ่สงสาร"งั้นศิลาก็ป้องกันสิคะ น้องขวัญไม่ชอบกินยาแล้วยังไม่พร้อมมีลูกตอนนี้ค่ะ""โอเค งั้นพี่ป้องกันเองแต่เราต้องแต่งงานกันก่อน ไม่รอจบโท" คนเอาแต่ใจยังยืนยันความต้องการของตัวเอง"งั้นก็เ

  • My girl ของขวัญของศิลา   บทที่ 54 เมียพี่ชื่อ คิดถึงเสมอ

    "ทนทานขนาดนั้นเลย?" เสียงอู้อี้ถามคล้ายประชดดังเบา ๆ ที่ซอกคอ"ไม่ได้เรียกว่าทนทาน เขาเรียกว่าซื่อสัตย์ ก่อนมาจากไทยพี่มีเมียแล้ว" ชายหนุ่มเอ่ยยิ้ม ๆ แล้วก้มลงสบตากับคนตัวเล็กที่ดีดตัวออกห่างมองชายหนุ่มตาโตทันที"ฮะ!" *ซวยแล้วยัยของขวัญนรกกินกบาล นายทวารเขียนชื่อลงกระดูกหมาแน่ แอบกินผัวชาวบ้านจริง ๆ หรือวะเนี่ย ..>~<*"ครับ พี่มีเมียแล้ว อันนั้นเรื่องจริง" จบคำกำปั้นน้อย ๆ ทุบรัวลงที่อกแกร่งพร้อมกับน้ำตาเม็ดโต ๆ ไหลอาบแก้มเนียนของคนตัวเล็กทันที"คนบ้า... ทำไมทำแบบนี้ ทำไมถึงนอกใจภรรยาตัวเอง ออกไปจากบ้านน้องขวัญนะ ออกไปเลย" เสียงโวยวายปนสะอื้นพร้อมกับพยายามดิ้นลงจากตัก ชายหนุ่มกระชับแขนไว้แน่นขึ้นพร้อมกับยิ้มน้อย ๆ มองหน้าคนขี้โวยวายอย่างใจเย็น *นั่นไง คิดเองเก่งจริง ๆ ยัยเปี๊ยกเอ๊ย! ...* ชายหนุ่มคิดในใจขำ ๆ"นี่ไงไม่ฟังให้จบ คิดเองเก่ง สรุปเก่งนะเราเนี่ย หื้ม ~" ว่าแล้วก้มลงจรดหน้าผากตัวเองกับหน้าผากมนแล้วส่ายเบา ๆ อย่างหยอกล้อ"ไม่ฟัง! ออก.." "เมียพี่ชื่อคิดถึงเสมอ" ชายหนุ่มเอ่ยสวนประโยคขับไล่ของคนตัวเล็ก "ตอนนั้นเธอเป็นเด็กอายุแค่ 13

  • My girl ของขวัญของศิลา   บทที่ 53 ปรับความเข้าใจ

    ก๊อก! ก๊อก!เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้คนที่อยู่ในห้องถึงขั้นลนลานมองหาทางหนีทีไล่ขึ้นมาทันที ก๊อกแก๊ก! เสียงไขกุญแจด้านนอกทำให้คนในห้องยิ่งกลัว *หลบไหนได้วะเนี่ย...* คนตัวเล็กทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตัดสินใจกระโดดขึ้นเตียงพร้อมกับดึงผ้าห่มคลุมจนมิดหัวแล้วหลับตาปี๋เหมือนกำลังหลับจริง ๆ แก่ก! กรึ่บ! เสียงเปิดประตูเข้ามาตามด้วยเสียงปิดประตูลงกลอนพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่พยายามลงเท้าให้เบาที่สุดเดินตรงมาที่เตียงเล็กของหญิงสาว ของขวัญหลับตาแน่นพร้อมกับกลั้นหายใจอย่างลุ้นระทึกจนเหงื่อเม็ดเล็กผุดซึมที่ไรผมและปลายจมูก ฝ่ามือชื้นด้วยเหงื่อทั้งที่อากาศในห้องค่อนข้างเย็นศิลาค่อย ๆ นั่งลงที่เตียงอย่างแผ่วเบาพร้อมกับดึงผ้าห่มผืนหนาออกจากหัวของคนที่กำลัง (ทำท่า) หลับ มือหนาลูบหัวทุยอย่างเบามือแล้วก้มจูบที่ไรผมชื้นเหงื่อเบา ๆ อย่างแสนคิดถึง"หึ! รู้นะว่าไม่หลับ" คนตัวโตก้มลงพูดชิดแก้มอย่างรู้ทันเมื่อเห็นขนตายาวงอนกระพริบถี่ ๆ เหมือนเด็กที่กำลังแกล้งหลับหนีความผิด"ลืมตามาคุยกันก่อน พี่รู้ว่าเปี๊ยกเป็นอะไร" ชายหนุ่มพยายามพูดอย่างใจเย็น "......""หนีทำไม ทำไมไม่ร

  • My girl ของขวัญของศิลา   บทที่ 52 ตาม...

    "เอ็ดเวิร์ด!" "ครับบอส" เอ็ดเวิร์ดเปิดประตูเข้ามาทันทีเหมือนรอเรียก"สั่งพักงาน 2 คนนี้ 2 เดือน โทษฐานที่เผยแพร่ข่าวเท็จในบริษัท ถ้ามีข่าวแบบนี้ออกไปอีกให้ไล่ออกไปเลย" เอ่ยสั่งเลขาเสียงห้วนแล้วหันมามอง 2 สาวที่นั่งก้มหน้าอยู่บนโซฟา "แต่ถ้าพวกคุณจะลาออกผมก็ไม่ขัด ผมจะไม่เขียนรายงานพฤติกรรมพวกคุณในใบเวิร์คละกัน...ออกไปได้" เอ่ยจบพร้อมสั่งแล้วหันมามองแผนกการตลาดระหว่างประเทศที่ยืนก้มหน้าเงียบอยู่ด้านหลังโซฟา"ผมจ้างพวกคุณมาทำอะไร"ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นเสียงห้วน พร้อมกับกัดปากล่างแน่นอย่างควบคุมอารมณ์ที่สุด"กูถามเอง มึงพักก่อน" มาร์คพูดด้วยภาษาไทยให้ได้ยินด้วยกันแค่ 2 คนพร้อมกับรั้งแขนเพื่อนให้นั่งลงที่เก้าอี้แล้วกดบ่าไว้เบา ๆ เมื่อเห็นสภาพเพื่อนที่ตอนนี้กำมือแน่นน้ำตาเริ่มคลอหน่วย และอาจควบคุมอารมณ์ไม่ได้เหมือนครั้งที่ชายหนุ่มพุ่งจะทำร้ายแมรี่เมื่อตอนที่ของขวัญหายไป ตอนนั้นรั้งกัน 3 คนแทบไม่ไหวเพราะศิลาเป็นคนตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มและออกกำลังกายเป็นประจำ แล้วตอนนี้เขาแค่คนเดียวย่อมทานกำลังศิลาไม่ได้แน่นอน"อือ... มึงจัดการไปเลยไม่งั้นกูจะยุบแผนกนี้ซะ" ชายหน

  • My girl ของขวัญของศิลา   บทที่ 51 เอาข่าวมาจากไหน

    ห้องทำงานของท่านประธาน เคเอส กรุ๊ป สาขาอังกฤษศิลานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนเก้าอี้ใหญ่หลังโต๊ะทำงานตั้งแต่กลับมาจากทานข้าวกับแม่และเพื่อน ชายหนุ่มไม่เอ่ยอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แม้แต่ประโยคเดียวพร้อมทั้งสั่งยกเลิกประชุมแก้ไขงานภาคบ่ายและเลื่อนนัดลูกค้าทั้งหมดอย่างไม่มีกำหนด จนเพื่อนชายถึงกับอ้าปากเหวอเมื่อทราบถึงคำสั่งดังกล่าว แต่ก็เข้าใจดีถึงสภาพจิตใจเขาตอนนี้...~~~~~~~~มือหนาเปิดลิ้นชักโต๊ะกลางหยิบกล่องเหล็กใบเล็กเก่า ๆ ที่ผูกริบบิ้นเป็นโบสีชมพูออกมาเปิดพร้อมทั้งหยิบสร้อยเส้นเล็กที่เขาตั้งใจจะคืนให้เธอในวันนี้ขึ้นมาดูด้วยสายตาเศร้าหมอง น้ำตาเอ่อซึมที่หางตา จนต้องเก็บสร้อยเข้ากล่องแล้วเก็บลงไว้ที่เดิมก่อนลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องด้านหลังตู้โชว์ปิดลงกลอนและขังตัวเองอยู่ในนั้นเงียบ ๆ แล้วเอื้อมมือไปหยิบกรอบรูปอันเล็กที่วางอยู่ข้างหัวเตียงมานั่งมองนิ้วเรียวเขี่ยตรงรูปก้อนผ้าขนหนูสีชมพูเบา ๆ พร้อมกับยิ้มน้อย ๆ ด้วยสายตาอ่อนโยนปนเศร้าแบบที่ไม่เคยมองใครมาก่อน"ศิ กูรู้แล้วนะน้องไปไหน" เสียงมาร์คร้องบอกอยู่หน้าประตูทำให้ชายหนุ่มรีบแหงนหน้ากระพริบตา

  • My girl ของขวัญของศิลา   บทที่ 50 น้องหาย (อีกรอบ)

    ครืด....ครืด....เสียงมือถือของน้ำหวานดังขึ้นทำให้เธอจำเป็นต้องล้วงออกมาดูแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับเพื่อนอย่างปรึกษา ของขวัญเม้มปากส่ายหน้าเบา ๆ เพราะตอนนี้เธอไม่พร้อมรับรู้ข่าวสารอะไรทั้งสิ้น น้ำหวานตัดสินใจโยนมือถือเครื่องเล็กของตัวเองไว้ที่โซฟาแล้วหันหลังให้เตรียมจะเดินออกจากห้องอีกรอบครืด...ครืด...เสียงมือถือของของขวัญดังขึ้นจากกระเป๋าสะพายใบเล็กของเธอ ซึ่งทั้ง 2 มองหน้ากันของขวัญล้วงมือถือออกมาดูซึ่งคนที่โทรเข้ามาคือมาร์คเช่นกัน เธอจึงตัดสินใจกดปิดเสียงแล้วโยนไว้ข้างมือถือของเพื่อนแล้วมองหน้าเพื่อนพร้อมกับเช็ดน้ำตาของตัวเองอย่างตัดใจ "ปะ ไปกันเถอะ" ว่าจบก็จูงแขนกันลงลิฟต์ออกจากอพาร์ตเมนต์หาแท็กซี่ตรงไปสนามบินทันที"ทำไมไม่รับสายกันวะ" มาร์คพูดพึมพำมองหน้าจอมือถือของตัวเองอย่างหงุดหงิด"เป็นอะไรลูก น้องไม่รับสายหรือ" คุณหญิงสาวถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนลูกชาย"ครับแม่ สงสัยพากันกินข้าวแล้วปิดเสียงแน่ ๆ เลยครับ เดี๋ยวศิลามันมาถึงก็ค่อยไปรับน้องเลยละกันครับ" มาร์คว่าพร้อมกับกลับมานั่งรอเพื่อนที่โซฟาเดิม"ก็ดี แม่จะได้พูดเองเลย ร

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status