บทที่ 34 ไหวหรือไม่ไหว

อิสริยาอาบน้ำอยู่นานมาก  เมื่อออกจากห้องน้ำจึงเห็นว่าสกนธีปิดไฟเข้านอนแล้ว  เธอชั่งใจว่าควรจะออกไปนอนอีกห้องหรือนอนในห้องเดียวกันกับเขา  แต่ก็เกรงว่าลูกจะรู้ว่าพ่อแม่ไม่ได้นอนห้องเดียวกันอีกจึงตัดสินใจเดินไปล้มตัวนอนบนที่นอนอีกฝั่ง 

          ทันทีที่เธอพลิกตัวหันหลังให้คนที่นอนอยู่ก่อนแล้วหญิงสาวก็ต้องสะดุ้งเมื่อโดนสวมกอดทั้งตัว  อิสริยาหันหน้ากลับมาตั้งใจจะตวาดใส่แต่ก็ไม่มีเสียงใดหลุดออกจากริมฝีปากเพราะถูกปิดปากแบบไม่ให้ตั้งตัว

“อื้อ...” เธอส่งเสียงอู้อี้เป็นโอกาสให้สกนธีล่วงล้ำเข้าไปในโพรงปากหอมหวาน  เขาล่อหลอกเธอด้วยจูบดูดดื่มพร้อมกับที่กดร่างเธอให้นอนหงายเลื่อนตัวคร่อมทับด้านบน  ไม่ยอมละริมฝีปากออกในยามที่เปลี่ยนท่าจนทำให้เธอเริ่มเคลิ้มตาม

“นึกว่าจะไม่ยอมออกจากห้องน้ำแล้ว”  เขาพูดเสียงแผ่วพร่าในความสลัว 

“ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้น่าจะหนีไปนอนอีกห้อง”  คำตอบของเธอทำให้ชายหนุ่มหัวเราะ

“ถึงเอ๋ไปพี่ก็ตามไปนอนด้วยอยู่ดี  ยังไงเราก็ต้องอยู่ห้องเดียวกันแยกไม่ได้แล้ว  เดี๋ยวลูกไม่สบายใจ”   

ดวงตาสองคู่สบกัน  ก่อนที่หญิงสาวจะเป็นฝ่ายหลบตา  สกนธีจึงก้มลงไปจูบที่ปลายคางเธอนุ่มนวล  ลากลิ้นปาดเลียไปตามผิวเนื้อที่ยังชื้นจากการอาบน้ำเลื่อนลงไปตามซอกคอและใบหู  ขบเม้มติ่งหูจนเธอตัวอ่อนสั่นสะท้าน  มันเป็นจุดที่เขารู้ดีว่าเป็นจุดอ่อนของเธอ  และที่รู้ก็เพราะว่าอยู่ด้วยกันมานาน  แต่งงานกันตอนนี้เข้าปีที่แปดและก่อนหน้านั้นก็เคยได้กอดจูบสัมผัสกันมานับไม่ถ้วนตั้งแต่อิสริยายังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ

เรียกได้ว่าเธอเป็นรักแรกและรักเดียวที่สกนธีมี  และเขาเองก็เป็นรักแรกของเธอเช่นกัน  ในความที่เราต่างก็เคยเป็นคนรักกันครั้งแรกย่อมมีข้อผิดพลาด  มีวันที่ละเลยกันไปใส่ใจกับสิ่งอื่นและชายหนุ่มก็บอกตัวเองว่าเขาจะจำไปจนวันตายว่าจะไม่ผิดพลาดแบบนั้นอีก

 ชายหนุ่มเลื่อนสาบเสื้อเธอแยกออกจากกัน  ผ้าแพรลื่นมือไหลไปตามบ่าไหล่และช่วงแขนเธออย่างรวดเร็ว  ริมฝีปากเขาเลื่อนตามไปทุกจุดที่เสื้อไหลจนมันหลุดร่วงไปจากตัว  เขากระซิบบอกให้เธอยกแผ่นหลังขึ้นเพื่อให้จัดการชุดนอนได้สะดวก 

อิสริยาปล่อยตัวไปตามสัมผัสของเขา  รับรู้ถึงรอยจูบที่ทิ้งความซาบซ่านไปตามผิวเนื้อทั่วกายในยามที่จมูกและปากเขาเคลื่อนตัวไปถึง  เธอหลับตาให้ความรู้สึกโลดแล่นไปอย่างอิสระไร้การควบคุมและเหนี่ยวรั้งมันอีกต่อไป 

สกนธีก้มหน้าลงดื่มชิมน้ำหวานกลางกายที่มันเอ่อล้นมาตามการกระตุ้นอารมณ์ดำฤษณา  ยิ่งได้ยินเสียงเธอครางที่บ่งบอกถึงความยินยอมพร้อมใจก็ยิ่งทำให้เขาเร่งปากและลิ้นให้เร็วขึ้น 

อิสริยาร้องวี้ดเมื่อไปแตะขอบรุ้งเป็นครั้งแรกในค่ำคืนนี้  เธอเปิดเปลือกตาขึ้นมองคนที่โน้มร่างลงมาแนบชิดส่งตัวตนที่กำลังแข็งกร้าวร้อนระอุด้วยความต้องการสวมสอดเข้ามาในความคับแน่น  หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นฉับพลันเธอคิดถึงเหตุการณ์วันก่อนที่เข้าใจว่าเป็นความฝัน  แต่กลับรับรู้ถึงทุกความรู้สึกได้แบบชัดเจนเฉกเช่นวันนี้ไม่ผิดเพี้ยน

“วันก่อนพี่ก็ทำแบบนี้ใช่ไหม”  เธอถามออกไปตรงๆ

“อ้าว  อย่าบอกว่าไม่รู้”  สกนธีเสียความมั่นใจขึ้นมากะทันหัน 

“นะ..  นึกว่าฝัน”  เธอพูดกระท่อนกระแท่น 

“เบาก่อนค่ะ  เอ๋จะไม่ไหวแล้วนะ”  เธอครางเสียงเบาหวิวกับความเสียวซ่านระลอกใหม่แต่อีกฝ่ายไม่ผ่อนปรน 

สกนธีโหมกายเข้าแรงและเร็วขึ้น  เม็ดเหงื่อผุดพรายไปทั่วดวงหน้าหล่อคมเข้ม  เขาขยับตัวลุกขึ้นคุกเข่ามือนึงจับเอวเธอไว้อีกมือกดข้อมือเธอข้างหนึ่งลงกับที่นอนเร่งจังหวะเร็วขึ้นเมื่อรู้สึกว่าเธอใกล้จะไปถึงอีกครั้งจนกระทั่งได้ยินเสียงเธอร้องอีกครั้ง  ร่างนวลเนียนกระตุกเกร็งบีบรัดจนเขาแทบจะทนไม่ไหว

ชายหนุ่มถอนตัวออกจับเธอพลิกกายนอนคว่ำ  ดึงสะโพกผายให้สูงจากที่นอนจนทำให้ใบหน้าหวานที่ตอนนี้แดงก่ำแนบติดกับหมอน  จังหวะนั้นเขาเสือกเสยสะโพกเข้าหาความอ่อนนุ่มทีเดียวจนสุดความยาว  เห็นเธอสะบัดหน้าไปมา  สองมือขยุ้มผ้าปูที่นอนก็รู้ว่าเธอต้องการอีกแล้ว 

สกนธีผ่อนจังหวะให้ช้าลง  เขาโน้มตัวลงไปแนบกับแผ่นหลังเรียบเนียน  ดึงคางเรียวให้ใบหน้าเธอเอี้ยวหันมาหารับจูบร้อนแรง  อิสริยาจูบตอบเท่าที่ความปรารถนาจะนำทางไป  ส่วนล่างก็ขยับเข้าหากันเป็นความลงตัวที่มีเฉพาะกับคู่ของตนเองเท่านั้น 

เขาละจูบจากเรียวปากนุ่มหันมากดปากลงไปที่ต้นคอ  คำรามในลำคอเมื่อรู้ว่ายื้อเวลาไม่ได้อีกแล้ว

“พี่ใกล้แล้ว  พร้อมกันนะเอ๋”  ไม่ขาดคำเขาอัดหน้าขาค้างกับก้นงอนงามปล่อยสายธารเข้าไปในร่างเธออัดแน่น  รับรู้ว่าเธอเองก็เกร็งร่างรับตอดถี่ยิบบ่งบอกถึงการไปถึงอีกครั้งเช่นกัน

รอจนลมหายใจถี่แรงสงบลง  ชายหนุ่มกอดเธอไว้แล้วพลิกตัวนอนหงายดึงให้เธอหันหน้ามาซบซุกกับอกกว้างเปลือยเปล่า  ก้มลงจูบศีรษะเธอหนึ่งครั้งก่อนจะนอนนิ่งๆ สองสามนาที 

อิสริยาขยับตัวออกห่างแต่เขากอดไว้แน่น  “จะไปไหนครับ” 

“อยากไปเข้าห้องน้ำค่ะ” 

“พี่ไปด้วย”  เขาลุกอย่างรวดเร็ว  ช้อนอุ้มร่างบางที่ไม่น่าจะมีแรงพาเดินดุ่มๆ เข้าห้องน้ำเสียเอง 

“แกอยู่ห้องนี้ได้เลย  ไม่ต้องเกรงใจนะติม  เด็กๆ ที่ร้านก็ไหว้วานเรียกใช้กันได้”  อิสริยาบอกเพื่อนหลังจากที่เธอไปรับติยากรออกจากโรงพยาบาลในวันต่อมา  โดยที่มีณารามาด้วยเพื่อมาดูว่าเพื่อนจะอยู่ยังไง

“ที่นี่สะดวกมากติม  ร้านอาหาร คาเฟ ขนมอะไรก็มีครบหมด  ซักรีดถ้าไม่อยากทำเองเห็นร้านหัวมุมโน้นมี” ณาราพูดหลังจากที่สำรวจคร่าวๆ เธอมองว่าที่นี่เหมาะมากที่ติยากรจะอยู่พักฟื้นและไม่ให้อดีตแฟนรบกวนจนเสียรูปคดี

“ฝากขอบคุณพี่เก่งด้วยนะเอ๋   ที่เขายอมให้ฉันมาอยู่แถมช่วยเรื่องทนายด้วย  ไม่มีพวกแกฉันคงเคว้งไม่รู้จะทำไง” 

สาวๆ รู้ดีว่าที่นี่เป็นตึกที่สกนธีและอิสริยามีสิทธิ์กันคนละครึ่ง  ก่อนตัดสินใจซื้ออิสริยาเองก็เคยปรึกษาเพื่อนๆ  ซึ่งคู่สามีภรรยาซื้อในชื่อของอิสริยาคนเดียวแต่สกนธีช่วยออกเงินด้วยครึ่งนึง

“อย่าคิดมาก  เพื่อนกันถ้าไม่ช่วยกันจะไปช่วยใคร”  อิสริยาพูดยิ้มๆ  ณาราเองก็พยักหน้าเห็นด้วย พวกเธอไม่ได้เจอกันบ่อยแต่ถ้าใครมีปัญหาอะไรก็มักจะจับความรู้สึกกันและกันได้ว่าใครกำลังมีปัญหา

“ใช่  อย่าคิดมากรักษาตัวให้หาย  รักษาจิตใจก่อน”