ตอนพิเศษ 3

สิบปีต่อมา

          “พ่อขา  หนูขอไปเรียนต่อที่มช.นะ  พ่อให้หนูไปนะคะ”  สุพิชชาในวัยสิบแปดปีเต็ม  เธอเป็นเด็กสาวที่กำลังจะเปลี่ยนผ่านเป็นผู้ใหญ่แล้วอ้อนขอบิดาในเรื่องเรียน

          “อืม... พ่อว่า”  สกนธีคิดหนัก  เขาเป็นพ่อที่ขึ้นชื่อว่าหวงลูกสาวทั้งสองคนมาก  โดยเฉพาะคนโตที่กำลังเป็นสาวสะพรั่ง  จะทำใจปล่อยให้ไปอยู่ไกลขนาดนั้นได้อย่างไร

          “หนูยื่นคะแนนผ่านแล้วหรือยังลูก”  อิสริยาถามแทน

“ผ่านแล้วค่ะแม่สาขาแอนนิเมชันและวิชวลเอฟเฟกต์   อาทิตย์หน้าต้องไปสัมภาษณ์ รอบรับตรงคะแนนผ่านยี่สิบคนรับสิบห้าค่ะ” 

“งั้นเดี๋ยวพ่อแม่ไปด้วย”  สกนธีตัดสินใจ  ในวัยของลูกเขาเองก็ผ่านมาแล้ว  รู้ว่าไม่ควรห้ามและปิดกั้นลูกไม่ให้ออกไปเผชิญโลกภายนอก

“พิงค์ไปด้วยค่ะ”  สโรชาวิ่งลงมาจากบันไดทันได้ยินพอดี 

“ไปกันหมดบ้านล่ะ  ถ้าน้องเพียงสอบผ่านเราก็หาบ้านไว้ที่นั่นสักหลังนะคะพี่เก่ง”  อิสริยาสรุป

“เย้...  ดีใจจังเราจะมีบ้านที่เชียงใหม่แล้ว”  ดูเหมือนว่าลูกสาวคนเล็กจะดีใจกว่าคนที่ขอไปเรียนเสียอีก  สกนธีมองลูกแล้วส่ายหน้าไปมาด้วยความเอ็นดู แม้ว่าเขาเองจะมีความใจหายลึกๆ ว่าอีกหน่อยลูกจะโตกันหมดแล้วก็ตาม

ห้าวันต่อมาพวกเขามาถึงเชียงใหม่ด้วยการจองตั๋วเครื่องบินและเช่ารถที่สนามบินไว้ใช้สำหรับการเดินทางที่นั่น

อิสริยาเลือกโรงแรมที่พักใกล้กับมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ที่ลูกสาวจะมาสอบสัมภาษณ์ในวันรุ่งขึ้น 

“รถติดจังเลยค่ะ”  น้องพิงค์พูดขณะที่อยู่บนถนนในเมืองเชียงใหม่เวลาก่อนเที่ยง  ผู้คนจ้อกแจ้กจอแจ  รถยนต์มากมายบนท้องถนนคับคั่งราวกับเป็นเมืองหลวงของประเทศไทยอีกแห่งหนึ่ง  ยิ่งช่วงนี้เป็นหน้าไฮซีซั่นทำให้บรรยากาศคึกคักอย่างยิ่ง

“เชียงใหม่ในตัวเมืองรถติดลูก แต่น้อยกว่าบ้านเราเยอะ” 

“อากาศดีด้วยค่ะแม่ ถ้าไม่มีพีเอ็มสองจุดห้า”  สุพิชชาเสริม นี่คือเหตุผลที่เด็กสาวอยากเรียนที่นี่  เธอเบื่อกรุงเทพฯ  ที่รถติดไปทั่วไม่ว่าจะออกจากบ้านเวลาไหน  เบื่อการใช้ชีวิตบนรถนานๆ แบบที่เคยผ่านมา

“แม่ก็ห่วงเรื่องนี้ล่ะลูก  ยังไงถ้าสอบผ่านหนูต้องระวังตัวเยอะๆ นะ”  อิสริยาห่วงในเรื่องเกี่ยวกับสุขภาพของลูกมากกว่าด้านการใช้ชีวิตตามประสาคนเป็นแม่  เธอเชื่อว่าเธอเลี้ยงลูกมาดีพอที่น้องเพียงจะวิจารณญาณที่ดีในการที่จะทำหรือไม่ทำอะไร

วันรุ่งขึ้นสกนธีขับรถไปส่งสุพิชชาไปสอบสัมภาษณ์แต่เช้า  ส่วนแม่กับน้องอยู่ที่โรงแรมรอให้ลูกคนโตสอบเสร็จก่อนค่อยคิดว่าจะไปไหน

“แม่ขา  น้องพิงค์อยากไปสวนสัตว์เชียงใหม่” 

“รอพี่เขาสอบเสร็จก่อนลูก  ค่อยไปด้วยกันเดี๋ยวก็กลับมาแล้วมั้งตอนนี้จะเที่ยงแล้ว”  อิสริยาบอกลูกคนเล็กที่กว่าจะตื่นพี่สาวก็ออกไปจากห้องแล้ว 

ไม่นานนักสองพ่อกับลูกก็มาถึงโรงแรม  สกนธีตัดสินใจรอลูกสอบสัมภาษณ์ที่มหาวิทยาลัยเพราะเห็นว่าใช้เวลาไม่นาน  สุพิชชาขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะออกมาคุยด้วย

“ตอบได้ไหมลูก”  มารดาถามเมื่อเห็นลูกสาวทำหน้าเครียด

“ได้ค่ะ แต่หนูกลัวไม่ได้”  เด็กสาวตอบตามตรง

“ไม่ต้องคิดมากลูก  เพิ่งรอบแรกเองถ้าอยากเรียนที่นี่จริงๆ แล้วรอบนี้ไม่ผ่านรอบสองก็เลือกที่นี่ใหม่”  สกนธีปลอบใจลูก

“พี่ว่าเราไปดูบ้านกันไหม  เพื่อนพี่ที่อยู่ที่นี่มันบอกมาว่าถ้าอยากได้บ้านล่ะก็  มีคนอยากขายพอดีเป็นบ้านเดี่ยวใกล้ๆ ดอยสุเทพมีสวนลำใยประมาณสิบต้นน่ะ” 

“ใกล้ๆ ม.เลยก็ดีนะคะ  ตรงนั้นน่าจะแพงถ้ามีลำไยด้วยตั้งสิบต้น”  ภรรยาออกความเห็น

“ไม่กี่ล้าน  เจ้าของร้อนเงินอยากขาย”  สกนธีดูรายละเอียดมาแล้วเมื่อครู่ตอนที่รอลูกเข้าสอบ  ชานนท์ส่งรายละเอียดมาว่าเพื่อนที่นี่ของเขาอยากขายบ้าน

“งั้นก็ลองไปดูกันก่อน  แล้วเราไปดอยสุเทพกันไหมลูก  พรุ่งนี้ค่อยออกนอกเมืองกัน”  ไหนๆ มาแล้วอิสริยาจึงถือโอกาสชวนสามีอยู่เที่ยวต่อ  เพราะว่าปีนี้น้องเพียงเรียนมัธยมปลายปีสุดท้ายทำให้เด็กสาวค่อนข้างเครียดและไม่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดที่ไหนเลย

“ไปค่ะแม่หนูอยากไปดอยสุเทพ” 

“หนูก็อยากไป  อยากไปกินสตรอเบอรี่” 

          พี่น้องสองสาวแย่งกันพูด  พ่อแม่มองแล้วมองหน้ากันอย่างชื่นใจ  สกนธีไม่เคยรู้สึกผิดหวังเลยที่เขามีแต่ลูกสาว  แบบที่เพื่อนบางคนของเขาเคยถามเมื่อก่อน

“มึงมีแต่ลูกสาวแล้วจะรีบทำหมันทำไมวะไอ้เก่ง  ไม่รอเอาลูกชายไว้สืบสกุล  มึงเองก็ลูกคนเดียวนะเว้ย” 

“ลูกสาวกูก็สืบสกุลได้  ต่อไปถ้ากูมีหลานก็ให้หลานใช้นามสกุลกูได้”  สกนธีมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยพอใจ  ไม่น่าเชื่อว่าความคิดเก่าๆ ยังมีหลงเหลืออยู่

บ้านที่ไปดูนั้นมีพื้นที่พอสมควร  อยู่โซนเลียบคลองชลใกล้ตลาดต้นพยอมที่อยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไปไม่ถึงห้ากิโลเมตร

“บ้านอยู่ใกล้เมืองพื้นที่เยอะขนาดนี้  ตอนนี้หายากมากแล้วนะครับ  ราคาดีมากด้วย”  นายหน้าเชียร์เต็มที่

 “ราคาต่อรองได้อีกไหมครับ  ท่าทางน่าจะต้องรีโนเวทอีกเป็นล้าน” 

สกนธีถาม  ในใจเขาบวกลบคูณหารถึงโครงการขยายงานมาที่นี่ตามที่ชานนท์เคยเสนอไว้  เพราะที่ผ่านมาถ้ามีงานที่นี่พวกเขามักจะไปขอใช้สำนักงานของสมิติเป็นที่นั่งทำงานเพราะยังไม่มีออฟฟิศของตัวเองที่เชียงใหม่ 

“ทางเจ้าของบ้านจะออกค่าใช้จ่าย ภาษี ค่าดำเนินการทุกอย่างให้ทั้งหมดเลยครับจากที่ตอนแรกคนละครึ่ง”  นายหน้าแจ้งข้อเสนอเพิ่มเติม

“ซื้อไว้ทำโฮมออฟฟิศด้วยก็ดีนะคะพี่เก่ง  เราจะได้ไม่ต้องหาที่ใหม่ทำเลตรงนี้ก็ดี”  อิสริยาออกความเห็น  ในความคิดเธอถึงลูกจะสอบไม่ติดที่นี่แต่ซื้อไว้ก็คุ้มอยู่ดี

“พี่ก็คิดอยู่  งั้นเดี๋ยวผมขอไปปรึกษากันก่อนว่าจะยังไงดี  เดี๋ยวติดต่อไปนะครับ”  ท้ายประโยคเขาหันไปคุยกับนายหน้าซึ่งยิ้มแย้มเต็มที่

“ได้เลยครับ  ติดต่อมาตลอดเวลาถ้ามีคำถามเพิ่มเติมผมยินดีบริการ” 

พวกเขาพักที่เชียงใหม่ต่ออีกสองคืนและเดินทางกลับกรุงเทพฯ  สกนธีเอาเรื่องบ้านไปปรึกษาชานนท์หุ้นส่วนอีกคน  ซึ่งฝ่ายนั้นก็เห็นดีด้วย

“นายก็ซื้อไปเลยเก่ง แล้วให้บัญชีทำเรื่องให้บริษัทเช่า  ค่าใช้จ่ายบริษัทตรงนี้จะได้เคลียร์ไป”   

“ฉันก็ว่างั้น  ไม่ต้องซื้อเป็นทรัพย์สินบริษัทมันไม่คล่องตัว”  สกนธีเองก็เห็นด้วย

ต่อมาสุพิชชาได้รับแจ้งการตอบรับเข้าศึกษาในสาขาที่เธอไปสอบสัมภาษณ์  เด็กสาวดีใจมากและดีใจยิ่งไปอีกเมื่อพ่อแม่ตัดสินใจซื้อบ้านอีกหลังที่เชียงใหม่เพื่อให้ลูกสาวพักระหว่างที่เรียนที่นั่น

“แม่จะไปอยู่ด้วยเป็นเพื่อนช่วงเปิดเทอมนะลูก  สักอาทิตย์นึงหนูคุ้นกับที่นั่นเมื่อไหร่แม่ก็จะกลับ”  เพราะว่าแม่ลูกไม่เคยห่างกันเลย  คนเป็นแม่จึงอยากไปดูให้แน่ใจว่าลูกอยู่ได้

“แม่ก็ย้ายไปอยู่กับหนูที่โน่นเลยก็ได้นะคะ”  สุพิชชาบอก

“อ๊ะๆๆ  ชวนแม่คนเดียวได้เหรอ”  สกนธีแทรกขึ้นมา

“ช่าย  ต้องชวนพิงค์ไปด้วยสิพี่เพียง”  เด็กหญิงสโรชาพูดบ้าง

“น้องติดพี่ หรือว่าพ่อติดลูกเนี่ย”  อิสริยารู้ทัน

“เปล่า  พ่อติดเมียมากกว่า  ลูกจะมาแย่งแฟนพ่อไม่ได้นะ”  สกนธีเอ่ยหน้าตาเฉย  ทำให้เสียงหัวเราะของลูกสาวสองคนดังขึ้นพร้อมกันในบ้านหลังนั้น 

“พี่เก่ง!  พูดไรเนี่ย” 

จบตอนพิเศษ

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ