บทที่ 17 อยากให้พ่อนอนด้วย

          สองพ่อลูกหายไปกันประมาณสี่สิบนาทีเมื่ออิสริยาได้ยินเสียงแจ้วๆ ของลูกเธอจึงออกจากห้องทันได้เห็นว่าสกนธีอุ้มลูกเดินขึ้นบันไดมาเพราะเด็กหญิงอ้อนไม่อยากเดินเอง

          เธอฟังเสียงชายหนุ่มคุยเล่นกับลูกอย่างสะท้อนใจ  ภาพความสุขของเด็กหญิงทำให้เธอไล่เขาออกไปจากบ้านไม่ลง  จนกระทั่ง

“โอ๊ย...” เสียงสกนธีดังขึ้นเพราะลูกที่กอดคอเขาอยู่เผลอกดมือลงบนแผลที่อิสริยากัดเขาเมื่อตอนกลางวัน

“พ่อร้องทำไมคะ  เจ็บเหรอ” น้องเพียงทำหน้าตกใจจนอิสริยาต้องรีบไปรับตัวลูกมา

“น้องเพียงมาหาแม่ก่อนค่ะ”

“ไม่มีอะไรค่ะลูก  พ่อลืมว่าเดินชนประตูเลยเจ็บ” ชายหนุ่มปล่อยเด็กหญิงลงนั่งบนเก้าอี้  เขารีบพูดให้เธอสบายใจ

“น้องเพียงไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับพี่จี๊ดก่อนค่ะลูก  จะได้มากินขนม”  เมื่อลูกไปกับพี่เลี้ยงแล้วหญิงสาวหันมามองเขาเขม็ง

“เลือดออกขนาดนั้นเลยเหรอ  ทำไมคุณไม่ไปทำแผล” 

เธอย่อมจำได้ดีว่าตัวเองเป็นเจ้าของรอยแผลนั้น  แต่เขาจะโทษเธอไม่ได้เพราะถ้าเขาไม่ทำรุ่มร่ามมันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

สกนธีหันมามองรอยเลือดบนบ่าที่ซึมผ่านเสื้ออย่างไม่สนใจนัก 

          “ไม่เป็นไรหรอกเอ๋  เอาไว้เตือนตัวเองก็ดีเหมือนกัน” 

          “คุณควรไปทำแผลค่ะ  เลือดออกแบบนี้ควรไปฉีดยาด้วย”  แผลถูกกัดต้องปวดแน่ๆ  เธอนึกเดาได้

          “ทำไมต้องไปฉีดยาล่ะ พี่ไม่ได้ถูกหมาที่ไหนกัดถึงจะต้องไปฉีดกันพิษสุนัขบ้า”  

“ฉันหมายถึงบาดทะยักต่างหาก” 

“ไม่เป็นไรหรอก  แต่ถ้าเอ๋เป็นห่วงก็ช่วยล้างแผลให้พี่ที”  เขาพูดง่ายๆ  ด้วยท่าทางที่บอกให้รู้ว่าไม่คิดจะไปโรงพยาบาลแน่นอน

อิสริยามองเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินลงไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาวางบนโต๊ะ 

“นั่งลงแล้วถอดเสื้อเปิดให้ดูแผลค่ะ” 

ชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อจนจะหมดแถว  เขาชะงักเมื่อเธอโวยวายขึ้นมาอีก

“เดี๋ยวๆ คุณจะทำอะไร  ไม่ต้องถอดหมดก็ได้  แค่เปิดไหล่ให้เห็นแผลก็พอ” 

หญิงสาวจับคอเสื้อให้สาบเสื้อแบะออกจนเนื้อผ้าเลื่อนลงจากไหล่เห็นเป็นแผลที่มีเลือดซึม  เห็นรอยฟันชัดเจนเธอได้ยินเสียงเขาพึมพำเบาๆ

“ก็บอกให้ถอดก็ถอดแล้ว  พี่ทำตามที่สั่งทุกอย่างเลยนะ”

อิสริยาเทแอลกอฮอล์ราดบนแผลแบบไม่มีคำเตือนจนสกนธีสะดุ้ง  “เฮ้ย... เอ๋เบาๆ”

“อย่าเวอร์ค่ะ  แผลนิดเดียว”  เธอใช้สำลีซับลงบนแผลไม่ถนอมแรงนักแต่ชายหนุ่มไม่กล้าร้องเพราะกลัวน้องเพียงมาได้ยินจะตกใจ  จนกระทั่งเธอล้างแผลเสร็จ ใส่ยาปิดท้ายด้วยการปิดพลาสเตอร์กันน้ำจึงเก็บอุปกรณ์

“ถ้าปวดแผลก็กินยาด้วยค่ะ  แต่ถ้าคุณจะไปโรงพยาบาลคงดีที่สุด”  เธอพูดเสียงเรียบ 

“ไม่  จะให้พี่บอกหมอเหรอว่าถูกเมียกัด  อายเขานะ” 

‘อ้อ  อายหมอที่ถูกเมียกัด  แต่เวลาทำแย่ๆ กับครอบครัวไม่อาย’  หญิงสาวคิดในใจแต่เธอไม่เถียงกับเขาอีก

“พี่ขอเปลี่ยนเสื้อได้ไหมเอ๋” 

“คุณกลับไปเปลี่ยนที่บ้านน่าจะดีกว่าค่ะ” 

“พี่สัญญากับลูกว่าวันนี้จะสอนการบ้าน  ไม่อยากผิดสัญญากับน้องเพียง  เอ๋เป็นคนบอกเองว่าพูดอะไรกับลูกต้องทำให้ได้ไง” 

อิสริยานิ่งไม่ตอบอะไร  เขาจึงพูดต่อ

“นะ  พี่ลงไปเอาเสื้อในรถแป๊บเดียว ไม่อยากให้ลูกเห็นเลือดที่ติดเสื้อ” 

เธอถอนใจแรงๆ กระแทกเสียงพูด  “จะทำอะไรก็ทำ  แล้วรีบสอนการบ้านลูกละก็รีบกลับ”

สกนธีลุกขึ้นทันทีเหมือนกลัวเธอเปลี่ยนใจ  เขารีบลงไปหยิบเสื้อผ้าสำรองที่ท้ายรถที่เขาจอดทิ้งไว้หลังร้านอย่างเร็ว

 “แม่ขา  ให้พ่อนอนนี่กับเรานะคะ  พ่อหลับแล้วค่ะ”  น้องเพียงไม่ยอมให้แม่ปลุกพ่อที่หลับหลังจากที่เขาบ่นว่าปวดแผลแล้วขอยาพาราฯ ทานหลังมื้อค่ำ

“นะคะแม่”  เด็กหญิงเขย่าแขนเมื่อคนเป็นแม่ยังไม่ตอบ

“งั้นให้พ่อนอนตรงนี้นะลูก  ส่วนหนูต้องเข้าไปนอนกับแม่ในห้อง”

อิสริยาหาทางออกซึ่งเธอยังพอยอมรับได้  ตรงนี้ที่ว่าคือบนโซฟายาวในห้องนั่งเล่นที่ดูท่าทางความสูงของเขาจะเลยขนาดของโซฟา

“ค่ะ  งั้นหนูไปหยิบผ้าห่มให้พ่อนะคะ”   เด็กหญิงวิ่งเข้าไปห้องเพื่อหยิบผ้าห่มของตัวเองมาให้พ่อที่หลับไปแล้ว 

ครู่เดียวผ้าห่มขนาดสามฟุตก็ถูกคลี่ออกคลุมร่างด้วยมือเล็กๆ  ก่อนที่อิสริยาจะพาลูกเข้าห้องนอนไป  ทันทีที่เสียงประตูปิดลงดวงตาที่ปิดสนิทเมื่อครู่ก็ขยับลืมตาช้าๆ  สกนธีกระชับผ้าห่มที่ลูกสาวตัวเล็กเอามาให้แล้วอุ่นไปถึงใจ  นาทีนั้นเขานึกถึงความผิดพลาดของตัวเองว่าผีห่าซาตานตนใดที่ทำให้ในอดีตเขาเคยละเลยลูกเมียจนทำให้ทุกอย่างบานปลายถึงวันนี้