เรื่องเมื่อเจ็ดปีก่อน

 

“ณิช  นั่นณิชใช่ไหม” 

ณิช‍ชาชะงักเท้าเธอหันไปมองต้นเสียง  พบว่าเป็นหญิงสาวคนหนึ่งในชุดฟอร์มพนักงาน

“พี่เมล...  พี่เมลจริงๆ ด้วย พี่ทำงานที่นี่เหรอคะ” ณิช‍ชาดูเวลาที่ข้อมือ  เห็นว่ายังพอมีเวลาก่อนเข้างานอีกราวยี่สิบนาที  จึงเปลี่ยนทิศที่จะเดินหันมาหาเพื่อนรุ่นพี่ก่อน 

“ดีใจจังที่ได้เจอณิช  เป็นยังไงบ้างหายไปเลยพี่เป็นห่วง”  เมลินดาถามรัวเร็ว  หญิงสาวอายุมากกว่าณิช‍ชาสามปีเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเดียวกันสมัยมัธยม

“ณิชดีใจเหมือนกันค่ะ  พี่เมลสบายดีไหมคะ” 

“พี่สบายดี  เคยไปหาเราที่บ้านก็ไม่เจอ  ยายสองแม่ลูกนั่นบอกว่าตั้งแต่ณิชหนีออกจากบ้านไปก็ไม่เคยกลับไปอีก”  ยายนั่นที่เมลินดาพูดถึงคือมารดาเลี้ยงและลูกสาวของนาง

“ณิชไม่ได้หนีออกจากบ้านค่ะ  แต่น้าแววไล่ณิชออกจากบ้าน”  เนื่องจากบิดาของเธอแต่งงานกับแวววรรณเมื่อสิบกว่าปีก่อน  ต่างฝ่ายต่างมีลูกติดมาฝ่ายละหนึ่งคนคือณิช‍ชาและวรรณเรศ  สองสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันและแน่นอนว่าไม่กินเส้นกันด้วย 

เมื่อบิดาของณิช‍ชาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ  นางแวววรรณถือโอกาสยึดบ้านสามีและไล่ลูกเลี้ยงออกจากบ้าน  ณิช‍ชาในตอนนั้นเป็นเพียงเด็กสาวอายุสิบแปด  ไร้ญาติคนอื่นๆ ที่จะช่วยเป็นคนกลางให้เธอจึงไม่มีทางจะสู้รบปรบมือกับแม่เลี้ยงและลูกของหล่อนได้

“พี่ก็ว่าละมันต้องมีอะไรแน่ๆ ”  เมลินดาท่าทางโมโห  หญิงสาวเปลี่ยนเรื่อง  “แล้วณิชทำงานแผนกไหน  ทำที่นี่มานานยัง” 

“ณิชอยู่แผนกซีเอสค่ะ  พี่เมลล่ะคะ” 

“พี่เป็นผู้ช่วยเลขาท่านรองประธานคุณอังกูรน่ะ  เดี๋ยวพี่ต้องขึ้นไปเตรียมงานแล้ว  ขอเบอร์ณิชหน่อยสิเอาไว้โทรคุยกัน” 

“พี่เมลเป็นผู้ช่วยเลขาคุณอังกูรจริงๆ เหรอคะ”  ณิช‍ชาตาโตเมื่อได้ยินเช่นนั้น  ถ้าแบบนี้เมลินดาอาจจะพอช่วยให้เธอได้เจอลูกชายได้ 

“ใช่จ้ะ”  เมลินดามองสาวรุ่นน้องอย่างพิจารณา  “ความจริงสิ้นเดือนนี้คนในแผนกพี่จะออกคนนึง  ณิชอยากทำไหมเดี๋ยวพี่ช่วยถามคุณย้‍งให้ เราเรียนจบอะไรมา”  

“มะ ไม่เป็นไรค่ะพี่เมล  ณิชชอบงานที่ทำอยู่  นี่ไลน์ณิชนะคะ”  ณิช‍ชารีบเปิดคิวอาร์โคดให้สาวรุ่นพี่สแกน  ขืนเธอไปทำงานกับเมลินดาความลับอาจจะแตกสักวัน  อย่างไรก็ไม่ได้เด็ดขาด

เมลินดาไม่ได้สงสัยอะไร  อาจจะเพราะกำลังรีบเธอจึงสแกนคิวอาร์โคดแอดไลน์ของอีกฝ่าย และบอกลาปลีกตัวไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางความโล่งใจของณิช‍ชา  เธอไม่ได้อยากมีเรื่องปิดบังเมลินดาแต่คิดว่าเรื่องที่จะขอความช่วยเหลือต้องมีเวลาที่สะดวกคุยกว่านี้

“ฉันอยากรู้เรื่องของณิช‍ชา  นายไปสืบมาทีว่าเขาอยู่ที่ไหน”  เวลาเดียวกันอังกูรสั่งงานผ่านยงธนัทที่ทำหน้าไม่เข้าใจ  ว่าอีกฝ่ายจะให้สืบทำไมในเมื่อณิช‍ชาก็พยายามติดต่อหาอังกูรมาตลอด

“อย่าหาว่าผมอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะเฮีย  ก็คุณณิชเขาไลน์หาเฮียออกจะบ่อยๆ  ทำไมเฮียไม่ตอบเขาแล้วถามเองล่ะฮะ” 

หลายปีที่ผ่านมา  ณิช‍ชาไม่เคยขาดการติดต่อกับพ่อของลูกเลย  มีแต่อังกูรเองที่ไม่อนุญาตให้เธอได้คุยกับเขาไม่ว่าในช่องทางใด

“ฉันว่าจะให้น้องวินเจอแม่แต่ก็อยากรู้พฤติกรรมแม่ของเขาก่อนว่าเป็นยังไง  ถามตรงๆ อาจจะไม่ได้คำตอบที่เป็นเรื่องจริง  นายไปตามสืบมาแล้วกัน”

อังกูรไม่ใช่ไม่รู้สึกเรื่องที่น้องวินต้องเป็นเด็กขาดแม่  เขาเองก็อยากให้ลูกได้พบหน้าแม่ที่ให้กำเนิด  แต่ยอมรับว่าตนเองกับณิช‍ชารู้จักกันน้อยเกินไปที่จะสามารถแน่ใจได้ว่าแท้จริงแล้วเธอมีนิสัยและพฤติกรรมที่ดีพอจะเป็นแม่ให้น้องวินได้จริงหรือไม่ 

“ไม่ได้นะคะคุณย้‍ง  คุณต้นยังรู้ไม่ได้ค่ะว่าณิชทำงานที่นี่” 

ยงธนัทมาบอกณิช‍ชาในเย็นวันนั้น  เขามาพบเธอที่บ้านเพราะว่าตั้งใจมาหาน้อง‍หวาน‍หวานด้วย  หากแต่คำตอบของณิช‍ชาทำให้เขาแปลกใจพอสมควร  ตอนแรกเขาคิดว่าเธอน่าจะดีใจเสียอีก

“ทำไมละครับ  คุณณิชจะได้ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ  ได้เจอลูกแบบเปิดเผยไม่ดีตรงไหนครับ” 

“แล้วถ้าเขาไม่ให้เจอล่ะคะ  ถ้าเขารู้ว่าณิชทำงานที่นี่  ถ้าเขารู้ว่ามีหวาน‍หวานอีกคน  ณิชกลัวว่ามันจะไม่เป็นแบบที่คุณย้‍งคิด” 

         “แล้วคุณณิชคิดว่าจะปิดบังเฮียเขาไปได้นานแค่ไหน  เฮียเขาไม่ได้โง่นะครับ ยิ่งเดี๋ยวนี้ทุกอย่างมันตรวจสอบย้อนหลังได้ทั้งนั้น”  ดีไม่ดีเขาเองก็จะถูกอังกูรหมายหัวไปอีกคนที่ให้ความร่วมมือช่วยเหลือณิช‍ชาในหลายๆ เรื่อง  แต่ตอนนั้นเขาก็สงสารเธอ  สงสารเด็กสาวที่ต้องเป็นแม่คนก่อนเวลา

         ณิช‍ชานิ่งงัน  เธอรู้แล้วว่าเมื่อโกหกครั้งที่หนึ่ง มันย่อมมีครั้งต่อไป  แต่เมื่อมองอีกมุมว่าอังกูรเองก็เป็นคนที่บังคับให้เธอทำแบบนี้  เธอไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากได้พบลูกอีกคน  ได้เห็นด้วยตาตัวเองว่าเด็กชายรติ‍วัชร์‍‍นั้นเติบโตมาอย่างดีก็พอ  ไม่เคยคิดจะแสดงตัวหรือทำอะไรให้ล้ำเส้นอังกูรมากกว่านั้น 

เจ็ดปีก่อน

ณิช‍ชาที่เพิ่งถูกไล่ออกจากบ้านหลังบิดาเสียชีวิต  เด็กสาวพอมีเงินเก็บเหลือพอสำหรับเช่าอะพาร์ตเมนต์เล็กๆ และใช้จ่ายส่วนตัวนิดหน่อย  แต่ไม่พอสำหรับเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กำลังจะต้องไปจ่ายค่าหน่วยกิตและรายงานตัวในอีกไม่กี่วันที่จะมาถึง ซึ่งเท่ากับณิช‍ชามีเวลาน้อยมากในการหาเงิน 

เพื่อนที่สนิทกันก็ล้วนแล้วแต่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน  ทำให้เธอไม่กล้าจะไปหยิบยืมหรือเอ่ยปากกับเพื่อนร่วมชั้นเรียน  และอีกอย่างเธอเองก็ไม่สะดวกใจที่จะทำเช่นนั้นด้วย

จะกู้กยศ. เธอก็แน่ใจว่าอดีตมารดาเลี้ยงไม่มาเซ็นชื่อเป็นผู้ปกครองให้แน่ๆ  หรือจะไปปรึกษาคนที่มหาวิทยาลัยเด็กสาวก็ไม่รู้จักใครเลย  นั่นทำให้ณิช‍ชาเลือกที่จะหางานพิเศษทำเองมากกว่า

‘ยังไงก็ต้องทำงานไปด้วย  เรียนไปด้วยอยู่ดี  ไม่งั้นคงไม่มีเงินไปเรียน  ก็ทำมันตั้งแต่ตอนนี้ ว่าแต่เราจะไปทำอะไรดี’  เธอคิดไม่ตก  อายุเพิ่งพ้นสิบแปดมาไม่กี่วัน  และความรู้ที่มีก็แค่วุฒิมัธยมปลาย

“เอ๊ะ...”  เด็กสาวเปิดเว็บไซต์สมัครงานและเจอสถานประกอบการหนึ่งเป็นร้านอาหารและผับ  รับสมัครพนักงานเสิร์ฟหลายอัตรา  และสิ่งที่ทำให้สนใจมากคือคำว่าทิปดีนั่นเอง

ณิช‍ชาดูรายละเอียดทั้งหมด  เธอตัดสินใจไปสมัครงานที่นี่หลังจากที่โทรสอบถามแล้ว  พบว่าร้านดังกล่าวอยู่ค่อนข้างใกล้กับที่พักและมหาวิทยาลัย รวมถึงค่าตอบแทนก็อยู่ในเกณฑ์ดีจึงค่อนข้างอยากได้งานที่นี่

“ณิชไปเสิร์ฟที่ห้องวีไอพีนะ  ลูกค้าคนนี้มาคนเดียว ปกติคุณเขาไม่ชอบคนพูดมาก  ไม่ชอบคนพูดจาเรื่อยเจื้อย” 

หัวหน้างานของณิช‍ชาซึ่งเป็นหญิงสาววัยยี่สิบแปดกล่าว  เธอตัดสินใจให้ณิช‍ชาซึ่งมาทำงานได้เป็นวันที่สามเข้าไปเสิร์ฟและดูแลแขกในห้องวีไอพี  ชายหนุ่มคนนั้นเป็นนักธุรกิจซึ่งมักจะมาดื่มคนเดียว  บางครั้งเขาจะเรียกเด็กไปดูแลแต่บางครั้งก็ชอบนั่งเงียบๆ

“ค่ะพี่เนตร”  เธอไม่สามารถปฏิเสธได้  ในระหว่างที่เธอรอของที่พนักงานจัดเตรียมให้ก็มีเพื่อนพนักงานมาคุยด้วย

“ณิช  พี่เนตรให้ไปเสิร์ฟที่ห้องวีไอพีเหรอโชคดีจัง” 

“ฮื่อ  ทำไมเหรอ”  ณิช‍ชาหันไปถาม

“ก็ลูกค้าคนนี้ทิปหนัก  สุภาพแต่เสียอย่างเดียวพูดน้อยมาก” 

คำพูดของเพื่อนร่วมงานทำให้ณิช‍ชาใจชื้นขึ้น  อย่างน้อยเธอก็ไม่เกร็งมาก เรื่องเขาไม่พูดมากหรือไม่ชอบคนพูดเยอะๆ นี่เธอสบายมาก  ให้เงียบทั้งวันก็ทำได้ 

ห้านาทีต่อมาณิช‍ชาประคองถาดเครื่องดื่มและอาหารว่างเข้าไปในห้องวีไอพี  ด้วยความหวังว่าอาจจะได้ทิปหนักจริงตามที่เพื่อนบอก  ไม่เช่นนั้นค่าหน่วยกิตที่จะต้องไปจ่ายในอีกสามวันข้างหน้าเธอเองก็มืดแปดด้าน