DANGER ZENIOR ::: EP.8

กริ๊งงงงงงงงงงงงง

“อื้อออ เฮียเวย์~”

ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุก ท่ามกลางรูปภาพของรุ่นพี่รันเวย์ที่แปะเอาไว้เต็มห้องไปหมดด้วยฝีมือตัวเอง งื้อออ เมื่อคืนฝันดีจัง ฝันว่าได้กอดรุ่นพี่ ได้จูบ ได้... >/////<

อร๊ายยยยย อ๊ะ โอ๊ย!

พอขยับตัวไปมุดใต้ผ้าห่มแล้วกรี๊ดเบาๆ ออกมา อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกเจ็บแปลบตรงนั้นไปหมด แถมยังรู้สึกแฉะๆ จนต้องเปิดผ้าขึ้นดู

เลือด O_O?!

หืม..เมนส์มางั้นหรอ?! เลอะชุดนอนตัวโปรดเลยมั้ยล่ะโธ่เอ๊ย เฮ่อ! ฉันถอนหายใจออกมาอย่างอารมณ์เสีย กำลังจะเป็นวันฝันฟินของฉันอยู่แล้วแท้ๆ  ว่าแต่ทำไมเดือนนี้มันถึงทั้งเจ็บทั้งจุกแบบนี้กันนะ โอ๊ยยย -_-!

พรึ่บ!

ฉันพยุงตัวเองลุกขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะมองกลับไปเห็นรอยเลือดบนที่นอนอีกครั้ง เซ็งๆๆ เมนส์ดันมาขัดโมเม้นต์ดีๆ ซะได้ เสียอารมณ์!

แล้วฉันก็ลุกขึ้นพาตัวเองเดินเข้าห้องน้ำมา เพราะวันนี้มีเรียนเที่ยงเลยไม่ต้องรีบมาก แต่พอถอดชุดนอนออกมาและเห็นสภาพตัวเองในกระจกก็ถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก Oh My Goshhhh =[]=!!!

What?! นะ..นี่มันรอยไรอ่ะ ทะ..ทำไมถึงมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ เต็มตัวฉันไปหมดแบบนี้ล่ะ ฉันยืนหมุนไปหมุนมา สำรวจร่างกายตัวเองในกระจกอยู่นานสองนาน ก่อนจะรีบเดินกลับมาที่เตียงแล้วดึงผ้าห่มออกตามสัญชาตญาณทันที

พรึ่บบบ!

คราบเลือด..กับคราบน้ำสีขาวขุ่น..เลอะเต็มที่นอนไปหมดเลยงั้นหรอ? แถมยังเจ็บตรงนั้นด้วย ยะ..อย่าบอกนะว่า... O_O!!!

‘อื้อออ นายเป็นครายอ่าา’

‘ดีมากเจ้าหนู.. THE NINE CONDO ถึงแล้วปลุกกก’

‘อยู่ห้องไหน?’

‘อ๊ะะะ อร๊าย ฮึกกก’

‘นี่เธอ..ซิงหรอวะ’

พอเสียงในหัวดังขึ้นมาแบบนั้น ฉันก็ออกอาการเลิ่กลั่กออกมาทันที มะ..ไม่จริงน่าาา นี่ฉันพาใครกลับมาด้วยงั้นหรอ?!

คิดได้แบบนั้นฉันก็สะบัดผ้าห่มไปมา แต่ก็พบแค่เตียงที่ว่างเปล่า ก่อนจะเดินอ้อมไปดูรอบห้องอย่างรีบร้อน มองหาสิ่งมีชีวิตที่น่าจะเป็นคนพาฉันมาส่งเมื่อคืนจนทั่วแต่ก็ไม่เจอใครเลยนอกจากเสื้อสีดำสภาพเน่ามากเพราะเลอะอ้วกตัวหนึ่งพาดอยู่บนโซฟา

สะ..เสื้อใครวะเนี่ยยย -_-?

ฟุ้บ!

ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างสับสน แล้วสรุปที่ฝันเมื่อคืนก็ไม่ใช่ความฝันงั้นหรอ?! แต่ทำไมในฝันถึงเป็นเขาล่ะ เป็นคนคนนั้นที่ฉันแอบปลื้ม -///- ไม่ๆ แล้วจะเป็นเขาได้ยังไง ฉันจะกลับมากับเขาได้ยังไงอ่ะ โอ๊ย อะไรวะเนี่ยยย =_=?!

‘เจ..เจด้า ลืมตา’

‘จำได้มั้ย..นี่ใคร’

‘อย่าเกร็งนะ อย่ารัดเฮีย’

‘เฮียเวย์ อืมมม เรียก..แบบนั้น อ่าาา’

โอ๊ยยยยย >_< หรือว่าาา... นี่ฉันเมาหมดสภาพขนาดยอมเสียเวอร์จิ้นให้ใครก็ไม่รู้แล้วตัดต่อหน้ารุ่นพี่เวย์มาใส่แทนแบบไม่ต้องใช้ CG อะไรหรอเลยวะเนี่ย อ๊ากกกกกกก O[]O ไอ้เจด้า ไอ้บ้า ทำอะไรลงไปวะเนี่ยยย!!!

ฉันยกมือกุมขมับตัวเองอย่างสุดเซ็ง แล้วทีนี้จะทำยังไงว๊าา~ เวอร์จิ้นที่อุตส่าห์รักษาไว้ให้รุ่นพี่รันเวย์ของฉัน เสียไปแล้วจะทำยังง๊ายยย เฮ่อ! นี่มันฝันดีเพราะมโนไปเองชัดๆ เลย ก็ว่าทำไมถึงฝันเหมือนจริงขนาดนั้น หมดกัน.. ความรักและภักดีที่ฉันมีต่อเขา ให้ตาย! TT^TT

Line~ Line~

ระหว่างที่ฉันกำลังโอดโอยเสียงแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้นมาจากในกระเป๋าถือที่วางอยู่บนโซฟาถัดออกไป ฉันเลยคว้ากระเป๋าแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเปิดอ่านทันที

NILLA : ไม่ไปนะ ไม่ไหว -_-

JEDA : เค ดูแลตัวเองด้วย

พอเห็นเป็นไอ้นิลฉันเลยตอบกลับไป แล้วนั่งกุมขมับต่อ..มากไปรึเปล่าฮะเจด้า ยอมมีซัมติงกับใครก็ไม่รู้เพราะคิดว่าเป็นรุ่นพี่รันเวย์เนี่ยนะ นี่ฉันไม่มีสติมากเกินไปแล้วรึเปล่าวะเนี่ย?!

พัง.. พัง พัง พังงงงง!

ฉันลุกขึ้นเดินกลับเข้ามาในห้องนอน แล้วเพิ่งสังเกตว่าอัลบั้มรูปตรงหัวเตียงกับ Photobook ฉบับโคตรลับถูกรื้อออกมาเปิดดูเกือบทั้งหมด เหอะๆ เสียเวอร์จิ้นยังไม่พอแถมความลับแตกอีกด้วยสินะ ให้มันได้อย่างนี้สิว้อยยย ของขวัญวันเกิดชั้นดี~ ฮึ่ยยยย! ป่านนี้ไอ้หมอนั่นคงจะขำตายแล้วมั้ง ที่มันได้เวอร์จิ้นฉันไปเพราะฉันมโนไปเองว่ามันคือรุ่นพี่รันเวย์คนที่ฉันทำผิดมหันต์ต่อเขา ที่สำคัญ! ยังมาได้กันในดินแดนแห่งความฝันที่ฉันสร้างไว้ด้วยความรักและภักดีอย่างที่นี่อีกเนี่ย

แม่เจ้าาาา~ เจ๊จะไม่ทน Oh My Goshhhh อีกที!

แล้วฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัว หอบร่างตัวเองที่ยังเจ็บอยู่ไป ม. คนเดียว ครั้งแรกเขาว่าจะเจ็บมันก็เจ็บจริงนั่นแหละ แต่ก็ไม่อยากขาดเรียนแล้วไง ครั้งที่แล้วที่ขาดยาวไปวีคหนึ่ง อาจารย์ก็ให้ตามงานไปส่งทุกวันนี้ยังทำไม่ครบเลย แล้วไหนจะมีเล่มรายงานที่เห็นว่าอาจารย์จะรีเควสมาเป็นกรณีพิเศษ แต่ยังไม่ได้บอกรายละเอียดอีก ทำให้ตอนนี้ฉันมานั่งกินข้าวคนเดียวอย่างหงอยๆ อยู่ที่โรงอาหารที่แสนจะวุ่นวายแบบนี้ไง

อ้อ..แถมวันนี้ฉันยังดูโดดเด่นเป็นพิเศษตรงที่แดดร้อนจะตายชัก แต่ดันใส่สเวตเตอร์ตัวเบ้อเร่อคลุมร่างตัวเองเอาไว้ เพราะไอ้บ้าเมื่อคืนดันทำรอยจนทั่วตัวไปหมด ก็นะ..เสื้อนักศึกษาคอมันกว้าง เกิดไม่ใส่อะไรสักอย่างทับมา ได้โดนนินทาว่าผ่านสมรภูมิการมีซัมติงที่แสนดุเดือดมาแหงๆ เป็นขี้ปากคนอื่นไปอีกดิ ซวยซ้ำซวยซ้อนพอดีถ้ายอมให้เป็นงั้น

เลิกคลาส...

 “โอเคจ้ะ วันนี้พอแค่นี้นะ”

แล้วเวลาก็ผ่านไปไวเหมือนโกหก ใช้เวลาไม่นานฉันก็อดทนนั่งเรียนอย่างขยันขันแข็งมาจนหมดคาบทั้งที่ยังเจ็บแปลบๆ ตรงนั้นอยู่ไม่หาย ไม่ๆ..ไม่คิดสิ ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปซะ

“จิดาริน”

“คะ?” พอได้ยิน ดร.กันต์กนิษฐ์ เรียกชื่อฉันขึ้นมาในขณะที่เพื่อนๆ กำลังเก็บออกจากห้อง ฉันเลยคว้ากระเป๋าเดินไปหาอาจารย์ทันที ก็คงไม่พ้นเรื่องงานค้างของฉันนั่นแหละนะ

“เรื่องรายงานพิเศษที่อาจารย์จะให้เราทำ...” นั่นไง แม่นยังกะจับวาง -_-

“เดี๋ยวเราตามไปคุยกันที่ห้องพักอาจารย์หน่อยนะ”

อาจารย์พูดออกมาแล้วส่งยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร ฉันก็พยักหน้าตอบกลับไปและอาสาช่วยถือของให้

“(- -) (_ _) ได้ค่ะ ถ้างั้นเดี๋ยวหนูช่วยค่ะ”

แล้วฉันก็เดินตามหลังอาจารย์มาแบบเอื่อยๆ เมื่อยๆ มึนๆ ไปงั้นอ่ะ วันนี้มันช่างเป็นวันที่ไร้เรี่ยวแรงดู Energy น้อยยังไงชอบกล สงสัยยังช็อคไม่หายสินะฉันเนี่ย -_-

แกร๊กกก แอ๊ดดด~

“มาแล้วค่ะ ดร.เสรี พาเด็กที่บอกไว้มาด้วยพอดีเลย”

ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องพักอาจารย์ ดร.กันต์กนิษฐ์ ก็หันไปพูดกับอาจารย์อีกท่านหนึ่ง ซึ่งถ้าจำไม่ผิดเขาไม่ได้อยู่ภาควิชาของฉันนี่นา จะว่าไปก็หน้าคุ้นๆ นะเหมือนเคยเห็นที่ไหน แต่ก็ช่างเหอะ

“ของผมกำลังตามมานะครับ นั่งก่อนนะ”

อาจารย์ผู้ชายท่านนั้นพูดขึ้นแล้วหันมาบอกฉัน ฉันเลยวางของที่ถือมาบนโต๊ะ ดร.กันต์กนิษฐ์ แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าประตู ก่อนจะก้มลงไปผูกเชือกรองเท้าตัวเองที่เพิ่งสังเกตว่ามันหลุดลุ่ยอยู่ตอนนี้

โอ๊ยยย T^T ก้มแล้วเจ็บชะมัดเลย เหอะ! แต่ก็ช่วยไม่ได้เมาไม่รู้เรื่องเอง!

แกร๊กกก แอ๊ดดดด~

“โอ้โห ดร.เสรี เอาจริงขนาดนี้เลยหรอคะเนี่ย”

“แน่นอนสิครับ ชมรมสิ่งแวดล้อมจะต้องโด่งดังขึ้นมาก็คราวนี้ล่ะ ฮ่าๆๆ”

แล้วจังหวะที่ฉันกำลังผูกเชือกรองเท้าอยู่ ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับฝีเท้าของใครบางคนที่ก้าวเข้ามา ซึ่งก็น่าจะเป็นสาเหตุทำให้อาจารย์ทั้งสองท่านพากันหัวเราะกันคิกคักกันใหญ่ อ๋อ รู้ละ ดร.เสรี เป็นคนดูแลชมรมสิ่งแวดล้อมไง ที่ฉันเคยบ่นกับไอ้นิลว่ามีเพจแกเพจเดียวที่ไม่อัพเดทข่าวสารของ Nightshade เพราะวันๆ เอาแต่ถ่ายรูปต้นไม้ใบหญ้ามาลงน่ะ จำได้ละ!

“สวัสดีครับอาจารย์”

หืม..น้ำเสียงคุ้นหูนั่นทำให้ฉันชะงักและเงยหน้าขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ไม่นะ..ฉันยังไม่พร้อมเจอเขาทั้งที่ยังละอายกับความผิดพลาดร้ายแรงที่ทำต่อเขาแบบนั้น ไม่นะ..ม่ายยยย

“ไงจ๊ะ สวัสดีจ้ะไรวินทร์ ^_^ เอ๊ะ! หรือจะให้อาจารย์เรียกเราว่า..รุ่นพี่รันเวย์ Nightshade ดี~”

พรึ่บ!

Oh My Goshhhhhh =[]=!

สิ้นสุดคำพูดของอาจารย์ซึ่งก็เป็นจังหวะที่ฉันเงยหน้าขึ้นมาพอดี ฉันก็เจอกับรุ่นพี่รันเวย์ตัวจริงเสียงจริง ภาพชัดระดับ HD ที่มองยังไงก็มีออร่าเตะตาจนอยากเอามือกุมขมับแล้วกอดขาสารภาพบาปหนักที่ทำลงไปซะตั้งแต่ตอนนี้เลยให้ตาย TT^TT

แล้วรุ่นพี่เองก็มองมาที่ฉันนิ่งๆ ก่อนที่เขาจะจ้องมาอยู่อย่างนั้นสักพักจนฉันเป็นฝ่ายหลบตา อย่าเลยค่ะ อย่าสบตากันนาน เจละอายใจ.. งื้อออ ใครช่วยเอาฉันออกไปจากตรงนี้ทีเด้ รู้สึกผิดมากมายจนอยากจะดิ้นตาย ม่ายยยย!

“อ้อ..รันเวย์ นี่จิดารินจ้ะ น้องจะมาช่วยงานเรานะ.. ดร.เสรี บอกรันเวย์ไปแล้วใช่มั้ยคะ?”

พอเห็นว่ารุ่นพี่รันเวย์มองมาที่ฉัน ดร.กันต์กนิษฐ์ก็เลยแนะนำฉันออกไป แล้วหันไปหา ดร.เสรี

“ครับ คงต้องรบกวนหน่อยนะไรวินทร์ ถ้างั้นมาทางนี้ดีกว่าเดี๋ยวผมขอคุย Concept งานกับพวกคุณหน่อยนะ”

แล้ว ดร.เสรี ก็เดินนำพวกเราเข้าไปในห้องประชุมของภาควิชา ส่วน ดร.กันต์กนิษฐ์ก็เดินตามหลังเขาไป ฉันเลยลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้แล้วอยู่ๆ ก็เกิดเจ็บแปลบตรงนั้นขึ้นมาจนตัวงอ

“โอ๊ย!”

พรึ่บบบ!

พอเห็นแบบนั้นรุ่นพี่รันเวย์ก็เข้ามาคว้าเอวฉันไว้ทันที กรี๊ดดดดด >_< อย่าค่ะ! อย่าทำให้รู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย รุ่นพี่..อย่าดีกับฉันนักเลย T^T

“ไหวมั้ย?”

รุ่นพี่ถามออกมาด้วยท่าทางที่ดูเหมือนเป็นห่วง ฉันเลยพยักหน้าเบาๆ ออกไปทั้งที่แอบหวั่นไหวพอได้อยู่ใกล้เขาอีกครั้ง >///< แล้วเราก็เดินตามอาจารย์เข้าไปคุย Concept งานที่ฉันต้องทำ โดยที่เขาหยุดให้ฉันเดินนำไปก่อน ส่วนตัวเองก็เดินตามหลังมาเงียบๆ

“เริ่มเลยเน่อะ ก็อย่างที่รู้กันว่าผมดูแลด้านสิ่งแวดล้อมของมหาลัย แต่คือตอนนี้เนื้อหาส่วนใหญ่ที่เราโปรโมทมันค่อนข้างจะจำเจและล้าสมัย เนื่องจากผมเองก็..เริ่มแก่ละ เหอะๆ เลยอยากให้เราช่วยกันหาไอเดียโปรโมทให้นักศึกษาใน ม. เขาสนใจเรื่องนี้กันมากขึ้น เอาแบบที่มีความทันสมัยและไม่ถูกใครๆ มองข้ามน่ะ พอจะทำกันได้มั้ย?”

“(- -) (_ _)”

พอ ดร.เสรี ร่าย Concept มายาวเหยียดฉันก็พยักหน้าเข้าใจ ส่วนรุ่นพี่รันเวย์..เขาก็ดูจะเฉยๆ เพราะงานนี้มันก็ไม่ได้ยากอะไร

“ทีนี้สิ่งที่ผมกับ ดร.กันต์กนิษฐ์ ขอรีเควสเลยก็คือ.. อยากให้เราสองคนช่วยเป็น Icon ของการรักสิ่งแวดล้อม คือเป็นตัวแทนที่จะนำเสนอสิ่งแวดล้อมในมหาลัยผ่านสื่อต่างๆ ที่ ม. เรามี เพื่อดึงความสนใจของนักศึกษาใน ม.เรา และนี่คือเหตุผลที่ผมเลือกหนึ่งในสมาชิก Nightshade มาช่วย เพราะคงต้องพึ่งพาชื่อเสียงอันโด่งดังของพวกเธอจริงๆ”

“ครับ”

พอ ดร.เสรี พูดจบรุ่นพี่ก็พยักหน้ารับเฉยๆ แล้วอาจารย์ทั้งสองท่านก็ให้เอกสารรายละเอียดโปรเจคมา แต่ก็ยังไม่ได้คาดคั้นอะไรตอนนี้หรอกว่าพวกฉันจะทำอะไร ยังไง ฉันก็แค่รับฟังแล้วก็พยักหน้าออกไป เอาจริงๆ แม้ในใจจะรู้สึกหวิวๆ ที่จะได้ทำงานกับรุ่นพี่แค่ไหน แต่มันก็อดรู้สึกผิดกับเขาไม่ได้อยู่ดี -_-

อิเจด้าคนเลว แกนอกใจเขา แกแทงข้างหลังคนที่แกรักอย่างเจ็บแสบ ทำไมแกร้ายกาจขนาดนี้ฮะ?! เชื่อเหอะว่าฉันกำลังใช้ตัวเองในโหมด Angel เบะปากใส่ตัวเองในโหมด Devil อยู่อ่ะตอนนี้ =W=

“สรุปก็ตามนี้นะ เอาไว้ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็เดินหน้าได้เลย อาจารย์ไม่รีบหรอก เรามีเวลาเป็นเทอม”

“ครับ / ค่ะ”

พอคุย Concept งานจบ เราทุกคนก็แยกย้าย ฉันเองก็หยิบกระเป๋ามายืนรอลิฟท์ ส่วนรุ่นพี่เองก็เดินตามหลังมาและหยุดรออยู่ด้วยเหมือนกัน โอ๊ย..มาสักทีสิลิฟท์อ่ะ อย่าให้ฉันต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย

ติ้งงงง~

แล้วพอลิฟท์มาปุ๊บฉันก็เดินตรงเข้าไปทันที ส่วนรุ่นพี่ก็เดินตามหลังเข้ามาเหมือนกัน แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลยแม้แต่คำเดียว ปล่อยให้ลิฟท์ลงมาช้าๆ ท่ามกลางความเงียบจนลงมาถึงชั้นล่างประตูลิฟท์ก็เปิดออก แล้วฉันก็เดินแยกออกมาทันที

Line~ Line~

จังหวะที่ฉันกำลังก้าวขามาอีกทางแยกกับรุ่นพี่เวย์ อยู่ๆ เสียงแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้นมา ฉันเลยหยุดเดินแล้วหยิบมันขึ้นมาเปิดดูทันที

RUNWAY : กินด้วย

RUNWAY : ในกระเป๋า

เดี๋ยว O_O? RUNWAY ระ..รันเวย์? งั้นหรอ?!

แล้วกินด้วยนี่กินอะไร? ในกระเป๋าคือ...?

พออ่านข้อความในไลน์จบ ฉันก็รีบหันกลับไปมองรุ่นพี่รันเวย์ที่กำลังเดินล้วงกระเป๋าห่างออกไปช้าๆ แล้วรีบคว้ากระเป๋าที่ตัวเองสะพายอยู่มาเปิดดูทันที ก่อนจะพบกล่องยาบางอย่างอยู่ในนี้ ที่พอหยิบขึ้นมาแล้วก็ถึงกับช็อคจนพูดไม่ออก

นะ..นี่มัน..

ยาคุมฉุกเฉิน?!