บทที่ 9

"ใช่เสียงของจำปีหรือเปล่า" เคี้ยงพูดออกมาโดยไม่เจาะจงว่าหล่อนถามใคร

"ใช่ครับ อั๊วขอไปดูก่อน" ชัยตอบพลางลุกจากพื้น

ชายหนุ่มเดินเร็ว ๆ ออกไปยังชานตรงบันไดเรือน ที่นั่น หญิงสาวในชุดเสื้อแขนกระบอกสีน้ำเงินกับผ้าซิ่นสีเดียวกันยืนรออยู่จริงด้วยท่าทางกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด

แสงสลัวจากในบ้านส่องให้เห็นใบหน้าของจำปีไม่ถนัดนัก แต่พอชัยเดินเข้าไปใกล้เขาก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าของคนรักนั้นซีดเผือด ดวงตาฉายแวววิตกกังวลอย่างปิดไม่มิด มือทั้งสองข้างบีบกันแน่นอยู่ตรงหน้าตัก

"จำปี... มีอะไรรึ มาถึงนี่" ชัยถามเสียงเบาพยายามควบคุมความรู้สึกตัวเองหลังจากเพิ่งมีปากเสียงกับพ่อเรื่องของหล่อนไปหมาด ๆ

จำปีเงยหน้าขึ้นสบตาของเขา แววตาของหล่อนสั่นระริก ก่อนจะตัดสินใจดึงแขนคนรักให้เดินลงบันไดไปสองสามขั้น เพื่อให้พ้นจากสายตาของคนที่อยู่ในตัวเรือนซึ่งอาจจะมองออกมา

"เฮีย..." จำปีเรียกเสียงสั่นเครือ น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความตึงเครียด "ฉัน... ฉัน..." หล่อนอึกอักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลับตาปี๋แล้วโพล่งออกมา "ฉันท้อง!"

คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจของชัย เขายืนนิ่งตัวแข็งทื่อดวงตาเบิกกว้างจ้องหน้าจำปีอย่างไม่อยากจะเชื่อ "ล... ลื้อว่าอะไรนะ จำปี"

"ฉันท้อง!" จำปีทวนคำเสียงดังขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยังคงกดเสียงให้ต่ำอยู่ "ฉันเพิ่งรู้เมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เอง" น้ำตาเริ่มคลอหน่วยดวงตาคู่งามของหล่อน

"พ่อกับแม่ฉันยังไม่รู้นะเฮีย ถ้าพวกเขารู้ก่อนที่เราจะแต่งกัน เรื่องใหญ่แน่"

ชัยรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหมุนคว้าง ข่าวนี้มันหนักหน่วงเกินกว่าที่เขาจะตั้งรับได้ทัน โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่บ้านก็กำลังตึงเครียดอยู่แล้ว

"เฮียต้องรับผิดชอบนะ" จำปีพูดต่ออย่างร้อนรน น้ำเสียงเกือบจะเป็นขอร้อง มือของหล่อนคว้าแขนชัยไว้แน่น "เราต้องรีบแต่งงานกันให้เร็วที่สุด แล้วเรื่องที่พ่อฉันบอก... เรื่องให้เฮียไปอยู่บ้านเรา ไปช่วยงานพ่อ... เฮียต้องรีบตัดสินใจนะ ที่สำคัญ..."

จำปีสูดหายใจลึกกลั้นใจพูดสิ่งที่ยากเย็นที่สุดออกมา "พ่อบอกว่า... สินสอดต้องมีเงินสดห้าร้อยบาทกับทองอีกหนึ่งบาทด้วย... เฮียต้องรีบหามานะ ก่อนที่พ่อแม่ฉันจะรู้เรื่อง"

ห้าร้อยบาทกับทองคำอีกหนึ่งบาท! ตัวเลขนั้นตอกย้ำลงบนความรู้สึกของชัยที่กำลังมึนงงอยู่แล้วให้หนักอึ้งยิ่งกว่าเดิม เขารู้สึกเหมือนกำลังจะล้มทั้งยืน

แรงกดดันมหาศาลถาโถมเข้ามาจากทุกทิศทาง ทั้งเรื่องที่ต้องรับผิดชอบจำปี เรื่องที่ต้องขัดใจพ่อแม่ตัวเอง และตอนนี้คือเรื่องเงินสินสอดจำนวนมากที่เขาไม่รู้จะไปหามาจากไหนในเวลาอันสั้น

ชัยได้แต่ยืนนิ่งหน้าซีดเผือดพูดอะไรไม่ออกมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของคนรักด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งจนแทบหายใจไม่ออกนี้เขาควรจะทำเช่นไร

ในขณะที่ชัยยังคงยืนนิ่งตัวแข็งทื่อรับมือกับข่าวร้ายและแรงกดดันที่ถาโถมเข้ามาไม่ไหวอยู่นั้น ห่างออกไปไม่ไกลนัก ตรงมุมมืดของชานเรือนก่อนถึงบันไดขั้นสุดท้าย ร่างผอมบางของใช้ที่แอบย่องตามลงมาดูเหตุการณ์ด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็ปรากฏขึ้น

เด็กชายซ่อนตัวอยู่หลังเสาไม้ต้นใหญ่เงี่ยหูฟังบทสนทนาเสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความตึงเครียดของพี่ชายกับคนรัก แม้จะได้ยินไม่ครบทุกคำแต่คำสำคัญอย่างท้องและพ่อแม่ยังไม่รู้ รวมถึงคำว่าต้องรับผิดชอบและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสินสอดห้าร้อย... ทองหนึ่งบาทนั้นดังชัดเจนเข้าหูของใช้เต็ม ๆ ดวงตาของเด็กชายเบิกกว้างด้วยความตกใจระคนตื่นเต้น เรื่องใหญ่ขนาดนี้!

เมื่อเห็นว่าจำปีเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นและชัยยังคงยืนนิ่งเหมือนคนสติหลุด ใช้ก็รีบหมุนตัวย่องกลับขึ้นเรือนไปอย่างเงียบเชียบที่สุด เขารีบตรงไปยังจุดที่พ่อกับแม่นั่งอยู่ทันที ลืมเรื่องที่ตัวเองโดนพ่อดุไปเสียสนิท

"ป๊า! ม๊า!" ใช้ พยายามกระซิบเสียงเบาเรียกพ่อกับแม่ก่อนจะแสดงสีหน้าตื่นตระหนก "แย่แล้ว! เฮียชัย..."

ตงกับเคี้ยงหันมามองลูกชายคนเล็กพร้อมกันด้วยความสงสัย "อะไรของลื้ออาตี๋" ป๊าทำสีหน้าคล้ายรำคาญ

"อั๊วแอบได้ยินเฮียคุยกับพี่จำปี!" ใช้รายงานเสียงสั่น "หล่อน... บอกว่าตัวเองท้อง! แล้วพ่อของหล่อน... พ่อของหล่อนต้องการเรียกสินสอดตั้งห้าร้อยบาทกับทองอีกบาทนึงแน่ะ!"

สิ้นเสียงของใช้ป๊าของเขาก็ตบเข่าตัวเองดังฉาด! ลุกพรวดขึ้นยืนทันที ใบหน้าคมเข้มแดงก่ำด้วยความโกรธจัด เส้นเลือดปูดโปนขึ้นที่ขมับ

"อั๊วว่าแล้ว! ไม่ผิดจริง ๆ! ไอ้ลูกเวรตะไลคนนี้!" เสียงของชายวัยกลางคนดังลั่นไปทั่วบ้านจนหลินสะดุ้งสุดตัว "อั๊วเตือนมันกี่ครั้งกี่หนแล้ว! เรื่องผู้หญิงคนนี้! บอกให้มันยับยั้งชั่งใจรู้จักป้องกันตัวเอง! ไม่เคยจะฟังกันเลย!"

ป๊าของสองพี่น้องกำหมัดแน่นเดินวนไปมาเหมือนเสือ ติดจั่น "หาเรื่องเดือดร้อนมาให้ครอบครัวจนได้! ทำผู้หญิงท้องก่อนแต่ง! แล้วดูสินสอดที่มันเรียกมา! ห้าร้อย! ทองอีกบาท! นี่มันไม่เรียกว่าปล้นกันหรอกเหรอ"

ทางด้านเคี้ยงพอได้ยินข่าวร้ายนี้หล่อนก็หน้าซีดเผือด ยกมือขึ้นทาบอกอย่างคนหัวใจจะวาย น้ำตาไหลพรากออกมาทันที "ตายแล้ว... ตายแล้วจริงๆ อาชัย... ทำไมทำเรื่องแบบนี้... แล้วเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน... อีกทั้งสินสอดตั้งมากมายขนาดนั้น เราจะไปหามาจากไหนกัน" นางเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจ กลัดกลุ้ม และอับอาย

หลินนั่งตัวลีบมองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจระคนหวาดกลัว ถึงกระนั้นด้วยความที่เธอคือผู้ใหญ่ที่อยู่ในร่างของเด็กน้อยเจ้าตัวก็พยายามตั้งสติและคิดหาทางออกให้กับครอบครัวของตนในตอนนี้

"อาม่า! อากง! หนูคิดว่าทุกคนควรจะใจเย็นก่อนนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ก็จริง ทว่าในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วมีทางเดียวคือเราต้องรีบหาทางแก้ไข" เสียงเล็กใสแต่แฝงความหนักแน่นของหลินดังขึ้นท่ามกลางความตึงเครียด

ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองที่กำลังตกอยู่ในอารมณ์โกรธและเสียใจชะงักไปเล็กน้อยหันมามองเด็กหญิงเป็นตาเดียว หลินสูดหายใจเข้าปอดลึกพยายามรวบรวมความกล้า

"หนูว่า อาม่าลองไปเรียกเฮียชัยกับพี่จำปีขึ้นมาคุยกันดี ๆ ก่อนดีไหมคะ บางทีเรื่องสินสอดอาจจะพอคุยกันได้"

เคี้ยงมองหน้าหลานสาวด้วยแววตาประหลาดใจระคนทึ่งก่อนจะหันไปสบตากับสามี อากงตงยังคงมีสีหน้าบึ้งตึงแต่ก็พยักหน้าอนุญาตเพราะอย่างไรเสียก็ต้องเผชิญหน้ากับปัญหาอยู่ดี เคี้ยงจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินไปยังบันไดบ้านแล้วส่งเสียงเรียกคนทั้งคู่

"อาชัย อาจำปี ขึ้นมาคุยกันบนบ้านก่อนลูก"

ครู่ต่อมาชัยกับจำปีก็เดินขึ้นมาบนเรือน ทั้งคู่หน้าซีดเผือด จำปียังมีคราบน้ำตาเปรอะแก้ม เธอหลบสายตาเกรี้ยวกราดของอากงก้มหน้างุดยืนอยู่ข้างชัยพยายามทำตัวลีบเล็ก

"นั่งก่อนสิ" อาม่าเอ่ยขึ้นเสียงเบาพยายามทำให้น้ำเสียงเป็นปกติที่สุด

เมื่อทั้งคู่นั่งลงแล้ว อาม่าก็เป็นฝ่ายเปิดประเด็นอย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้

"อาจำปี... เรื่องสินสอดที่พ่อหนูเรียกมา... ห้าร้อยกับทองบาทนึงน่ะลูก..." นางเว้นช่วง กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก "มัน... มันก็หนักหนาเอาการอยู่สำหรับบ้านเรา หนูพอจะมีทางพูดคุยกับพ่อแม่หนูขอลดหย่อนลงบ้างได้ไหมจ๊ะ" เคี้ยงพยายามนึกคำที่ตัวเองนึกออกพูดออกมาอย่างช้าชัดเท่าที่จะทำได้

จำปีส่ายหน้าด้วยน้ำตาคลอหน่วย "หนู... หนูไม่กล้าพูดหรอกค่ะม๊า พ่อหนูเขาเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ถ้าเขารู้ว่าหนูท้องก่อนแต่งแบบนี้แล้วเรายังไปต่อรองอีก เขา..เขาต้องโกรธมากแน่ ๆ ค่ะ" เสียงของหล่อนสั่นเครือ

คำตอบนั้นทำให้อาม่าหน้าเสียลงไปอีก อากงถอนหายใจอย่างแรงด้วยความขัดใจเมื่อเห็นว่าการเจรจาเรื่องสินสอดไม่เป็นผล และบรรยากาศก็กดดันจนน่าอึดอัด จำปีจึงรีบยกมือไหว้ลา

"เอ่อ... งั้น... หนูขอกลับก่อนนะคะม๊า ป๊า" หล่อนแทบจะไม่ได้รอคำตอบรีบหันหลังเดินลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว ชัยมองตามด้วยแววตาที่สับสนก่อนจะเดินตามลงไปส่งคนรักแค่ที่เชิงบันไดแล้วกลับขึ้นมาบนเรือนอย่างเงียบงัน

หลินมองใบหน้าของทุกคนด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูกเพราะก่อนหน้านี้เธอกำลังจะบอกความจริงเรื่องของพ่อจำปีอยู่ทว่าเหตุการณ์ในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องปล่อยให้ชะตาของแปะเป็นไปตามเดิม

(บางครั้งโชคชะตาของใครก็คงเป็นของคนนั้นเราคงไม่สามารถเปลี่ยนได้ทั้งหมด ทว่ามีทางเดียวคือต้องคอยดูและรับมือตามสถานการณ์) เธอคิด