บทที่ 21 งานจะไปสำคัญเท่าคุณได้ไง

ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง เมื่อปลายทางจากสนามยิงปืนอยู่ไกลออกไปจากจุดหมาย กว่ารถคันเงาจะขับเคลื่อนเข้ามาจอดเทียบท่าหน้าร้านดอกไม้ วิเวียนรีบหันมายิ้มแย้มเอ่ยขอบคุณอีกคนที่พาเธอกลับมาส่ง

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง คุณรีบไปทำธุระเถอะค่ะ เดี๋ยวจะสายเอา”

เซบาสเตียนรีบอมยิ้มตาม ยังไม่ทันจะตอบคนตัวเล็กก็เร่งร้อนเปิดประตูก้าวลงไปก่อน เพราะกลัวว่าจะกระทบเวลางานของเขา ดวงตาคมกริบมองตามหญิงสาวที่ก้าวห่างออกไปจากรถสองสามก้าวก็ต้องขมวดคิ้วเข้มขึ้นเมื่อมองผ่านกระจกใสเข้าไปแล้วเห็นชายรูปร่างคุ้นตายืนทำท่ารออยู่ในร้าน เขามองไม่ผิดแน่ๆว่าเป็นศัตรูหัวใจวันนั้น

ไม่รอช้ามือหนารีบเปิดประตูรถสาวเท้ายาวก้าวตามคนตัวเล็กออกไปด้วยความหวงแหนทันที

“อ้าว คุณบอกว่ามีธุระด่วนไม่ใช่หรอคะ แล้วทำไมถึง….”

วิเวียนรีบชักสีหน้าสงสัยถาม เมื่อหันมองข้างหลังแล้วเห็นว่าเขาเดินมือล้วงกระเป๋ากางเกงตามมาต้อยๆ ไม่ได้เหมือนคนติดธุระเลยสักนิด

“ธุระจะไปสำคัญเท่าคุณได้ยังไงล่ะครับ เข้าร้านกันเถอะครับ ตรงนี้อากาศร้อนมากเลย”

เซบาสเตียนรีบตีเนียนตอบหน้าตาเฉย เดินนำหญิงสาวเข้าร้านไป ปล่อยให้เธอยืนงงทั้งกับคำตอบแปลกประหลาดนั่นแล้วยังจะการกระทำงงๆอีก

“อ..อะไรกันเนี่ย..”

คิ้วบางขมวดเข้ากันด้วยความงุนงงแทบจะผูกกันเป็นโบว์ ก่อนจะรีบก้าวเข้าร้านตามไปด้วยความงงอยู่อย่างนั้น เป็นเวลาเดียวกับที่ชายสองคนยืนจ้องหน้ากันอยู่ก่อนแล้วไม่กี่นาที ก่อนวิเวียนจะเปิดประตูเข้ามา แมกซ์ตันรีบเปลี่ยนจากที่ยืนจ้องเซบาสเตียนมาแสดงสีหน้ายิ้มแย้มเอ่ยทักวิเวียนทันที

“อ้าวคุณวิ——-”

แต่ก็ไม่ต่างจากครั้งก่อนหน้า เมื่อผู้ชายที่โครตจะขัดหน้าขัดตาอย่างเซบาสเตียนคอยจ้องจะขวางอยู่ข้างหน้า เขาไม่เคยปล่อยให้แมกซ์ตันได้จบประโยคก็รีบพูดตัดทุกที แล้วครั้งนี้ก็เช่นกัน

“อ้าวคุณ เจอกันอีกแล้วนะครับ”

เซบาสเตียนรีบแสดงยิ้มจอมปลอมเอ่ยทักแมกซ์ตันอย่างประชดประชัน ทำอย่างกับว่าเพิ่งจะเจอหน้ากันทั้งที่ยืนจ้องกันเอาเป็นเอาตายมาตั้งแต่เมื่อกี้

“ผมไม่ได้ทักคุณ”

แมกซ์ตันหันกลับมาตอบเสียงนิ่ง สร้างบรรยากาศให้เริ่มอึดอัด โดยเฉพาะวิเวียนที่ยืนยิ้มแหยๆอยู่กลางทั้งสองคน ไม่ทันที่เซบาสเตียนจะได้สวน วิเวียนรีบตัดบทเพื่อแก้สถานการณ์ทันที

“เอ่อ… คุณแมกซ์มาซื้อดอกไม้หรอคะ”

“เปล่าครับ ผมมารอคุณ”

ต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง เมื่อเป็นหญิงสาวที่ถาม แมกซ์ตันรีบหันตอบสีหน้ายิ้มแย้ม ช่างขัดหูขัดตาชายอีกคนเหลือเกิน

“อ้าว ขอโทษนะครับที่ทำให้คุณต้องรอ พอดีเราไปเที่ยวกันมาน่ะครับ”

เซบาสเตียนรีบส่งเสียงแทรกวาจายียวนกวนประสาท นำพาคนฟังหันมามองเขาตาขวาง อย่าคิดว่าแค่ได้พาวิเวียนไปเที่ยวแล้วตัวเองชนะล่ะ เพราะแมกซ์ตันเองไม่ยอมเช่นกัน

“งั้นหรอครับ แปลว่าตอนนี้คงเที่ยวเสร็จแล้วใช่มั้ยครับ เราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่าครับคุณวิ”

สองประโยคแรกตอบเซบาสเตียนด้วยความยียวนกลับ แต่ประโยคสุดท้ายหันมาชวนวิเวียนด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แหม่ ไอนี่มันน่าหมั่นไส้ชิบหาย อยากจะซัดหมัดเข้าให้สักตั้ง

เหอะ!

“ เอ่อ… ป..ไปกันค่ะ”

วิเวียนเองตามอารมณ์สองคนไม่ทัน เดี๋ยวหันไปกัดกันทีแล้วหันกลับมาพูดดีกับเธอที ตกลงสองคนนี้มีปัญหาอะไรกันแน่ ได้แต่ยิ้มแห้งตอบรับข้อเสนอของพวกเขา สองเท้าเรียวเดินนำเข้าไปภายในร้าน แมกซ์ตันตั้งท่าจะเดินตามแต่ก็โดนเซบาสเตียนรีบเดินเบียดตัดหน้าไปท่าทางกวนประสาท ดูมันทำท่าชิวมือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนั่น

“ไอ้เวรนี่”

แมกซ์ตันพึมพำด่าสถบเสียงเบาอย่างหัวเสีย ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินตามเข้าไปด้วยความจำใจ

ด้านในของร้านซึ่งมักจะเป็นที่นั่งเล่นสำหรับเจ้าของร้านและผู้ช่วยอย่างซาร่า โต๊ะไม้หินอ่อนสีขาวธรรมชาติประกบไปด้วยบรรยากาศรอบๆ เต็มไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ จากดอกไม้รอบๆ สามคนนั่งอยู่คนละฝั่ง ในขณะที่ซาร่ากำลังยืนรินชาให้กับทั้งสาม วิเวียนนั่งอึดอัดอยู่ท่ามกลางชายสองคนที่เอาแต่จ้องหน้ากันไม่มีใครยอมใคร

“งั้นซาร่าขอตัวไปดูร้านก่อนนะคะ”

ซาร่าเปล่งเสียงขึ้นเพื่อเป็นการทำลายบรรยากาศอึดอัดเสมือนช่วยเจ้านาย และมันก็ได้ผล เมื่อสองชายหนุ่มยอมละสายตาออกจากกัน เซบาสเตียนยกแก้วชาตรงหน้าขึ้นมาจิบพร้อมรีบปริปากชม

“ยังหอมหวานเหมือนเดิมเลยนะครับ ขนาดดื่มทุกวันก็ไม่เคยเบื่อเลยจริงๆ”

แล้วเขาก็ไม่ได้ชมเปล่า เมื่อยิ้มให้วิเวียนเสร็จก็ไม่ลืมที่จะหันหน้าไปส่งสายตาขิงใส่อีกคน ดูท่ามันคงไม่เคยแม้แต่จะได้ดื่มล่ะสิ อย่าว่าแต่ดื่มทุกวันแบบเขาเลย เหอะ คิดจะสู้กับฉัน นายฝันไปเถอะ!

สองคนปะทะสายตากันอย่างดุเดือด แต่ทว่าเซบาสเตียนจ้องกลับอย่างเหนือกว่า ทั้งรอยยิ้มผู้ชนะที่ประกบอยู่บนหน้าหล่อนั่น ไม่เคยได้ดื่มล่ะสิท่า แม้ปากจะไม่ได้กล่าว แต่สายตามันฟ้องอย่างชัดเจนถึงคำพูดในใจ ทำเอาแมกซ์ตันแทบกำมือแน่นอยากจะใส่หมัดเข้าให้ กะอีแค่ได้ดื่มชาทำมาเป็นเหนือกว่า

คอยดูเถอะ มีโอกาสเมื่อไหร่จะเล่นคืนเข้าให้

สองคนจ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตายจนรังสีแห่งความอึดอัดแพร่กระจายไปทั่วรอบตัววิเวียนที่ได้แต่นั่งมองแหยๆ

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!

“เอ่อ… แล้วคุณแมกซ์ล่ะคะ รสชาติพอจะเป็นยังไงบ้างคะ”

ด้วยความที่คิดอะไรไม่ออก วิเวียนตัดสินใจทำลายความอึดอัดด้วยการปริปากถามชายอีกคนในเชิงมารยาท คนถูกถามรีบหันมาตอบเสียงอ่อนอย่างชอบใจ

“ผมชอบมากเลยล่ะครับ ไว้ว่างคงต้องมานั่งจิบบ่อยๆ แล้วสิครับ”

“ยินดีค่ะ”

วิเวียนยิ้มตอบ ในขณะเดียวกันที่บทสนทนาของทั้งสองตกอยู่ในสายตาของชายอีกคนผู้ซึ่งนั่งหน้าบูดต่างจากเมื่อครู่ที่เพิ่งจะโชว์ชัยไปไม่กี่นาทีก่อน ตอนนี้กลับกลายเป็นแมกซ์ตันหันมายักคิ้วใส่เขาอย่างเหนือกว่า

เหอะ ไอ้นี่! ได้ทีทำเป็นเล่นใหญ่ เดี๋ยวมึงเจอกู