CHAPTER 7

ANG MGA MAGULANG natin ay parang pari kasi pwede tayong kumausap sa kanila tungkol sa mga problema natin sa buhay.

Para sa akin, mahalaga ang pamilya ko. Sila ang karamay ko sa lahat ng bagay. May kaibigan man ako na pwedeng magbigay ng magpayo sa akin pero iba pa rin talaga pagdating sa pamilya.

“Anak, pagbutihin mo ang pag-aaral mo dahil ‘yan lang ang kaya naming ipamana sayo” sabi ni Mama. Si Papa naman ay nagpaalam na kasi kailangan niyang mag-CR. Uminit na ang mata ko, alam ko na tutulo na rin ang mga luha ko.

“Alam niyo naman na ginagawa ko ito para sa inyo, Ma.” Kusa nang nagsituluan ang mga luha ko. Pagdating sa masinsinang usapan tungkol sa pamilya ay nagiging emosyonal ako.

“Alam naman natin na mahirap lang tayo pero walang masamang mangarap ‘di ba anak?”

“May kasibihan nga na ang mahihirap ay maraming pangarap kaya fight lang ng fight!” sabi ko habang nangingibabaw pa rin ang luha. Napatingin sa akin si Mama at tila nag-aalala siya.

“Oh bakit ka umiiyak?” tanong niya.

“Ah w