Chapter 5

“Ate Cressia, kumain ka na.”

Parang hangin lamang sa pandinig ni Cressia ang sinabi ni Neneng. Nakaupo siya sa plastic na upuan, hawak ang kamay ng anak na natutulog ngunit wala dito ang kaniyang isip. Hindi mawala sa kaniyang alimpatakan ang nalaman niya.

Hindi na lamang muling inestorbo ni Neneng ang ate niya. Napansin rin niya na may iniisip itong malalim.

May kumatok sa pintuan na kina-gulantang ni Cressia. Dali siyang tumayo at nilapitan ang pintuan. Napahinto rin si Neneng sa paglalakad papunta sa pintuan nang mapansin ang ate niya na parang takot na siya ang makabukas sa pintuan.Kumunot na lamang ang kaniyang noo.

Nang buksan ni Cressia ang pintuan, at nakita kung sino ang nasa labas, mabilis pa sa kidlat na sinira ang pintuan. “A-anong kailangan mo? P-pasensya na kung pumasok ako sa kwarto ng amo mo, nagkamali lamang a-ako,” nanginginig ang boses niya habang kaharap si Dave.

“Bakit namumutla ka, miss Montinola? May sakit kaba?” balik tanong ni Dave. Napansin nito na- parang natakot ito nang makita siya. “Sino ang na-hospital? Kailangan mo ba ng tulong ko?”

“Hindi na p-po, tinulungan ko lang rin ang kapitbahay ko,” pagsisinungaling ni Cressia. “Iyong anak kasi niya nahospital at wala siyang kamag-anak dito kaya tinulungan ko na lamang,” dagdag niya.

Tumango-tango si Dave, tanda na naniniwala siya sa tinuran ni Cressia. 

“Bakit ka kumatok?” mahinahon ngunit may pag-iingat na tanong ni Cressia. “May kailangan ka ba sa akin?”

“Wala naman, kukumustahin lang sana kita,” sagot ni Dave.

“Ganun ba, mabuti naman ako,” sagot ng babae. “Si Mr. Moretti ba ay malubha ang sakit?” pag-iba niya ng paksa.

Gustong kastiguhin ni Cressia ang sarili sa naging tanong niya. Hindi niya alam kung saan siya kumuha ng lakas loob para magtanong ng ganoon na bagay. Wala naman siyang karapatan.

“May sakit siya, minsan hindi niya maalala ang mga tao o mga pangyayari sa buhay niya,” sagot ni Dave. “Iyon ang naiintindihan ko sa sakit niya.”

“Marahil ang sakit niya ang dahilan kung bakit hindi niya ako naaalala,” bulalas ni Cressia.

“Nagkausap kayo?” tanong ni Dave.

Tumango lamang si Cressia.

“Doon ka rin pa ba nagtrabaho sa restaurant?” muling tanong ng lalaki.

Muling tumango si Cressia. “Nagkita kami kani-kanina lamang, nagkausap kami, hindi niya ako natatandaan,” sagot niya. “Mas mabuti na rin iyon.”

“Pwede ba akong humingi ng favor sayo Ms. Montinola?” tanong ni Dave.

Nagtagpo ang mga kilay ng babae. “A-ano iyon?”

“Puwede mo bang pakibantayan muna si Mr. Moretti? Umalis kasi ang maldita niyang fiancé. Kailangan kong kumuha ng mga gamit ng amo ko, bukas pa kami makakauwi,” anito.

“Sorry –”

“Please, Ms. Montinola… hindi ka naman niya kilala e,” pagmamakaawa nito.

Bukas-sira ang bibg ni Cressia. Hindi niya makatanggi, at mas lalong hindi niya kayang makasama ang ama ng anak niya kahit ilang minuto lamang.

“Please, Ms. Montinola…”

“Basta bumalik ka agad.”

“Of course, Ms. Montinola…” hindi maipinta ang tuwa ni Dave. “Sige na, pasok kana, babalikan kita maya-maya.”

Pinapasok muna ni Cressia ang lalaki saka siya pumasok sa loob ng silid. Hindi siya mapakali. Halos si neneng na ang nahihilo sa palakad-lakad ni Cressia sa espasyo ng kuwarto.

“Ate Cressia, may problem aba?” pag-aalala ng eighteen years old na dalagita.

“Wala, Neneng…” sagot ni Cressia. Lumapit siya kay Neneng. “Puwede mo bang bantayan si Cristoff? Sa kabilang kwarto lang muna ako.”

“Sige ate,” sagot ni Neneng.

Lumapit si Cressia sa anak na natutulog sa hospital bed. Hinawakan niya ang kamay nito sa hinalikan sa noo ang bata. “Anak, may gagawin lang ako hah, sasamahan ko lamang ang papa mo,” bulong niyang bulalas.

May muling kumatok sa pintuan. Alam na agad ni Cressia kung sino ito. “Ako na ang bubukas…” saad niya kay Neneng na umaksyon na lumapit sa pintuan. “Kapag may problema, puntahan mo na lamang ako sa kabilang kwarto.” Dagdag niya.

Tumango si Neneng. Humakbang papunta ng pintuan si Cressia, bumuntong-hininga muna siya bago binuksan ang pintuan. Hindi nga siya nagkamali. Nakangiti si Dave na naghihintay sa kanya sa labas ng pintuan.

“Pasensya na talaga, Ms. Montinola… babawi na lamang ako sayo sa susunod,” ani Dave.

Hindi kumibo si Cressia. Parang nawalan siya ng kakayahan na makapagsalita dahil sa lakas ng kabog ng kaniyang puso.

“Tara, ihahatid kita sa loob ng kwarto.” Tumalikod si Dave sa babae at siya ang nagbukas ng pintuan sa kwarto ni Mr. Moretti.

Nagdadalawang-isip na sumunod si Cressia sa lalaki. Parang may nagkakarera sa loob ng puso niya, ang lakas ng kabog nito. Nakatayo lamang siya sa labas ng kwarto na bukas ang pintuan habang nasa loob na si Dave. Muli itong lumabas, kinuha ang kamay niya at marahan siyang hinila sa loob ng kwarto.

“Mr. Moretti, nandito na po siya,” ani Dave na mas lalong nagpakaba sa dibdib ni Cressia. Nakahiga sa kama ang tinutukoy niya. Nakasira ang mga mat anito. “Siya na muna ang magbabantay sayo, babalik rin ako agad.”

“Umalis kana, Dave,” saad ng lalaki. Nanatili parin nakapikit ang mga mata nito.

Sumenyas si Dave kay Cressia na aalis na saka ito nagmamadaling lumabas ng silid. Hindi rin nakakibo ang babae, para siyang nakapako sa kinatatayuan habang nasa kay Mr. Moretti ang paningin. Binuksan nito ang paningin na lalong kinakaba ng kaniyang puso, sa lakas ng kaba, hindi siya magtataka kung nanginginig ang kaniyang tuhod.

Itinuon ni Damon ang paningin ni Damon sa babae na nakatayo sa kaniyang harapan. “You’re Ms. Montinola?” tanong niya. “Ikaw iyong waiter kanina rin sa restaurant.” Ngumiti siya sa babae.

Mas lalong hindi nakagalaw si Cressia dahil sa guwapo ng lalaking nakangiti sa kaniya. Napalunok siya habang bumababa ito sa kama at naglakad ito palapit sa kaniya. Tumayo ito sa kanyang harapan, bahagyang yumuko para magpantay ang kanilang mga mukha.

“D-damon, anong ginagawa mo?” utal-utal na tanong ni Cressia habang maagkatitig sila sa isa’t isa.

“You are really so familiar… your face, eyes, nose and the curve of your lips…” he murmured.

“A-anong pinagsasabi mo?”

Biglang hinuli ni Damon ang baywang ni Cressia. Napatili na lamang ito nang hilahin niya nito palapit sa kanyang katawan.

“Mr. M-moretti!”

“Even the size of your hips seems familiar,” he added. Hinaplos niya ang pisngi ni Cressia. “Even the smoothness of your skin.”

Itinulak ni Cressia ang lalaki. Napabitaw ito sa kanya. Tumalikod siya para sana lumabas ng silid ngunit hinawakan siya nito sa pulsunan.

“Please, don’t leave. I’m sorry… Mybe I’m just paranoid.”

Dumako ang paningin ni Cressia sa kamay na nakahawak sa kaniyang pulsunan. Binitiwan siya ng lalaki.

“Please… huwag kana umalis. I am comfortable being around with you,” Damon added.

“Hindi ako lalabas,” mahinahon na saad ni Cressia. “Basta huwag ka lang medyo malapit sa akin. Pumayag ako na magbantay sayo dahil naging kakilala ko rin si Dave. Gusto ko lang suklian ang nagawa niyang tulong sa akin.”

“I understand, you and him have special feelings for each other.” Tipid na ngumiti si Damon. “I don’t know why I feel sad.”

Umiling-iling si Cressia. “Wala kaming relasyon, mali ang iniisip mo.”

“Okay…” Tumalikod si Damon sa babae at bumalik sa kama. Umupo siya sa gilid nito habang nasa kay Cressia ang paningin.