Misha’s POVNaupo ako sa sala, habang si Everett naman ay nakatayo sa may pinto, nagpapahangin at tila may iniisip. Sa hindi inaasahang pagkakataon, napatitig ako sa pawisan niyang katawan habang nakasuot ng itim na sando, sabay baba na rin ng tingin ko sa suot niyang boxer short. Actually, ako ang nagpasuot sa kaniya niya para maging madali ang galaw niya sa training.Pero ngayong pawisan siya at kumikinang ang katawan, parang nag-init ako. Never ko pang natikman si Everett nang pawisan. At curious ako kung ano ang lasa niya kapag galing lang sa pawisan.Tumayo ako at saka naglakad papunta sa kaniya. Hinawakan ko ang braso niya at hinila.“B-bakit, honey?” tanong naman niya agad na tila nagtaka. “Hindi pa ba tayo tapos? May training pa ba?” tanong pa niya habang patuloy kaming umaakyat sa pinto.“Oo, hindi pa tayo tapos,” sagot ko naman at saka ko siya tinapunan nang tingin. Kumindat ako kaya alam na niya ang ibig sabihin.“Pero, honey, pawis ako. Nakakahiya,” sabi niya na ngayon pa
Misha’s POV“Mas maganda kung patayin natin ang aircon, gusto kong mas lalong pawisan ang katawan mo, honey,” sabi ko sa kaniya. Bago ko tikman ang katawan niya, kinuha ko muna ang remote ng aircon at saka ko ito pinatay.Paglapit ko sa kaniya, hinila ko naman siya papunta sa kama. Pero hindi ko siya pinaupo o pinahiga, pinatayo ko lang siya sa tapat ng kama at saka ko siya muling tinignan. “Ang sarap mong tignan kapag ganitong pawisan. Ngayon, gets ko na kung bakit parang may oil ang mga katawan ng mga model kapag brief ang ini-endorse nila. Kung bakit parang pawisan ang katawan nila kapag naka-display sa billboard o sa mga mall, nakakadagdag attract pala kapag pawisan ang katawan ng isang lalaki at iyon ang nararamdaman at nakikita ko ngayon,” sabi ko sa kaniya.“Sa totoo lang, kakaiba ka nga ngayon, honey. Hindi ko alam kung ano itong trip mo. Halatang ang taas ng libog mo ngayon,” natatawa niyang sabi.“Ganito na talaga ang mga mag-asawa ngayon, honey. Masanay ka na. Pero, asahan
Misha’s POV“Baka maasim na ‘yan at baka mabaho pa, please, kamayin mo na lang, laruin mo na lang ng kamay mo, huwag mo nang tikman, honey,” nahihiya na namang sabi ni Everett pero hindi ako nakinig.Walang sabi-sabi, sinubo ko ito nang hanggang sa kalahati, iyon lang ang kasya sa bibig ko. Pinag-stay ko ‘yon sa loob ng bibig ko ng ilang segundo, maya maya, doon ko naisipang sipsipin.Tinignan ko si Everett, nakapikit siya na parang nahihiya pa rin, pero hindi pa rin matago sa ekspresyon ng mukha niya na nasasarapan din siya.Nang iluwa ko bigla ang tite niya, nagsalita siya agad. “See, sabi na e, iba ang lasa at mabaho,” sabi niya na pinangunahan ako.“Hindi, nagkakamali ka. Wala pa ring amoy, maalat lang din siya, pero mas masarap siya sa lahat, mas gusto ko siya kaya itutuloy ko na ‘to,” sabi ko sa kaniya.Sinususo ko na nang tuluyan ang ari niyang tigas na tigas na ngayon. Nag-enjoy ako sa pagkain sa kaniya, kahit ang mga itlog niya ay hindi nakaligtas sa akin.“Aaahhh, grabe ka s
Everett’s POVMabilis naming tinahak ang driveway papasok sa pribadong gun shop na ito, para lamang sa piling mayayaman at kilalang kliyente. Marami na akong narinig tungkol sa lugar na ito, pero ngayon ko lang nakita nang personal. Sa labas pa lang, alam mong hindi ito basta-bastang tindahan lang.“Finally, Everett,” sabi ni Misha, nakangiti habang bumababa ng sasakyan. “I’ve been waiting for you to experience this.”I followed her, watching how her eyes lit up as we entered the shop’s grand entrance. Inside, it was even more impressive—polished marble floors, a faint scent of leather and wood, and rows of sleek glass cases showcasing the finest firearms I’d ever seen. Kahit sa mundo namin, kung saan luxury ang pangunahing pamantayan, ibang klaseng alindog ang dala ng eksklusibong lugar na ito.“Good morning, Mr. and Mrs. Tani,” bati ng isang attendant sa amin, nakasuot ng black tailored suit at may malinis na cut ng buhok. “I am Miles. I’ll be personally assisting you today.”Misha
Everett’s POVMatapos ang ilang rounds sa firing booth, bumalik kami ni Misha sa pangunahing gallery. She was practically glowing, para bang nahanap na niya ang bagong hilig na matagal na niyang hinahanap. Minsan ko lang siyang nakitang ganito kasaya, at hindi ko maiwasang mapangiti.Alam ko, hindi ‘to mangyayari kung hindi nanggugulo ang mga pinsan at tita at tito ko. Dahil sa kanila, malaki ang pinagbago ni Misha. Dahil sa kanila, naging ganito kabagsik ang asawa ko. Na para sa akin, ayos, para akong may asawang action star. In real life, kasi sobrang bangis makipaglaban ngayon ni Misha, hindi ko nga inaasahang magiging ganito siya. Hindi kapani-paniwala.“Everett, I didn’t expect it to feel this thrilling,” sabi niya, adjusting her grip on the rifle before handing it back to Miles. “It’s like... each gun has its own story and personality.”Tumingin siya sa akin, tila may pahiwatig sa mga mata niya. Alam kong nararamdaman niya ang kakaibang excitement ng pagtuklas sa mga bagong baga
Misha’s POVPahinga today sa training para kay Everett kasi nagpasya kaming mag-work muna at ayaw naman naming pabayaan ang kani-kaniyang company na hawak namin. Masaya akong nagmamaneho ng sasakyan ko. Hindi ko na need ng bodyguard kaya parang malaya na ako ngayon, basta ba dapat palagi akong handa sa lahat ng panganib. Ang saya nga kasi palagi na rin akong may dalang baril. Dito sa kotse, hindi rin ako nagpapawala ng ilang baril para in case kailanganin ko o makalimutan kong magdala ay mayroon akong magagamit sa panganib.Habang masaya akong nagmamaneho, may nakita akong parang kakaibang pangyayari sa gilid ng highway, napansin ko ang isang kotse na tila tumigil, at may grupo ng kalalakihan na nakapaligid dito. There was something off. Inayos ko ang sunglasses ko, pinagmasdan pa ng mas mabuti. Isa sa kanila, may suot na cap na parang pilit itinatago ang mukha.Then I froze, my heart lurching as I recognized her — Jaye.She looked trapped, cornered. Nakita ko kung paano siya nakatiti
Misha’s POVNakatayo ako sa gitna ng event area ng hotel dito sa Manila branch. Pinatawag ko ang lahat ng empleyado ng kompanya ko rito at pati na rin sa iba bang branch. Seryoso ang mukha ng bawat isa, lalo na nang makita nilang seryoso ang ekspresyon ko. Alam nilang hindi ko ugali ang basta-bastang magpatawag ng meeting, lalo na sa ganitong klaseng okasyon.Hindi lang ako ang gumawa nito, si Everett din, ngayon ay sabay kaming nagpatawag ng urgent meeting sa kani-kaniyang company na hawak ko para isagawa ang ganitong warning sa lahat.Ang mga ilaw ng event area ay dimmed, at ang nag-iisang spotlight ay nakatutok sa akin. May halong kaba at takot ang mga mata ng mga tauhan ko. Ang iba ay tahimik na nakaupo, ang ilan ay nagkatinginan, at ang iba naman ay halatang kinakabahan na.Sa loob-loob ko, hindi ko sila masisisi. Ilang linggo na ang nakalipas mula nang madiskubre kong may mga traydor sa kompanya. Hindi ko na rin matiis na hindi ito tugunan. Gusto kong ipakita sa lahat na hindi a
Misha’s POVAbala ako sa trabaho ngayon sa opisina ko, tinutukan ko ang bawat detalye ng mga papeles sa mesa ko. Ilang araw na akong nagtutuluy-tuloy sa trabaho—madaming kailangang asikasuhin sa kompanya, pero para sa akin, hindi ko ito alintana. Tuwing sabado at linggo na lang tuloy kami nakakapag-training ng asawa ko.Well, parte na ito ng pamumuhay ko, at wala akong ibang inaasahan kundi ang tagumpay naming mag-asawa sa negosyo namin, dahil alam naming para ito sa future ni Everisha at ng mga future son and daughter pa namin.Bigla na lang bumukas ang pinto ng opisina ko, at pumasok si Marie, ang executive assistant ko na pinsan ko rin. Halatang may kakaibang dalang balita si Marie, at agad ko itong napansin sa ekspresyon niya. Tumigil siya sa harap ng mesa ko, saglit na nagdadalawang-isip bago magsalita.“Naku, Tito Gerald ni Kuya Everett is here,” sabi niya nang may pag-aalangan.Napabuntong-hininga ako nang marinig ang balita niya. Alam ko na kung bakit siya nandito, at alam ko
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol