Chapter 001

Binigyan niya ako ng villa na nakaharap sa dagat. Glass walls, canopy bed, at mga bamboo accents. And as far as I remember, magkatabi lang daw ang k'warto namin. Which means, magkatabi lang din ang aming balcony.

I don't know kung sinasadya niya ba iyon para bantayan ako. Well, I don't care.

Amoy dagat at white jasmine ang hangin sa paligid. Malamig ang simoy ng hangin, kasabay ng maingay na alon.

Pero kahit gaano kaganda ang lugar, parang impyerno pa rin ang pakiramdam ko. Hindi ako makaalis. Walang signal, walang bangka, walang kahit anong koneksyon sa mundo sa labas. At kahit na nakaka-relax sana ang setup, may mga bagay na sa ibang pagkakataon ay magpapakilig sana sa akin, pero ngayon, para lang silang paalala ng nakaraan.

Tulad ng diffuser sa sulok ng mesa. Ang amoy nito… hindi mapagkakaila. The perfume I recommended to him back then—the one he always used when we were still together. Naalala ko pa noong binilhan ko siya dahil amoy masculine luxury ito—sandalwood, bergamot, at leather notes. I told him it suited him. And he never wore anything else since.

Napakagat ako sa ibabang labi, pilit iniiwas ang atensyon sa maliliit na bagay na iyon.

Cassiel still remembered. Or maybe he never forgot. And that was the part that made my chest feel tight.

Hindi dapat ako naaapektuhan. Pero kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko na tapos na kami, he still had this power over me… and I hated it.

And then, that night, he showed up.

Hindi ako sumagot nang kumatok siya. Pero bumukas pa rin ang pinto.

“I’m not here to argue,” sabi niya. “I just want you to understand how serious this is.”

Tumalikod ako sa kan’ya. “Alam mo kung ano ang seryoso, Cassiel? ‘Yong pakiramdam na ginising ka sa eroplano, walang consent, walang paliwanag. That’s abduction.”

“Legally? Maybe. But no one’s going to charge me.”

“Hindi ako mananatili rito,” nangangalaiti kong turan.

“Then start planning your escape.”

“You’re insane!” inis kong wika at hinarap siya.

“Maybe,” bulong niya. “But you’re alive.”

Magsasalita pa sana ako pero mabilis siyang nakalapit sa ‘kin. Isang hakbang lang ang pagitan namin nang tumigil siya.

“I don’t owe you an explanation, Zara. But if you think I’d let you be hunted under my watch, you clearly don’t know me anymore.”

“Kilala kita. You’re the type of person who chooses power over love. Control over honesty.”

“Exactly,” he said coldly. “And that’s why you’re still breathing.”

“Leave me alone, Cassiel.”

Hindi siya gumalaw. Sa halip, tiningnan lang niya ako na para bang gusto niyang sabihin ang lahat ng hindi niya nasabi noon.

“You’re not safe,” ulit niya. “And until I find out who’s behind this—I’m not letting you go.”

“You don’t get to do this. Hindi mo na ako pag-aari, Cassiel!”

Tumahimik siya saglit. Nakatitig lang siya sa akin na para bang nag-iisip.

“I never stopped owning you, Zara.”

Ako naman ang natahimik. Nanginginig ako sa galit, sa confusion, at sa isang bagay na mas mahirap tanggapin.

‘Yon ay ang takot. Not of him. But of myself.

Kasi kahit galit ako… kahit takot ako… there’s still a part of me that doesn’t want to leave.

And maybe that’s what terrifies me most.

IT WAS six in the morning nang nagising ako, but I felt empty as I stared at the balcony. Nakabukas na ang sliding door kaya malaya nang pumapasok sa aking k’warto ang hanging-dagat.

Kung hindi lang p’wersahan ang pagpunta ko rito ay baka kanina pa lang nagtatalon na ako sa tuwa habang pinagmamasdan ang beach ‘di kalayuan.

It was just pure perfection. And it would be nice to take my pictures there and post them on my social media.

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ko at dahan-dahang bumangon. Kaagad namang dumulas ang kaliwang spaghetti strap sa suot kong camisole dress sa aking braso.

Isang katok ang sumira ng aking katahimikan.

“Ma’am Zara, gumising na raw po kayo at mag-aagahan na po,” the voice of one of the housemaids said from the other side of the door.

Tahimik kong inikot ang aking mga mata at hindi iyon pinansin. Bagkus ay muli akong humiga at nagtaklob ng kumot.

Wala akong gana, obviously. Sino ba naman kasing gaganahan kumain sa ganitong set-up, aber?

Muli na naman akong tinawag ng kasambahay ngunit nagkukunwari lamang akong walang narinig. Ilang katok at pagtawag pa ang ginawa nito bago siya tuluyang sumuko.

Ilang sandali, biglang bumukas ang pinto, kaya pinikit ko ang mga mata ko’t nagkukunwaring natutulog pa.

Pero isang sigaw ang agad na kumawala sa bibig ko nang bigla na lamang dinukot ang kumot na nakabalot sa akin at umangat ako bigla sa ere.

“Cassiel, what the fvck?!” gulat kong wika nang na-realize na binubuhat niya ako ngayon palabas ng k’warto. Bridal style pa!

What the hell is wrong with this man?!

“Let’s eat. Kagabi ka pa hindi kumakain,” malamig nitong wika. Diretso lamang ang tingin nito at blangko ang ekspresyon.

“No! Ayoko nga! I am not in the mood to eat, Cassiel!” bulalas ko rito at sinubukang kumalas mula sa pagkakahawak niya ngunit hindi man lang siya natinag. “Cassiel, ano ba?! Put me down!”

Pero hindi niya ako pinansin. Nagpatuloy lamang siya sa paglalakad hanggang sa nakarating kami sa dining area.

“I said, let’s eat,” may diing wika ni Cassiel kasabay ng paglapag niya sa akin sa ibabaw ng lamesa kung saan walang nakalapag na mga pagkain.

Nanlaki ang mga mata ko sa ginawa niya. “Are you nuts? Ba’t dito mo ako—”

“Shut your mouth, Zara,” pagputol niya sa sasabihin ko. “Kung ayaw mong ikaw ang magiging agahan ko ngayong umaga.”

Inilagay niya ang dalawang kamay sa aking magkabilang gilid at inilapit ang mukha sa akin. Halos lagutan ako ng hininga sa ginawa niya dahil sa gulat. Maduduling na yata ako sa sobrang lapit niya!

Ilang beses akong napakurap, pigil ang hiningang dahan-dahan akong tumango. “O-Okay…”

Umangat ang isa niyang kilay. “Okay, what, Zara?”

Mariin akong napalunok bago nagsalita. “Okay, l-let’s eat,” nauutal ko pang ulit.

Akala ko’y aalis na siya sa harap ko, ngunit nanatili siyang nakatungo sa akin at diretso ang tingin sa aking mga mata. Hindi ko maiwasang manlamig. Ramdam ko ang malalakas na pagkalabog ng dibdib ko habang lumilipas ang bawat segundong gano’n ang posisyon namin.

Wala sa sariling bumaba nang dahan-dahan ang mga mata ko sa mapupula niyang mga labi.

And in the blink of an eye, those memories we had three years ago came crashing into my head. Kung paano niya ako inaangkin bawat gabi, at kung paano ko siya hinahayaang mapasok ang bawat sulok ng aking katawan at kahinaan.

Napapikit ako nang mariin, pinipigilan ang sariling mahulog ulit sa init na iyon. Bakit ganito? Bakit kahit isang tingin lang niya ay parang gusto kong maniwalang kami pa rin?

Tanga ka talaga, Zara. Hindi lahat ng bumabalik ay kailangang tanggapin ulit.

“Having wild thoughts, are we?” Ngisi ni Cassiel, dahilan kung ba’t ako nabalik sa kasalukuyan.

“H-Ha?” I asked, my mind was still in a hazy state. “No!” bulalas ko rito at malakas siyang tinulak palayo. Alam kong wala iyong epekto sa kan’ya ngunit nagpatianod na lang din siya sa pagtulak ko.

Inikutan ko siya ng mga mata nang nakita ang mapaglarong ngisi sa mga labi niya habang nakasunod ng tingin sa akin. Bumaba ako sa mesa at umupo sa isa sa mga upuan malapit sa ulo ng mesa, ramdam pa rin ang titig niya sa akin.

The man in front of me was the one who completely broke my heart three years ago. And yet, here I am, having some wild images of us in my head.

Akmang babaling na ako palayo nang bigla na naman siyang lumapit sa akin. Inilagay niya ang isang kamay sa lamesa na nasa harap ko at ang isa ay sa sandalan ng kinauupuan ko, saka inilapit ang mukha niya sa aking mukha.

His eyes suddenly darkened, and in a dangerously low whisper, he said, “Keep testing me, Zara, and I’ll remind you exactly how much you still belong to me.”

And just like that, my heart forgot how to beat.