Chapter 002

Madilim na sa isla nang maisipan kong subukang tumakas. Tahimik ang paligid maliban sa alon na humahampas sa dalampasigan at ang malamig na hangin na dumadampi sa balat ko. Ngunit sa katahimikang ito, lalo kong naramdaman ang pagkalugmok sa bitag na ayaw kong manatili.

Suot ko pa rin ang manipis na nightdress na ibinigay ng isa sa mga tauhan ni Cassiel kaninang umaga. Isa iyong silk slip na kulay ivory, halos see-through kapag tinamaan ng liwanag. Wala akong suot na tsinelas. Ngunit sa mga oras na 'to, ang tanging mahalaga sa akin ay makalayo. Makatakas. Makawala sa lalaking dati kong minahal… at kinatatakutan ko na ngayon.

But no matter how much I wanted to run away, a part of me hesitated. I didn’t know if it was fear… or if there was still some hope. Hope for an explanation. For a chance. For anything that could make this all easier to bear.

Tahimik akong lumabas ng villa, pilit iniiwasang gumawa ng kahit anong tunog. Dahan-dahan ang bawat hakbang ko, nakapaa ako sa kahoy na sahig na malamig at matigas. Ang bawat pagdampi ng talampakan ko sa sahig ay tila paglapit sa panganib.

I know that there’s a big possibility na may mga camera, o motion sensors, o kahit bantay na tahimik lang sa dilim. Pero wala na akong pakialam. I had to get away. I needed to feel like I still had control over something… even if it’s just this one thing.

Ang daan palabas ay iniilawan lamang ng maliliit na solar lamps na nakakabit sa gilid ng mga pathway, sapat lang upang makita kung saan ako tutuntong.

When I reached the end of the path leading to the beach, I stopped and took a deep breath. I hugged my arms, trying to stop shaking—not just from the cold, but also from fear.

Pagdating ko sa bahagi ng beach kung saan halos wala nang ilaw, saka ako tumakbo. Hindi mabilis, pero sapat para maramdaman ng katawan kong may direksyon ako.

Hindi ko alam kung saan ako pupunta, pero handa akong maligaw kung kinakailangan. Basta’t makaalis ako rito. Mula sa kan’ya. Mula sa alaala. Mula sa mga matang laging nakasilip kahit sa dilim.

“Planning to swim your way back to New York?”

Halos matapilok ako sa biglaang kaba. Parang may bombang sumabog sa dibdib ko.

Mabilis akong lumingon, at doon ko siya nakita—Cassiel.

Nakatayo siya sa lilim ng isang mataas na coconut tree, at nakasuot ng itim na shirt. Nakataas ang isang kilay niya, ang mga braso’y nakalagay sa mga bulsa ng pantalon. Wala sa hitsura niya ang pagmamadali. Parang matagal na siyang nandoon.

“Sh!t,” bulong ko sa sarili, galit at kaba ang nangingibabaw.

Lumapit siya sa akin. Mabagal ang bawat hakbang niya. Parang predator na alam ang lakas niya at alam ding takot ang biktima.

Hindi ako gumalaw. Hindi ko alam kung tatakbo pa ba ako o hihinto. Alam kong wala akong laban sa kan’ya, pero hindi rin ako basta-basta susuko.

“Don’t come any closer,” babala ko. Itinaas ko ang kamay ko sa pagitan namin, tila ba kaya nitong pigilan siya kahit alam kong wala naman itong magagawa.

Pero ngumisi lang siya. “Zara, kung gusto mong makatakas, don’t do it barefoot. You’ll bleed before you reach the end of the beach.”

“Maybe I’d rather bleed than be trapped with you,” sagot ko. Nanginginig ang boses ko, pero pilit kong pinatatag.

Huminto siya ilang hakbang mula sa akin. “I told you. I’m protecting you.”

“Bullsh!t! You’re protecting your ego!”

Napasinghap ako sa mabilis na sumunod na pangyayari. Sa isang iglap, nasa harap ko na siya. Hinawakan niya ang kanan kong pulso nang mahigpit. Hindi masakit, pero sapat upang maramdaman kong wala akong kawala

It was enough to remind me that he’s still stronger. That he’s still in control.

“Let go of me!” sigaw ko, pilit binabawi ang braso ko.

Pero parang hindi niya ako naririnig. Mas lalong humigpit ang hawak niya. “Zara, listen to me—”

“Don’t! Don’t say my name like that!”

At bago ko pa mapigilan ang sarili, hinampas ko siya. Isang mabilis at malakas na sampal ang ibinigay ko.

Natahimik ang paligid. Ang tunog ng sampal ay tila kumalat sa katahimikan ng gabi.

Hindi siya gumalaw o nagsalita, madilim lang ang tingin niya. Ang palad ko’y humapdi agad pagkatapos, pero mas nanaig ang emosyon ko sa mga oras na ‘yon.

“I—I hate you,” bulong ko, halos hindi na lumalabas ang boses ko.

My strength was fading. My heartbeat was fast and erratic, as if it no longer knew how to follow the right rhythm.

Bigla niyang hinawakan ang baywang ko. Bago pa ako makapalag, isinandal niya ako sa pinakamalapit na puno sa isang iglap lang.

Ramdam ko ang kabuuan ng katawan niyang nakaharang sa pag-alis ko. Para akong nayanig sa biglaan niyang galaw, pero hindi ko rin maiwasang maramdaman ang init niya.

“Cassiel—”

“Shut up,” aniya sa isang pabulong na tono. Hindi ito galit. It was a warning, with a hint of pleading.

Hinawakan niya ang magkabilang gilid ng aking mukha gamit ang isang kamay niya. Magkalapit lang kami. Halos magdikit na ang aming mga labi.

“I don’t want to hurt you. I never did.”

“Then why are you doing this?” tanong ko. Nanginginig pa rin ako, pero hindi na lang dahil sa takot. It’s something dangerous. Something I didn’t want to name.

“Because they’re coming for you. And I’d rather have you hate me than bury you.”

Napapikit ako. Nalilito. Naiinis. Gusto kong maniwala. Pero paano? Paano ko siya paniniwalaan kung siya mismo ang nagpaparamdam sa akin ng panganib?

“Hindi mo na ako pag-aari, Cassiel,” bulong ko. Hindi sigurado kung paalala iyon sa kaniya… o sa sarili ko.

But even as I spoke those words, I knew they weren’t whole… not whole because of the feelings that refused to be silenced. Sa kabila ng lahat, may bahagi pa rin sa akin na hinahanap ang paghawak niya. Ang titig niya. And I loathed that part of me.

Lalo niyang inilapit ang mukha sa akin. Ramdam ko na ang dulo ng ilong niya. His breath brushed my cheek. Mainit iyon at nakakakuryente. “That’s what you think, Zara.”

Bumalot ang katahimikan sa pagitan namin pagkatapos no’n. Ang tanging naririnig ko ay ang alon na patuloy na humahampas sa pampang at ang puso kong tila hindi na alam kung paano tumibok nang tama.

Gusto ko siyang itulak. Gusto kong tumakbo. Pero bakit hindi ko magawa? Bakit nananatili akong nakatayo, nakasandal sa puno, habang pinipilit kong itanggi ang katotohanang kahit galit ako sa kan’ya, may parte pa rin sa akin na lumalaban para manatili siya?

A few moments later, he leaned in closer. Our lips were almost touching. Ramdam ko na ang init ng hininga niya sa akin, ang paggalaw ng kan’yang dibdib habang humihinga siya nang malalim.

Then suddenly, he pulled away. And I didn’t understand why, but part of me wanted to pull him closer and be the one to kiss him.

Tumalikod si Cassiel sa akin. Ilang hakbang lang ang tinungo niya pero sapat upang maramdaman kong muli niya akong iniwan, kagaya ng pag-iwan niya sa akin noon tatlong taon na ang nakalilipas.

Bago siya tuluyang mawala sa paningin ko, lumingon siya sa balikat niya. Ang mga mata niyang laging madilim ay lalo pang naging mapanganib.

“Next time you run, I won’t be this gentle.”