Chapter 003

I couldn’t sleep. Palakad-lakad lang ako sa loob ng k’warto ko habang iniisip ang nangyari kanina. Ang nakakainis pa ay hindi mawala sa isip ko ang muntikan nang paghalik niya sa ‘kin!

Gosh, three years! Three years, Zara! Tapos may epekto pa rin sa ‘yo ang gagong ‘yon?! Nababaliw ka na yata! Baka nakalimutan mo na ang dahilan kung ba’t kayo naghiwalay three years ago?!

I annoyingly brushed my hair using my fingers. “I need to do something,” bulong ko sa sarili ko.

Dahil kung wala akong gagawin, who knows kung ilang linggo, ilang buwan, and worse, ilang taon niya akong ikukulong sa islang ‘to? Ano na’ng mangyayari sa modeling career ko kung mawawala ako ng gano’n katagal?!

Bwisit na Cassiel kasi! Ano’ng pake niya kung may balak pumatay sa ‘kin? And wait… as far as I remember, wala naman akong kaaway in the first place? Ang bait ko kaya sa mga co-models ko! And they also love me! Kaya who would even dare try to make me want to die?!

Baka palusot lang ng gago’ng ‘yon na may gustong pumatay sa ‘kin para ipa-salvage ako rito! Siya pa may ganang magka-idea ng gano’n when in fact, siya ‘tong nang-iwan!

Padabog akong umupo sa malambot kong kama, nag-iisip pa rin ng paraan to get back to my world—to New York.

And then, isang ideya ang biglang pumasok sa isipan ko. Napangisi ako’t nagtungo sa walk-in closet ng k’warto.

“Hopefully he brought all my clothes there, or at least the decent ones,” pabulong-bulong kong turan habang inii-scan ang mga damit na nakasabit.

Nagliwanag ang mukha ko sa nakita na naroon ang mga damit na kailangan ko for my operation. And it’s: Operation: Seduce Cassiel So He’ll Take Me Back to New York.

Napangisi ako sa aking isipan. Tingnan lang natin kung ‘di ka bibigay sa ‘kin, Cassiel.

Ang dami kayang mga actors and even co-models ko na mga lalaki ang nagtangkang manligaw sa ‘kin! Thanks to that d*mn Cassiel, wala na akong desire pumasok sa isang relasyon. I’ve had enough. He was my first, and I’ll make sure, my last heartbreak.

KINABUKASAN, maaga akong gumising. Suot ko ang isang white low back mini sundress. Hinayaan kong nakalagay ang may kahabaan kong tsokolateng buhok at kinulot iyon ng k’unti. Nag-makeup na rin ako nang kaunti.

Thank God talaga at ipinadala niya rin ang mga essentials ko. And by essentials, I mean my clothes, makeup, and skincares! I can’t go on my days without these babies! Especially in this island! Need ko ng sunscreen! I like my skin tan, yes, but I don’t like skin cancer.

And I’d rather die with my makeup on and best clothes on a secluded island than die looking helpless and unprepared.

Sakto namang natapos ako sa pag-prepare nang may kumatok sa pinto ko. Hindi ko na pinaghintay ang maid at kaagad ko na iyong binuksan. Bahagya pang umawang ang bibig niya nang nakita ang postura ko.

“Good morning, Manang!” I greeted with a sweet smile engraved on my lips.

Hindi siya nakasagot sa akin, bagkus ay napakurap lamang siya kaya nama’y napahagikgik ako.

Dumiretso na agad ako sa dining area. Naabutan ko pa si Cassiel doon na kaswal na nakaupo sa ulo ng mesa, kaharap ang isang laptop at may hawak na tasa ng kape sa isang kamay.

“Hi!” bati ko rito at naglakad palapit sa kan’ya.

He was about to take a sip from his coffee when he saw me. Hindi niya natuloy ang pagtangkang paghigop at napatitig sa akin.

“Good morning.” I grinned at him.

Ilang segundo siyang nakatitig sa akin, pagkatapos ay dahan-dahang nagsalubong ang mga kilay niya. 

“Why?” tila nag-aalala ko pang tanong sa kan’ya. Pero ang totoo ay sa kaloob-looban ko’y nagdiriwang na ako.

I  know I still have an effect on you, Cassiel.

He didn’t say anything. Nakatitig lang siya sa ‘kin na may kunot pa rin sa noo. Nagkibit-balikat na lamang ako at umupo sa kaliwang bahagi ng upuan niya.

Tiningnan ko ang mga nakahanda nang mga pagkain, pero ni isa roon ay wala akong gustong kainin. Then, sumagi sa mga mata ko ang cherries na nakalagay sa gitna kasama ang iba pang mga prutas.

A witty idea came to mind.

Kinuha ko ang isang cherry mula sa bowl at pinaglalaruan ang tangkay sa pagitan ng mga daliri ko. I took my time bringing it to my lips, letting it linger there for a heartbeat before I bit into it. Mabagal at mapang-akit ang paraan ng pagkagat ko, but I didn’t make it so obvious.

Kaagad na sumabog ang matamis na katas sa bibig ko. Ramdam ko pa ang kaunting katas na kumawala sa gilid ng lips ko. So I licked my lips, then wiped the remaining juice off with my fingertips.

Parang walang malisya ang galawan ko na iyon, pero alam ko kung gaano kaklaro ang galaw ko mula sa puwesto ni Cassiel.

Isang mabilis na tingin lang ang ibinato ko sa kan’ya, bago ko muling ibinaba ang mata ko sa plato. But it was enough to catch the slight tightening of his jaw.

Kumuha ulit ako ng isa at muling dahan-dahang sinubo.

“They’re… addicting,” mahina kong sabi, halos pabulong, para bang sinasabi ko lang sa sarili ko ‘yon.

Nakatingin lang siya sa akin, hindi gumagalaw, para bang tinatantiya kung ano’ng laro ang nilalaro ko.

“You’ve had enough,” malamig pero mababa ang boses niya, parang may halong warning.

I smiled faintly, at pinulot ang isa pang cherry. “One more won’t hurt,” sabi ko, bago ko muling sinubo iyon, mas mabagal kaysa kanina.

This time, hindi na siya kumibo, pero ramdam ko ang tingin niyang dumudungaw sa bawat galaw ko. Parang sinusunog ang balat ko mula sa malayo sa paraan ng pagtitig niya sa ‘kin.

Kahit siya ang biktima ko sa mga oras na ’to, pakiramdam ko ako rin ay nabihag sa paraan ng pagtitig niya. I may have looked unbothered on the outside, but inside, my thoughts were screaming.

Inilapag ko ang tangkay sa plato, saka kinuha pa ang isa. Pero bago ko pa man maabot ang bibig ko, may malakas pero kontroladong kamay ang humawak sa pulso ko.

“Enough,” Cassiel said. Mababa ang boses niya at masyadong malapit para hindi ko maramdaman ang init ng hininga niya.

Kinuha niya mula sa akin ang cherry, saka dahan-dahang inilapag ang bowl sa kabilang dulo ng mesa.

I stared at him, keeping my expression neutral, kahit na ang tibok ng puso ko ay parang hindi na magkandaugaga sa pagtibok. “Why? Afraid I’ll finish all of them?”

His jaw clenched. “Afraid you’ll keep doing… that.”

“That?” I tilted my head slightly, feigning innocence.

Yumuko siya nang bahagya palapit sa akin, ang tingin niya ay nakapako sa labi ko. “Don’t play games with me, Zara,” bulong niya, mababa at halos mapanganib ang tono, saka tinitigan ako ng diretso sa mga mata. “You won’t win.”

Pero habang bumabalik siya sa upuan niya, hindi ko maiwasang mapangiti nang bahagya. Because if there’s one thing I’ve learned about Cassiel Esquivel, it's that the moment he tells me not to do something, is exactly the moment I know I’m getting under his skin.