Chapter 4

Gulat na tumingin si Eloisa kay Josh, at malinaw niyang nakita ang matalim na tingin mula sa itim nitong mga mata.

"Ikaw..." May gusto sana siyang sabihin, ngunit naputol ito.

Isang marahang katok ang narinig sa pinto, kasabay nito ang boses ni Sam na tila nasasakal at naaagrabyado.

"Uncle, ayos ka lang ba? Pasensya na, nagkamali ako at gusto kong humingi ng tawad sa iyo nang personal."

Hindi sigurado si Eloisa kung imahinasyon lang ba niya, pero parang biglang sumiklab ang galit ni Josh nang marinig ang salitang Uncle.

Kitang-kita rin ang lamig sa kanyang mga mata.

"Mr. Cabiles, magpahinga ka na muna. Ako na ang bahala dito." Sinamantala ni Eloisa ang pagkakataon upang hilahin ang kanyang kamay mula kay Josh at tumayo.

Pagbukas niya ng pinto, bumungad sa kanyang paningin ang mukha si Sam na may mapupulang mata pero pilit na nakangiti.

"Ang kapal ng mukha mo," malamig na sabi ni Eloisa. "Hindi ko maintindihan kung saan ka kumukuha ng lakas ng loob. Gusto mong mapalapit sa pamilya Cabiles."

Bahagyang kinagat ni Sam ang kanyang ibabang labi. Kahit halata ang kaba rito, nanatili siyang matatag at mukhang inosente.

"Alam kong mababa ang tingin mo sa mga taong katulad ko, Miss Ferrer. Pero naniniwala akong lahat ng tao ay ipinanganak na pantay-pantay. Walang maharlika, walang maralita . Hindi ba gano’n yon?"

Natawa si Eloisa, pero halata ang sarkasm sa kanyang boses.

"Gusto mong maramdaman kung paano itapon ng mga bodyguard ang mga tulad mo? Kung gusto mo, ibibigay ko sayo."

Tumalikod si Eloisa at naglakad palayo. Hindi niya inaasahan na hahabulin siya ni Sam at hahawakan ang kanyang kamay.

Sa ilalim ng malamlam na ilaw sa koridor, nawala ang pagiging mahina at inosente ni Sam. Sa halip, ang mukha niya’y seryoso at puno ng determinasyon.

"Kung ikukumpara sa dati mong estado bago ka mag-16, malaki ang pinagbago mo," malamig na sabi ni Sam. "Ang nangyari noon ang nagbigay sa’yo ng lakas ng loob, hindi ba?"

Napalunok si Eloisa, halatang gulat at kinakabahan.

Paano nito nalaman ang tungkol doon?

Pinigilan niya ang kanyang mga hinala at pilit na nagpakakalma.

"Sige, kung gusto mong pag-usapan, halika sumama ka." Inakay niya si Sam pabalik sa kanyang silid.

Pagkapasok na pagkapasok, biglang nagsalita si Sam nang walang pasakalye.

"Kung ayaw mong malaman ng iba ang mga tinatago mong sikreto, iwan mo siya. Hindi pa ba siya tumitigil sa pagmamahal sa’yo? Hindi mo ba nakikita?"

Kalmado si Eloisa habang umupo sa upuan. Sa kabila ng tensyon, nananatili siyang composed.

"Dahil gusto mong pag-usapan ito, sasabihin ko na nang malinaw. Sisirain ko ang relasyon namin ni Khalil. Ngunit gusto kong malaman mo na ako mismo ang may ayaw sa kanya. Dahil gusto mong kunin ang ayaw ko na, sige, kunin mo. Pero tigilan mo ang mga baluktot na paraan mo para lang makuha ito."

Namutla si Sam, ang dating galit sa kanyang mga mata ay napalitan ng pagkamuhi.

Bigla, isang kakaibang amoy ang kumalat sa paligid. Napakunot-noo si Eloisa, ngunit bago pa siya makareact, biglang umikot ang kanyang paningin. Lumabo ang lahat, at naging doble ang imahe ni Sam sa harapan niya.

Gustuhin mang tumayo ni Eloisa upang umalis, bigla siyang nawalan ng lakas at tuluyang nawalan ng malay.

Hindi niya alam kung gaano katagal siyang nawalan ng malay. Nang magkamalay siya, naramdaman niya ang sakit ng pagbangga ng kanyang katawan sa malamig na sahig.

Pagdilat niya, narinig niya ang agrabyadong sigaw ng isang babae at ang galit na sigaw ni Khalil.

"Hindi ko akalaing gagawin mo ito! Babae ka rin, pero ang lupit ng mga pamamaraan mo!"

Nanghihina si Eloisa. Pinilit niyang alalayan ang sarili at naupo sa sahig. Nanlalabo ang paningin niya, ngunit agad niyang nakita ang nag-aalab na galit sa mga mata ni Khalil.

"Anong nangyayari?" tanong niya, halatang litong-lito.

Biglang lumapit si Khalil at kinurot ang kanyang baba.

"Magsalita ka!" utos niya, malamig ang tono at puno ng hinanakit.

"Bakit ka nagpapanggap? Hindi ka ba makahanap ng ibang mapagbalingan para si Sam ang pagdiskitahan? Kung hindi ko lang napansin na may kakaiba at nagmasid nang mabuti, baka na-rape na siya! Ang pagbagsak ng champagne tower ay hindi maipaliwanag. Alam kong may masama kang balak, pero hindi ko inasahan na magiging ganito ka kasama!"

Ang galit na boses ni Khalil ay nagbigay-linaw kay Eloisa sa nangyari.

Paglingon niya, nakita niya si Sam—magulo ang ayos, umiiyak, at halos himatayin. Mukha siyang napapahiya.

Sa puntong iyon, hindi na mahalaga kay Eloisa kung totoong nagkukunyari ba si Sam o hindi. Nahihilo pa rin siya, at dama niya na may masamang nangyari.

Tinanggal niya ang pagkakahawak ni Khalil sa kanyang braso at pinilit ang sariling tumayo.

"Baliw ka ba? Sa tingin mo, bakit ko gagawin 'to? Nakita mo rin, kagigising ko lang. Isa rin akong biktima dito!"

Napangisi si Khalil sa sinabi niya. "Hindi mo ba alam kung bakit ka nawalan ng malay? Ito ang kwarto mo. Sino pa ang gagawa nito kung hindi ikaw?"

Hawak ni Sam ang braso ni Khalil, at kahit na malapit nang tumulo ang luha niya, pilit niyang pinipigilan.

"Khalil, huwag ka munang magparatang. Hindi ko rin alam kung si Eloisa talaga ang may pakana. Pareho kaming nawalan ng malay. Ang malas ko lang, napagbalingan ako ng mga yon."

Sa halip na humupa, lalo pang lumaki ang galit ni Khalil.

"Eloisa, paano ka naging ganito kasama?!"

Ang mga salitang iyon ay tumagos sa puso ni Eloisa na parang libo-libong martilyo ang sabay-sabay na tumama. Halos hindi siya makahinga.

Hindi niya akalain na magagawa siyang saktan ni Khalil gamit ang mga salitang iyon—mga salitang hindi niya kailanman inisip na maririnig mula sa taong dati'y laging pumapabor sa kanya.

Malamig ang tingin ni Eloisa kay Khalil. Sa mga sandaling iyon, para siyang nakatingin sa isang estranghero.

"Bakit ko gagawin ang ganitong klaseng taktika para sa kanya? Bakit ko ipapahamak ang sarili ko para sa isang taong gusto ko nang talikuran?"

Napatingin si Khalil sa kanya, at tila sandaling nagduda sa sarili. Ngunit bago pa siya makapagsalita, hinawakan ni Sam ang kanyang braso.

Sa nanginginig niyang kamay, naramdaman ni Khalil ang takot at panghihina ni Sam, kaya bumalik siya sa kanyang atensyon. Ang magulong eksena sa silid ay nakita ng isang pares ng malamig na mata mula sa koridor. Tahimik lang itong nakatayo, ngunit halata ang malalim na obserbasyon.

May narinig na mahinang bulong mula kay Edward, na nasa tabi ni Khalil.

"Mr. Cabiles, gusto mo bang pumasok ako at tulungan siya? Siya naman talaga ang biktima dito..."

Ngunit bago pa siya matapos, saglit na ngumiti si Khalil nang malamig. "Libre mo ba?"

Napipi agad si Edward at natahimik.

Naputol ang tensyon nang biglang bumukas ang pinto.

"Oh my God, anong nangyari dito?!"

Nagmadaling pumasok si Cara, hawak ang laylayan ng kanyang palda, at may kasunod na pila ng mga tao. Halata ang gulat sa mukha ng lahat, lalo na kay Jess, na muntik nang matumba sa nakita.

Pumasok ang mag-amang sina Carlos at Kenneth at sinubukang ayusin ang kaguluhan.

"Ate, ayos ka lang ba?" tanong ni Cara, may bakas ng pag-aalala sa kanyang mukha at namumula ang mga mata.

Ngunit malamig lang ang tingin ni Eloisa sa kanya at umiwas sa paghawak niya.

Bahagyang kinagat ni Cara ang kanyang labi, halatang nasaktan, ngunit nanatili siyang matatag.

"Sa tingin mo, bakit gagawin ito ng kapatid ko? May saksi o ebidensya ka ba?"

Napaisip si Khalil at tila natauhan. Tumalikod siya at nag-utos. "Nasaan na ang mga gumawa nito? Dalhin sila rito!"

Pagkalipas ng ilang minuto, pumasok sa silid ang tatlo o apat na lalaki na may mga pasa sa kanilang mukha. Tahimik na nakatingin si Khalil sa kanila, naghihintay ng sagot.