Mainit-init pa ang hapon sa Wedding Imperial nang dumating si Lance kasama ang sanggol na si Lucien. Hawak-hawak niya ang diaper bag sa isang balikat, habang ang kabilang braso’y buhat ang carrier ng mahimbing na natutulog na si Lucien. Galing sila sa klinika matapos ang routine immunization.Pagdaan sa gilid ng pamilyar na building, biglang nagdesisyon si Lance."Daan tayo kay Amara. Matagal-tagal na rin siyang hindi nabibisita ng kapatid niya," mahinang sambit niya sa anak habang ngumiti sa natutulog nitong mukha.Pagpasok sa glass doors ng Wedding Imperial, agad silang sinalubong ng receptionist, na nakilala si Lance."Sir Lance, si Ma’am Apple po ay nasa events room. Doon po siya madalas ngayon.""Salamat," sagot niya, at dumiretso na sa loob.Sa loob, si Apple ay abala sa pag-aasikaso ng mga table setup kasama si Mia. Suot ang light beige na blouse at maayos na ponytail, kitang-kita pa rin ang pagod sa kanyang mga mata kahit nakangiti siya sa kliyente.Paglingon niya, hindi niya
Pagkababa ng tawag, napaisip si Nathan sa mga nangyari sa kanila ni Apple. Tahimik siyang nakaupo sa terrace ng kanyang unit sa isang high-rise condo sa Makati, habang pinagmamasdan ang mabagal na paggalaw ng mga ulap sa kalangitan. Tila sumasalamin ito sa bigat ng damdaming pilit niyang ikinukubli.Napahawak siya sa kanyang sintido, mariing pinikit ang mga mata. Bumalik sa alaala niya ang unang beses na nakita niya si Apple — masigla, masayahin, puno ng pangarap. Siya ang babae na bumuo ng panibagong mundo sa kanya pagkatapos ng isang masakit na kabiguan noon sa Paris.“Nathan, I’m not the same Apple anymore…”Umiikot-ikot sa isip niya ang mga salitang iyon. Hindi niya akalain na darating ang araw na siya ang hahawak ng telepono, naghihintay ng sagot, habang si Apple naman ang kailangang magdesisyon kung lalaban pa o hindi."Dati, ako ‘yung nagligtas sa kanya mula sa sakit. Ngayon, ako na ang naging dahilan ng luhang ‘di ko kayang punasan," bulong niya sa sarili habang mariing tiniti
Napalunok si Apple. Tumigil siya sa pagtitig sa mga mata ni Nathan at ibinaling ang tingin sa maliit na larawang hawak niya — sila ni Amara sa beach, tawa ng tawang hawak ang kamay ng bata.“Ang ibig kong sabihin…” humugot siya ng malalim na buntong-hininga, “…kailangan ko ng oras. Kailangan kong ayusin ang sarili ko bago ko ayusin ang kahit anong relasyon. Lalo na ‘yung sa atin.”“So… break muna tayo?” tanong ni Nathan, unti-unting lumalamig ang tinig.Hindi siya makatingin kay Apple ngayon. Para bang alam na niya ang isusunod na sasabihin nito, pero pilit pa ring umaasa na iba ang maririnig.“Hindi ko gusto ang salitang ‘break,’ Nathan. Gusto ko lang ng espasyo — hindi para iwan ka, kundi para mahanap ko ang tamang direksyon.”Tahimik si Nathan. Ilang sandali siyang nakatingin kay Apple na parang iniisip kung aatras o lalaban. Hanggang sa…“Espasyo…” ulit niya, mapait ang ngiti.“Sa tuwing may lalaking hindi mo matanggihan, lagi mo akong pinapapili sa pagitan ng ‘pang-unawa’ at ‘pag
Nakauwi na si Lance sa kanyang presidential suite mula sa bahay nina Apple. Tahimik siyang pumasok, hawak pa rin sa alaala ang huling ngiti ni Amara bago siya umalis. Malapit na itong mag-dalawang taon—at habang pinagmamasdan niya ang larawan ng anak nilang iyon ni Apple sa kanyang cellphone, biglang bumalik ang bigat sa kanyang dibdib. Mahal niya si Amara. Hindi iyon matatawaran.Sa kabilang silid, tahimik ang paligid maliban sa marahang tunog ng hangin mula sa air purifier. Naroon si baby Lucien, ang kanyang dalawang linggong gulang na anak sa namayapang asawa niyang si Monica. Payapa ang mukha ng sanggol habang natutulog sa crib, tila walang kamalay-malay sa gulo sa paligid ng mga taong dapat sana’y unang mag-aalaga sa kanya.Lumapit si Lance sa crib. Marahan niyang hinaplos ang maliit na kamay ni Lucien. Napasinghap siya, pilit na nilulunok ang gumuguhong emosyon.“Hindi mo na makikilala ang mommy mo, anak…” bulong niya. “Pero pangako ko, ako ang magiging dahilan para hindi mo mar
Pagkaalis ni Lance, ilang minuto rin ang lumipas bago tuluyang humugot ng malalim na buntong-hininga si Apple. Nanatiling nanginginig ang kanyang mga kamay habang dahan-dahang inaayos ang tasa ng tsaa sa mesa. Hindi niya alam kung dahil ba sa lamig ng gabi o sa bigat ng usapang bumaon sa kanyang dibdib.Muling bumukas ang pinto sa likod. Mula sa loob ng bahay, tahimik na lumabas si Mia, may bitbit na cardigan at isang maliit na kumot. Lumapit ito sa kanya at iniabot ang cardigan nang walang salitang sinabi.“Baka ginawin ka,” mahinang sambit ni Mia.Kinuha iyon ni Apple, halos pabulong ang sagot. “Salamat.”Umupo si Mia sa katapat niyang upuan. Saglit silang tahimik. Tanging ihip ng malamig na hangin at huni ng kuliglig ang pumupuno sa paligid. Parang pati mga dahon sa paligid ay ayaw makialam sa bigat ng tensyon sa pagitan nila.“Nakausap ko si Lance kanina,” ani Mia, habang tahimik na nakatingin sa kawalan. “Bago siya umalis.”Napatigil si Apple. Halata sa kanyang mukha ang pagkagul
Gabi na. Tahimik na ang paligid. Ang ingay ng buong araw ay napalitan ng malamlam na simoy ng hangin at huni ng kuliglig. Sa loob ng bahay, mahimbing na natutulog si Amara, mahigpit na yakap ang maliit na braso sa kapatid niyang si Lucien sa crib. May baby monitor sa sulok ng sala, ngunit wala namang kailangang bantayan—ang kapayapaan ay tila bumalot sa loob ng bahay.Sa labas, sa porch, magkasamang nakaupo sina Apple at Lance. Sa pagitan nila ay isang mesa at isang tasa ng tsaa na hawak-hawak ni Apple. Ang liwanag ng buwan ang tanging ilaw ng gabi. Tahimik si Lance. Nakatingin lang siya sa malayo, sa mga aninong gumagalaw sa mga dahon, pero halatang mabigat ang iniisip.“Salamat sa pagtulong kanina,” mahinahong sabi ni Apple. “Masaya si Amara. At si Lucien… parang komportableng-komportable sa ate niya.”Tumango si Lance. Hindi siya agad sumagot.“’Yun naman talaga ang gusto ko,” aniya pagkaraan ng ilang sandali. “Na magkakilala sila habang maaga. Na maging natural sa kanila ang pagkak