เข้าสู่ระบบZEIRA’S POV Parang huminto ang oras sa pagitan naming dalawa. Nakadikit pa rin ang labi niya sa labi ko, at kahit alam kong dapat ay lumayo ako, my body betrayed me. Hindi ko kayang itulak siya. Hindi ko kayang ipagtabuyan ang init na unti-unting gumagapang sa buong pagkatao ko. “Kaiven…” halos pabulong kong sabi, kasabay ng mabilis na tibok ng puso ko. He pulled back a little, just enough para magtagpo ang aming mga mata. Hazel brown against my dark brown eyes. Para bang binabasa niya ang kaluluwa ko. “Zeira,” his voice was rough, halong kalasingan at emosyon, “tell me to stop… and I will.” Nanuyo ang lalamunan ko. Gusto kong magsalita, pero wala akong marinig na boses mula sa sarili ko. Ang narinig ko lang ay ang sariling paghinga—mabilis, mabigat, at hindi ko alam kung sa kaba o sa pagnanasa nagmumula. Hindi ako nagsalita. At alam niyang hindi ko siya pinipigilan. Unti-unti niyang inilapit muli ang labi niya. Hindi na iyon kasing marahas ng unang halik kanina. This
ZEIRA'S POV KAHIT nang makapasok na ako sa restroom ay nanginginig pa rin ang mga kamay ko. Nang masigawan ako ng boss kanina ay natakot ako. I'm not used to being yelled at. I grew up in a healthy home. Kahit kailan ay wala pang nangahas sumigaw sa akin. Iniiwasan din ni Mommy at Daddy noon na mag-away sa harap naming magkakapatid. Kahit ang mga tao sa hacienda ay mahinahon kung mag salita. I'm not sure, but my mind suddenly went blank all of a sudden when I heard him yelled at me. Hindi din ako sigurado kung saan talaga ako natakot. Sa pagsigaw nya ba o sa isiping baka mag iba ang pakikitungo nya sa akin. "Ang importante ay nag sorry sya, Zeira," pagpapakalma ko sa sarili ko. Sinabi din naman nya na hindi nya sinasadya Nag retouch lang ako saglit bago naghugas ng kamay at lumabas na para sumunod sa VIP room. Thirty minutes na pala ako sa restroom. Hindi ko man lang namalayan. Baka tapos na sila. Nagmamadali akong naglakad. Hindi na ako kumatok at basta nalang binuksan
KAIVEN'S POV SA dinami-rami ng secretaryang dumaan sa akin eh eto palang ang sekretaryang malakas sumagot. I don't know what's with her, but I find her cute when she's talking back to me. I don't like someone who can talk back to me. Hindi ko gusto yung mga taong inaasar ako na para bang tropa lang ako sa kanila pero pag dating sa kaya ay hinahayaan ko nalang. Naaailw ako kung paano umikot ang mga mata nya kapag hindi nya nagustuhan yung naririnig nya. Kung paano sya sumimangot kapag malapit na syang mapikon. Kung paano kumunot ang noo nya kapag hindi sya naniniwala. At aminin ko man o hindi ay maganda talaga sya lalo na kapag tumatawa. Don't get me wrong, ha. Hindi ko sya gusto! Period! Natutuwa lang talaga ako sa kanya. Actually, she's more pretty than Celestine kung hindi nga lang sya baduy manamit. Okay naman talaga ang kasuotan nya. Sexy nga syang tignan eh pero mas naaattract ako sa babaeng sophistikada at sosyal. If I were to describe her, she's tall. I think nasa 5'8 an
ZEIRA'S POV SA loob ng ilang buwan kong pag ta-trabaho dito ay nakabisado ko na ang ugali ng boss ko. Ayaw nya sa mabaho, makalat, maingay at mabagal. Gusto nya ng itim na kape sa umaga. Ayaw nyang nag-aalmusal. He wants a heavy luch. Kapag may hindi sya naintidihan at ayaw nya sa trabaho mo ay palaging nakakunot ang noo nya. Mahilig din sya sa music. He loves Ed Sheeran and his songs Sa labas sya palagi nag di-dinner at ewan ko kung bakit sinasama nya ako. Hindi naman ako maaaring tumanggi at sayang ang pa bunos nya. Bukod pa doon ay nalilibre na din ako ng kain. Kahit pa parang tanga ako minsan kapag malapit sya sa akin "Coffee, sir" inilapag ko ang kape sa gilid ng mesa nya bago niligpit ang mga papeles na tapos na nyang permahan Personal Assistant lang naman sana ako dito pero dahil nag resign ang dati nyang secretary ay ako na ang ipinalit nya. Ang rason? Nakakapagod ng maghanap ng bago. "What are my schedules for today?" tanong nya matapos humigop ng kape "You have a meeti
Napabalikwas ako sa tunog ng alarm clock. Dumilat ako nang dahan-dahan habang pinipilit bumangon sa kama. Masakit pa ang likod ko, marahil dahil sa bagong higaan. Iba talaga ang kama sa hacienda, malambot, malaki, preskong-presko. Pero ngayon, masikip, medyo matigas, at malamig sa balat ang bedsheet. Napabuntong-hininga ako habang tinitigan ang kisame ng condo unit ko. Simpleng kisame lang, walang chandelier o design. Pero ito ang pinili kong buhay, simple, totoo, at ako ang may kontrol. Unang araw ng trabaho. Unang hakbang sa pangarap kong tumayo sa sarili kong paa. Bumangon ako at agad na nagtungo sa banyo. Maikli lang ang oras ko. Sa dami ng iniisip ko kagabi, halos hindi ako makatulog. Naiisip ko pa rin si Mommy, si Daddy, si Zariah... at siyempre, yung lalaking sumira sa mood ko kagabi sa 7/11. “Bad taste in fashion? Eh ikaw nga, may bad taste in manners!” bulong ko habang nagto-toothbrush. Pagkatapos maligo, nagsuot na ako ng maayos na damit. Pinili ko ang kulay
“SIGURADO ka na ba sa desisyon mo, Anak?” Tanong ni Mommy sa akin. Tiningnan ko sya ng deretso sa mata. Alam kong ayaw nya sa gusto ko at nag aalala sya sa akin pero nakapag desisyon na ako. “My naman. Napag-usapan na na'tin ‘to ‘diba? Alam nyung matagal ko ng gustong lumuwas ng Maynila para mag trabaho. Hayaan nyu na ako, My. Uuwi naman ako dito kapag holidays eh” sagot ko sa kanya. Malungkot syang ngumiti sa akin. Ayaw ko silang iwan kasi alam kong mamimiss ko silang lahat pero gusto kong tumayo sa sarili kong paa. Gusto kong mamuhay na hindi naka asa sa yaman ng pamilya. “Nag-aalala lang ang Mommy mo sa iyo, Zeira. Ayaw ka naming umalis. Malaki naman ang hacienda. Pwede ka ring mag trabaho dito. Hahayaan ka namin” Tiningnan ko si Daddy at nginitian. Sya ang unang lalaking minahal, minamahal at mamahalin ko habambuhay. Kahit kailan ay hindi ko sila narinig na nag aaway ni Mommy. Siguro may tampuhan pero iniiwasan nilang marinig namin iyon ng mga kapatid ko. “Dad, alam kong







