CHAPTER SEVEN: THE CONTRACT

Mabigat ang pakiramdam ko pagdilat pa lang ng mga mata ko. Parang ayaw gumalaw ng katawan ko, pero mas mabigat ‘yung bigat sa dibdib ko—‘yung pakiramdam na parang may mali, may nangyaring hindi dapat.

Mainit ang balat ko. Mainit din ang hangin sa paligid. Gumalaw ako pero may napansin akong nakapulupot na brado sa bewang ko.

Nanigas ako.

Unti-unti kong inikot ang ulo ko at nakita ko si Kaiven, tulog pa habang napakalapit ng kanyang mukha sa akin. Tahimik siyang humihinga na para bang sanay na sanay syang may katabi at kayakap kapag natutulog. Pero ako? Parang sasabog ang puso ko sa kaba.

Nakabalot kami sa iisang kumot. Hubad ang dibdib niya, at kahit hindi ko gustong tignan, hindi ko mapigilan. Ang dami kong gustong sabihin sa sarili ko pero ang lumabas lang sa isip ko ay: Ano’ng nagawa ko kagabi?

At bago pa man ako makapagsalita o makagalaw, isang malakas na tunog ng pagbukas ng pinto ang narinig ko.

“Kaiven del Estrada!”

Parang biglang tumigil ang oras.

Ang boses na ‘yon—malamig pero may halong pagkabigla—ay hindi ako pwedeng magkamali. Si Mrs. Ellena del Estrada, ang madrasta ni Kaiven.

Agad akong napatayo mula sa kama, hinila ko ang kumot at pilit kong tinakpan ang sarili ko. Maging si Kaiven ay gulat din at agad tumayo habang nag-aayos ng buhok at humihingi ng paliwanag na hindi niya rin alam kung paano sasabihin. Parang biglang nagising ang diwa nya mula sa mahimbing na pagkakatulog.

“Mom—”

“Don’t ‘mom’ me, Kaiven.” May diin at galit na turan sa kanya ni Mrs. Ellena

Tumahimik ang buong kwarto. Tila naririnig ko ang bawat pintig ng puso ko. Si Mrs. Ellena ay naakatayo lang sa may pinto, nakatingin sa amin na para bang nakita niya ang pinaka-makasalanang eksena sa buong buhay niya.

“Explain this to me. Now.”

Wala akong masabi. Hindi ko mahanap ang bises ko. Parang gusto kong lamunin ng sahig. Binalot ako ng matinding kahihiyan. Gusto kong magpaliwanag pero paano ko sasabihin na hindi ko rin alam kung paano nangyari ang lahat?

Si Kaiven ang unang nagsalita. “This isn’t what it looks like.”

Mapait na napatawa si Mrs. Ellena. “Really, Kaiven? I’m not blind. Alam kong condo ‘to ni Zeira. Alam kong siya ang sekretarya mo. And now I find both of you in one bed? I went here to talk to Zeira but I did not expect to see your clothes at the living room. What the h*ll comes into that brain of yours at nagawa mo sa kanya 'yan?"

Gusto kong umiyak, gusto kong magpaliwanag, pero wala akong boses. Lahat ng pinaghirapan kong propesyonal na imahe bilang sekretarya niya, lahat ng respeto ko sa sarili ko—parang biglang gumuho.

Lumapit si Mrs. Ellena sa amin. Mabibigat ang bawat hakbang. Tinignan niya ako, hindi galit… pero alam kong disappointed sya sa akin. And that hurts more than what happened to me.

“Zeira, I trusted you,” mahinahon pero matigas niyang sabi. “Nang hiningi kong tulungan mo akong kumbinsihin si Kaiven na umuwi, naniwala akong may malasakit ka sa kanya bilang empleyado, hindi bilang babae na…” Hindi niya tinapos, pero alam ko na.

Nakayuko lang ako. Hindi ko kayang tignan ang mga mata niya.

“Mom, it’s my fault,” sabi ni Kaiven, mababa ang tono. “Don’t blame her.”

“Of course, it’s your fault,” balik ni Mrs. Ellena. “But both of you should take responsibility. Alam mo kung anong klaseng pamilya tayo, Kaiven. Alam mo kung anong pagtingin ng mga tao sa apelyidong del Estrada. Hindi puwedeng manatiling ganito ang sitwasyon.”

Tumigil siya bago tumingin sa aming dalawa. “You’ll get married.”

Parang may sumabog sa loob ng ulo ko. Napamulagat ang mata ko at mula sa pagkakayuko ko at deretso akong tumingin kay Kaiven

“What?” halos sabay naming nasabi ni Kaiven.

“Hindi ko hahayaan na maging tsismis ito sa mga socialite gatherings, Kaiven. You know how fast rumors spread. And you—Zeira—” tumingin siya sa akin nang diretso, “I believe you’re a good woman. So I’m giving you a chance to protect your dignity.”

Wala akong nasagot. Hindi ko alam kung dapat ba akong matakot, magalit, o umiyak. I shook my head at my Boss but he had no reaction at all. Parang nanghihina na sumandal ako sa kama ko nang lumabas na ng silid si Mrs. Ellena

Nang makaalis si Mrs. Ellena, parang wala kaming dalawa ni Kaiven sa mundo. Pareho kaming tahimik at binibilang ang hiningang aming nagagawa.

Nang marinig kong sumara ang pinto, doon lang ako nakahinga. Pero ang mga kamay ko ay nanginginig pa rin.

“Boss…” mahina kong sabi.

Tumingin siya sa akin, at sa unang pagkakataon, nakita ko sa mga mata niya ang gulong hindi niya kayang itago.

“We need to talk,” sabi niya. I look deeply in his eyes to read him deeper but I regretted it when I only find regret in it.

Tumayo ako sa kama at pinulot ang aking mga damit bago ako pumasok sa banyo para makaligo. Muntikan pa akong matumba nang kainin ng matinding kirot ang aking buong pagkatao. F*ck it! Ganito pala kahapdi ang gumawa ng kababalaghan.

Gusto kong pagsisihan lahat pero ano pa nga ba ang magagawa ng pagsisisi ko kung tapos na.

Pagkalabas ko ng banyo ay hindi ko namakita ang magaling kong amo sa loob ng silid ko. I picked up my phone and without hesitation - I called my mom.

Nakailang ring lang ay nasagot na nya ang tawag ko.

"Zeira, anak?" Pinigilan ko ang mapahikbi nang marinig ko ang boses ni Mommy sa kabilang linya.

"Are you okay? May nangyari ba?" I covered my mouth to keep sobbing then I slowly shook my head na para bang nakikita nya ang pag iling ko

"Mommy..... I'm okay po. I just miss you" Pigil ko ang pag piyok ng boses ko

"We miss you too, Zeira. Always remember to come home if the city became cruel at you..hmm?"

"Yes, Mom"

"Take care always" I dropped the call immediately when I cannot contain my sobs. Nanatili ako sa loob ng silid matapos kong umiyak.

Mga ilang oras din bago ko napagdesisyonan na lumabas na para kausapin ang Boss.

It's now or never. I need to face the consequences of my actions. Nasa tamang pag iisip naman ako kagabi but why is it so hard for me to resist to that jerk!