Chapter 4

Hindi ko inasahan ang tanong na 'yon. I was caught off guard. Napakahinahon ng boses niya nang sabihin niya 'yon kaya hindi ko alam kung inaasar niya ba ako o seryoso siya. Napaiwas ako ng tingin bago marahang hinawi ang kamay niya.

"I'm fine, Mr. Morel. Life has been really good ever since I left the country years ago," sambit ko sa kanya.

Hindi ko tiningnan ang mukha niya para 'di ko makita ang magiging reaksyon niya. I kept my eyes on the road ahead of us. Naikuyom ko ang isang kamay ko upang kontrolin ang emosyon kong rumaragasa sa kaloob-looban ko.

"That's good to know," sambit niya bago muling binuhay ang makina ng sasakyan at pinaandar ito. "It seems like you have no regrets at all," dagdag niya kaya napatingin ako sa kanya at nakita siyang ngumisi. Pero may kung ano sa ngisi niyang 'yon na nagpabigat ng loob ko.

Tila may tinik na namuo sa aking lalamunan nang marinig ko ang sinabi niya. Pero hindi ko 'yon pinahalata. I smiled at him, "Yes, no regrets at all."

Gusto kong sampalin at sabunutan ang sarili ko dahil sa mga pinagsasasabi ko. Hindi totoong wala akong pinagsisihan. I had regrets. Sobrang dami. Lalo na sa pag-iwan ko sa kanya. Hindi ko iyon gagawin kung may choice lang ako. Kung may pagpipilian lang ako ay mananatili ako sa tabi niya. But I ignored them all. Hindi ko masyadong pinagtuunan ng pansin ang mga pagsisising 'yon dahil may pangarap akong hinahabol.

At isa sa mga pagsisising 'yon ay ang iwan ko ang nag-iisang lalaking minahal ko... ang lalaking ngayon ay mapapangasawa na ng kapatid ko. Kaya kailangan ko nang mag-move on. Kailangan kong magpatuloy at maging masaya na lang para sa kanila. Andie is the only family I have, and I want her to be happy. I want her to have the happiness she deserves.

"Mr. Morel..." tawag ko sa lalaki. Tiningnan ko siya at hinintay siyang tumingin din sa gawi ko. Nang gawin niya 'yon ay seryoso kong sinalubong ang mga titig niya. "We should have a deal. Mas magiging maayos tayong dalawa kung may kasunduan tayo."

"What deal?" tanong niya habang nasa daan lang ang tingin.

"We should act civil. Huwag nating ipahalata kay Andie na may namagitan sa atin noon," sambit ko at muli na naman niyang itinabi ang sasakyan.

Tumingin siya sa akin. Mataman niyang pinagmasdan ang mukha ko. Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa isipan niya kaya ang ginawa ko ay hinintay ang susunod niyang gagawin. Pero nabigla ako nang inilapit niya ang mukha niya sa akin.

Hindi ako nakagalaw. My body stiffened. I held my breath. Ramdam na ramdam ko ang presensya niya. Nakakapanghina. Muli ko na namang naamoy ang pabango niya. Ang daming alaala ang bumalik. Mga alaalang pilit kong kinakalikutan dahil tanging sakit lamang ang dala sa akin.

"A deal should benefit both of us, am I right, Ms. Amelie?" tanong niya. "Anong makukuha ko sa deal na yan?"

Nakagat ko ang ibabang labi ko nang maramdaman ko ang pagtama ng hininga niya sa aking pisngi. Nag-iwas ako ng tingin pero pinigilan niya ako. Hinawakan niya ang pisngi ko habang unti-unting inilalapit ang mukha niya. Nanlaki ang mga mata ko.

Shit. Hahalikan niya ba ako?

Hindi ako makagalaw sa posisyon ko. Ang nagawa ko na lang ay ang pumikit at maghintay sa kung ano ang mangyayari nang biglang tumunog ang telepono niya. That pulled me back to my senses. Agad ko siyang naitulak palayo sa akin. Doon ko lang din napansin na kanina ko pa pala pinipigilan ang paghinga ko.

"Hello?" tugon niya. "Yes, we're still on our way. I'll update you once I send her home. I love you, too." Doon na natapos ang usapan nila. I know it's Andie.

Tinapunan niya ako ng tingin saka ngumisi. "Let's go?"

Hindi ako sumagot. Agad akong nag-iwas ng tingin habang hawak-hawak ang magkabilang pisngi ko. Sobrang init ng mukha ko. I feel so embarrassed.

Ano ba naman yan, Amélie. Nakakahiya ka.

Why did I even close my eyes? Did I really think we'll kiss?