CHAPTER 4: “The Suite at 2AM.”

CHAPTER 4 – The Suite at 2AM

Dalawang lalaki ang may mahinang bitbit kay Damon habang pilit siyang tinutulak papasok sa elevator ng Blackwell Grand Hotel. Hawak siya sa magkabilang braso na para bang buhay na bangkay—tahimik, malalim ang hinga, pero hindi malaman kung gising o hindi.

“VIP Suite 1702. 'Wag kang maingay. Dami nang nakuha ng media kanina,” bulong ng isang bodyguard habang mabilis na pinindot ang floor number.

Damon’s head rolled slightly to the side. His tie was loosened, shirt unbuttoned halfway, and his lips slightly parted—dry and colorless. His eyes blinked once, slowly, but didn’t focus.

“Sir?” tanong ng isa habang inalog siya ng marahan.

No reply.

He was breathing, yes. But something was off.

Hindi ito normal na kalasingan.

———

Samantala, sa kabilang bahagi ng hotel, alas-dos ng madaling araw at wala nang gaanong staff sa hallway maliban sa mga skeleton crew. Si Luna, na halos tatlong oras nang naka-standby sa lobby ng service bar, ay nakatanggap ng utos mula kay Ms. Ella.

“Luna,” sabi ni Ms. Ella habang abala hawak ang walkie-talkie. “Pakidala itong wine sa Suite 1702. 'Wag nang ipadaan sa ibang staff. Diretso ka na.”

“Ma’am?” tanong ni Luna na bahagyang gulat. “Ako po?” Hindi na kasi sakop ng trabaho niya ang gawaing iyon kaya nilinaw niya kung tama ang kanyang narinig.

“Wala nang ibang available, Luna. Mabilis lang 'yan. Pagpasok mo, ilapag mo lang sa table, then labas ka ma. Ibalik mo lang agad ang tray. Pero be careful, VIP ‘yan.”

Wala namang nagawa si Luna kundi sumunod sa utos ng kanilang supervisor. “Okay po, Ms. Ella.”

Hawak ang silver tray na may mamahaling bote ng wine at isang glass, lumakad siya papunta sa elevator. Tahimik ang buong floor ng mga oras na iyon palibhasa'y madaling-araw na. Maririnig lang ang mahinang ugong ng air-conditioning, at bawat tunog ng hakbang niya sa hallway ay parang dumadagundong.

Sa loob ng elevator, napatingin siya sa sarili sa salamin. Maputla siya at mukhang pagod, pero composed pa rin.

“Wine delivery lang ‘to,” bulong niya sa sarili. “Kaya mo 'to, Luna.” Kinakalma niya ang sarili dahil hindi niya maintindihan kung bakit kinakabahan siya ng mga sandaling iyon.

Paglabas sa 17th floor, napansin niyang walang ibang tao sa hallway. Tahimik at para bang walang gumagalaw sa loob ng mga suite. Ilang hakbang pa, at narating niya ang Suite 1702, ang VIP na pagdadalhan niya ng alak na iyon.

Tumigil siya sa harap ng pintong yari sa makapal na kahoy. Wala siyang ideya kung sino ang nasa loob. Wala rin siyang naririnig mula sa kabilang panig ng pinto. Pero ewan ba ni Luna, kung bakit mabigat ang dibdib niya habang nakatayo roon at pakiwari niya ay May hindi magandang mangyayari.

Kumatok siya nang marahan bago mahinang nagsalita, “Room service po.”

Walang sagot.

“Room service,” ulit niya, medyo mas malakas na.

Still nothing.

Pag-angat niya ng kamay para kumatok muli, unti-unting bumukas ang pinto, sapat para bumungad ang madilim na loob ng suite.

Walang staff. Walang guards.

Tahimik lang ang iyon pero may kakaibang init na lumalabas mula sa loob.

“Hello, Ma'am, Sir? Room service po,” mahinang tawag niya habang lumilinga-linga sa paligid.

Muli, wala na namang sumagot kaya nag-decide si Luna na dahan-dahang pumasok habang iniikot ang paningin sa kabuohan ng VIP suite.

At doon, sa dulo ng suite ay tumambad sa kan'ya ang isang lalaki. Nakaupo sa gilid ng kama at nakayuko pero mahahalatang hindi steady ang katawan nito. Umuuga-uga na para bang isang punong anumang oras ay mabubuwal na.

Nakasuot ito ng itim na suit, magulo ang buhok, nakabukas ang butones sa dibdib ng pang-ilalim nitong puting longsleeve, at may butil-butil na pawis sa noo. Ang bote ng alak na wala nang laman ay nahulog din sa sahig.

When the man looked up, Luna froze.

It was Damon Blackwell.

Saglit niyang pinagmasdan ang paligid. Isang suite na para bang mas malaki pa sa apartment nila. Carpeted floor, dim lighting, at malalambot at mamahaling mga furniture. Bakas ng karangyaan ang buong suite pero sa mga oras na ito, mistulang kulungan ang lugar na iyon para kay Luna.

Hindi na nag-aksaya pa ng oras si Luna. Mabilis at maingat siyang kumilos habang inilalapag ang tray sa table malapit sa pinto. Matapos niyon ay pumihit na siya palabas pero bago pa siya makakilos ay naestatwa siya nang magsalita ang lalaki.

“Wait...” pigil nito sa namamaos na tinig.

Hindi malaman ni Luna kung siya ang tinutukoy nito, pero dahil siya lang ang nandoon kaya in-assume niyang siya nga ang kausap nito ng mga oras na iyon.

“Don’t go.”

Hindi gumalaw si Luna, na parang na-estatwa sa kinatatayuan.

Tiningnan niya si Damon— mga tingin na para bang wala sa sariling katinuan. Bahagyang nakapikit ang mga namumungau na mga mata. Hindi normal ang kinikilos. Alam ni Luna na hindi ito basta dahil lang sa kalasingan, parang groggy ito.

“I’ve been waiting…” bulong ni Damon, halos hindi marinig.

“Sir, I’ll leave the wine here po,” sabi ni Luna, pilit inaalis ang kaba sa tinig.

Ngunit bigla siyang humakbang paatras nang makita niyang tumayo si Damon, dahan-dahan, habang nakatitig pa rin sa kanya ang halos pikit nitong mga mata. Dumiretso ito papunta sa kanya kahit na pagewang-gewang, mabagal, at parang wala sa tamang ulirat.

Hindi siya makagalaw. Nanigas ang buong katawan ni Luna.

“Sir…” mahina niyang tawag.

Pero hindi na siya pinansin nito.

Ang mga sumunod na minuto ay dumaan nang mabagal—parang bawat segundo ay hinihila siya pababa sa bangungot.

Hawak niya ang kanto ng mesa. Nanlalamig ang kanyang mga palad. Nanginginig ang tuhod.

Hindi siya makasigaw.

Hindi siya makatakbo.

Hindi siya makatingin sa mukha ng lalaking nasa harap niya, lalaking walang ideya kung sino siya. Lalaking, sa isang iglap lang, ay may kakayahang sirain ang buong pagkatao niya.

“S-Sir, please... 'wag po. Maawa kayo...” mahina at nanginginig na sambit ni Luna habang pinipilit umatras.

Ngunit sa bawat hakbang niya palayo, isang hakbang naman ni Damon palapit. Dahil sa kalasingan at epekto ng droga, tila ba may hallucinations si Damon ng mga oras na iyon. May ibang tinatawag. Hindi siya si Luna sa paningin ng lalaki—at iyon ang mas nakakatakot.

Ang mga kamay nito ay biglang humawak sa braso ni Luna—mahigpit, malamig. Dahilan para lalo siyang mag-panic.

“Bitawan mo ako, please!” pagmamakaawa ni Luna sa nanginginig na boses.

Pero hindi siya binitawan ng lalaki. Nagpupumiglas si Luna. Nilalabanan ang pagkakahawak sa kanya. Hanggang sa mapaatras siya sa kama at bigla siyang itinulak doon dahilan para mapahiga siya.

“S-Sir, hindi po ako ang hinahanap n'yo. Pakiusap—sir, please!”

Pero tila ba tuluyan nang nabingi si Damon. Ang mga kamay nito ay mabilis—tulad ng pagkabura ng kanyang ulirat.  Dahil sa malaki itong lalaki at malakas, ni hindi man lang ito natinag sa pagpupumiglas ni Luna.

"Stop..." Damon whispered, not in anger, but as if pleading. "Don't leave... Please, stay."

With every attempt to resist, Luna was consumed by a deeper sense of fear. The zipper at the back of her uniform was slowly being lowered. She tried to cover her shoulder with her elbow, her hands trembling uncontrollably. Tears fell from her eyes as she repeated, again and again, in a trembling voice:

“S-Sir, please… nagkakamali kayo... Pakiusap, itigil niyo na 'to...”

Ngunit sa loob ng kwartong iyon, tanging katahimikan ang naging saksi sa masalimuot na gabing iyon ni Luna.

Ni Wmwalang tumulong.

Ni walang nakarinig.

At sa loob ng madilim na suite ng Blackwell Grand Hotel, sa oras na wala na siyang boses, wala na rin siyang lakas...

Naiwan siyang walang kalaban-laban...