บทที่ 3 ความลับ

นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันขึ้น!!

คาเรนมองชายหนุ่มที่จู่ๆก็ปรากฏกายขึ้นตรงหน้าอย่างตื่นตะลึง  อีกฝ่ายก็ดูจะตกใจอยู่เหมือนกันไม่น้อย  ร่างสูงผงะถอยหลังไป  แสงจันทร์ที่ลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาทำให้เห็นว่าเขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างผอมสวมเพียงกางเกงขาสั้นเก่าๆขาดๆเท่านั้น  บนลำตัวมีผ้าพันแผลเปื้อนเลือดพันอยู่  ดวงตาสีเหลืองเรียวคมเบิกกว้าง  ผมสีส้มของเขายุ่งเหยิงดูไม่เป็นทรง  ชายหนุ่มทำท่าจะพูดอะไรบางออกมา  แต่ชั่วพริบตาร่างของเขาก็ค่อยๆหดเล็กลงและกลับกลายเป็นร่างของเจ้าแมวส้มลายสลิดตามเดิมต่อหน้าต่อตาของคาเรน  เด็กสาวลุกพรวดลงจากเตียง  เดินห่างจากมันออกมาอยู่ไกล  ต่างฝ่ายต่างมองกันไปมา

“แกเป็นตัวอะไรกันแน่”  คาเรนเอ่ยขึ้นอย่างสับสน  หรือเธอกำลังละเมออยู่?

“เหมียววววว”  มันร้องตอบแต่คาเรนไม่เข้าใจ  หรือเรื่องเล่าตำนานที่ว่าแมวเป็นปีศาจจะเป็นเรื่องจริง  หรือเธอได้เข้าไปยุ่งกับสิ่งที่ไม่จะควรยุ่งซะแล้ว

“เหมียว”  เห็นเด็กสาวเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง  เจ้าแมวส้มเจ้าปัญหาจึงกระโดดลงจากเตียงทำท่าจะเดินเข้าไปหา  คาเรนหันขวับมามองอย่างตกใจ  เดินถอยกรูดจนหลังชนผนังห้อง

“หยุดนะ  อย่าเข้ามาใกล้ข้านะ  ออกไป”  เจ้าแมวส้มหยุดกึกก่อนจะนั่งลงจ้องมองตรงมาที่เธอ  ผ่านไปนานคาเรนก็ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว  เหมือนตอนนี้เธอยังตั้งสติไม่ได้  ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรดี  เห็นดังนั้นเจ้าแมวส้มจึงกลับไปนอนขดตัวในตะกร้าไม้สานใบเดิมที่อยู่ตรงมุมห้อง

“เหมียว”  มันสงเสียงเบาๆก่อนจะฟุบหน้าลง  การกระทำที่ปราศจากท่าทีคุกคามของมันดูเหมือนจะทำให้คาเรนเบาใจขึ้น  เห็นมันล่าถอยไปแล้วเด็กสาวจึงค่อยๆกระเถิบตัวขึ้นไปบนเตียง  หยิบหมอนมากอดไว้แนบอก  จับจ้องมองตรงไปที่มันไม่ละสายตาอย่างไม่อาจวางใจ

คาเรนอ้าปากหาวยาวๆอย่างง่วงงุน  เธอโหนตัวลงจากแอนดริวเมื่อมาถึงหน้าคฤหาสน์เล็กๆซึ่งเป็นบ้านของเธอ  ก่อนจะเดินจูงมันผ่านประตูใหญ่ไปทางโรงม้า  เมื่อคืนคาเรนไม่ได้นอนเลยจนกระทั่งเช้า  เด็กสาวไปทำงานในสภาพขอบตาดำคล้ำ  แม้ปกติจะอยู่อ่านหนังสือจนดึกแค่ไหนแต่เธอก็ไม่เคยอดนอนมาก่อน  คิดแล้วก็นึกถึงเจ้าตัวการที่ทำให้เธอมีสภาพอิดโรยอย่างนี้

เมื่อเช้าคาเรนออกจากห้องมาโดยที่ไม่ได้เข้าใกล้มัน  ไม่ได้ทำแผลใส่ยา  ป้อนน้ำ  ป้อนอาหารเหมือนเช่นปกติ  เธอไม่รู้ว่าควรจะต้องทำยังไงกับมันดี

จะเอามันไปปล่อยเลยดีไหม  หรือจะเลี้ยงมันต่อไปก่อนดี?

ท่ามกลางความสับสน  ภาพดวงตาสีเหลืองเรียวคมที่สบประสานจ้องมองตรงมายังเธอภายใต้แสงจันทร์กลับฉายชัดอยู่ในห้วงความคิดและความรู้สึก  เป็นความรู้สึกแปลกประหลาดราวกับมีมนต์สะกดที่ชวนให้หลงใหลเคลิบเคลิ้มไปมัน

พรืด

แอนดริวพ่นลมหายใจของมันออกมาอย่างไม่พอใจจนคาเรนต้องดึงสติของตัวเองกลับมา

“เป็นอะไรหึ  หิวมากเลยเหรอ  รอก่อนนะ  เดี๋ยวจะไปเอาของที่แกชอบมาให้”  คาเรนลูบขนสีน้ำตาลสลวยของมันสองสามที  เดินออกไปจากโรงม้า  ก่อนจะกลับเข้ามาใหม่พร้อมกับหญ้าจำนวนหนึ่งและถังใส่ผลไม้

“กินเยอะๆนะ”  คาเรนป้อนแครอทกับแอปเปิลเขียวซึ่งเป็นของโปรดของแอนดริว  มันกินหมดอย่างรวดเร็ว  เมื่อเห็นว่ามันอิ่มและอารมณ์ดีแล้วเธอจึงหวีขนให้มันด้วยอย่างเอาใจใส่

“ไปก่อนนะ”  เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วเธอจึงกอดคอและจูบที่หน้าของมัน  แอนคริวพยักหน้าขึ้นลงอย่างอารมณ์ดี

แอดดดด

คาเรนค่อยๆแง้มประตูออก  ชะโงกหน้าเข้ามาดูสถานการณ์ภายในห้องนอนของตัวเองอย่างระแวดระวัง  หลังจากกินข้าวเย็นและอาบน้ำเสร็จ  เธอก็ต้องกลับมาเผชิญหน้ากับสิ่งลึกลับภายในห้องอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

มันจะไปรึยังนะ

ถ้ายังอยู่  ที่แรกที่เธอคิดว่ามันจะอยู่คือตะกร้าไม้สานใบเดิมตรงมุมห้อง  และก็เห็นร่างส้มๆผอมๆของมันนอนอยู่ตรงนั้นจริงๆ  เสียงเปิดประตูเบาๆทำให้มันผงกหัวขึ้นจ้องตรงมาที่ประตูเช่นกัน  ดวงตาสองคู่สบประสานกันอีกครั้ง  คาเรนค่อยๆเปิดประตูให้กว้างขึ้นแล้วเดินเข้าไป  ปิดประตูลงตัดสินใจเผชิญหน้ากับมัน

เจ้าแมวส้มเหมือนจะรอเธออยู่ก่อนแล้วมันร้องเสียงแหบเบาก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาหา  คาเรนเผลอก้าวถอยหลังชนประตู  แมวส้มจึงหยุดชะงักและนั่งลงจ้องมองเธอไม่เข้ามาหาอีก  ยิ่งสบตากับมันในตอนนี้ภาพชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีส้มดวงตาสีเหลืองเรียวคมคนเมื่อคืนก็แวบเข้ามาในหัว

คาเรนมองท่าทีไร้การคุกคามของมันอย่างชั่งใจก่อนจะค่อยๆขยับเข้าไปหาและเอื้อมมือไปยังหัวของมันแต่ก็หยุดชะงักค้างไว้หลับตาปี้อย่างกล้าๆกลัวๆ

ฟุบ

เจ้าเหมียวเป็นฝ่ายขยับตัวดันหัวของมันมาถูไถกับฝ่ามือของคาเรนเมื่อเห็นว่าเธอยังนิ่งค้างอยู่ในท่านั้นไม่ขยับซักที

“เหมียว”  คาเรนลืมตา  แววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและโล่งใจ  ถ้าไม่นับเรื่องที่มันกลายร่างเป็นคนเมื่อคืนแล้ว  มันในนี้ตอนก็ดูเป็นแมวปกติและไม่มีท่าทีที่จะทำร้ายเธอ  แถมยังดูอ้อนขึ้นเล็กน้อยจากเดิมเสียด้วยซ้ำ 

งั้น  เลี้ยงต่อไปก็ได้ใช่ไหม  อย่างน้อยก็รอจนมันหายเจ็บก่อนก็ยังดี

คาเรนหาเหตุผลในการเก็บมันไว้ให้กับตัวเอง  แม้ไม่อยากจะยอมรับแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเองก็อยากจะพบและพูดคุยกับเขาในร่างมนุษย์อีกครั้ง

ภาพดวงตาสีเหลืองเรียวคมยังฉายชัด  จะเรียกว่าเป็นความประทับใจแรกพบหรือเปล่านะ

จะเห็นแก่ตัวไปไหมหากเธอคิดจะเก็บเจ้าของดวงตาคู่นั้นไว้กับเธอแค่คนเดียว  เป็นความลับของเธอคนเดียวเท่านั้น  ความลับที่ไม่สามารถบอกใครได้

“หิวรึเปล่า”  เธอเอ่ยขึ้นเพราะตั้งแต่เช้ามันยังไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว

“เหมียวววว”  คราวนี้มันส่งเสียงดังขึ้นและลากเสียงยาวอย่างต้องการจะบอกถึงระดับความหิวโหย  คาเรนยิ้มกับท่าทีของมัน  เธอเอาอาหารบดให้มันกินก่อนจะทำแผลใส่ยาให้มันใหม่  ซึ่งคราวนี้มันก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

แมวหนุ่มจ้องมองเด็กสาวนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างตัวเดิมเหมือนเช่นเดิมกับวันก่อน  ดูเธอจะชอบอ่านหนังสือมากจนเรียกว่าทำเป็นกิจวัตรประจำวันเลยก็ว่าได้  เรือนผมสีเงินตัดสั้นประบ่าของเจ้าตัวเลื่อนตกลงมาบดบังใบหน้าด้านข้าง  เธอเพียงยกมือขึ้นทัดมันกับใบหูก่อนจะก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ 

ครั้งแรกตอนที่กลายร่างเป็นคนต่อหน้าเด็กสาวเขาเองก็ตกใจเช่นเดียวกัน  เนื่องจากไม่ได้ต้องการจะเผยร่างนี้ให้กับมนุษย์คนใดได้เห็น  เป็นการกลายร่างโดยไม่ตั้งใจเนื่องจากไม่สามารถมารถควบคุมพลังได้  ปกติปีศาจระดับสูงจะมีร่างที่มีรูปลักษณ์คล้ายกับมนุษย์และสามารถควบคุมการแปลงกายของตนได้ดั่งใจ  แต่ไม่ใช่กับเขา  เขาเป็นเพียงปีศาจระดับกลางไปจนถึงล่างที่พลังไม่เสถียรพอ  หลายๆครั้งก็มักจะควบคุมพลังไม่ได้และเกิดเหตุการณ์ต่างๆอย่างเช่นเหตุการณ์นี้เป็นต้น

ในโลกปีศาจพลังคือกฎเกณฑ์  เป็นตัวกำหนดระดับชั้นการปกครอง  เป็นตัวบ่งบอกถึงอำนาจและความแข็งแกร่ง  ผู้ที่มีพลังมากกว่าคือผู้ที่อยู่บนจุดสูงกว่าของห่วงโซ่  เรียกได้ว่าพลังเป็นทุกอย่างเลยก็ว่าได้

ด้วยความที่เขาเกิดมามีพลังไม่เสถียรผิดแปลกไปจากปีศาจปกติ  ถ้าเป็นมนุษย์ก็เปรียบได้ดั่งกับคนพิการ  นั่นทำให้เขากลายเป็นฝ่ายถูกไล่ล่า  ต้องคอยหลบซ่อนตัวจากผู้ที่แข็งแกร่งกว่า  และมีชีวิตรอดมาด้วยความยากลำบากเรื่อยมา  แผลและอาการบาดเจ็บบนร่างกายในตอนนี้ก็เช่นเดียวกัน  เกิดจากการที่เขาได้ไปพบเข้ากับปีศาจระดับสูงโดยบังเอิญและเกิดการต่อสู้กัน

ที่รอดมาได้นี่ก็นับว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้วจนเขาก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกัน  ไม่รู้ว่ามาถึงที่นี่ได้ยังไง  แต่หลังจากที่ฟื้นขึ้นมาเนื่องจากไม่คุ้นชินและระแวงไม่ไว้ใจกับทุกสิ่ง  เขาจึงคิดอยากหนีออกไป  แต่หลังจากเวลาผ่านไปเขาก็รู้แล้วว่าตัวเองในตอนนี้อ่อนแอเกินไป  ไม่แม้แต่จะออกไปจากห้องเล็กๆนี้เองได้  ต้องการความช่วยเหลือและที่พักพิง

ยิ่งหลังจากเด็กสาวได้เห็นร่างมนุษย์ของเขาแล้วกลับยังกล้าเข้าหาเขาอีกรอบแบบที่ไม่มีมนุษย์ปกติที่ไหนกล้าทำ  ภาพเด็กสาวที่ยื่นมือเข้ามาหาอย่างกล้าๆกลัวๆ  นั่นทำให้เขารู้ได้ว่าช่างโชคดีแล้วเพราะนอกจากเด็กสาวที่ใจดีคนนี้แล้วคงยากที่จะมีใครไว้ใจและให้โอกาสปีศาจอีก

จะลองเชื่อใจและพึ่งพิงเธอดูก็ได้

แมวหนุ่มบอกกับตัวเองในใจและเฝ้ามองเด็กสาวอยู่เงียบๆต่อไป