บทที่ 4 ไคล์

เจ้าแมวส้มลายสลิดนั่งอยู่ริมขอบหน้าต่างจ้องมองลงไปยังทิวทัศน์เบื้องล่างอันเป็นสวนสมุนไพรและแปลงผักขนาดย่อม  เห็นเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีเงินกำลังก้มๆเงยๆอยู่ท่ามกลางพืชผักใบเขียวที่กำลังผลิดอกออกผล  เป็นเวลาผ่านมาเกือบ  2  อาทิตย์แล้วที่เขามาอาศัยอยู่กับเด็กสาว  ท่ามกลางวันคืนที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว  ชีวิตประจำวันของเธอและเขาเริ่มต้นขึ้นและจบลงแบบเดิมซ้ำๆอย่างเช่นทุกวัน

เด็กสาวเริ่มต้นวันใหม่ด้วยการลงไปรดน้ำผักและสมุนไพรที่สวนหลังบ้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสางดี  สายๆแดดเริ่มออกก็ตากสมุนไพร  เขาเองก็มักจะมองจ้องจากหน้าต่างห้องมุมนี้อยู่เป็นประจำทุกวัน  หลังจากเธอกินข้าวเสร็จก็กลับขึ้นห้องมาทำแผลและให้อาหารเขา  ก่อนจะขี่ม้าออกไปที่ไหนซักแห่งจนกระทั่งตกเย็นจึงกลับมา  ไปเก็บสมุนไพรที่ตากไว้  กินข้าวเย็น  อาบน้ำ  ขึ้นห้องมาทำแผลใส่ยาให้เขา  อ่านหนังสือและจบวันลงด้วยการนอนในที่สุด  ซึ่งทุกอย่างล้วนอยู่ภายใต้การเผ้ามองสังเกตการณ์อย่างเงียบๆของเขามาโดยตลอด

ช่างเป็นชีวิตประจำวันเรื่อยเฉื่อยแฉะไร้ความกังวลใจต่างกับตอนที่เขาต้องใช้ชีวิตเร่ร่อนหลบซ่อนไปมาลิบลับ  แรกๆก็ไม่ชินอยู่บ้าง  แต่อยู่ไปเรื่อยๆสักพักเขาก็เริ่มเรียนรู้ที่จะปรับตัวและผ่อนคลายไปตามสถานการณ์  นอกจากกลิ้งๆนอนๆไปมาอยู่ภายในห้องของเด็กสาวแล้ว  เขาก็ยังฆ่าเวลาระหว่างวันด้วยการส่องนก  ดูก้อนเมฆและไล่จับแมลงเล็กๆที่เข้ามาภายในห้องอีกด้วย  จะว่าเป็นเพราะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่รวมถึงได้รับการดูแลเป็นอย่างดีอยู่ทุกวันยังไงก็ไม่ทราบได้  แม้ปีศาจจะมีพลังฟื้นฟูตัวเองเร็วเป็นปกติอยู่แล้วแต่บาดแผลตามตัวของเขากลับดีขึ้นเร็วกว่าเวลาที่คิดไว้มาก  จนทุกวันนี้เขาไม่ต้องกินยาอีกแล้วเหลือแค่ทำแผลใส่ยาเฉยๆเท่านั้น

เห็นเด็กสาวในสวนเก็บข้าวของแล้วเดินกลับเข้ามาภายในตัวบ้าน  เขาก็ไม่มีอะไรจากมุมนี้จะให้มองอีกจึงเปลี่ยนไปมองก้อนเมฆที่เคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆบนท้องฟ้าแทน  เพราะเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิท้องฟ้าจึงค่อนข้างเปิดและแจ่มใส  แสงแดดยามสายลามเลียไปตามขนที่เริ่มนุ่มสลวย  อาบแดดได้ซักพักใหญ่  หูก็กระดิกไปทางประตู  ได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นชิน

อ่า  ได้เวลาทำแผลแล้วสินะ

เจ้าแมวส้มเตรียมจะกระโดดลงจากขอบหน้าต่าง  เป็นเวลาพอดีกับที่ประตูเปิดออก

“เจ้าเหมียวได้เวลาใส่ยา...”

โครม

คาเรนกระพริบตาปริบๆมองภาพที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะมีเสียงตะโกนถามของพ่อดังมาจากชั้นล่างด้วยความเป็นห่วง

“เป็นอะไรรึเปล่าคาเรน  นั่นเสียงอะไรลูก”

“เปล่าค่ะท่านพ่อ  พอดีข้าทำเก้าอี้ล้ม  ไม่มีอะไร”

“บาดเจ็บรึเปล่า”

“เปล่าค่ะ  ข้าสบายดี”  เธอตะโกนตอบ  ว่าจบก็รีบสาวเท้าเข้ามาในห้องและปิดประตูลงด้วยความรวดเร็ว

“โอ๊ย”  คนบนพื้นร้องครางด้วยความเจ็บปวด  จู่ๆเขาก็กลายร่างเป็นคน  แม้ระยะจากขอบหน้าต่างกับพื้นจะไม่สูงมากนักแต่แผลที่โดนกระแทกก็เจ็บไม่น้อย  คาเรนยื่นมือไปยังคนตรงหน้า  แม้จะเฝ้ารอมาโดยตลอดก็ตามแต่เมื่อได้เจอเขาในร่างนี้อีกครั้งจริงๆหัวใจก็แอบเต้นถี่เร็วขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่  คนบนพื้นเงยหน้ามองคนเรนสลับกับมือเรียวบางไปมาอยู่ครู่หนึ่งอย่างชั่งใจ  ก่อนจะยินยอมรับความช่วยเหลือจากเด็กสาวตรงหน้าแต่โดยดี  คาเรนช่วยพยุงเขาขึ้นมาจากพื้นแล้วพาไปนั่งที่เก้าอี้  แม้เขาจะตัวสูงกว่าเธอมากแต่ก็ไม่ได้ลำบากนักเพราะชายหนุ่มมีรูปร่างที่ค่อนข้างผอม

“...”

“...”

“วะ หวัดดี”  คาเรนเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาก่อนหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบไปสักพักอย่างไม่รู้จะคุยอะไรกันดี  หลังจากเผลอกลายร่างต่อหน้าเด็กสาวไปในครั้งแรกเขาก็ไม่ได้กลายร่างอีกเลยจนกระทั่งตอนนี้  ปกติอยู่ในร่างแมวจึงไม่ได้คิดอะไรแต่พอมาอยู่ในร่างคนแล้วมันก็ชวนให้รู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่สักหน่อย

“อ่า  อืม”  ชายหนุ่มพยักหน้ารับ  เขาพูดตะกุกตะกักด้วยความไม่คุ้นชิน

“เจ้าชื่ออะไรเหรอ”

“ไคล์  เรียกข้าว่าไคล์”  ปกติปีศาจทั่วไปจะไม่มีชื่อเฉพาะตัว  มีเพียงปีศาจระดับกลางบางส่วนไปจนถึงระดับสูงเท่านั้นที่มีชื่อ  ตั้งแต่จำความได้แม่ก็เรียกเขาด้วยชื่อนี้มาโดยตลอด

“ข้าชื่อคาเรนนะ  ยินดีที่ได้รู้จัก”  คาเรนยื่นมือไปตรงหน้าไคล์  เขาก็ยกมือขึ้นมาจับอย่างเก้ๆกังๆ

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน  แม้ว่าข้าจะมารบกวนเจ้าอยู่นานแล้วก็เถอะ”

“ไม่เป็นไร  ถามได้ไหมว่านายเป็นอะไรกันแน่”

“ปีศาจ  มนุษย์อย่างพวกเจ้าเรียกพวกข้ากันแบบนั้น”  ชายหนุ่มบอก  เขาสังเกตสีหน้าของเด็กสาว แต่หน้าของเธอกลับเป็นปกติกว่าที่คิดไว้  “ทำไมถึงยังช่วยข้าไว้ล่ะ  ไม่กลัวเหรอ”

“เจ้าเคยทำร้ายข้าเหรอ”

“...ก็ไม่”  ถ้าไม่นับที่ข่วนไปทีสองทีตอนเจอกันช่วงแรกๆน่ะนะ

“นั่นไงล่ะ  ตอนแรกก็แอบกลัวบ้าง  แต่เจ้าก็ไม่เคยทำร้ายข้านี่  แถมสภาพเจ้าตอนนั้นจะปล่อยทิ้งไว้ก็ไม่ได้ด้วย”  คาเรนว่าพลางฉีกยิ้ม  เธอเห็นเขาพยักหน้าน้อยๆ  ไม่รู้ว่าเข้าใจหรือแค่เออออตามไปด้วยเท่านั้น  “แล้วเจ้าควบคุมตัวเองตอนเปลี่ยนร่างไม่ได้เหรอถึงได้ลงไปนอนกองกับพื้นแบบนั้น  แล้วจะอยู่ในร่างนี้ได้นานแค่ไหน”

“คุมไม่ได้  พลังข้ามันไม่เสถียรน่ะ  ส่วนเรื่องระยะเวลาก็สั้นๆ  แต่ล่ะครั้งเต็มที่ก็ไม่เกินสองสามชั่วโมง”

“เคยฝึกควบคุมมันอย่างจริงๆจังๆบ้างไหม”  คาเรนถามอย่างสงสัย  เพราะถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าที่ผ่านมาเขาต้องใช้ชีวิตลำบากมากแน่ๆ

“เคยช่วงแรกๆแต่ยากมากเลยเลิกไป  จะเป็นยังไง  จะอยู่ในร่างไหนก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปให้ได้อยู่ดี”

“แต่ชีวิตเจ้าจะสบายขึ้นมากเลยนะถ้าควบคุมมันได้ดีขึ้น  ลองค่อยๆฝึกดูทีละนิด  สักวันต้องทำได้ดีขึ้นแน่”  คาเรนเชื่อเสมอว่าทุกความพยายามไม่มีคำว่าสูญเปล่าและจะให้ผลตอบแทนเราเสมอ  แม้จะเพียงแค่เล็กน้อยก็ยังถือว่านั่นคือความเปลี่ยนแปลง

“ก็นะ  จะลองดูก็แล้วกัน”  เขารับปาก  ดูไม่มีความพยามซักเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้พูดแบบขอทีไปที  คุยไปได้สักพักก็ต้องทำแผลใส่ยาให้เพราะใกล้เวลาที่คาเรนจะต้องออกไปทำงานที่โรงพยาบาลแล้ว  เด็กสาวต้องไปเอายามาเพิ่มเนื่องจากเขากลายร่างเป็นคน  ยาทาที่เตรียมมาไว้ในตอนแรกจึงไม่พอดีเสียแล้ว  คาเรนมองไคล์ที่นั่งหันหลังให้  นอกจากกางเกงเก่าๆขาดๆที่มีติดกายเพียงตัวเดียวแล้ว เนื้อตัวและผมของเขากลับดูสะอาดสะอ้านแม้ผมจะยาวชี้ฟูไม่เป็นทรงอยู่บ้างก็ตาม  เป็นเพราะเธอจับเขาอาบน้ำตั้งแต่วันแรกๆ?  เป็นเพราะแมวเลียแต่งขนเองได้?  เป็นอะไรเล็กๆน้อยๆที่คาเรนนึกสงสัยนัก

แผ่นหลังเปลือยเปล่าของไคล์อยู่ตรงหน้า  เมื่ออยู่ในร่างคนแผลจึงเห็นได้ชัดเจนขึ้นด้วย  แผลของเขาใหญ่และมีหลายจุด  แต่ก็ตื้นขึ้นมาบ้างแล้ว  เธอทายาอย่างเบามือก่อนจะพันผ้าพันแผลให้เขาด้วยผ้าสะอาดผืนใหม่

“เสร็จแล้ว”  เธอว่าก่อนจะเก็บข้าวของ  “อยู่ห้องดีๆล่ะ  ข้าไปแล้ว  ถ้าเจ้ากลับร่างเดิมเมื่อไหร่ก็อย่าลืมกินข้าวที่เตรียมไว้ให้ด้วยนะ”

“โอเค”

ตกเย็นระหว่างทางกลับจากโรงพยาบาลต้องผ่านตลาด  คาเรนนึกถึงไคล์กับกางเกงสู้ชีวิตของเขาจึงตัดสินใจแวะดูร้านเสื้อผ้าสักหน่อย  อย่างน้อยก็เป็นเสื้อผ้าที่ใส่ง่ายๆให้เขามีใส่ครบชุดก็ยังดี  เธอผูกเจ้าแอนดริวไว้ในโรงพักม้าข้างตลาดก่อนจะเดินชมหลายๆร้าน  ด้วยความที่ที่นี่เป็นเมืองเล็กๆในชนบท  ร้านเสื้อผ้าจึงมีไม่เยอะมากนัก  เมื่อเจอร้านที่ถูกใจเธอก็เลือกหยิบมาประมาณ 2-3 ชุด  ก่อนกลับก็ไม่ลืมที่จะแวะซื้อแอปเปิ้ลเขียวกลับมาให้กับเจ้าแอนคริวด้วย  เมื่อกลับมาถึงห้องคาเรนก็พบว่าชายหนุ่มได้กลับร่างไปเป็นแมวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เหมียววววว”

“นี่ไคล์  เห็นกางเกงที่เจ้าใส่อยู่เก่าและขาดมากแล้ว  ข้าเลยซื้อเสื้อผ้าใหม่มาให้ด้วยล่ะ  ไว้กลายเป็นคนรอบหน้าเจ้าลองใส่ดูนะ”  คาเรนหยิบเสื้อตัวหนึ่งมาโชว์  เจ้าแมวส้มที่นั่งมองอยู่พยักหน้ารับ  เดินเข้ามาเอาหัวถูขาคาเรนไปมาก่อนจะล้มตัวลงนอนหงายท้อง  คาเรนก้มตัวลงลูบท้องอย่างเบามือ  จู่ๆไคล์ก็ผงกหัวหันขวับมามองเธอแล้วเบิกตากว้าง

นะ  นี่เขากำลังนอนหงายท้องอยู่อย่างนั้นเหรอ  ไหนจะยังเธอที่กำลังลูบท้องเขาอยู่นี่อีก

สำหรับแมวแล้วท้องถือเป็นเป็นจุดอ่อนที่บอบบางมากๆและท่านอนหงายก็ไม่ได้อยู่ในท่าทางเตรียมพร้อม  หากไม่สบายใจและไม่ไว้ใจจริงๆ  หรือรู้สึกว่าบริเวณรอบข้างนั้นไม่ปลอดภัยจะไม่มีทางทำท่าทางอย่างนี้เด็ดขาด  นี่เขาลืมตัวและปล่อยตัวขนาดนี้ได้ยังกัน...ต่อหน้าเด็กสาวคนนี้  แต่ก็ต้องยอมรับว่าตั้งแต่ที่เขาได้มาอาศัยอยู่กับเธอ  เขาก็รู้สึกได้ถึงความปลอดภัยและเริ่มไว้ใจเด็กสาวอยู่หน่อยๆแล้ว

สัมผัสแผ่วเบาที่ลูบวนไปมายังคงต่อเนื่อง  แรกๆไคล์ก็เหมือนจะเกร็งอยู่บ้าง  แต่ก็ค่อยๆรู้สึกดีขั้นและนอนแผ่หลาเต็มที่ให้คาเรนลูบไปในที่สุด

ครั้งนี้จะยอมให้หน่อยก็แล้วกัน