บทที่ 5 ขนมากมายขนาดนี้เป็นของแมวแค่ตัวเดียวนะ

พรึบ

ฮัดชิ่ว

เสียงจามจากซีล่าที่ตากผ้าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลดังแว่วมาให้คาเรนที่กำลังรดน้ำทำสวนอยู่ได้ยิน  สักพักแม่บ้านสาวก็เดินหน้ายู่จากลานกว้างสำหรับตากผ้ามาหาคาเรน  แล้วหล่อนก็เริ่มบ่นร่ายยาวให้เธอฟัง

“ขนแมวเต็มผ้าปูที่นอนเลยนะคะคุณหนู  ขนาดซีล่าซักแล้วยังเกาะอยู่เต็มเลย  ไหนจะห้องนอนที่เมื่อเช้าเข้าไปทำความสะอาด  ขนแมวเต็มห้องไปหมดเลย  ต้องเข้าไปทำความสะอาดบ่อยขึ้น  แค่ซีล่าเข้าไปทำความสะอาดเฉยๆขนก็เกาะติดเสื้อผ้ามาด้วยตั้งเยอะ  แล้วแบบนี้คุณหนูจะอยู่ไหวเหรอคะ  ถ้าคุณท่านเห็นขนบนเสื้อผ้าก็จะจับได้อีกว่าคุณหนูแอบเลี้ยงแมวเอาไว้บนห้อง”  เธอพูดรัวเร็วอย่างชัดถ่ายชัดคำ  ด้วยความที่เธอเป็นคนช่างพูดอยู่แล้วคาเรนจึงชินกับการพูดไม่เว้นจังหวะพักของเธอ

คาเรนก้มลงมองเสื้อผ้าของตัวเองก็พบว่ามีขนแมวติดตามเสื้อผ้าของเธออยู่เยอะจริงดั่งเช่นที่แม่บ้านสาวว่า  แต่จะทำยังไงได้ล่ะถ้าเลี้ยงสัตว์มีขนก็เป็นเรื่องปกติที่จะต้องมีขนร่วงอยู่บ้าง  แต่คาเรนที่พึ่งจะเคยเลี้ยงแมวเป็นครั้งแรกก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่าแมวตัวหนึ่งจะสามารถผลิตขนได้เยอะมากมายเช่นนี้  วิธีแก้ง่ายมากคือต้องหมั่นหวีแปรงขนให้ไคล์บ่อยๆ  แต่ติดตรงที่ว่าตอนนี้แผลเขายังเต็มตัวอยู่เลยนี่สิ  คงต้องรอไปจนกว่าแผลของเขาจะหายดีนั่นแหละ

“แผลมันยังเต็มตัวอยู่เลยซีล่า  ช่วยอดทนไปก่อนนะ  เดี๋ยวแผลมันหายดีแล้วข้าจะแปรงขนให้มันบ่อยๆ”  เธอบอกอย่างช่วยไม่ได้

“ก็ได้ค่ะ  คุณหนูว่ายังไงซีล่าก็ว่ายังงั้น  แต่อย่าให้มันขึ้นไปนอนบนเตียงบ่อยนักสิเจ้าคะ”

“จ้าๆ”  เธอรับคำส่งๆไป  ก็ไคล์ในร่างแมวออกจะน่ารักนี่น่า  หมู่นี้เธอเลยชอบเอาเขาขึ้นมาเล่นบนที่นอนด้วยบ่อยๆ  อีกอย่างซีล่าก็แค่หาเรื่องบ่นๆไปอย่างนั้นเอง  เหมือนที่เธอบ่นนั่นบ่นนี่แบบทุกทีนั่นแหละ

“แล้วนี่คุณหนูมีอะไรให้ดิฉันช่วยไหมคะ”

“ไม่มีจ๊ะ  นี่ก็ใกล้เสร็จแล้ว  ซีล่าไปทำงานของตัวเองต่อเถอะ”

“งั้นเดี๋ยวซีล่าขอตัวไปช่วยแม่ครัวเตรียมอาหารเช้าก่อนนะเจ้าคะ”  ว่าจบเธอก็หมุนตัวเดินก้าวฉับๆจากไปอย่างรวดเร็ว  คาเรนรดน้ำแปลงผักต่ออีกหน่อยก็เสร็จ  เธอเดินเอาของไปเก็บในโรงเรือนก่อนจะล้างไม้ล้างมือเตรียมตัวไปกินข้าวเช้า  กว่าคาเรนจะมาถึงอาหารก็ถูกจัดเตรียมรอไว้บนโต๊ะแล้ว  ซุปข้าวโพดร้อนๆส่งกลิ่นหอมถูกเสิร์ฟมาพร้อมกับขนมปังนุ่มๆอบใหม่  แค่เห็นมื้อเช้ามื้อนี้คาเรนก็รู้สึกได้ว่าวันนี้ทั้งวันจะต้องเป็นวันที่ดีอย่างไม่ต้องสงสัย

“เดี๋ยววันนี้ช่างจะมาซ่อมหน้าต่างโรงเรือนให้นะ”  คอนเนอร์ผู้พ่อที่นั่งอยู่หัวโต๊ะกล่าวขึ้นขณะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ

“ค่ะ  ดีที่ช่วงที่ผ่านมาฝนไม่ตกนะคะ” คาเรนว่า  มือฉีกขนมปังเข้าปาก

“นั่นสิ  หาช่างไม้ว่างๆไม่ได้เลยน้า  ว่าแต่ทำไมจู่ๆมันถึงได้พังแบบนั้นล่ะเนี่ย”  จู่ๆคาเรนก็รู้สึกว่าขนมปังที่กลืนลงไปเมื่อครู่มันฝืดคอจึงรีบยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม

“อึก  มะ...ไม่รู้สิคะ  แต่ว่ามันก็เก่ามากแล้ว”

“นั่นสินะ  เดี๋ยวพ่อให้ช่างดูบานอื่นๆให้หมดทีเดียวเลยแล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ”  คาเรนฉีกยิ้มแห้งๆแล้วรีบเปลี่ยนประเด็นทันที  “พี่คารันจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอคะ” 

“น่าจะอีกซักอาทิตย์สองอาทิตย์ล่ะมั่ง  ในจดหมายก็ไม่ได้บอกไว้ชัดเจนด้วยสิ  มีอะไรรึ”

“หนูว่าจะเตรียมปรุงยาเล็กๆน้อยๆไว้เป็นของขวัญพี่เขาน่ะค่ะ  สงสัยต้องเร่งมือทำแล้ว”

“ดีเลย  ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกพ่อได้นะ”

“ค่ะ  ขอบคุณค่ะท่านพ่อ”

แอดดดด

คาเรนกลับขึ้นมาที่ห้องพร้อมกับอาหารสำหรับแมวอย่างเช่นทุกครั้ง  ทุกวันนี้นอกจากซีล่าแล้วก็มีป้าแม่ครัวด้วยอีกคนที่กลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดเรื่องที่คาเรนแอบเลี้ยงแมวไว้  คาเรนเปิดประตูเข้ามาก็เห็นไคล์ในร่างคนนั่งอยู่ที่พื้น  เธออดแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นเขาในร่างนี้  เพราะเขาพึ่งกลายร่างไปเมื่อวันก่อนเอง  ก่อนหน้านี้กว่าจะกลายร่างก็ใช้เวลาตั้งนานแหนะ

“เจ้ากลายร่างเป็นคนอีกแล้ว”  คาเรนวางชามอาหารไว้มุมห้องข้างๆชามใส่น้ำ

“ใช่  ข้าลองควบคุมมันดูอย่างที่เจ้าบอกน่ะ  จู่ๆก็ทำได้”  เขาเกาหัวแกรกๆเหมือนงงๆแกมประหลาดใจกับตัวเองเหมือนกัน  คาเรนตาโตจู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้  เธอประกบมือเข้าหากันด้วยท่าทางดีใจ

“ถ้าลองทำดูก็ทำได้นี่นา  งั้นมาฝึกกันบ่อยๆนะ  หมู่นี้ซีล่าเองก็บ่นอยู่ว่าขนเจ้าร่วงเยอะมาก  ถ้าอยู่ในร่างคนได้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องขนแล้ว”  ชายหนุ่มแอบขมวดคิ้วยามเมื่อเธอเอ่ยปากถึงแม่บ้านสาวที่เข้ามาทำความสะอาดห้องนี้อยู่บ่อยๆ  ซึ่งเธอมักจะบ่นและมองเขาอย่างไม่ค่อยชอบใจไปเสียทุกครั้งที่เข้ามา

“ก็ได้นะ  ถ้าเจ้าว่าอย่างงั้น  แต่ไม่ใช่ว่าจะทำได้ทุกครั้งนะ  ครั้งนี้ก็แค่บังเอิญเท่านั้น”

“ไม่เป็นไรหรอกค่อยๆฝึกไปเดี๋ยวก็ได้เอง  ข้าจะเอาใจช่วยด้วยอีกแรงนะ”  คาเรนกุมมือทั้งสองข้างของชายหนุ่มแล้วบีบเบาๆอย่างต้องการให้กำลังใจ 

ที่เจ้าพูดมาฟังเผินๆมันก็ดูดีอยู่หรอก  แต่เอาเข้าจริงก็มีแต่ข้าที่ออกแรงทำส่วนเจ้าก็แค่ให้กำลังใจเฉยๆไม่ใช่เร๊อะ  ชายหนุ่มคิดในใจไม่ได้พูดมันออกมา

“มานี่  ได้เวลาทำแผลใหม่แล้ว”  คาเรนเดินไปเอายาออกมา  จากการที่ต้องทำแผลให้เขาบ่อยๆบวกกับการที่เขากลายร่างเป็นคนด้วยแล้ว  คราวนี้เธอก็เลยทำยาเก็บตุนไว้บนห้องเยอะๆเสียเลย  จะหยิบจะใช้ก็สะดวกดีด้วย  ไคล์นั่งหันหลังให้อยู่บนพื้นปล่อยให้คาเรนแกะผ้าพันแผลออกแล้วทำแผลให้อย่างคุ้นชิน

“นี่  แมวทุกตัวเป็นปีศาจรึเปล่า”  คาเรนถามระหว่างทายาไปด้วย  เป็นเรื่องที่เธอสงสัยมาสักพักใหญ่แล้ว

“แค่ส่วนน้อยเท่านั้น  นอกนั้นเป็นแมวปกติ”

“งั้นตำนานเมืองบาโทรอนก็ออกจะแต่งเวอร์เกินไปหน่อยเหมือนกันนะเนี่ย”  แต่ก็ต้องยอมรับล่ะนะว่ามันเป็นตำนานที่เป็นเรื่องจริง  เพราะหลักฐานก็มีให้เธอเห็นอยู่ตรงหน้าแล้ว

“ตำนานเมืองที่ว่าแมวเป็นปีศาจใช่ไหม”

“ใช่”

“ข้าล่ะไม่เข้าใจตำนานเรื่องนี้ของพวกเจ้ามากๆว่าทำไมถึงได้ยึดติดกับแมวนัก  ทั้งๆที่สัตว์อื่นๆก็มีตั้งมากมาย”  เสียงเขาว่าอย่างฉุนๆ

“ห๊ะ  อย่าบอกนะว่านอกจากแมวแล้วสัตว์อื่นๆในเมืองก็เป็นปีศาจได้เหมือนกันหมด”  คาเรนตกใจ  ชะงักมือค้าง

“ก็ใช่น่ะสิ”  เขาบอกเสียงเรียบอย่างเซ็งๆ

ตายล่ะหว่า  นี่รอบๆตัวเธออาจจะมีปีศาจอื่นๆนอกจากปีศาจแมวอย่างไคล์ปะปนอยู่อีกเหรอนี่  เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย  แล้วแอนดริวล่ะ...จะเป็นปีศาจด้วยรึเปล่านะ  คาเรนเริ่มคิดไปไกล

“โอ๊ย”  เสียงร้องดังขึ้น  คาเรนถึงพึ่งรู้สึกตัวว่าเผลอออกแรงกดที่มือเยอะไปหน่อย

“ขอโทษนะ  ข้าไม่ได้ตั้งใจ”  คาเรนบอกเสียงอ่อยๆ

“ไม่เป็นไร”  เขาว่าเสียงเรียบไม่ได้โกรธเธอ  เพื่อเป็นการไถ่โทษคาเรนจึงพยายามเรียกสติให้มาอยู่กับเนื้อกับตัวแล้วตั้งใจทำแผลให้เขา

“เสร็จแล้ว”  คาเรนว่าอย่างภูมิใจหลังจากกลัดผ้าผันแผลบนตัวเขาเสร็จ  “นี่ไหนๆก็อยู่ในร่างคนแล้วเจ้าเปลี่ยนไปใส่ชุดที่ข้าซื้อให้เลยสิ”

“ได้”  เขารับคำ  คาเรนจึงเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อผ้าที่ซื้อไว้ก่อนหน้านี้ส่งให้เขา  ไคล์รับมันมาจากมือของเด็กสาว  เสื้อผ้าเนื้อนุ่มส่งกลิ่นหอมอ่อนๆเนื่องจากถูกซักเตรียมไว้ให้อยู่ก่อนแล้ว

“เอ่อ  งั้นข้าจะหันหน้าไปทางนั้นนะ  ถ้าเจ้าเปลี่ยนเสร็จก็ค่อยเรียกข้าตกลงไหม”  คาเรนชี้มือไปทางพนังห้องด้านหนึ่ง

“ได้”  เขารับคำนิ่งๆอย่างว่าง่ายอีกแล้ว  คาเรนรู้สึกว่าเขาว่าง่ายและเป็นมิตรกว่าเมื่อก่อนเยอะอยู่พอสมควร  ซึ่งเธอเองก็ชอบในนิสัยข้อนี้ของเขาและถือว่าเป็นเรื่องที่ดี  เธอหันหลังให้เขาตามที่บอกไว้  รอชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า  ใช้เวลาไม่นานเขาก็เปลี่ยนเสร็จ

“ข้าเปลี่ยนเสร็จแล้ว  เจ้าหันมาได้”  คาเรนหันกลับไปมอง  แม้จะเป็นเสื้อผ้าเรียบๆแต่พอเขาแต่งตัวดีๆแล้วก็ดูดีขึ้นจากเดิมลิบลับ

“ไหนดูสิ”  คาเรนจับเขาหมุนตัว  เสื้อและกางเกงดูเข้ากับเขาดีแต่ติดตรงที่ว่าออกจะตัวใหญ่เกินร่างผอมๆของเขาไปสักหน่อย  ดีที่เธอซื้อกางเกงเป็นแบบผูกมาไม่งั้นเขาอาจจะใส่ไม่ได้ก็ได้  คาเรนช่วยจัดเสื้อที่เอียงไปด้านข้างจนเกือบจะตกไปที่ไหล่ข้างหนึ่งให้เขา  “ก็ไม่เลวนะ  หลวมหน่อยแต่ก็ใส่ได้อยู่  เจ้าชอบไหม”

“ข้าชอบ  ใส่สบายมาก  ขอบใจเจ้าจริงๆ”  เขายิ้ม  คาเรนชะงักค้างไปเล็กน้อยกับรอยยิ้มนั้น  ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเธอพึ่งจะเคยเห็นเขายิ้มเป็นครั้งแรก

“ดีแล้วที่เจ้าชอบ  แต่เหมือนจะมีอะไรบางอย่างขัดๆตาชอบกล”  คาเรนไล่สายตามองขึ้นลง  แล้วผมสีส้มที่ชี้โด่ชี้เด่ไม่เป็นทรงและยาวจนปรกตาของเขาก็สะดุดตาขึ้นมาทันที  “มาตัดผมกันไหม”

“เจ้าตัดเป็นหรือ”

“พอได้นิดหน่อย”  นิดหน่อยของคาเรนคือแต่ตั้งแต่เกิดมาเธอเคยตัดผมให้พ่อกับพี่ชายแค่คนละครั้งเท่านั้น  หลังจากนั้นพวกเขาก็เลือกที่จะไปใช้บริการที่ร้านตัดผมแทน

“ก็ได้”

“งั้นเจ้ามานั่งบนเก้าอี้นี้นะ  เดี๋ยวข้าตัดให้เอง”  เธอลากเก้าอี้จากโต๊ะอ่านหนังสือริมหน้าต่างออกมาและเตรียมหยิบกรรไกร  ชายหนุ่มนั่งเธอตามที่บอก  ปล่อยให้เธอจัดการกับตัวเองได้ตามใจชอบ  คาเรนเดินวนไปมาประเมินอย่างชั่งใจ  เอ...จะตัดให้สั้นประมาณไหนดีนะ  แล้วเริ่มจากตรงไหนล่ะ  เอาเถอะค่อยๆเล็มออกเดี๋ยวก็เข้ารูปเข้ารอยเองนั่นแหละ  คาเรนเริ่มต้นตัดจากด้านหลังก่อนเป็นอันดับแรก

แกร๊บๆๆ

ความยาวประมาณนี้น่าจะได้แล้วมั้ง  ที่เหลือก็ตัดประมาณนี้ไปเรื่อยๆ  คาเรนตัดไปด้วยเม้มปากไปด้วย  เหงื่อเริ่มออกมือเล็กน้อย

ฉับ

เอ๊ะ  ตะกี้สั้นไปรึเปล่านะ  คาเรนถอยออกมาดูภาพรวม  เหงื่อเริ่มผุดพรายเมื่อเห็นผมย่อมหนึ่งสั้นกุดต่างจากพวกจนเห็นได้ชัด

“เป็นอะไรไป”  ไคล์ถามเมื่อเห็นว่าเด็กสาวนิ่งไป

“ไม่มีอะไรจ๊ะ” คาเรนแทบจะกัดลิ้นตัวเอง  ตั้งแต่เจอไคล์เธอก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มโกหกบ่อยเกินไปแล้ว  เอ...ลองเล็มๆดูอีกหน่อยก็ไม่น่าจะเสียหายนะ  อาจจะดูดีขึ้นก็ได้

แกร๊บๆๆ

“เสร็จแล้ว”  ผ่านไปนานในที่สุดคาเรนก็บอกออกมา  เพราะผมของเขายาวมากเธอจึงตัดผมเขาออกไปค่อนข้างเยอะพอสมควร  ผมสีส้มที่บัดนี้ถูกซอยสั้นระท้ายทอยน้อยๆเผยให้เห็นช่วงคอเรียวยาวที่มีปุ่มกระดูกคอชัดเจนเนื่องจากเขาค่อนข้างผอม  ผมด้านหน้าถูกซอยเปิดขึ้นประมาณหนึ่งเพื่อไม่ให้ปิดตาส่งผลให้หน้าสว่างและเห็นโครงหน้าชัดขึ้นมาก  ผลประกอบการที่ได้ก็ไม่แย่นักถ้าไม่นับกระจุกหย่อมเว้าๆแหว่งๆบางส่วน

“ขอข้าดูในกระจกหน่อยได้ไหม”

“ได้สิ”  ไคล์ลุกไปส่องกระจก  คาเรนยืนถือกรรไกรเอามือไขว้หลังมองตามไปอย่างลุ้นๆ  เขาส่องกระจกเอียงซ้ายเอียงขวาไปมาอยู่ซักครู่

“ฝีมือเจ้าก็ไม่เลวนี่  ใช้ได้เลย  ข้าชอบ”  ใช่สิเพราะนายไม่ได้เห็นด้านหลังนี่นา  คาเรนไม่ได้พูดออกไป

“ชอบก็ดีแล้ว”  เธอฉีกยิ้มกว้างให้เขา