บทที่ 6 เป็นแมวที่ค่อนข้างตื่นเช้านิดหน่อย

ท่ามกลางความเงียบสงบของยามย่ำรุ่ง  ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจที่ดังเบาๆเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอของร่างบนเตียง  ภายใต้ความมืดในห้องเล็กๆแห่งนี้  ไคล์ในร่างแมวกำลังนั่งนิ่งๆมองดูใบหน้ายามหลับของเด็กสาว

“เหมียว”  เสียงร้องแผ่วเบาถูกส่งออกมาเมื่อเวลาผ่านไปได้สักพัก  เด็กสาวไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง  เหมือนเสียงจะเบาไปจนเธอที่ยังอยู่ในห้วงแห่งนิทราไม่ได้ยิน  ไคล์จึงส่งเสียงร้องไปอีกครั้ง

“เหมียว”  เขาส่งเสียงดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยและจงใจร้องข้างๆหูของเธอ

“อือ” คาเรนปัดมือข้างหู  เธอปรือตาขึ้นมามอง  เห็นเจ้าแมวส้มนั่งนิ่งจ้องมองอยู่  ก่อนจะหลับตาลงแล้วเข้าสู่ห้วงแห่งนิทราอีกครั้งอย่างรวดเร็ว  ไคล์เอียงคอ  จ้องคาเรนอีกชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงไปใกล้ใบหน้าของเด็กสาวแล้วเริ่มเลียแก้มและจมูกของเธอเบาๆ

“อีอออออ”  คาเรนปัดมือมาที่หน้าอย่างรำคาญใจก่อนจะพลิกตัวหันหนีไปอีกด้าน  ดึงผ้าห่มมาคลุมโปงไปในที่สุด

“เหมียวววว”  ไคล์เอาเท้าสะกิดแต่ไร้การโต้ตอบ

“เหมียววววววว”  เสียงร้องลากยาวและเริ่มดังขึ้นอย่างไม่พอใจ

“ขอนอนต่ออีกหน่อยได้ไหม”  เสียงอู้อี้ดังลอดออกมาจากใต้ผ้าห่ม  แต่ไคล์หาได้สนใจไม่  เขาตวัดหางไปมาอย่างไม่พอใจ  ก่อนจะย่อกายลงส่ายก้นไปมาเล็กน้อยแล้วกระโดดขาคู่ใส่เป้าหมายทันที

ฟุบ

“รู้แล้วๆ  ตื่นแล้วน่าไคล์”  คาเรนลุกพรวดขึ้นตวัดผ้าห่มลงมาอย่างฉุนๆ  เธอยกมือลูบใบหน้าสองสามทีเพราะยังตื่นไม่สร่างดี  ก่อนจะลุกขึ้นจุดเทียน  มือบางคว้านาฬิกาบนโต๊ะตัวเล็กๆข้างหัวนอนขึ้นมาดู  ตีสี่...เวลาเดิมตรงเป๊ะเช่นเดียวกับทุกวัน  คาเรนอ้าปากหาวยาวๆ  เดินสะลึมสะลือเทน้ำในเหยือกลงไปในชามใบใหญ่เพื่อล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้น

หลังๆพอแผลไคล์ดีขึ้น  ลุกขึ้นเดินคล่อง  ไม่ต้องนอนซมเพราะพิษไข้อีกเขาก็เริ่มที่จะตื่นเช้าและปลุกเธอขึ้นมาด้วยเช่นนี้ทุกวัน  ปกติคาเรนจะตื่นเช้าอยู่แล้วเพื่อไปทำสวนที่หลังบ้าน  แต่นี่ก็ออกจะเช้าเกินไปหน่อย  แรกๆคาเรนก็ไม่เข้าใจนักว่าทำไมเขาตื่นแล้วจะต้องมาปลุกเธอให้ตื่นตามด้วยตั้งแต่ไก่ยังไม่ทันโห่แบบนี้  เขาตื่นคนเดียวก็ทำโน่นนั่นนี่คนเดียวไปสิมันจะตายหรือไร!  คาเรนคาใจมากๆจนกระทั่งได้มีโอกาสถามกับเขาเรื่องนี้  ในตอนที่เขากลายร่างเป็นคนแล้วในเช้าวันหนึ่ง

“มันเป็นเรื่องปกติเลยนะ  แมวทุกตัวก็ตื่นเวลาเช่นนี้เหมือนกันหมด  มันเป็นสัญชาตญาณน่ะ”

“สัญชาตญาณอะไร”

“ออกล่า  เพราะพวกข้าเป็นนักล่า”

“แต่ที่นี่ก็มีอาหารให้ตลอด  ข้าเองก็ให้อาหารเจ้าทุกวัน  เจ้าไม่จำเป็นต้องออกล่า!”  คาเรนว่าเสียงของเธอแทบจะกลายเสียงเป็นกรีดร้อง

“ก็มันเป็นสัญชาตญาณ  ข้าทำจนชินไปแล้ว”

“งั้นเจ้าก็เก็บสัญชาตญาณนั่นไว้ใช้คนเดียวสิ  ไม่จำเป็นต้องปลุกข้าขึ้นมาด้วยก็ได้นี่”

“เจ้าเคยได้ยินหรือไม่  ผู้ที่ตื่นเช้าก่อนย่อมหาอาหารที่ดีได้ก่อน”

“เคยสิ  อารมณ์แบบนกที่ตื่นเช้าจะได้กินหนอนก่อนใครใช่ไหม”

“เทือกๆนั้นแหละ  ก็ข้าอยากให้เจ้าเริ่มวันใหม่ด้วยการรับแต่สิ่งดีๆไง”

ว่าง่ายๆสรุปก็คือเขาหวังดีต่อเธอนั่นเอง  อยากให้เธอเตรียมพร้อม  เริ่มวันใหม่ด้วยการทำอะไรตั้งแต่เนิ่นๆ  คาเรนอยากจะแย้งแต่ก็พูดไม่ออก  ใช่ว่าทุกอย่างจะดีได้ด้วยการตื่นเช้าเสมอไป  นกที่ตื่นเช้าก็แค่นกที่หิว  ส่วนหนอนที่ตื่นเช้าก็คือหนอนที่เสี่ยงจะถูกนกที่ตื่นเช้ากิน!  คาเรนคิดว่าความสำเร็จของคนเราไม่ได้วัดกันแค่การตื่นเช้าหรือสาย  แต่อยู่ที่คุณภาพของการใช้เวลาขณะตื่นนอนมากกว่า  แต่ก็เอาเถอะต่างคนต่างมุมมอง  ขึ้นอยู่ที่การเลือกนำมาปรับใช้ให้เหมาะสมกับชีวิตประจำวันของตัวเองมากกว่า  หลังๆคาเรนก็เริ่มชินกับพฤติกรรมตื่นเช้าของไคล์ขึ้นมาบ้าง  ไหนๆก็ไหนๆแล้วเธอจึงเอาเวลาตื่นเช้าที่ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษมานั่งอ่านหนังสือเพิ่มเสียเลย

“เจ้าก็ฝึกควบคุมพลังด้วยนะ  ข้าจะอ่านหนังสือแล้ว”  คาเรนว่าขณะซับหน้าด้วยผ้า  มันคือข้อแลกเปลี่ยนของเธอและเขา  ในเมื่อเขาปลุกเธอขึ้นมา  เธอจึงยื่นข้อเสนอแกมบังคับให้เขาใช้เวลาช่วงนี้มาฝึกควบคุมพลังไปด้วยขณะที่เธออ่านหนังสือ  แบบนี้จึงจะถือว่าเสมอกันเพราะต่างฝ่ายต่างต้องปรับตัวทั้งคู่  ไม่ใช่เธอแค่ฝ่ายเดียว

“เหมียว”  ไคล์ร้องตกปากรับคำ  คาเรนจึงนั่งลงอ่านหนังสือภายใต้แสงจากเชิงเทียนไปเงียบๆ  เธอแอบชำเลืองมองไคล์  เห็นเขานอนหมอบเก็บมือเก็บเท้าหลับตานิ่งๆ

คงไม่ได้แอบหลับใช่ไหม...กำลังฝึกอยู่ใช่รึเปล่า

คาเรนแอบคิด  มองจากภายนอกยังไงเขาก็แค่แมวที่กำลังหลับตาอยู่เฉยๆนี่นา  เรื่องการควบคุมพลังอะไรนั่นเธอก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเป็นยังไง  ควบคุมได้ยากแค่ไหน  และกำลังฝึกอยู่รึเปล่า  คงมีแค่ไคล์เท่านั้นที่รู้สึกได้อยู่คนเดียว  ช่างเถอะ  คาเรนส่ายหัวก่อนจะเปิดหนังสือหน้าที่คั่นไว้อยู่มาอ่านต่อ  มองจากหน้าต่างห้องในเวลานี้ท้องฟ้าเวลาตี 4 ยังคงมืดมิดและทอประกายแสงดาวให้เห็น  เมื่อเริ่มจับหนังสือแล้วคาเรนก็จมลงไปสู่โลกอีกใบอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว  ไม่ทันไรหันมามองท้องฟ้าอีกที  ฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนสีจากแสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังเริ่มทักทอบนผืนฟ้า  คาเรนปิดหนังสือ  บิดขี้เกียจ  ก่อนจะเตรียมตัวไปลุยงานที่สวนด้านล่างต่อ

“อาหารมาแล้วจ้า”  คาเรนกลับขึ้นมาอีกครั้งพร้อมจานอาหารในมือ  ไคล์ที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วรีบพุ่งตรงเข้ามาหาทันที  ดูท่าจะหิวมาก  คาเรนนั่งมองไคล์กินอาหารด้วยท่าทางเอร็ดอร่อยอย่างมีความสุข  มองดูเพลินๆแป๊บเดียวเขาก็กินเกลี้ยงจนหมดจาน  ไคล์เริ่มกินอาหารเยอะขึ้นอย่างเห็นได้ชัด  เธอแอบเพิ่มปริมาณให้ที่ล่ะเล็กล่ะน้อยก็ยังกินจนหมดทุกรอบ  เห็นช่วงนี้ไคล์กินได้นอนดีเธอก็โล่งใจ

“มาทำแผลกันเถอะ”  คาเรนเดินไปหยิบยา

“เหมียว”  ไคล์ที่กำลังนั่งเลียมือและขนตามตัวหลังกินข้าวเสร็จอยู่ร้องรับ  คาเรนที่สังเกตเห็นพฤติกรรมนี้มาสักพักใหญ่ก็แอบทดไว้ในใจอีกหนึ่งข้อ  ไว้จะถามเขาตอนกลายร่างเป็นคนว่าทำไมถึงต้องเลียขนเลียมือหลังกินข้าวเสร็จด้วยทั้งๆที่ก็ไม่ได้เลอะอะไร

ไคล์เดินมานั่งตรงหน้าคาเรน  เด็กสาวแกะผ้าพันแผลอันเก่าออก  เหมือนแผลกำลังเริ่มจะสมานตัวกันดีแล้ว  บนผ้าพันแผลเองก็ไม่ค่อยมีรอยเลือดซึมติดให้เห็นซักเท่าไหร่  คาเรนรู้สึกทึ่งกับความเร็วในการฟื้นตัวของไคล์  ก็อย่างว่าแหละเนอะ  จะเอามาตรฐานของปีศาจมาเทียบกับคนธรรมดาๆทั่วๆไปได้อย่างไร

“อ่ะ”  คาเรนชะงัก  ไคล์หันหลังมามองเอียงคอสงสัย  “เปล่าไม่มีอะไร  จะทายาต่อล่ะนะ”

“เหมียว”

คาเรนยิ้มเจื่อนๆ  จะให้บอกไปตามตรงได้ยังไงว่าเธอเห็นขนเว้าๆแหว่งๆเป็นหย่อมๆหลายกระจุก  โดยเฉพาะแถวๆหลังคอ  นี่เป็นผลมาจากฝีมือการตัดผมของเธอสินะ  ตัดในร่างคนพอกลับเป็นร่างแมวก็มีผลด้วยเหรอนี่  ตอนมีผ้าพันแผลก็ดูปกติดีอยู่หรอก  แต่พอคลายผ้าพันแผลออกก็เห็นได้ชัดเจนจนคาเรนนึกดีใจที่มีผ้าพันแผลช่วยปกปิดไว้อยู่  ยังพอกลบเกลื่อนไคล์ให้ไม่รู้ไปได้บ้าง

ไม่ต้องให้เขารู้น่ะดีแล้ว  ไว้ว่างๆเธอจะหาเวลาไปเรียนและฝึกตัดผมบ้างเพื่อเป็นการชดเชยให้แก่เขาในครั้งหน้าก็แล้วกัน!