Kabanata 6

✖-✖-✖-✖

Tahimik lamang si Holly habang nagbabasa ng pocket book. Nakaipit ito sa isang aklat kaya hindi pansin ng mga kagrupo. Kasalukuyan kasi silang nasa library ng tanghaling 'yon para mag-research sa assignment nila sa history. At hindi history book ang binabasa niya. It's not her first time naman na magbasa siya ng pocket book pero ito ang first time na magbasa sa gitna ng pag-aaral. Ibinabaling lamang niya ang atensiyon dito.

"May suggestion kayo na mas magandang topic?" tanong ni Ryan, ang leader nila.

Hindi siya umimik at nagpatuloy sa pagbabasa. Hinayaan niya ang mga itong mag-usap.

"Ano bang ginagawa mo?" mataray na tanong ni Amy at saka hinablot ang librong binabasa niya. 

"What the hell?" bulalas nito pagkakita sa pocket book. "We're trying our best here para makahanap ng interesting topic tapos ikaw... are you even with us?" 

"Hindi," diretsang sagot niya. Muli niyang kinuha ang libro at itinuloy ang pagbabasa.

"What the hell? Pwede bang tumulong ka?"

"P'wede ba?" naiinis niyang singhal.

"What?" 

Naiinis niyang kinuha ang bag at tumayo.

"Saan ka pupunta?" tanong ni Amy habang masama pa rin ang tingin sa kaniya.

"It's okay. We can do and finish it later. Saan tayo p'wede mamayang gabi?" singit naman ni Ryan. 

Sumang-ayon naman ang iba dito.

"At my place. Ako lang at si Manang Med ang nasa bahay. We can do it there. Okay lang sa inyo?" ani Amy. 

Natuwa naman ang mga lalaking groupmates nila sa suggestion nito, mukhang excited.

Tss...

"Okay, so see you then? 7 pm... later," sabi pa nito sa mukha niya at nanguna ng lumabas.

Siya naman ay nagpaiwan. Muli siyang umupo at sinubsob ang mukha sa braso niyang nakapatong sa lamesa.

Pumasok na naman sa isip niya ang nangyari kagabi. Siguradong may malakas na p'wersang dumaan sa likod niya. At habang tinitingnan ang paligid ay nakita niya si weird guy, ngunit hindi siya sigurado kung ito nga 'yon. Nakainom siya kaya hindi niya alam kung ilusyon lang na makita ito sa ganoong sitwasyon niya. Nagtataka na siya sa nangyayari.

Nangyari lang naman ito simula ng makita niya ang lalaki. At simula no'n ay hindi na naging normal pa ang mga bagay sa kaniyang paligid.

Ngunit baliw na siya kung iisipin niyang dahil nga ito dito. At sumasakit na rin ang ulo niya kakaisip sa mga bagay-bagay. 

Dumaan ang first subject sa tanghali hanggang sa huling subject, ngunit ang atensiyon niya ay wala sa buong durasyon ng klase. 

"Don't forget... 7 pm. We all have to be there. Bukas ang reporting kaya umayos tayong lahat," ani Ryan.

"Excited na ako tol, masosolo ko na rin si Amy," bulong ni Christian. Mahina naman itong sinapok ni Leo. 

"Don't tell me, nagseselos ka?"

"Gago."

Nanguna na siyang maglakad sa mga ito dahil balak pa yatang magpaabot ng gabi sa bagal ng paglalakad. Siguradong popormahan lamang naman ng mga ito si Amy na ngayon ay nasa loob pa rin dahil kinakausap pa ng guro.

"It's Liza and Justine's 18th birthday next month. Anong plano mo?" 

Pagkapasok niya sa bahay ay iyon agad ang narinig niya mula sa Papa niya. Nasa sala ang mga ito at kausap si Locel.

"Alam mo naman na first time nilang magkakaroon ng malaking celebration, kaya naman gusto kong gawing bongga ang birthday nila. Alam kong matutuwa ang mga 'yon."

"Nakauwi na 'ko," agaw pansin niya sa dalawa dahilan upang unti-unting nawala ang malapad na ngiti ni Locel.

"N-nand'yan ka na pala. Bumaba ka pagkatapos mong magbihis, ipaghahanda ko kayo ng meryenda," sabi nito habang pilit ang ngiti.

"Sige." 

Walang makikitang kahit na anong emosyon sa mukha niya at marahil ay nagtataka ito sa kaniya. Kadalasan kasi ay laging nakakunot ang noo niya at galit sa tuwing makikipag-usap siya sa mga ito.

Matapos magbihis ay bumaba nga siya. Naabutan niya ang kambal sa kusina. 

"Ate Holly," tawag ni Liza sa kaniya. Si Justine naman ay tahimik lang na kumakain.

"Are you okay?" tanong ni Liza.

"Huh?"

"Kanina, I heard them. Pinag-uusapan ka nila."

"I'm okay."

"Why?" singit naman ni Locel.

"I heard, sinasabihan nilang ampon si Ate Holly."

"W-what?" parang gulat na gulat na reaksiyon ni Locel. "Who told them that?"

Nagkibit-balikat lang naman si Liza.

Padabog niyang ibinaba ang basong hawak. Pati ba naman dito ay maririnig niya ang salitang 'yon? Hindi ba p'wedeng manahimik na lang? Hindi ba nakakaramdam ang mga ito?

"May problema ba Ate Holly?" 

"Wala." Tumayo siya at mabibigat na humakbang palabas. Narinig pa niya ang pagtawag nito sa kaniya pero hindi na niya pinansin pa. 

Padarag niyang sinarado ang pinto ng kwarto niya at sumandal do'n. Malakas ang ginawa niyang pagbuntong-hininga, paulit-ulit. 

At nang kumalma ay nagligo siya at inayos ang sarili. 

Masyado pang maaga para pumunta kila Amy pero nababagot na siyang mag-stay sa kwarto.

"Where are you going?" tanong ng Papa niya pagkababa niya.

"Sa bahay ng kaklase ko. Gagawa ng homework."

At nang hindi ito umimik ay lumabas na siya. Sa labas na lang din siya kakain, total naman ay ala-sais pa lamang.

Pumasok siya sa isang maliit na karinderya. Hindi naman siya maarte kaya dito na lamang siya kakain. Um-order siya ng sisig at kanin. 

Habang kumakain ay pansin niya ang mga lalaking panay ang tingin at lingon sa gawi niya. At kapag makikita niya naman itong nakatingin sa kaniya ay agad namang magbabawi ng tingin. 

"Ang ganda niya no? Mukhang mayaman, pero bakit dito s'ya kumakain?" bulong ng isang babae ngunit dinig naman niya. 

Wala namang batas na hindi p'wedeng kumain ang mayayaman sa karinderya. Bukod doon ay hindi siya ang mayaman kundi ang Papa niya. Naiisip nga niyang maghanap na lamang ng part-time job at gumastos ng sariling pera, ngunit sa sitwasyon niya ngayon ay baka hindi maging maganda ang performance niya sa trabaho.

Nang matapos ay nagbayad siya at lumabas na. Nakita pa niya si Amy na lumabas sa isang botique. At hindi na siya nagulat nang makitang may kasama itong lalaki, hindi si Manuelo na boyfriend nito, ibang lalaki. Nakapulupot pa ang mga braso nito sa lalaki at mukhang nag-eenjoy. 

Sumakay na rin siya sa kotse nang mawala na ang mga ito sa paningin niya.

.

.

.

Habang tumatagal ang oras ay naiinip na si Holly. Para lamang siyang display sa loob, hindi siya nakikipag-participate kaya panay ang singhal sa kaniya ni Amy. Ang iba naman ay hinahayaan lamang siya. 

"Wala ka bang balak tumulong?" tanong na naman ni Amy. 

"Uuwi na ako." Mas mabuti sanang hindi na lang siya pumunta. Wala siyang naitutulong dahil nasa ibang bagay ang utak niya. At mas makakabuti siguro kung umuwi na lang dahil baka masagutan lang niya ito. 

"Huh? Bakit uuwi ka na?" tanong naman ni Ryan.

"Masama ang pakiramdam ko."

"Gano'n ba? Kaya mong mag-drive?" 

Tumayo siya para magpaalam sa mga ito.

"Hayaan niyo s'ya. Wala naman s'yang naitutulong," mataray na sabi ni Amy sa mga kagrupo.

Napabuntong-hininga siya. "Mauna na ako, sorry sa inyo."

Pagkalabas niya ay agad siyang sumakay sa kotse at saka ito pinaandar. 

Namanglaw ang kaniyang mata nang mapansin ang isang pamilyang masayang kumakain sa isang maliit na karinderya. Bigla siyang nakaramdam ng inggit at lungkot. Namimiss niya ang masasayang araw kasama ang Mama at Papa niya. At ngayon, pakiramdam niya ay iniwan na siya ng mundo. She feel so out of place. At ang bigat-bigat sa pakiramdam.

Nang makauwi ay sobrang katahimikan ang sumalubong sa kaniya. Hindi pa rin siya sanay na hindi nakikita ang Mama niya na sinasalubong siya kapag uuwi ng ganitong oras dahil hinihintay siya nito.

Biglang namasa ang mata niya at naglandas ang luha sa kaniyang pisngi. 

Binuksan niya ang bintana ng kwarto at tumayo sa harap no'n. Maliwanag ang paligid dahil sa maliwanag na sikat ng buwan. Pinahid niya ng palad ang nabasang pisngi at dinama ang kwintas na suot habang nakatingin pa rin sa buwan. Bigay ito sa kaniya ng Mama niya at simula pa lang daw ng isilang siya ay suot-suot na niya ito. Hindi niya ito inaalis sa kaniya dahil iyon ang utos sa kaniya ng Mama niya. 

Tinanggal niya ito mula sa leeg at pinagmasdan.

Napaka-ganda nito at masasabi niya na parang hindi pangkaraniwan. Sa loob ng ring ng pendant nito ay tila kamukha ng buwan, parang ito ang pinakabato ng kwintas ngunit hindi makinang. Parang isang maliit at totoong buwan ang nakikita niya. Kakaiba para sa kaniya ang disenyo ng kwintas. 

Dinama niya iyon sa tapat ng dibdib na parang sa paraan na 'yon ay yakap niya ang Mama niya. 

---

Ten years ago...

"Mama! Mama!" Humahangos ang walong taong gulang na si Holly palapit sa Mama niya. Hawak-hawak nito ang dirty ice cream na binili sa isang mama.

Sinalubong naman siya nito. "Holly, anak? Bakit ka ba tumatakbo?" 

Dinama niya ang kwintas. "E-eh kasi po... m-may lumapit sa aking isang mama. Tinitingnan niya ang kwintas ko at tinanong niya kung saan ko ito nakuha. Sabi niya bibilhin niya sa'kin ng malaking halaga. N-nakakatakot siya Mama." 

Hinawakan siya nito sa magkabilang balikat. "Natatandaan mo ba ang hitsura niya?" 

Umiling ang bata.

"Sa susunod ay h'wag ka ng lalayo sa'kin ha?At h'wag na h'wag mong tatanggalin sa'yo ang kwintas na 'yan." 

"Bakit po Mama?" naguguluhang tanong ni Holly.

"D-dahil regalo ko sa'yo yan. Malulungkot si Mama kapag nakita niyang hindi mo 'yan suot."

Napangiti naman ang batang si Holly dahil sa sinabi nito. "Hindi ko po tatanggalin, ayaw kitang makitang malungkot, Mama."

Kinuha nito ang kamay niya. "Halika na. Naghihintay na ang Papa mo sa kotse." 

Masaya silang naglakad palapit sa kotse habang magkahawak ang kamay.

At tuluyan ng nawala sa isip ng batang si Holly ang nakakatakot na mama. 

---

Dahan-dahang nagmulat ng mata si Holly. At hindi niya namalayang umiiyak na naman pala siya. Pinahid niya ang luhang lumandas sa kaniyang pisngi at muling pinagmasdan ang kwintas. Mas lalo lamang niyang na-miss ang kaniyang ina dahil sa ala-alang 'yon. 

"I miss you..." mahinang usal niya. 

Isasara na sana niya ang bintana nang mapatalon siya sa gulat. May bumagsak mula sa bubong na katapat ng kaniyang kwarto. Maging ang kwintas na hawak niya ay nabitawan niya at nalaglag sa sahig. 

Lakas-loob siyang dumungaw at tumingin sa ibaba. Abot-abot ang kaba niya habang ginagawa 'yon, ngunit wala siyang nakita kahit na anong bagay do'n. Bigla siyang kinilabutan at mabilis na sinara ang bintana. Sakto naman na pumasok si Locel sa kwarto.

"A-anong ginagawa mo dito?" Napalitan ng galit ang takot na nararamdaman niya. Bigla ay parang gusto niyang lapitan at saktan ang babae pagkakita pa lamang niya sa mukha nito.

"Kumain ka na ba?" tanong nito, hindi pinansin ang tanong niya.

Sisigawan na sana niya ito nang bahagya siyang napaatras dahil sa nag-ibang pakiramdam. Pakiramdam niya ay may kakaibang nangyari sa katawan niya, parang bumibigat at nag-iinit ang kaniyang mga mata. Naiyuko niya ang ulo dahil sa hindi makayang pakiramdam.

"Okay ka lang, hija?" 

Ano bang nangyayari sa kaniya? Parang naninigas ang kalamnan niya at parang may kakaibang dumadaloy sa mga ugat niya. 

"H-holly? A-anong nangyayari s-sayo?" Bigla ay parang nahintakutang tanong ni Locel. "H-holly." 

Mas lalo pang nasiklaban ang galit na nararamdam niya para sa babae. At hindi niya ito makontrol. Dahan-dahan niya itong tiningnan at gano'n na lamang ang gulat nito sa mga mata at bakas ang sobrang pagkatakot. 

"H-ho-holly." Napaatras ito ngunit hindi maalis ang tingin sa kaniya. Ano bang ikinatatakot nito?

Pinag-aralan niya ang mukha nito habang bumabaling-baling ang kaniyang mukha hanggang sa manatili ang tingin niya sa leeg nito. At hindi niya rin alam kung bakit ganoon ang kaniyang ginagawa. May mali sa kaniya. 

Pinikit niya ang mata pero ganoon pa rin ang pakiramdam. Para siyang sinapian dahil sa kakaibang ikinikilos niya. 

Muli niyang tiningnan ang babae. 

"H'wag mo akong s-sa-saktan," takot na takot na sabi ni Locel sa kaniya habang umaatras. Nanginginig rin ang mga kamay nitong hinahanap ang seradura ng pinto ng kaniyang kwarto.

Mabagal siyang lumapit dito ngunit nagtatalasan pa rin ang mga tingin na ipinupukol sa babae. 

"Saan ka pupunta?" matigas niyang tanong.

Lalong nataranta si Locel at hindi malaman ang gagawin. Mukha na itong hihimatayin anumang oras. Namumutla na ito.

"Inagaw mo sa'kin ang Papa ko," mariin niyang sabi. At hindi niya alam kung saan siya kumuha ng lakas ng loob para sabihin iyon ng diretsa sa babae.

"H-hindi k-ko inagaw s-sayo ang P-papa mo." 

Ngunit sa sinabi nito ay lalo pang nagpagalit sa kaniya. Parang may kung anong pwersa ang nagtutulak sa kaniya na sugurin at saktan ito. 

"P-pakiusap, h-wag mo akong s-sasaktan." Para itong kandilang nauupos sa hitsura nito. Nanlalaki rin ang mga mata nito at mukhang takot na takot sa nakikita. 

Napapikit siya ng mariin nang mayroong matinis na umugong sa tainga niya na nagpasakit ng kaniyang ulo ngunit nawala rin ito agad.  Bigla ay parang nawala ang kaluluwa niya sa katawan. Hindi na niya alam kung ano ang nangyayari. At ang sumunod ay nakita na lamang niya ang sarili na sinunggaban ito.

" P-p-please...l-let me go!" sigaw nito habang ang mga kamay ay nakaprotekta sa leeg nito na gusto niyang puntiryahin. 

"Ano bang nangyayari s-sayo?! Ahh!" Iniwas-iwas nito ang leeg.

Hindi niya rin alam kung ano ang nangyayari sa kaniya. Nilalabanan niya ang sarili ngunit mas malakas ang tuksong kagatin ito at kitilin ang buhay. 

Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng babae at tinanggal sa pagkakatakip sa leeg nito. 

"H-holly, h-hija," sobra na ang panginginig ng boses nito. 

Ngunit wala s'yang pakialam. At parang lango sa drogang inamoy-amoy niya ang leeg nito.

"Did you kill my mother?" bigla ay tanong niya.

Kita niyang na-estatwa ito habang nanginginig ang labi. Dahil sa ekspresyon na 'yon ay mas nagkaroon siya ng pagnanais sa saktan ito hanggang sa malagutan ng hininga. Matigas niyang hinawakan ang panga nito at ibinaling iyon pakaliwa. 

Ngunit hindi pa man niya nagagawa ang nais gawin sa babae ay malakas ng  kumalabog ang pinto, dahilan upang bitawan niya si Locel na napa-upo na sa sobrang takot. 

At bago pa tuluyang bumukas ang pinto ay mabilis na siyang nakapasok sa banyo. Hindi niya alam kung paano niya 'yon nagawa ng ganoong kabilis. 

Mula sa labas ay dinig niya ang sigaw ng Papa niya at ang boses ni Liza at Justine na nag-aalala.

Napaluhod siya sa tiles ng banyo. Bakit niya 'yon nagawa? Anong nangyayari sa kaniya?

Unti-unti ay bumalik sa normal ang pakiramdam niya. Wala na ang bigat sa buong katawan niya, ngunit sobra siyang nanghina. Namumungay na rin ang mga mata niya at wala ng lakas para kumilos. Pakiramdam niya, anumang oras ay mawawalan na siya ng malay.

At hindi nga siya nagkamali. 

Naramdaman na lamang niyang bumagsak ang kaniyang katawan sa malamig na sahig ng banyo.

                       

✖-✖-✖-✖

Naiwan sa lapag ang nahulog na kwintas ni Holly, ang hugis buwan nitong bato ay mistulang naging kulay dugo at lumiliwanag.