แชร์

ตอนที่ 6 คนในสายตา

ผู้เขียน: คุณธิดา
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-05-14 19:24:35

       บ่ายสี่โมงครึ่ง ตรงเวลาเป๊ะ ทีมช่างก็มาถึง เธอรีบบรรจงแต่งหน้าให้กับสองสาว โดยที่กฤษไม่ได้เข้ามายุ่มย่ามเลย เขาอยู่แต่ในห้องของตัวเอง

       เมื่อสองสาวแต่งหน้าเสร็จ เสียงช่างเอ่ยถาม

       “สวยมาก ๆ เลยค่ะ พี่ชอบนะคะ น้องแพรกับน้องหลินชอบไหมคะ"

       "ชอบค่ะ" สองสาวหันมามองกันและกัน

       "แพรสวยจัง"

       "หลินก็น่ารักจ้า" ต่างคนต่างชมกัน จึงหัวเราะพร้อมกัน

       "ถ้าให้แต่งหน้ากันเอง ไม่รู้ว่าจะไปแสดงงิ้ว หรือละครลิง" หลินพูดขึ้นมา

       "น้องหลินก็พูดเกินไปค่ะ 555+++" พี่ช่างสองสาวก็หัวเราะผสมโรง

       "มาค่ะ  เดี๋ยวพวกพี่ช่วยแต่งตัวให้" เธอกระวีกระวาดช่วยสองสาว พอแต่งตัวเสร็จ พี่ช่างก็เอ่ยถามขึ้นมา

       "คุณน้องขา พี่ขอกดแชะสักสองสามรูปนะคะ จะเอาไปลงหน้าเพจของร้านได้ไหมคะสวยจริง ๆ ทั้งสองคนเลยค่ะ"

       "เอาสิคะพี่ ได้เลย ไม่มีปัญหา แต่เดี๋ยวช่วยเอามือถือหลินถ่ายด้วยนะ" 

       หลินยกมือถือมาเซลฟีหน้าตัวเอง และพูดว่า

       "Capture" ทำหน้าแอ๊บแบ๊ว เรียกเสียงฮาให้พี่ช่างแต่งหน้าอีกครั้ง

       ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูจากด้านนอกห้องของหลิน

เสียงกฤษตะโกนถามเข้ามา "เสร็จเรียบร้อยหรือยังจ๊ะสาว ๆ หัวเราะเจี๊ยวจ๊าวเสียงดัง"

แพรวาเดินไปเปิดประตูให้เขา

       "เรียบร้อยค่ะ" กฤษยืนตะลึงอยู่ที่หน้าประตู มองสาวสวยตรงหน้า ยิ้มกว้างให้ เอ่ยชม

       "แพรสวย น่ารักมากเลยครับ"

       พอดีพี่ช่างหิ้วสัมภาระออก ชายหนุ่มทำท่าจะช่วยหิ้ว

       "ไม่ต้องค่ะ พี่สองคนไปก่อนนะคะ ไว้โอกาสหน้าพี่ยินดีมาให้บริการอีก" สองสาวเดินตามหลังมายกมือไหว้ กล่าวขอบคุณ

       กฤษหันมาหาแพรวา ส่งสายตาหวานให้ อ้อนเธอด้วยคำพูด

       "แพรช่วยพี่หาของหน่อยสิครับ พี่หาเข็มกลัดติดเนกไทไม่เจอ" และเดินนำแพรวาเข้าไปในห้องของตนเอง เธอรีบเดินตามเข้าไปหาของให้กับเขา

       ชายหนุ่มปิดประตู เดินตามหญิงสาวที่รีบไปหาของในกระเป๋าของเขา สักครู่ เธอก็เจอทันที หยิบมันขึ้นมาทันที แล้วหันกลับมาทางเขา หน้าชนกับปลายจมูกของกฤษเข้าพอดี เพราะเขาตั้งใจอยู่ก่อนแล้ว

       "แพรนึกแล้วค่ะ ว่าพี่กฤษต้องมามุกนี้" เธอทุบหน้าอกของกฤษเบา ๆ เขาคว้าเธอเข้ามาสู่อ้อมกอด 

       "แพรสวยมากรู้ไหมครับ" พูดจบก็จับเอามือแพรวาไปทาบที่อก

       "ใจพี่เต้นไม่เป็นจังหวะเลยได้ยินไหมครับ"

       "เซี้ยวจริง ๆ พี่กฤษนี่ ใช่เวลาไหมคะ" แพรวาค้อนแบบน่ารักให้กับกฤษไปเล็กน้อย

       "ขอพี่หอมอีกทีนะ"

       กฤษโอบเอวและกระชับแพรวาให้เข้ามาแนบกับลำตัว เชยคางมนของเธอขึ้นมาให้มองหน้าเขา แล้วก้มลงไปใช้ปากตัวเองแตะริมฝีปากแพรวาเบา ๆ

       หญิงสาวหลับตาพริ้ม ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ตื่นเต้นเพราะกฤษไม่เคยทำแบบนี้กับเธอมาก่อน อย่างมากก็แค่หอมที่แก้มเท่านั้น

       กฤษผละริมฝีปากออกอย่างเสียดาย และใช้ริมฝีปากจุมพิตไปที่หน้าผากแพรวาเบา ๆ  

       "คืนนี้พี่มีของบางอย่างจะให้แพรด้วยครับ" เขาบอก

       "อะไรคะ" เธอถาม

       "ความลับครับ ถ้าบอกตอนนี้ก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิครับ" กฤษกระชับวงแขน กอดแพรวาไว้แนบอก

       หลินรู้สึกหิวเพราะวันนี้เธอเพิ่งได้กินข้าวไปมื้อเดียวเอง ก่อนที่จะมาที่นี่ เธอก็ได้แวะซื้อแซนด์วิชกับนมที่ร้านสะดวกซื้อกินก่อนทางเข้าสถานีรถไฟฟ้าตอนเดินทางมายังโรงแรม หญิงสาวเดินไปที่ตู้เย็น เปิดดูว่ามีอะไรพอประทังความหิวได้บ้าง

       "อู้หู ผลไม้เต็มเลย" แล้วเธอก็เลือกหยิบเอาแอปเปิลออกมาหนึ่งลูก กำลังจะเอาเข้าปาก นึกขึ้นได้ ว่าถ้ากัดลงไปแบบนี้ ลิปสติกที่ทาไว้ต้องเลอะแน่ ๆ

       "ลองหามีดดีกว่า" เธอกำลังเขย่งเท้าตัวเอง เพื่อเปิดช่องต่าง ๆ ของเคาน์เตอร์ ตรงนั้น เพื่อหาของ คิดในใจ

‘ทำไมทำซะสูงเชียว ไม่เห็นใจพวกตัวเตี้ย ๆ บ้างเลย’

       หลินเพลินในการหาของกิน โดยไม่ได้ยินว่ามีเสียงเปิดประตูเข้ามา พีคเดินเข้ามาทางด้านหลังของหญิงสาว หยุดนิ่งยืนมองเธอว่ากำลังทำอะไรอยู่

       "ทำอะไรอยู่จ๊ะ" เขาเอ่ยถามขึ้น

       หลินไม่ทันระวังตัว สะดุ้งตกใจ เซถลาลงมาทางด้านหลังทำท่าจะล้ม ชายหนุ่มใช้วงแขนโอบรั้งร่างบางเอาไว้ไม่ให้ล้ม ทำให้มือสัมผัสแผ่นหลังที่เนียนนุ่มของหลิน ทั้งสองสบตากัน หลินอายหน้าแดง เลือดในกายสูบฉีด ส่งยิ้มเขินให้กับเขา

       "ขอโทษครับ ที่พี่ทำให้หลินตกใจ" พร้อมกับส่งยิ้มตอบกลับให้เธอ รีบปล่อยมือออกจากร่างบาง ทำท่าลูบหัวตัวเองอีกครั้งเหมือนเดิม

       "หาอะไรกินน่ะค่ะ กำลังจะหามีดมาเฉาะแอปเปิลสักหน่อย กินเข้าไปทั้งลูกแบบนี้ กลัวลิปสติกจะเลอะน่ะค่ะ" หลินหัวเราะเบา ๆ แบบแก้เก้อ

       แพรวาและกฤษเดินออกมาจากห้อง กฤษทันเห็นพฤติกรรมลูบหัวของเพื่อน

       "ทำอะไรกันอยู่คะ" เสียงแพรวาดังขึ้น พีคหันมาพูด

       "สงสัยหลินคงจะหิวแล้ว ทุกคนรอแป๊บนะ ขอเปลี่ยนชุดนิดหนึ่ง ไม่นาน เดี๋ยวขึ้นไปที่งานพร้อมกัน" แล้วเขาก็เดินไปยกหูโทรศัพท์เพื่อสั่งอาหารจากรูมเซอร์วิสให้ขึ้นมาส่งยังห้องพัก

       "เอ้... พี่ภุชงค์ยังไม่มาอีกหรือคะ" แพรวาหันไปถามกับกฤษ

       "คงอยู่ข้างบนงานแล้วแหละ ต้องเตรียมตัวหลายอย่าง" และทำมือป้องปาก

       "มี Surprise ให้กับพีคมั้ง"

       เสียงเปิดประตูห้องของพีค เขาเดินออกมา ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน

       ‘ว้าว ๆ หล่อจัง เฮ้ย... คนอะไรมองมุมไหนก็ดูดีไปหมด’ หลินคิดในใจ อมยิ้ม ใจเต้นตึกตัก เพราะแอบมองพีคทุกครั้งที่ไปที่ร้าน เขาดูสะดุดตา สุขุม ไม่เสียงดังขี้เล่นเหมือนภุชงค์ ไปทีไร นั่งนิ่ง ยิ้มนิด ๆ ชวนให้หลงใหล

       แต่เมื่อได้รู้ว่าชายหนุ่มชอบคบและคิดกับพวกผู้หญิงอย่างไร ก็หวาด ๆ อีกทั้งเรื่องตัวหลินเอง ทำให้ไม่กล้า และไม่พร้อมจะหาแฟนนั่นเอง

       พีคเดินออกมาด้วยสูทผ้าไหมสีกรมท่า รับกับรองเท้าคัทชูที่สวมใส่ ทำผมทันสมัย และที่หลินสะดุดตาคือ ที่คอปกเสื้อของเขา มีเข็มกลัดเนกไทที่หลินเพิ่งให้เป็นของขวัญกับพีคไปเมื่อตอนเจอกันวันนี้ เธอยิ้มดีใจที่เขาเห็นความสำคัญเล็ก ๆ ของเธอ

       "ฮู้.... lol" กฤษและแพรตบมือ

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • Stumble Love รักสะดุดใจ   ตอนที่124

    "พี่พีคค่ะ เร็ว ๆ สิคะ" หลินเรียกสามียกใหญ่"จ้ะ ๆ ที่รัก" พี่พีคกลายเป็นสามีที่น่ารักกลัวภรรยาเอามาก ๆ หอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังมาเต็มสองมือหลินเข็นรถเข็นของลูกน้อยทั้งสองคนที่ห่างกันหัวปีท้ายปี ซึ่งนอนคู่กันอยู่ในรถเข็นเหมือนของฝาแฝด"โอ๊ย ๆ... พ่อลูกอ่อน" พี่กฤษเดินเข้ามารับเอาข้าวของในมือของเพื่อนชาย"ก็พวกแกมันไร้น้ำยานี่นา ไม่เก่งเหมือน...""หยุดพูดเลยนาย" กฤษดักคอ"ทางนี้ครับ มาทางนี้ครับ" เสียงภุชงค์ดังลั่น กวักไม้กวักมือเรียกเพื่อน ๆแพรวาและคุณศิริพักตร์กำลังง่วนอยู่กับการย่างของทะเลบนเตา"ให้แพรช่วยนะคะพี่กฤษ" แพรวาตรงเข้าไปหาสามี"ไม่เอาน่าแพร ไปนั่งดีกว่า ยิ่งท้องอ่อน ๆ อยู่" กฤษรีบวางถุงแล้วเข้าไปโอ๋ภรรยา"แพร...." หลินรีบเข้ามาหาเพื่อนรัก สองคนกอดกันแน่น"แพ้ท้องบ้างหรือเปล่า"“ไม่เลย ชนะทุกอย่าง แต่พี่กฤษเนี่ยสิ ไม่ให้แพรทำอะไรเลยนะ ตอนอยู่ที่บ้านเฉย ๆ เบื่อจะแย่แล้ว""ก็พี่เป็นห่วงทั้งแพร และก็ลูกนี่นา" กฤษทำโอดครวญ"คุณพักตร์ครับ คืนนี้ผมขอกระแทกคุณหนัก ๆ นะ back to basic 69" ภุชงค์ทำกระซิบกระซาบกับภรรยาให้ได้ยินกันแค่สองคนปึก... เธอเอาศอกใส่ไปที่ท้องของสามีเบา ๆ ทำ

  • Stumble Love รักสะดุดใจ   ตอนที่123

    คุณหญิงหันไปหยิบเครื่องเพชรที่เตรียมไว้ยื่นให้หญิงสาว ภุชงค์ยื่นมือมารับแทนแล้วเปิดออกดู ศิริพักตร์ยกมือไหว้กล่าวขอบคุณคุณแม่ของสามี "โอ้สวยมากครับคุณแม่ เข้ากับชุดของพักตร์เลยนะครับนี่" ภุชงค์ร้องออกมาเมื่อเห็นเครื่องเพชรชุดใหญ่ที่คุณหญิงสั่งทำเป็นพิเศษสำหรับลูกสะใภ้ "ชอบไหมลูก" เธอหันไปถามหญิงสาวยิ้มพราวด้วยความภูมิใจ ศิริพักตร์ยกมือไหว้ขอบคุณคุณหญิงอีกครั้งหนึ่ง "เอ่อ อีกเรื่อง ถือว่าแม่ขอร้องนะ แต่งปุ๊บแม่ขอหลานเลย บ้านเราไม่มีเด็ก ๆ มาวิ่งเพ่นพ่านเลย เอาหญิงชายคุณแม่ไม่เกี่ยง แต่ขอสักสามคนนะ" คุณหญิงพูดแบบหน้าตาจริงจัง ส่งยิ้มมาให้คนทั้งคู่ "ได้สิครับแม่ ผมจัดให้" ภุชงค์รับปากทำหน้าตาทะเล้น โผเข้ากอดศิริพักตร์และหอมแก้มไปฟอดใหญ่ เธอตีแขนเขาเบา ๆ หน้าแดงระเรื่อ "คุณภุชงค์ต่อหน้าคุณแม่" เธอเอียงอายที่เขาทำห่ามต่อหน้าคุณหญิง "อ้าวจะไปไหนก็ไป แม่มีนัดต่อจะออกไปข้างนอก" คุณหญิงออกปากไล่ ทำไม้ทำมือโบกให้ภุชงค์ แต่สีหน้ายังยิ้มอย่างมีความสุข สองคนจึงขอตัว ภุชงค์ฉวยข้อมือเธอให้ลุกตามอย่างรวดเร็ว ไม่ลืมคว้ากล่องเครื่องเพชรติดมือมาด้วย คุณหญิงมองตา

  • Stumble Love รักสะดุดใจ   ตอนที่122

    เธอยิ้มตอบก่อนจะใช้ริมฝีปากปิดปากผู้ใหญ่ใจร้ายตรงหน้า เขารั้งท้ายทอยเธอเอาไว้ สางสยายผมให้เธอเบา ๆ น้องหนิงเริ่มขยับสะโพกบดโหนกไปมา "เมียเฮียทั้งเก่งทั้งน่าฮัก เอาใจผัวก็เป็น ผัวบ่ฮักเมียจะอี้ จะไล่ผัวไปฮักไผ" เขาทั้งชมและต่อว่าเธอแบบหยอกเย้า สองมือโอบเอวบางหลวม ๆ ลูบไล้ไปทั้งสะโพกกลม ฝังจมูกไปในร่องอก และไล้ลิ้นดูดกินไปทั้งเต้า ทำร่องรอยสัญญาณความรักเป็นจ้ำแดง ๆ ไว้ทั้งสองเต้า ก่อนจะจับสะโพกกลมแน่น บีบเบา ๆ ให้สัญญาณเธอขยับโยกให้เร็วขึ้น เด็กสาวทำตามอย่างว่าง่าย เขาซี้ดปาก เด้งลำรับแรงกระแทกจากร่องหวาน เด็กสาวแหงนหน้าซี้ดปากขยับรัวเร็วขึ้น แหงนหน้าร้องกับความสุขสมตรงหน้า "อ๊าย...”ก่อนร่างบางจะกระตุก และซบหน้าลงกับไหล่กว้าง เขาใช้มือดันหน้าเธอขึ้น ใช้มือรั้งท้ายทอยรั้งใบหน้างามให้จุมพิตกับเขาร่างบางเหนื่อยและหอบตัวโยน เขาผลักร่างเธอเบา ๆ ให้นอนหงาย ก่อนจะขยับสะโพกกระแทกหาความสำราญให้กับน้องชายตัวเองบ้าง เธอได้แต่ขยุ้มมือกับผ้าปูที่นอนแน่น เม้มปากเป็นเส้นตรง แต่ก็แอ่นกายรับร่างเขาอย่างไม่ย่อท้อ ชายหนุ่มดึงท่อนร้อน ๆ ออกอย่างรวดเร็ว ช้อนร

  • Stumble Love รักสะดุดใจ   ตอนที่121

    "เป็นเมียเฮียแล้ว ไผจะปล่อยไปลำบาก แล้วเมียน่าฮักจะอี้จะไปหาตี่ไหน" พูดกระซิบเธอที่ใบหน้า พรมจูบซับน้ำตาให้ "ปากนี่กะตี่ว่าเฮียบ่ฮักนิ... ปากนี่กะตี่ไล่ผัวหื้อไปหาเมียใหม่... ปากนี้กะชอบว่าผัวเป็นผีบ้านี่" พูดทุกประโยคก็ฉกจูบลงไป แล้วเงยหน้าขึ้นมาว่าเธออีก ทำแบบนี้ซ้ำ ๆ "น้องหนิงฮักเฮียก่อ บอกมาก่อน" เขาถามเธอข้างหูเบา ๆ และใช้ฟันขบเม้มติ่งหูเธอ และซุกหน้าไปที่ซอกคอขาว ๆ ของเด็กสาว เธอสยิวขนลุกเกรียวตามริมฝีปากและปลายจมูกที่จรดไปทั่ว น้องหนิงหยุดร้องไห้และโกยลมหายใจเข้าปอดพลางบิดตัวเร่า ๆ ตามรอยสัมผัส "ไหนบอกก่อนว่าฮักเฮียก่อ" เขาถามย้ำดังขึ้น มือสอดเข้าไปใต้เสื้อปลดตะขอบราและเริ่มถอดมันออกพร้อมกับเสื้อตัวนอก "น้องหนิงบ่ฮักลุง" เธอพูดโดยไม่มองหน้า เขาขบไปที่ยอดถันก่อนจะดูดเม้มแบบเมามัน "บ่ฮักก่อบ่ฮัก" เขาพูดตรงร่องอก ก่อนจะฝังจมูกลงไปกลางร่องอก หายใจรดแรง ๆ และลากวนลิ้นตรงไปรอบ ๆ สะดือ และลากไล้ขึ้นมาบนตรงกลางร่องนมอีกครั้ง มือของเขาไล้นิ้วมือบนขอบกางเกง และสอดนิ้วรวบทั้งกางเกงในกางเกงนอก รูดลงปลายเท้าเด็กสาวอย่างรวดเร็ว

  • Stumble Love รักสะดุดใจ   ตอนที่120

    "จอดรถเลย น้องหนิงบ่ไห้ละ" เธอบอกเขาแต่เสียงก็ยังขาดเป็นช่วง สะอึกสะอื้นอยู่ในอก "แล้วเฮาใจเย็นลงละก๋ะตอนนี้" เขาถามเธอขึ้นมาอีก ยกหาเหตุ "ใจเย็นกะ เขาบ่ได้ใจฮ้อนเหมือนลุงนิ" เธอว่าเขาน้ำเสียงตัดพ้อ เขาจึงไม่พูดต่อเงียบเสียง และขับรถต่อไปเรื่อย ๆ น้องหนิงเบาใจ และถอนลมหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นเขาขับรถผ่านปากทางขึ้นไร่ชาและรีสอร์ต "จะพาน้องหนิงไปไหนนิ" เด็กสาวเริ่มใจเสีย เพราะเฉินคงเอาเธอไปส่งที่บ้านจริง ๆ เพราะเชียงแสนขับไปทางแม่สายเลาะแม่น้ำไปก็ได้ "ก็ใครอยากจะปิ๊กบ้าน จะพาไปส่ง" เขาพูดส่ง ๆ ไปลองดูกิริยาของเธอ เห็นน้องหนิงขยับตัวนั่งตรง หน้าเชิด จึงแอบอมยิ้ม ก่อนจะหันหน้ามองไปที่ถนน น้องหนิงแอบหยิกขาตัวเองให้เจ็บ เพราะเหมือนจะร้องไห้ขึ้นมาอีก ในใจตอนนี้มันเจ็บปวดร้าวไปหมด เธอจึงตัดสินใจนั่งนิ่งเงียบ พยายามไม่คิดมาก เฉินเอื้อมมือไปกดเปิดเพลงที่น้องหนิงชอบ และร้องคลอตามเบา ๆ เธอหันมองออกไปนอกหน้าต่าง "เพลงนี้จื่อเพลงอะหยังเกาะ" เขาเอ่ยถาม เธอหน้าตึงไม่ยอมคุยด้วย ก่อนจะหันหน้ากลับไปที่เครื่องเสียง และเอานิ้วไปจิ้ม

  • Stumble Love รักสะดุดใจ   ตอนที่119

    ส่วนเฉินตะห้อเหยียบรถมาจากดอยด้วยความเร็วกว่าปกติ มาถึงทางปากทางแม่จัน จอดรถวิ่งลงไปที่ท่ารถโดยสารสองแถวประจำทาง "อ๋ออีน้องคนนั้นกะ หันลงรถ แล้วเดินไปตางเซเว่นปู้นครับ" เขาได้รับคำตอบจากคนแถวนั้น ก่อนจะรีบวิ่งไปถามพนักงานในเซเว่น "อ๋อขึ้นรถไปลงแม่จัน มาถามตางจะไปเจียงแสนครับ เมินก็บ่เมินเต่าได แต่น่าจะขึ้นรถไปถึงแม่จันปู้นละครับ" เขาได้รับคำตอบ แล้วระบายยิ้มออกมาได้ รีบห้อเหยียบรถมุ่งหน้าไปแม่จันทันที ซึ่งก็ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ของเฉินดังขึ้น "ครับผมอ้ายบุญชู" เขารีบกดรับ ("บ่ใจ้เจ้าเฮียเฉิน น้องหนิงโทรมาตะกี้ว่าอยู่ที่ศาลาไทยแถว ๆ แม่จัน รอรถอยู่จะปิ๊กมาเจียงแสน รบกวนเฮียไปผ่อหื้อปี่กำเน้อ เป็นห่วงน้องหนิงมัน บ่เกยไปตางใดคนเดียวสักเตี้ย แล้วก็ขี้เมารถต๋วย ไปผ่อหื้อกำเน้อ") เสียงบานชื่นส่งมาตามสาย น้ำเสียงเป็นห่วงลูกสาวจริง ๆ เฉินถอนใจออกมารู้สึกผิด ก่อนจะรับปากออกไป "ครับ ถ้าเจอแล้วผมจะโทรหา" เขาบอกก่อนวางสาย เมื่อมาถึงทางแยกก็ชะลอรถเพื่อมองหาศาลาไทยที่อยู่ฝั่งถนนตรงกันข้าม แล้วสายตาก็ไปเจอกับร่างบางที่ยังคงใ

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status