ตอนที่ 5 ตื่นเต้นนะ

ผ่านไปเกือบสามชั่วโมง

            "สวยมากเลยค่ะ ดูดีจริง ๆ ว่าไหม" เจ้าของร้านหันไปพยักหน้ากับเด็กที่ชื่อฝน

            "ใสปิ๊งเลยค่ะ ผิวพี่ขาว ๆ นะคะ" เธอยิ้มพลางลูบแขนของหลินอย่างอิจฉา

            "ขอบคุณมากนะคะ ทั้งสองคนเลย ไว้หลินมีโอกาสจะแวะมาใช้บริการอีกค่ะ" ทั้งสองสาวส่งยิ้มให้ หลินว่าแล้วก็หิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าออกจากร้านไป

            ระหว่างที่นั่งในรถไฟฟ้า หลินก็ส่งข้อความให้แพรวาไปด้วย

            “จะถึงแล้วจ้าเจอกันตรงไหน ^_^”  สักพักแพรวาตอบกลับ

            "เจอกันที่ล็อบบี้นะ แพรนั่งรออยู่นะ" หลินส่งสติกเกอร์ยกนิ้วตอบกลับไปให้

          พอถึงที่หน้าโรงแรม หลินนึกชมการออกแบบอาคารที่ดูเด่นสะดุดตา และดูทันสมัยเอามาก หันไปมองป้ายชื่อ เธอยืนนิ่ง ยกมือถือมากดชัตเตอร์และรีบลงภาพ เช็กอิน สเตตัสตัวเองในโซเชียลมีเดีย ว่า“อยู่ที่ @PS Grand Suriwong”

            พอย่างก้าวเข้าไปที่ล็อบบี้ หลินก็สอดส่ายสายตาหาแพรวา แต่ไม่เห็น ไปสะดุดที่ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์รีเซปชัน ในชุดสูทสีเทาท่าทางภูมิฐาน ผมรองทรง มองจากข้างหลังเห็นไรผม และต้นคอขาว ๆ คิดในใจ

            ‘คุ้น ๆ’ พอชายหนุ่มหันมาและได้สบตากัน และยิ้มให้ เดินเข้ามาหา พร้อมกล่าวทัก

            "อ้าวมาพอดีเลย หลิน" 

            "สวัสดีค่ะ" หลินยกมือไหว้ เธอล้วงมือลงไปในกระเป๋าสะพาย ส่งกล่องของขวัญเล็ก ๆ ที่เตรียมมา ยื่นให้กับพีค

            "ยินดีด้วยนะคะ สำหรับโรงแรมใหม่ และตำแหน่งใหม่ค่ะ"

            หลินยิ้มเก้อเพราะไม่ได้ตั้งใจว่าจะให้ของขวัญเขาในเวลานี้ แต่แก้เก้อที่เห็นพีคเดินเข้ามาใกล้ และกล่าวทักทาย

            "ขอบคุณครับ หลินเป็นคนแรกที่ให้ของขวัญพี่เลยนะครับ" พีครับของและพูดขอบคุณ

            "แพรวากับกฤษ เพิ่งออกไปรับชุดของกฤษที่ร้านใกล้ ๆ ในละแวกนี้เอง กลัวจะกลับมาสาย เลยฝากพี่ให้ดูแลหลิน" เขาเดินมาประชิดตัวเธอ ใช้มือแตะข้อศอกหลินให้เดินตาม

            "แหม... หลินมาได้จังหวะพอดีเลย พี่กำลังจะสั่งเด็กที่รีเซปชันไว้ เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่ห้องพักนะ มะ... ตามพี่มา"

            พีคเดินพาเธอตรงไปที่ลิฟต์ เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เขาเดินนำเข้าไป แล้วใช้การ์ดแตะที่ช่องสี่เหลี่ยมเล็กที่มีแสงส่องกะพริบตลอดเวลา เป็นมาตรการรักษาความปลอดภัยอีกอย่างหนึ่ง หากแขกที่ไม่ได้พักที่นี่ก็ไม่สามารถขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นต่าง ๆ ได้ เขากดชั้นที่สามสิบเก้าเมื่อขึ้นไปถึง ประตูลิฟต์เปิดออก ชายหนุ่มเดินนำเธอเลี้ยวขวาออกจากลิฟต์ไป

            "ชั้นนี้มีแค่ห้าห้องเป็นห้อง President Suite ทั้งหมด” เสียงเขาเล่า พลางเดินไปหยุดที่ห้องหมายเลข VIP 39-01 ใช้การ์ดใบเดิมแตะที่ประตู มีเสียงดังเหมือนปลดกลอน แล้วก็ใช้มือกดเปิดเข้าไป

            หลินเดินตาม แล้วต้องตะลึงกับห้องที่เห็น ในห้องตกแต่งคล้าย ๆ กับล็อบบี้ เป็นห้องรับแขกที่โอ่โถง สง่างาม และดูทันสมัย เฟอร์นิเจอร์ที่ดูด้วยตาก็รู้ว่าคงจะแพงน่าดู

            "โอ้โห สวยมาก ๆ เลยค่ะ" เธออุทานออกมา และเดินไปที่กระจกหน้าต่าง

            "เห็นวิวหมดเลยนะคะ" พีคพยักหน้า ยิ้มด้วยความภูมิใจ เธอยังเดินชมห้องไปรอบ ๆ  

            "หลิน" เสียงชายหนุ่มเรียกเธอ

            "ค่ะ" เธอหันหน้ามาตอบ นึกได้ รีบเดินกลับมาหาเขา

            "ห้องนี้มีสามห้องนอนนะครับ" เขาบอกพร้อมชี้ไปยังห้องต่าง ๆ

            "ห้องนั้นของกฤษกับแพรวา ส่วนห้องนี้ของหลิน และอีกห้องตรงโน้นของพี่นะ" หลินพยักหน้ารับรู้

            "หาอะไรทานได้นะ ที่เคาน์เตอร์  มีของกินอยู่ในตู้เย็น หรือหลินหิวก็สั่งรูมเซอร์วิสได้" เขาบอก เธอพยักหน้ารับยิ้มกว้าง เห็นฟันขาว ๆ ของหลินเรียงกันสวยงาม

            ‘น่าจูบจัง’ พีคเห็นเผลอยิ้ม คิดในใจ พร้อมกับลูบหัวตัวเอง ซึ่งเพื่อนในกลุ่มจะรู้กัน กับอาการนี้ว่า เขากำลังคิดมิดีมิร้ายกับผู้หญิง

            "พี่ขอตัวก่อนนะครับ จะไปดูหน้างานที่เหลืออีกหน่อย เดี๋ยวแพรกับกฤษก็คงจะมา"

            "ได้ค่ะ ตามสบายนะคะ" หลินยิ้มเป็นการขอบคุณ

            "หลินไม่ต้องเกรงใจนะ ตามสบายเหมือนกันครับ" เขาผงกหัวให้ หันหลังกลับเดินตรงไปที่ประตู

            หลินมองตามหลังพีคไปไม่วางตา แต่ต้องสะดุ้งเมื่อพีคหันกลับมาอย่างกะทันหัน

            "ลืมไป นี่คีย์การ์ดนะ เผื่อหลินจะออกไปไหน จะไปเดินเล่นก็ได้ ชมโรงแรมพี่หน่อยนะครับ" เขาวางคีย์การ์ดไว้ที่โต๊ะใกล้ประตู แล้วเดินออกไป

            ‘โอ๊ย.... ตกใจหมดเลย คนอะไรหล่อ และดูดีไปหมด’ หลินพึมพำเบา ๆ แล้วเริ่มเดินสำรวจดูรอบห้องอีกครั้งหนึ่ง

            "โชคดีเป็นบ้าเลย หรูจริง ๆ” เธอพูดออกมาพลางคว้ากระเป๋าแล้วเดินไปที่ห้องนอนที่ชายหนุ่มบอกว่าเป็นของตน

พอเปิดเข้าไปเห็นเตียงกว้างน่านอนมาก ก็กระโดดตัวโยนขึ้นไปบนเตียง

            "ว้าว...นุ้ม นุ่ม" เธอเอนหลังลงอย่างสบายใจ

            ติ๊งต่อง ๆ มีเสียงกดกริ่งดังขึ้นมาที่หน้าประตูห้องพัก

            "สงสัยจะเป็นแพรกับพี่กฤษ" หลินรีบวิ่งออกมาเปิดประตูให้ทั้งสองคน

            "ไปไหนกันมาคะ" หลินถามออกไป พร้อมยกมือสวัสดีกฤษ

            "ไปรับชุดพี่กฤษมา" แพรตอบและให้ข้อมูล ทั้งสองเดินเข้าในห้อง

            "เดี๋ยวจะมีช่างมาช่วยแต่งหน้าให้เราทั้งสองคนด้วยนะ นัดไว้บ่ายสี่โมงครึ่ง"

            "โห ขนาดนั้นเชียวหรือ" หลินอุทาน แพรวาทำท่าทางกระซิบกระซาบ

            "เออดิ มีเจ้าบุญทุ่ม ฉันห้ามยังไงก็ไม่ฟัง พูดแต่ว่า อยากให้สวยที่สุด นาน ๆ จะมีงานแบบนี้สักครั้ง" แพรวาพูดพร้อมกับกระแซะหลินให้มองไปทางกฤษ

            "อืม... นินทาพี่กันหรือเปล่าเนี่ย สองสาว" กฤษทำท่ากระแอมกระไอ

            "พี่จะลองดูว่า แต่งหน้าเจ้าสาว งานหน้าถัดไปเนี่ย จะได้ใช้ช่างคนนี้หรือเปล่า" แพรได้ยินทำเขินหน้าแดง

            "พี่กฤษได้ฤกษ์แล้วหรือคะ" หลินตบมือ ทำท่าลิงโลด แพรวายิ่งเขินใหญ่ หน้าแดงเป็นลูกเชอร์รี ตบไปที่หลังมือหลินเบา ๆ  

            "ได้แล้วสิครับ หลังจากงานรับปริญญาของแพร เดือนมีนาคมปีหน้า หรือก็ไม่แน่นะ เพราะพ่อแม่พี่บอกอยากอุ้มหลาน” กฤษพูดสัพยอกแพรวา หญิงสาวแทบม้วนไปกองกับพื้น รีบเดินไปทางตู้เย็น เอ่ยดัง ๆ

            "หิวน้ำจัง" กฤษและหลินหัวเราะขึ้นพร้อมกัน