Yongsann Lim
"Let's get a divorce, Yongsann," he said rudely as he entered our room. It was still early in the morning, but those irritating words greeted me.
"I haven't had a decent night's sleep since your concert ended, Grantt. Do you even have the slightest concern to ask how I'm doing?" I shouted, my voice filled with frustration.
This guy has a knack for pushing my buttons. Despite my enduring patience, he consistently manages to find new and exasperating ways to drain it, like a relentless mosquito buzzing around, testing the limits of my sanity.
Dalawang araw na ang nakakalipas simula nang matapos ang kanyang 4th-anniversary concert at pagkatapos na pagkatapos lang talaga ay umalis ito ng walang paalam at hindi sinabi kung saan ang kanyang punta.
Bilang manager niya ay gusto ko ng i-report siya as missing person kung hindi ko lang nakita ang post niya kahapon ng umaga na kasama ang kanyang non-celebrity friends at ang sikat niyang singing-partner na si Wendy.
Like, what the hell is wrong with him? Even if he doesn't acknowledge me as his wife, the least he could do is maintain a professional demeanor. I'm still stuck being his handler.
It's infuriating to think that due to his fame, there's a constant risk of someone grabbing him and callously throwing him off the iconic San Juanico Bridge or into the murky depths of the Pasig River. The frustration of dealing with his antics intensifies as I contemplate the absurd possibilities.
In-off ko ang aking laptop at tumayo. Labag sa aking kalooban na kuhanan siya ng damit para makapagpalit. Ayokong mahaluan ng kahit anong pabango ng babae niya ang bedsheet namin. Iyon ang hinding-hindi ko matatanggap at alam niya ang tungkol sa bagay na iyon.
"If you don't want me to start another fight, I suggest you change your clothes."
Naaala ko noon kung gaano kalala ang away namin dahil lang natapunan ang kama namin ng pabango na ibinigay ni Wendy sa kanya. Kung hindi dahil sa work ay paniguradong hindi kami mag-uusap sa loob ng apat na buwan. Maging ang pag-spray ng kahit na anong pabango sa loob ng kwarto namin ay hindi niya magawa, pwera na lang kung ako ang bumili niyon.
My sensitivity is overwhelming, perhaps explaining why, despite being married for four years, our married life remains stagnant. Our union was solely based on the desires of our parents, lacking any genuine connection.
Yeah. It is a loveless marriage, void of the emotional fulfillment and growth that should accompany such a commitment.
Nagsisimula pa lang din siya sa singing career niya ng panahong ikinasal kami. Iyon ang dahilan kung bakit 98% sa mga nakakakilala sa amin ay hindi alam na mag-asawa kami. Kahit mga fans niya at si Wendy ay hindi alam ang tungkol doon kaya ayaw na ayaw niyang makita kami outside work na magkasama. Allergy siya sa presensiya ko.
That's exactly what I want. I'm happy being his manager. It brings peace to my life. There's no love between us, and we both feel the same way. We're only married on paper, without any deep affection for each other.
With a sarcastic tone, he retorts, "And who do you think you are, telling me what I should and shouldn't do?"
Naupo naman ako sa gilid ng kama, dalawang dipa ang agwat sa kanya pero magkaharap naman kami.
"Do you want me to introduce myself to your fans? You think you can handle that?" I fire back, my tone laced with threat. His gaze intensifies, and his jaw clenches in response as I smirk mischievously.
He's seriously mesmerizing, with his eyebrows perfectly arched, meeting in the middle when he's all riled up. His eyes, a captivating golden amber, have this irresistible pull. And that nose, so pointed, just adds to his sharp features, perfectly matching his lips that practically beg to be kissed.
Pero kahit ganon ay hindi umuubra sa akin ang kagwapohang taglay niya. Hindi siya gentleman at mas lalong hindi siya sweet. Ngumiti o tumatawa lang din siya kapag si Wendy ang kanyang kaharap.
Fine, si Wendy ang mahal niya. Ano naman? Eh, ako pa rin ang asawa niya.
Pinigilan kong mapabuntong-hininga at binawi ang tingin ko sa kanya. Kahit bali-baliktarin pala ang sitwasyon ay ako pa rin ang dehado.
"Kung pagod ka na sa akin, pwede mong pirmahan ang annulment paper natin, nasa drawer ko lang naman iyon," saad niya at tumayo na.
Nang makapasok siya sa shower room ay agad kong inilagay sa laundry basket ang maruruming damit niya na galing sa travel bag niyang dala.
After a few minutes, he walks out butt-naked. I've seen his bare body more times than I can count, but I make a point not to pay any attention or even sneak a peek, pretending like I haven't seen a damn thing.
"Huwag ka na munang pumunta ng studio ngayon. Mahigit 48 hours naman na kayong magkasama ni Wendy, diba?" kaswal kong saad habang nakatutok na ulit sa laptop ko. Mula sa gilid ng mga mata ko ay nakikita ko siyang tahimik na nagbibihis.
"Why? Akala ko ba ay wala kang pakialam kung anong meron sa amin ni Wendy?" sarkastiko niya na namang lintanya. Dahil sanay naman na ako tono ng kanyang pananalita kapag kaming dalawa lang ang magkasama ay nagiging normal na lang din ang dating niyon sa akin.
"Wala naman akong sinabing may pakialam ako, diba? Fine, pumunta ka kung gusto mo. Bahala ka sa buhay mo," asik ko na talaga.
Pabagsak siyang nahiga at natahimik na. Napatingin ako sa wall clock at nang makita kong pasado 6:00 a.m na rin naman ay pumasok na rin ako sa shower room. Hindi lang ang lalaking ito ang artist na hinawakan ko, apat sila.
Naligo ako kahit na sobrang lamig ng panahon. Ber months na rin kasi kaya sobrang baba ng temperature dito sa Tagaytay. Minsan lang naman din ako nagagawi rito dahil kapag working days ay nasa condo ko ako sa Quezon City. May sariling condo rin naman doon si Grantt kaya minsan lang din siya magawi rito.
Nakatapi lang ako ng tuwalya nang lumabas ng shower room. Natampal ko ang aking noo nang maalalang wala nga pala akong damit na nakahanda. Walang ingay ang galaw ko dahil baka magising si Grantt. Mukhang pagod ito kaya nakatulog agad.
Binuksan ko ang cabinet ko at maingat na pumili ng damit, ayaw ko kasing nagugulo ng mga damit sa lagayan. Tamad akong mag-ayos kaya pinanatili kong pulido ang pagkakasalansan ng mga ito.
"Ay shit," mahinang asik ko ng matanggal ang tuwalya sa katawan ko. Dumiretso iyon sa sahig. Agad akong napalingon kay Grantt at nakahinga ng maluwag nang malamang tulog pa rin ito.
Hindi ko na dinampot pa ang tuwalya. Naging komportable lang akong walang kahit na anong tela sa katawan habang naghahanap ng pwedeng suotin.
"What to wear huh? This or this?" kausap ko sa aking sarili. "Maybe this thick one since malamig," deklara ko at nakangiting hinigit ang isang long sleeves ko. Papatungan ko na lang din ito ng coat.
Pagpihit ko ay saktong nagtama ang paningin namin ni Grantt. Nakatitig lang siya sa akin. Biglang nagdirilyo ang aking dibdib. Hindi ko alam kung dadamputin ko ba ang tuwalya na nasa sahig o isusuot ang long sleeve na hawak ko.
I have no idea how Grantt managed to get so close to me in an instant. He swiftly closed the cabinet and pressed me against it. With nothing but skin between us, I could feel the warmth of his body against mine, the cabinet creating an intimate cocoon.
"Grantt, what are you doing?" I asked, my voice filled with nervous anticipation. Our faces were mere inches apart, the tension between us palpable.
"Why? You're my wife. There's nothing wrong with this," he replied, his voice laced with desire.
He ignites my senses with tender kisses on my neck, trailing down to my chest, his touch gentle yet progressively more passionate. His hands explore my most sensitive spots, evoking waves of pleasure that transport me to a heavenly realm. I berate myself silently for succumbing to weakness, unable to resist him.
I yearn to scold myself and silence the soft moans escaping my lips, afraid he might hear them and become even more daring.
Finally, I lose control as he spreads my legs, his fingers skillfully and sensually teasing my most intimate area. This captivating jerk knows exactly how to drive me wild, leaving me utterly enraptured by his touch.
"S-top this, Grantt," usal ko ng makakuha ako ng tiyempo para pigilan siya. Saglit siyang tumigil sa kanyang ginagawa at sinalubong ang aking tingin. Hindi pa ito nakakontento at sinadya nitong kagatin ang earlobe ko at may ibinulong.
"Quit messing with me, Yongsann. If I catch you in the buff again, I won't hesitate to gobble you up."
"Damn it, you jerk!" I grumbled as he relentlessly hones in on my weak spot, ramping up the speed.
"Next time, I'll have you moaning my name," puno ng pambabanta niyang saad at tinulikuran ako sabay labas ng kwarto namin. Para bang isa lang akong Barbie doll na iniwan niya pagkatapos paglaruan.
Napaupo ako at sinambunutan ang sarili. Ni hindi ko maaala kung paano kami humantong sa ganito. Hindi ko na rin matandaan pa kung kailan ang huling ginanto niya ako. Sobrang tagal na rin niyon.
Before he can even come back, I swiftly gather myself and throw on some clothes. Ain't no way he's gonna catch me bare again. I ain't letting him lay a finger on me like that anymore.
I swear.
Ang tunog ng cellphone ko ang siyang tuluyang nagpabalik ng aking diwa. Si Kenth ang nasa caller ID kaya agad ko iyong sinagot habang sinusuot ang earbuds ko.
"Hello, Kenth?" Kahit na isa itong sikat na artista ay komportable kami sa isa't-isa. Isa rin ako sa well-known childhood best friends nito. Isa ito sa 2% na nakakaalam sa tunay na estado namin ni Grantt. Ito rin ang madalas kong nakakasama sa inuman kapag sobrang stress ako. We are nothing but friends.
"Nakabalik na ako from L.A," masayang bigay-alam nito sa akin. Napangiti naman ako. Dalawang linggo rin itong nawala.
Lumabas ako ng kwarto para magluto ng agahan namin ng kugtong kong asawa. Responsible wife pa rin ako kapag kasama ko siya. Napahinto ako sa may pinto ng kitchen nang makita kong nagluluto na pala siya ng agahan. Marami iyon kaya sure akong makakakain pa rin ako kahit na siya ang nagluto.
"Pupunta ako ng studio ninyo, sabay tayong mag-lunch ha?"
Dumiretso ako sa kinaroroonan ng fridge at binuksan ito para kumuha ng tubig. "Wala ka bang balak magpahinga muna?" usisa ko na may halong suhestiyon. Hindi rin madali ang biyahe from L.A to Philippines. It's quite tiring lalo pa at isang fashion show ang pinuntahan nito roon.
"Kailan ka pa naging concern?" sabat ni Grantt. Akala siguro nito ay siya ang kausap ko.
Napataas-kilay naman ako. Ngayon ay magagantihan ko na ito. Lumapit ako sa kanya at ginaya kung ano ang ginawa niya sa akin. Bahagya akong tumingkayad at binulungan siya.
"I am not talking to you, jerk! Si Kenth ang kausap ko." Sinadya ko ring haplosin ang kanyang solid na tiyan dahil sa abs.
Sa isang iglap ay agad akong nakalayo sa kanya. Isang madilim na tingin ang ibinigay niya sa akin. Ngumisi lang ako at ipinagpatuloy ang pakikipag-usap kay Kenth na parang walang nangyari.
"Magkasama kayo ni Grantt?"
"Yeah, anyway about sa lunch. Sure thing. Kita na lang tayo kung ayaw mo naman palang magpahinga. Bye."
Agad kong pinatay ang tawag at binalingan ng tingin si Grantt. Titig na titig naman siya sa akin.
"What?" I asked innocently.
"You're talking to a guy in front of your husband? Where are your manners, Yongsann?"
I laughed sarcastically. "Now you're claiming that you're my husband, huh? Since when did I become your wife?" I questioned, full of sarcasm.
"What did I say? Pagod lang ito, Grantt," kausap niya sa kanyang sarili. Harapan niya talagang ipinagkaila na asawa niya ako.
Hindi na ako nakaimik pa. Naupo na lang ako habang hinihintay siyang matapos sa pagluluto niya.
"May duet song kayo ni Wendy this coming sunday. May apat na araw pa kayo para makapag-rehearse," bigay-alam ko sa kanya. Hindi naman siya nag-atubiling lingonin ako.
"What else?"
"Wala ba kayong balak na mag-release ng bagong kanta? Maraming fans ninyo ang naghihintay. Hindi ko na hawak pa ang tungkol doon kaya kausapin ninyo ng producer ninyo. I'm sure hindi mo alam na matinding backlash ang natanggap ko kagabi... Nevermind. Hindi ka naman magiging interesado."
Napahinto naman siya kanyang ginagawa at pinatay na ang stove at gas tank.
"Backlash what? For? Why?" sunod-sunod niyang tanong at naupo na. Maingat niyang ring inihaing ang kanyang mga niluto sa mesa pero hindi siya nag-atubiling yayain ako o abutan man lang ng plato. Wala akong choice kundi ang tumayo at kumuha ng sarili kong makakainan.
"Hindi ko alam kung bakit ayaw na ayaw sa akin ng fans ninyo ni Wendy. Eh, isang hamak na manager mo lang naman ako. Nagseselos sila dahil sa mga picture natin tuwing may big event ka eh wala namang kwenta ang mga iyon. Walang special doon. Nakatayo nga lang tayo at hindi ko man lang magawang ngumiti. Anong problem ng GraWen fans? Dahil ba mas maganda ako sa singing partner mo?"
Agad naman niya akong sinamaan ng tingin. "Bakit? Maka-react ka naman diyan eh para namang nilait ko ang girlfriend mo."
"Stop talking and just eat. Nakakawala ka ng gana."
"Hindi naman kasi kita aagawin kay Wendy eh. Paano pa kaya kung malaman nilang nakatulog na tayo sa iisang kama? Na hinahalikan mo na lang ako kung kailan mo gusto at..." Naalala ko ang nangyayari sa amin kanina sa kwarto. Nanindig na naman ang balahibo ko sa batok. "At never mind. Sabi ko nga, kakain na ako."
Hindi na ako nag-angat pa ng tingin. Ipinukos ko na lang ang atensiyon ko sa pagkain. Ilang araw din akong hindi nakakain ng maayos. Sa loob ng buwan na ito ay mukhang ngayon lang ako nakapag-almusal.
"Marunong ka naman palang magluto," puri ko sa kanya at saka palang siya tiningnan. Hindi ko alam kung aksidente lang bang nagtama ang paningin namin o sadyang nakatitig na siya sa akin.
"Wendy is such an amazing woman," he said with a serious tone.
"Sure, she is," I respond with a nod. "She's kind and humble, right?" I add.
"She's my ideal wife," he continued. I paused for a moment. His words may have struck a nerve.
"I apologize if I don't fit your ideal wife image, but here I am, sitting with you and talking to you as your wife," I answered casually, attempting to hide any offense I might have taken.
"Quit badmouthing her."
"I'm not. I'm just stating the truth, and I have no problems with her, okay? What I mentioned was based on what your fans say. Come on, Grantt. You're hurting my ego," I retorted, giving him a blank stare.
Hindi ko alam kung bakit naninikip ang aking dibdib. Ngayon lang din ako na offend sa sinabi niyang ideal wife niya si Wendy kahit na noon niya pa naman ipinagmamalaki sa akin ang babae niya.
"Marunong ka rin palang masaktan?"
"Hindi ako robot kagaya mo. Tsaka hindi ako nasasaktan dahil sa sinabi mo. Ano bang pakialam ko sa inyo?" Pagkasabi ko niyon ay tumayo na ako.
"Are you done already?" usisa niya pa kahit obvious naman na nawalan lang ako ng gana.
Aish, this jerk! Pirmahan ko na kaya ang annulment namin para matapos na itong kagagohan na ito.
"Nasaan kamo ang annulment paper natin?" tanong ko. Agad naman siyang napatingin sa akin.
"Nasa drawer, bakit? Nakapagdesisyon ka na ba?"
"Give me one more month. I will sign it too. We've been fooling around for years, Grantt. I'll give you the freedom you've been asking for. Let's finish celebrating your 4th anniversary in showbiz first. I promise to sign the papers."
Hindi siya umimik. Napailing na lang ako. Uminom ako ng tubig at dinampot ang cellphone ko sa mesa. Napakunot-noo ako nang bigla niya iyong inagaw.
"What the hell? Give back my phone!" may kalakasan kong sagot.
Napakuyom ako dahil naalala kong wedding picture namin ang nasa home screen ko. Iyon din ang dahilan kung bakit walang ibang nakakahawak ng phone ko maliban sa akin. Ibang phone din ang ginagamit ko kapag nasa work ako.
"Anong ginagawa mo?" muling asik ko at nagawang agawin ang cellphone ko.
I am left speechless as I see that my gallery is empty. All the pictures I have saved since high school are gone. I had just recovered them on my G****e Drive before I forgot the password to my G***l account.
Only memories remain with me from a time when my life wasn't miserable yet, and now even those are gone. They have been completely erased.
The weight of my emotions overwhelms me, leaving me with nothing else to do but silently let my tears flow.
"Lubos-lubusin na natin since may isang buwan lang naman tayong natitira. Huwag kang mag-alala, buburahin ko rin lahat ng wedding pictures natin sa cellphone ko. Let's get out of this shit, Yongsann. Sana makahanap ka ng lalaking deserving sa pagmamahal mo."
Tuluyan niya akong iniwan sa kitchen. Dahil sa panghihina na aking naramdaman ay napaupo ako sa sahig habang nakatitig sa puting screen ng cellphone ko na may nakasulat na empty.
My fists clench as I scream silently, unable to release the pent-up frustration. I hate him. He's the one who drags me into this mess, but here I am, suffering alone.
I forcefully wipe away my tears and leave the kitchen. I find him in the room, packing his belongings.
At talagang lalayas ka, Grantt? Tatakas ka sa bangungot na ito at iiwan akong mag-isa? Akala mo papayag ako na ako ang maiiwan? Ako dapat ang aalis at hindi ikaw. Kung may aalis man sa bahay na ito ay hindi ikaw iyon. You have to stay here para maalala mong may babae kang sinira ang buhay.
"I'll leave it here," patukoy niya sa annulment paper.
"Aalis ka? Talaga ba, Grantt?" puno ng pambabanta kong tanong. Napatingin naman siya sa akin.
"Maghihiwalay din naman tayo, Yongsann. Anong problema roon?"
"Sigurado ka bang kaya mong mawala ako sa buhay mo?" kaswal kong tanong. Napatitig siya sa akin, hindi mabasa kung anong nasa isip niya ngayon.
"Bakit naman hindi ko kaya? You know that I love Wendy."
Parang isang patalim iyon na itinarak sa aking puso. Hindi ko alam kung bakit nasasaktan ako. Hindi ko alam kung bakit nagagalit ako sa katotohanang kaya niya talagang mawala ako ng tuluyan sa buhay niya.
"Okay. Sabi mo eh," ani ko at ngumiti ng natural sa kanya. Ngiting ngayon ko lang ibinigay sa kanya.
Hinayaan kong makita niya kung paano magsilandas ulit ang aking mga luha. Kinuha ko ang annulment paper at naghanap ng ballpen.
"Bakit ka umiiyak? Para namang hindi mo rin gusto ito, huwag ka ng umarte pa."
Umarte? Iyan lang ba ang sasabihin mo?
Naghanap ako nang nagnahap ng ballpen pero wala akong makita. Ngayon naman na desidido akong pirmahan ito ay walang ballpen na nagpapakita sa akin.
"Alam mo bang ikaw ang pinakamasamang tao na nakilala ko?" nagtatagis-bagang kong saad. Sa inis ko ay pinagsusuntok ko siya sa dibdib. Panay naman ang ilag niya pero natatamaan ko pa rin naman siya.
As weakness seeps into my body, his actions are swift and purposeful. He reaches out, his touch firm yet gentle, firmly grasping my trembling hands. Without hesitation, he turns around and stands behind me, pulling me closer to him. It feels as though he's fitting himself against my back, forming an intimate connection as he embraces me tenderly from behind.
"You're too weak, Yongsann. Kaya pinili ni Greel na iwan ka," saad niya pa, his words piercing my heart and leaving me powerless.
Pakiramdam ko ay muli na namang bumalik ang lahat ng sakit sa aking sistema nang marinig ko ang pangalan ng kanyang kapatid.
Why did I agree to marry Greel's older brother, the same man who heartlessly abandoned me four years ago?
The realization hits me like a cruel reminder of my own foolishness and naivety. Weakness and stupidity intertwine within me, intensifying my sorrow and regret.
My heart cries out, burdened by the weight of my choices and the constant ache of lost love. I stand here, consumed by a bittersweet mix of emotions, longing for solace amidst the tangled mess of my past decisions.
