CHAPTER 5: A BAD JOKE?

Mabilis na pinulot ni Lexus ang cellphone. Muling tiningnan ang mensahe, pero bago pa siya makapagsimulang mag-isip ng kung anu-ano, isang bagong notification ang dumating.

> “Sorry bro. Wrong send. Para dapat ’yon kay Massie. Don’t mind it.”

Napatigil si Lexus. Ramdam niya ang matinding kabog ng dibdib, pero kasabay no’n, unti-unting bumigat ang pakiramdam niya. Para siyang binitin sa ere.

“Wrong send…” bulong niya sa sarili, pilit na pinapakalma ang sarili. Pero kahit anong pilit, hindi siya mapalagay. Bakit gano’n ang laman ng mensahe? About Tamara. And the kids.

Napaupo siya muli sa gilid ng kama, hawak-hawak ang cellphone na para bang ito ang susi sa lahat ng tanong na matagal nang gumugulo sa kanya. Gusto niyang mag-reply. Gusto niyang tanungin si Liven kung ano ba talaga ang ibig sabihin niyon. Pero natigilan siya—ano ang karapatan niya para manghimasok?

Bumaling siya sa natutulog na si Aryana. Payapa ang mukha nito, walang alam sa bagyong dumaraan sa isip niya. Saglit niyang ipinikit ang mga mata, pilit pinipigil ang sarili. Ayaw niyang magkaroon ng gulo. Ayaw niyang magkamali ng hakbang.

Ngunit habang pinagmamasdan niya ang mga mata ng kambal na paulit-ulit bumabalik sa isip niya, isang bagay ang lalong lumalakas sa dibdib niya—ang pangangailangan ng kasagutan.

Muling dumampi ang daliri niya sa cellphone. Dahan-dahan siyang nag-type ng reply.

> “Liven… kung may dapat akong malaman, sabihin mo. Don’t play with me.”

Nakatitig siya sa screen, hinihintay ang typing indicator, pero ilang minuto ang lumipas—walang sagot.

Sa labas ng bintana, lalong lumalim ang gabi. Ngunit sa isip ni Lexus, lalo lamang dumami ang tanong na hindi niya alam kung saan siya magsisimulang sagutin.

Samantala, si Liven ay nasa kwarto na niya. Nakahiga ito sa kama, hawak ang cellphone, at halos mapahagalpak sa tawa nang mabasa ang reply ng Kuya niya.

“Grabe si Kuya,” natatawang bulong ni Liven habang umuikot-ikot sa kama. “Akala mo naman seryoso agad. Ano gusto niya bang magkaroon sila ng anak ni Tamara?”

Nag-type siya ulit ng mensahe, nilagyan pa ng laughing emojis para mas lalo niyang ma-imagine ang iritadong mukha ni Lexus.

> “Relax, Kuya. Hahaha. Joke lang ’yung una. Wala kang dapat alamin. Chill ka lang diyan kay Ate Aryana.”

Habang natawa si Liven sa sariling biro, bigla rin siyang natigilan. Nakatitig siya sa kisame, hawak pa rin ang cellphone, at unti-unting sumeryoso ang mukha niya.

“Pero… paano nga kaya kung anak ni Kuya Lexus ang kambal?” mahina niyang bulong sa sarili.

Napakurap siya at napaikot-ikot ang dila, pilit na tinataboy ang ideyang iyon. Hindi pwede… imposible, diba? Pero kahit anong pilit niyang iwasan, sumulpot at sumulpot ang mga alaala.

Naalala niya noong una niyang makita ang kambal—ang porma ng mata, ang ngiti, pati ’yung paraan ng pag-bless. May kakaibang pagkakahawig. Noon pa man, ramdam na niya pero hindi lang niya pinansin.

Ngayon, habang nakahiga siya, para bang may boses sa loob ng utak niya na paulit-ulit na bumubulong—

“Paano kung totoo?”

Napahilot si Liven sa sentido, napailing at natawa nang pilit. “Grabe, pati ako napapaisip. Eh, kung totoo nga… bakit hindi sinabi ni Tamara? At paano kung malaman ni Kuya?”

Bigla siyang kinabahan. Sa isip niya, hindi iyon basta biro lang. Kung sakaling totoo, magiging malaking gulo. Natahimik siya, at sa unang pagkakataon, nakaramdam si Liven ng bigat na hindi niya inaasahan mula sa isang simpleng biro.

Humiga nang tuwid si Liven at mariing ipinikit ang mga mata. Ramdam niya ang kabog ng dibdib, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa bigat ng ideyang hindi niya maalis sa isip.

“Hindi… hindi ako dapat makialam,” bulong niya, halos siya lang ang nakakarinig. “Kung may sikreto man si Tamara, siya lang ang may karapatan magsabi. Hindi ako.”

Pinilit niyang umayos ng higa at tinakpan ng kumot ang sarili. Subalit kahit nakapikit na, malinaw pa rin sa utak niya ang imahe ng kambal—yung mga mata, yung paraan ng pagtawa, at yung pagiging malapit nila kay Tamara.

Kung totoo nga… saglit na naisip niya, magbabago ang lahat. Lalo na kay Kuya.

Napabuntong-hininga siya at pinilit ngumiti. “Baka nag-o-overthink lang ako,” bulong niya, kahit alam niyang may bahagi sa sarili niya na hindi kumbinsido.

Sa huli, pinili niyang manatiling tahimik. Hindi muna siya kikilos, hindi muna magsasalita. Ipinangako niya sa sarili na magmamasid na lang siya sa mga susunod na araw.

Ngunit kahit anong pilit niyang matulog, hindi siya agad dinalaw ng antok. Sa halip, naiwan siyang gising, iniisip ang tanong na ayaw niyang sagutin—isang tanong na posibleng makasira ng katahimikan ng lahat kung sakaling mabunyag.