Chapter 1:

Nagising ako sa maiingay na ugong ng mga sasakyan mula sa labas ng bintana. Bagong araw, bagong paalala na naman na hinding-hindi titigil ang takbo ng oras dahil lang sa may malaking problema ang isang tulad ko.

"Champagne pa more!" inis kong bulong sa sarili.

Ang sakit ng ulo ko. Pakiramdam ko ay para itong binibiyak ng paulit-ulit. Minukbang ba naman ang champagne kagabi, kaya ito at ninanamnam ang sariling kagagahan.

Mabuti na lang talaga at to the rescue ang isang Celine. She was the one who drove me back to the apartment. I guess it's only right since she was the one who invited me to that party, which I still don't get why I even went to in the first place.

Babaetang 'yon!

Bumangon ako at naupo sa gilid ng aking kama. Marahan na hinilot ang sentido, saka sinipat ang katutunog pa lang na alarm-clock sa tabi.

"9:300 AM pa lang. Great. Panibagong araw na naman para harapin ang 'di matapos-tapos na problema ng isang dalaga na tulad ko," halos walang pag-asa kong usap sa sarili.

Isang linggo na ang nakalipas no'ng naubos ko ang sweldong nakuha ko pa sa huling raket ko ngayong taon. Suma-sideline kasi ako as makeup artist kapag malapit na ang graduation day ng mga public school.

Eh, ngayon ay summer. Walang nagpapa-makeup kaya ito ako ngayon at pasan ang buong mundo.

Mga nagsisiksikang bayarin sa kuryente, tubig, at renta. Lagi na lang talaga ako sinusubok ng mundo, tinutulak hanggang makita ang katotohanang hindi ko talaga kayang panindigan ang pagiging pretty independent lady.

Every time I thought I could breathe, something new came up. Katulad na lang ng abiso mula sa Landlord, si Aling Julia. Nagbabanta na naman na palalayasin ako kapag hindi pa ako nakapagbayad ng renta ngayon.

Hindi naman ito ang unang pagkakataon na malagay ako sa ganitong sitwasyon. This time, hindi ko lang talaga alam paano lusutan kasi sa totoo lang, thirty pesos lang talaga meron ako ngayon.

A licensed teacher, but hadn't been able to find a job that could pay enough to get me out of this rut. Ilang beses ng sumubok pero wala, e. Malas talaga.

Desperada na talaga ako makahanap ng trabaho. Ako kasi 'yong klase ng tao na mamamatay muna ako bago mangutang sa ibang tao para lang may maibayad sa isa ko pang utang.

I had always been independent, prided myself on not relying on anyone. But now? I didn't know how much longer I could keep pretending like everything was fine.

Tumayo ako at naglakad papunta sa kusina. Kailangan kong mahimasmasan. Kalat na kalat na nga ang buhay ko, pati ba naman ang mukha, gano'n dapat? Ay, 'di puwede 'yan!

Pumwesto ako sa lababo at naghilamos. Nagmumog na rin at uminom ng tubig. Naghanap ako ng biogesic pero ubos na pala ang stock ko. Tumayo na lang ako sa gilid ng lababo at nakita ang cellphone na umilaw.

"Huwag mong sabihin na another bill na naman 'yan?!" inis kong bulyaw sa hangin.

Dinampot ko ito at tiningnan. Kumunot ang noo ko nang makitang isa itong email galing sa isang kompanya.

Dear Alina,

We are pleased to inform you that you have been shortlisted for an interview at Alcantara Group. We would like to schedule a meeting at your earliest convenience.

Best regards, HR Team, Alcantara Enterprises

Nakatitig lang ako sa email, pilit inaalala kong kailan ba ako nagpasa ng application form sa kanila.

Alcantara?

Wait... "Riel Alcantara?!" hindi ko na naiwasang mapasigaw sa gulat nang maalala sya.

Paano ko nga ba makakalimutan ang isang tulad niya kung kagabi ko lang siya nakita. Hindi lang 'yon, dahil nagkatitigan kami! Tipong kung titigan ako, e, para bang ninakawan ko sya ng first-love. Bukod doon, e, parang paulit-ulit din niya akong j-in-udge sa kanyang utak.

Hindi kaya konektado 'yon sa email na ito?

Binasa ko ulit at inintindi ng isa pang beses. Hindi naman mukhang scam ang dating, at lalong hindi rin mukhang joke. Pero sigurado talaga ako na hindi ako nag-apply sa kanila.

Puwede ko bang 'wag na lang 'to pansinin? Pero what if totoo nga?

Interview lang naman at walang mawawala sa akin. Oo meron, 'yong natitira kong trenta pesos, pero paano kung ito na nga ang hinihintay kong break?

Bago pa magbago ang isip ko ay mabilis na akong nakapagtipa ng reply sa kanila, agreeing to meet them as soon as possible. Maybe, just maybe, this will be the break I needed.

Pagkapindot ko ng send ay muli na naman naglakbay ang utak ko sa party kagabi.

People were laughing, chatting, and flashing expensive smiles, while I was sitting there, holding a glass of wine I wasn't even sure how to drink. Hanggang sa dumapo ang mata ko sa kanya.

Riel Alcantara. Kilala ko na siya noon pa man dahil lagi na lang siya laman ng balita at kung paano sya pinangangalandakan ng media sa pagiging bilyonaryo at CEO nya.

Kagabi ko lang siya nakita sa personal, and I must say that he wasn't just attractive, he was the kind of man who made an entire room seem like it was holding its breath.

The feeling was so intense, so jarring, that for a moment when our eyes locked. I almost felt guilty, like I'd somehow stolen his attention by accident. Mabilis lang din siya nag-iwas ng tingin pero 'yong effect no'n ay tumagal sa akin.

Napakurap ako at pilit inalis ang pag-iisip. It was just a brief moment. It meant nothing. Baka nag-overthink at umandar na naman ang pagiging main character ko kagabi kaya feeling ko ay sa akin talaga siya nakatingin. Malay mo, sa likod ko pala.

Pero what if ako nga talaga?

"Ay, hindi! Imposible," iling ko.

Kompara naman sa mga bisita doon na sobrang gaganda. Sino ba ako para makuha pa ang atensyon ng isang Riel Alcantara? Kagagahan.

"Imposible talaga."

Tumayo ako at nag-inat. Nang mahimasmasan na ako ay kinuha ko na lang ang towel at dumiretso na sa banyo. Bahala na kung anong mangyari mamaya sa interview. Ayaw kong may pagsisihan ako sa huli kung hindi ako pupunta. Kapag ito, bokya pa rin, final nang uuwi na talaga ako kay Mama.