Chapter 2:

Pagkapasok ko pa lang sa loob ay para na akong nabangga ng malaking truck dahil sa yaman na bumungad sa akin. Ang mga kristal na chandelier ay kumikislap sa itaas, ang sahig na nasobrahan ata sa kinang na halatang hindi pa nadadapuan ng katiting na dumi. Mga guest na akala mo ay katatapos lang rumampa sa isang fashion magazine.

Napatingin ako sa suot ko at lihim na napamura sa katangahan. Ano’ng kagagahan ba ang pumasok sa utak ko para pumunta pa rito?

'Yung mga babae dito, naka-designer gowns habang may champagne na hawak. Ang mga lalaki naman ay naka-tailored suit, halatang lahat ay hindi mapapa-sa akin. They were probably discussing about stocks and mergers.

Habang ako, heto at kinukwestyon ang sarili kung bakit sa dinadami ng lalaking nandito na mayayaman, wala man lang napunta sa akin? Kahit ka-talking stage man lang, hindi talaga kinaya?

Bakit ang unfair mo, Lord?

Final na talaga 'yan? Wala ka talagang ibibigay sa akin sa mayayamang lalaki rito? Sa ganda kong 'to, wala talaga?

Pero syempre, biro lang iyon. Pumunta lang naman ako dito para makikain. Oh, sige, para makiinom na rin. Sa patong-pato kong bayarin ngayon, gusto ko muna makalimot. Kahit saglit lang. Ang kaso mukhang wrong move pa ata. Nagmukha lang akong basura sa tabi.

Huminga ako ng malalim at hinawakan ng mahigpit ang purse ko.

“Kaya ko 'to. Naging best actress ka no'ng may role play kayo sa college kaya kayang-kaya mo makibagay sa kanila. Huwag mo lang talaga ipahalata na may trenta pesos ka na lang sa’yong wallet.”

With that, I moved through the crowd, plastering on a polite smile. Every so often, I’d grab a canapé from a passing waiter, pretending I wasn’t impressed by how fancy everything was. Kahit ang totoo niyan ay halos matae na ako sa pagpapanggap na ito.

Pangiti-ngiti, tango doon at dito. Halos mapunit na nga ang bibig ko kaka-stretch para ngumiti sa nadadaanang bisita. May pakaway-kaway pa ako sa mga kilalang tao sa industriya na akala mo talaga e minsan ko nang nakasama sa pagpapalawak ng malaking business.

Medyo kinakaya ko pa noong una, pero nang tumagal na ay nangalay na ako. Nilibot ko ang paningin ko at naupo sa bakanteng mamahaling upuan. Ingat na ingat pa ako sa pag-upo rito kasi pakiramdam ko ay may gold na nakabaon sa upuan na ito.

Matamis kong nginitian ang isang waiter na umabot sa akin ng champagne. Tumingin pa ako sa paligid bago ito simsimin. Minsanan lang 'to sa buhay ko kaya sagarin na.

Nang maubos ko ito ay muli na naman ako inabutan ng isa pang waiter. In all fairness, ha. Kahit ang mga waiter ay masasabi kong pogi.

Nasa kalagitnaan ako ng pagsimsim ng panibago kong champagne nang may maramdaman akong nakatingin sa akin. Binalewala ko na lang iyon at nagpatuloy sa ginagawa.

Pagkatapos kong magsawa ay nag-text ulit ako kay Celine. Tinanong kung nasaan na siya. Nang ibabalik ko na sa aking purse ang cellphone ay muli ko na naman naramdaman ang kanina ko pa binabalewala.

Dahan-dahan kong nilibot ang paningin sa paligid hanggang sa matigil ito sa kaniya.

He was standing near the bar, holding a glass of whiskey, his sharp features illuminated by the warm light. His suit was impeccably tailored, his dark hair perfectly styled.

Everything about him screamed power, wealth, and control. Same with those other men here, halatang hindi rin mapapa-sa'kin.

Riel Alcantara. Billionaire. CEO. And possibly the most intimidating man I’d ever laid eyes on.

Nagtama ang mga mata namin, and for a moment, ang ingay sa paligid ay parang naglaho. Huminto ang paghinga ko, hindi dahil sa na-attract ako, kun’di dahil sa paraan ng pagtitig niya sa akin.

It wasn’t curiosity or interest. It was the kind of look that made you question your very existence. Like he was trying to figure out why I was even here.

I froze, unsure of what to do. Smile? Nod? Eh, kung magkunware na lang kaya ako na hindi siya napansin? Effective kaya? Kasi naman!

Tatayo na sana ako para lumipat sa mas malayong upuan nang bigla na lang siya nag-iwas ng tingin, then turned away as if dismissing me entirely.

The encounter left me flustered. Feeling ko nahalata niya ako. Hindi ko alam, pero may awra talaga siya kanina na nagsasabing sobrang halata ako sa pagiging outsider ko dito. At hindi ko rin alam kung bakit natataranta ako ngayon dito sa sulok.

Nakailang mura pa ako sa sarili dahil ayaw ko pa rin kumalma kahit nakailang subok na ako. Come on, Alina. It was just one interaction, akala mo naman nilamon ka na talaga ng buo.

Muli kong tiningnan ang kaniyang kinaroroonan kanina pero wala na siya doon.

“Breath, Alina,” I muttered under my breath. “It wasn't like you stole something from him. Focus on the free food.”

That was just Riel Alcantara. Bukod sa pagiging ubod nito ng yaman, e, hindi ka naman kilala.

Again, that was just one interaction...

One interaction, only...

Or so I thought.

Little did I know, that one yet brief interaction would set the wheels in motion for something I couldn’t have predicted, even in my wildest dreams.

Tila kay bilis ng mga naging pangyayari at halos hindi na ako makasunod. Ang alam ko lang ay nasa sitwasyon na ako kung saan hanggang ngayon ay mahirap ko pa rin maintindihan at paniwalaan. Basta, pag-gising ko na lang isang araw ay nasa harapan na ako ng isang Riel Alcantara, nakaupo sa kaniyang marmol na conference table.

“Marriage,” he said simply, his voice cold and matter-of-fact.

Napakurap-kurap ako. “Excuse me?”

“You’ll play the role of my wife,” he said, his gaze steady and unyielding. “It’s a business arrangement, nothing more...”

And just like that, my life turned upside down.

From being just Alina Reyes, 24 years old. Licensed Professional Teacher, and a girl who was once jobless, now somehow married to a billionaire CEO, Riel Alcantara.

And the craziest part? This was just the beginning.