Doppelgänger 8 เจอกันอีกแล้ว

“กลุ่มวิอิเม็นซ์มา!”เมื่อทั้งสามคนได้ยินเสียงที่มีคนตะโกนขึ้นมาก็ทำน่าตกใจและมองมาที่โซลี่ย์

“ไม่เปลี่ยนก็เรื่องของแกแต่ระวังตัวไว้เถอะนังบ้า”เจนนี่พูดแล้วสะบัดก้นเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง

“เฮ้ออ อยากอยู่แบบสงบแท้ๆ”โซลี่ย์ถอนหายใจออกมาแรงๆย่างเหนื่อยใจแค่วันแรกเธอก็จะมีเรื่องแล้ว ละแบบนี้เธอจะมีเพื่อนคบไหม

ปัง!

โซลี่ย์หันไปมองยังผู้ที่เดินเข้ามาใหม่

“เอ๊ะ นั่นมัน...คนพวกนั้น”เมื่อเธอเห็นว่าใครเดินเข้ามาก็ต้องตกใจเพราะคนที่เข้ามาคืออีธาน เอริค มาร์ติน และ..

“เดม่อน! ออสการ์!” โซลี่ย์ดีดตัวลุกขึ้นพูดชื่อทั้งสองคนเสียงดังทำให้ทั้งห้องมองไปที่เธอด้วยความสงสัยว่ารู้จักพวกเขาได้ไงเพราะพวกเขาไม่ชอบที่จะรู้จักใครเลย

“เธอ โซลี่ย์?”เดม่อนมองเธออย่างสงสัยว่าเรียนห้องนี้ด้วยหรือส่วนอีกคน

“หึ ไง”ออสการ์ดูไม่แปลกใจเลยที่เจอเธอ ใช่ก็เขาถามเธอข้างล่างไง ว่าแล้วทำไมยอมปล่อยเธอมาง่ายๆ

เมื่อเธอดึงสติกลับมาได้ก็เพิ่งรู้ว่าทุกคนกำลังมองเธออยู่โซลี่ย์จึงค่อยนั่งลงและก้มหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ขอล่ะอย่าให้พวกเขานั่งข้างฉันเลยจะเป็นใครในกลุ่มเขาก็ได้แต่ขออย่าเป็นเขาสองคนเลย" โซลี่ย์หลับตาภาวนาขอพรจากพระเจ้าให้เมตตาเธออย่าได้ให้สองแฝดมานั่งข้างเธอเลย

แต่เหมือนพระเจ้าจะไม่ได้ยินคำขอร้องอ้อนวอนของเธอ เพราะเขาทั้งคู่นั่งข้างเธอเลย.... T—T

“ฉันไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่”เดม่อนหันมาพูดกับโซลี่ย์

ฉันก็ไม่คิดว่าจะเจอพวกนายเหมือนกันโซลี่ย์คิดในใจไม่อยากจะพูดคุยอะไรกับพวกเขามากไม่อยากให้คนในห้องเข้าใจผิดว่าเธอสนิทกับพวกเขาดูแล้วกลุ่มพวกเขาคงอันตรายน่าดู

พรึบ!

“ในหนังสือมันมีอะไรดี อ่านมันอยู่ได้”เดม่อนดึงหนังสือที่โซลี่ย์อ่านไปดู มันดีขนาดนั้นเลยเหรอเธอถึงได้ไม่สนใจที่จะพูดกับเขา

“เอาคืนมาและอย่ามาทำเหมือนเรารู้จักกันได้ไหม”

“ทำไมพวกฉันจะทำเหมือนรู้จักเธอไม่ได้”เป็นออสการ์ที่ถามขึ้น

“ก็เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”

“จะเอากันอยู่แล้วยังไม่เรียกสนิทอีกเหรอวะ”คำพูดของเดม่อนทำเอาเธอถึงกับพูดไม่ออกเลย หลังจากเธอเงียบไปได้สักพักก็พูดประโยคถัดมาให้พวกเขาทั้งคู่รับรู้

“อย่ามาคุย อย่ามายุ่งกับฉันโอเคไหมฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ”

หมับ!

“ถ้าฉันคุยเธอก็ต้องคุยอย่ามาเงียบใส่เพราะฉันไม่ชอบ!”เดม่อนพูดขึ้นพร้อมบีบที่ต้นแขนเธอแรงๆ

“ฉันก็ไม่ชอบที่นายมาทำรุนแรงแบบนี้กับฉันเหมือนกัน!”

“เธอควรใจเย็นอย่าทำให้มันโมโห”ออสการ์พูดขึ้นหลังจากที่นั่งมองดูทุกอย่างที่เกิดขึ้น

“ไม่ต้องมาแนะนำฉัน”

พรึบ

โซลี่ย์ดึงแขนออกจากเขาอย่างแรงและลุกขึ้นเดินหนีเขาไปยังประตูเพื่อจะออกจากห้องไปหาที่เงียบๆอยู่

“ฉันไม่อนุญาตให้เธอออกจากห้อง”เดม่อนตะโกนลั่นห้องเมื่อโซลี่ย์กำลังจะเดินออกไป

สายตาคนในห้องต่างพากันมองทั้งคู่เหมือนรอดูสงครามว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ ทั้งห้องเอาแต่เงียบบางคนก็ก้มหน้าก้มตาเหมือนไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้ โซลี่ย์หันกลับมามองเดม่อน

“นายไม่ใช่เจ้าของชีวิตฉัน!”

“อย่ามาสั่งให้ฉันทำนั่นทำนี่!”

ปัง!

โซลี่ย์ปิดประตูห้องเสียงดังลั่นและรีบวิ่งไปทางบันไดดาดฟ้าทันทีเพราะไม่รู้จะหนีไปทางไหนแล้ว

ติ๊งๆ

เสียงการแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นโซลี่ย์หยิบมันขึ้นมาเปิดอ่านระหว่างที่เดินขึ้นบันไดไปเพราะยังไงเธอก็อยู่ชั้นเจ็ดอีกนิดก็ถึงดาดฟ้าแล้ว

e-mail ปาสคาล แอนเดอร์สัน

«ลุงปาสคาลเองนะโซลี่ย์ลุงจะมาฝากหลานให้คอยดูลูกชายลุงหน่อยเขาเรียนห้องเดียวกับหลานเป็นคู่แฝดชื่อเดม่อนกับออสการ์ยังไงโซลี่ย์ก็คอยดูแลสองคนนี้ให้ลุงด้วยนะอย่าให้พวกเขาเกเรหรือไปทำร้ายใครลุงชื่อว่าหลานทำได้ ส่วนเวลาว่างก็ไปช่วยงานที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยนะโซลี่ย์ครบ2ปีก็ถือว่าเงินที่พ่อหนูติดลุง ลุงยกให้»

ปาสคาล แอนเดอร์สัน

“ไอ้คู่แฝดนั่นมันเป็นลูกคุณลุงเหรอไม่อยากจะเชื่อและฉันต้องมาดูแล? ดูแลตัวเองก่อนไหมแค่นี้ฉันก็โดนพวกเขาแกล้งตลอดแล้ว”โซลี่ย์บ่นออกมาหลังจากอ่านอีเมล์จบ

ชีวิตของเธอคงจะไม่สงบอีกต่อไป....

ปึง!

โซลี่ย์ผลักประตูดาดฟ้าให้เปิดออกเธออยากจะกรี๊ดออกมาดังๆระบายความอึดอัดที่มีอยู่ในใจเธอ เดินออกไปยืนเกาะขอบระเบียงดาดฟ้าและกำลังจะตะโกนแต่ก็ต้องหยุดลง

หมับ ปัก!

“ฉันไม่ชอบให้ใครเดินหนี!”

“เดม่อน!” ตามมาอีกแล้วไอ้บ้านี่!

“เธอเก่งนะที่แยกฉันสองคนออกเพราะไม่ค่อยมีใครแยกออก”

“ก็นายมันชอบทำรุนแรงไง”

“เธอจะบอกว่าไอ้ออสการ์มันอ่อนโยน?”เดม่อนแสยะยิ้มมาให้เธอ

“ใช่! เขาก็คงอ่อนโยนกว่านายอื้ออ” ม๊วฟ

“จูบนี้แค่เตือนอย่าพูดชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉัน”

“ใจร้ายไปหน่อยหรือเปล่าไอ้พี่ชายกับกูก็ห้ามพูดถึงด้วย?”โซลี่ย์หันไปมองก็เห็นออสการ์เดินขึ้นมาเหมือนกัน กลายเป็นว่าด้านหน้าก็เดม่อนส่วนข้างหลังก็ออสการ์ยืนอยู่

คิดถูกเหรอคะคุณลุงที่จะให้ฉันมาดูแลคนแบบนี้..พวกเขาน่าจะดูแลตัวเองได้สบายเลยนะ.....

“เออกับมึงเอง กูก็ไม่อยากให้ยัยนี่ชม”

“ทำไม และถ้าเธอชมมันจะแปลกอะไร”

หมับ! ออสการ์เอื้อมมือมาจับแขนเธออีกข้าง

“ก็ไม่แปลกแต่กูกำลังต้องการเล่นกับเธอ มึงก็รู้ว่ากูหวงของเล่นขนาดไหน”เดม่อนพูดพร้อมจ้องหน้าออสการ์มือก็ยังไม่ปล่อยโซลี่ย์

“เป็นพี่น้องกันก็น่าจะแบ่งกันเล่นได้ว่าไหม” ออสการ์พูดสวนกลับไป

“มึงก็ควรจะรอให้กูเบื่อก่อน”

“กูไม่อยากรอว่ะอยากเล่นด้วยเลยตอนนี้”

“ก็ได้ถ้ามึงต้องการแบบนั้นกูก็ไม่ได้ถืออะไรถ้ามันจะเป็นมึง”เดม่อนบอกออสการ์

“หึ ก็ดี”

ทั้งคู่ไม่มีใครสนใจคนตัวเล็กที่อยู่ตรงกลางเลยว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรที่พวกเขากำลังคิดว่าเธอเป็นของเล่น

น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไม่ให้พวกเขาเห็นความอ่อนแอกำลังจะกลั้นไม่อยู่

“ฮึก ปล่อย! ฉันไม่ใช่ของเล่นของพวกนาย!”

โซลี่ย์ตะโกนออกมาสุดเสียงพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาเธอเงยหน้ามองทั้งคู่ ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่มันล้นออกมาเธอพยายามแล้วที่จะไม่ร้องไห้แต่มันไม่ไหวแล้วกับคำพูดของพวกเขา

“เธอ/เธอ”

พรึบ เดม่อนและออสการ์เผลอปล่อยมือที่จับแขนเธอไว้พร้อมกันเพราะเขาตกใจที่เห็นน้ำตาเธอ

เป็นโอกาสที่โซลี่ย์จะได้เป็นอิสระเธอจึงสะบัดตัวออกและวิ่งออกจากพวกเขาทันที