Doppelgänger 9 ต้องแคร์

สองแฝดต่างพากันมองหน้ากันไปมาอย่างงุนงงที่เห็นโซลี่ย์ร้องไห้ออกมา พวกเขาพูดอะไรผิดงั้นหรือ ถ้าจะเอาเธอมาเป็นผู้หญิงของพวกเขาจริงๆเธอก็ควรจะดีใจไม่ใช่หรือเพราะผู้หญิงคนอื่นต้องอิจฉาเธอเป็นแน่เดม่อนคิด

ส่วนออสการ์ก็ตกใจเหมือนกันที่เห็นน้ำตาเธอเพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะร้องไห้ออกมาที่ผ่านมาเธอดูเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งอย่างกับผู้ชายและคำพูดแต่ละคำก็ดูจะไม่กลัวใครเลย

“มึงทำเธอร้องไห้”ออสการ์หันมาบอกกับเดม่อน

“กู? แล้วต้องแคร์เหรอวะ”เดม่อนตอบกลับมาเสียงเรียบเฉย

“ก็ไม่ แต่มึงก็ปล่อยเธอไปนะ”ออสการ์จ้องหน้าเดม่อน สองมือก็ล้วงไปในกระเป๋ากางเกง

“กูแค่ไม่อยากจับ และอีกอย่างเธอสะบัดแรง มึงก็ปล่อย”

“มึงกำลังแก้ตัว”

“เออคงงั้น แล้วมึงสนใจยัยนั่นมากเลยเหรอวะ”

เดม่อนไม่อยากจะแถอะไรต่อเลยตอบไปตามตรงและเอ่ยถามประโยคที่เขาสงสัยมาตั้งแต่เช้า

“ก็คงสนใจเหมือนกับที่มึงสนใจเธอ ถามแบบนี้มึงจะยกให้กู?”

“มึงฝันอยู่?ย้อนไป5นาทีที่แล้วกูเคยบอกว่าไง”

“หรือจะให้เธอเป็นคนเลือก ถ้าเธอเลือกกู ตอนกูเบื่อแล้วกูจะยกให้มึงก็ได้นะ”

ออสการ์เสนอขึ้นเขาก็ไม่อยากจะปล่อยเธอไปและเธอเองก็คงจะไม่ชอบถ้าจะมีผู้ชายทีเดียวถึงสองคนดูจากที่เธอร้องไห้เมื่อกี้และอีกอย่างเขายังไม่ได้ลองชิมรสชาติเธอเลยสักนิด บางทีถ้าเขาเบื่อแล้วอาจจะปล่อยเธอให้กับเดม่อนก็ได้

“โทษทีว่ะกูไม่ชอบเป็นตัวเลือกใคร กูชอบที่ได้เลือกมากกว่า ละอีกอย่างถึงเธอไม่เลือกกู กูก็จะเอาแต่ถ้ามึงจะมาเล่นด้วยกูก็ไม่ว่าเพราะไงมึงก็น้องกู”

เดม่อนตอบแล้วเดินสวนออกไปยังประตูทางลงจากดาดฟ้า ปล่อยให้ออสการ์ยืนอยู่คนเดียว

“หายไปไหนไวจังวะ”เดม่อนพูดอย่างหงุดหงิดเขาเดินลงมาหาเธอแต่ก็ไม่เจอ

“ไม่ได้ลงมาช้าขนาดนั้นแล้วเธอหายไปไหน ซ่อนตัวเก่งจังวะ”

ส่วนโซลี่ย์ที่วิ่งลงมาก็ไม่รู้จะไปไหนเลยได้แต่วิ่งลงมาที่ชั้นเจ็ดและวิ่งไปตามทางจนเจอป้ายบอกว่ามีที่เรียนว่ายน้ำอยู่ชั้น6 ถ้าเธอเข้าไปหลบอยู่ในโดมสระว่ายน้ำจนกว่าจะถึงตอนบ่ายก็คงจะได้มั้ง

อย่างน้อยๆ เลยนะขอแต่ตอนนี้ไม่ต้องเจอสองแฝดก็พอ เธอเช็ดน้ำตาออกลวกๆพลางเดินลงบันไดและออกวิ่งต่อไปจนมาเจอโดมสระว่ายน้ำและเข้าไปหลบอยู่ด้านใน

“ดีจังที่ไม่มีใครอยู่”

เมื่อเข้ามาได้เธอก็รู้สึกโล่งอกที่ไม่มีใครอยู่เลย

“ขอหลบในนี้จนกว่าจะบ่ายละกัน”

แกร๊ก! แอ๊ดด!

เธอที่กำลังจะหย่อนตัวลงนั่งกับเก้าอี้จ้างสระถึงกับชะงักกลางอากาศเมื่อได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา มันทำให้เธอวิ่งไปหลบในห้องแต่งตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดแต่ไม่รู้ว่าเป็นห้องแต่งตัวผู้ชายหรือว่าผู้หญิงกันแน่

"ขอให้เป็นห้องผู้หญิงเถอะนะ" เพราะเมื่อกี้คนที่เข้ามาเธอเห็นเหมือนจะเป็นผู้ชายเลย....แต่คิดว่าไม่ใช่เจ้าแฝดตัวร้ายหรอก

กึกๆ แอร๊ดด

มีผู้ชายรูปร่างกำยำล่ำสันผิวขาวหน้าตาดีเลยแหละกำลังเดินเข้ามาในนี้!

“อ๊ะ อุ๊ปส์”เธอรีบใช้มือปิดปากตัวเองทันทีเมื่อมันกำลังจะส่งเสียง

เพราะห้องที่เธอมาหลบมันเป็นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าผู้ชาย! แล้วก็มีผู้ชายเดินเข้ามาแล้ว เธอจะทำไงดีถ้ายังไม่หาที่ซ่อนเขาต้องเห็นแล้วคิดว่าเธอเป็นพวกชอบแอบดูแน่ๆ

ไอ้ห้องบ้านี่มันก็ไม่มีที่ให้หลบแล้วนอกจากเธอจะต้องหมอบคลานตัวเองลงไปกับพื้นในห้องนี้มันมีเก้าอี้ยาวไว้ให้นั่งซึ่งตัวเธอก็เล็กพอจะให้บังแล้วรอดพ้นจากสายตาผู้ชายที่กำลังถอดเสื้อผ้าอยู่มั้งนะ?!

"เขากำลังจะถอดเสื้อแล้ว ทำไงดีเรา"

"หมอบหลับตาไปก่อนละกัน" เธอหลับตาและหมอบคลานไปเรื่อยๆ เพื่อจะออกไปจากห้องนี้ แต่เธอคงไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเขาเห็นเธอแล้ว

"จะถึงประตูยังนะไม่กล้าลืมตาเลย" เธอเอาแต่คิดในใจ

ปัก!

จังหวะที่เธอกำลังจะคลานออกไปหัวเธอก็ไปชนเข้ากับอะไรบางอย่าง มันแข็งแต่ก็ไม่มากเหมือนชนตัวคนเธอจึงลืมตาถึงได้รู้ว่าที่เธอชนมันคือต้นขาของใครบางคน และใครบางคนนั้นก็เป็นผู้ชายที่กำลังถอดเสื้อผ้าเมื่อกี้

“เฮ้ย! เป็นโรคจิตเหรอวะเธอ” เสียงทุ้มเอ่ยทักเธอขึ้น

“เปล่าไม่ใช่นะคะ!”

เธอรีบลุกขึ้นแล้วปฏิเสธเขาออกไปเสียงแข็ง

“ไม่ใช่แล้วเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าผู้ชาย?”

“มันเป็นอุบัติเหตุ ฉัน..คือฉัน เข้าห้องผิด ใช่ฉันเข้าห้องผิดขอโทษนะคะฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะเชิญคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าตามสบายเลย”เมื่อคิดคำแก้ตัวได้สำเร็จโซลี่ย์ก็เลี่ยงที่จะเดินจะออกไปทันที

หมับ!

“จ..จับฉันทำไม ฉันไม่ได้แอบดู ไม่ได้ถ่ายรูปถ่ายคลิปคุณเลยนะคะ ฉันสาบานได้ ฉันเพิ่งเข้ามาเรียนที่นี่วันแรกยังไม่รู้อะไรเป็นอะไรเลยค่ะ”

โซลี่ย์ตกใจที่ผู้ชายตรงหน้าจับเธอไว้กลัวว่าเขาจะจับเธอไปส่งอาจารย์ละบอกว่าเธอเป็นยัยโรคจิตที่สุด

“ร้อนตัว?”

“ก็คุณมาจับฉันทำไมล่ะ”

“ว่ายน้ำเป็นไหม”

“ห๊ะ?” โซลี่ย์ถึงกับงงที่เขาถามเธอ

“ถามว่าว่ายน้ำเป็นไหม”

“ปะเป็นค่ะ”

“ก็ดีงั้นมาเข้าชมรมว่ายน้ำฉัน กำลังขาดคน”

“เอ๊ อะไร..ทำไมกัน..ทำไมเป็นฉันล่ะคะ”เธอบอกพร้อมชี้ตัวเอง

“ก็ถ้าไม่อยากให้ฉันเอาไปบอกคนอื่นว่าเธอเป็นพวกชอบแอบดูผู้ชายแก้ผ้าก็มาอยู่ชมรมว่ายน้ำฉันซะเพิ่งเข้าด้วยคงยังไม่มีชมรมอยู่หรอก” คำขู่ที่แสนน่ากลัว...

มหาลัยนี้มันมีแต่คนแบบนี้หรือไง!

“....”

“ห้ามปฏิเสธ ชื่ออะไร”

“..โซลี่ย์ค่ะ”

“นามสกุล”

“วิลเลี่ยม”

“ฉัน ฟรานซิส มิลเลอร์เป็นรองกัปตันทีมว่ายน้ำปีสาม”เขายื่นมือออกมาจะจับมือเธอ

เธอมองแป๊บนึงจึงยื่นมือออกไปจับมือเขา รุ่นเดียวกันด้วยจะได้ไม่ต้องเกรงใจมาก

“ฉันก็อยู่ปีสามเรียกฉันว่าโซก็ได้นะ”

“อืม เอาไลน์เธอมาฉันจะส่งตารางการซ้อมไปให้”

“โอเค”เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูเหนื่อย

ปัง!

โซลี่ย์หันไปมองว่าใครเข้ามาอีกแล้ว คนที่เข้ามาจะคิดว่าเธอมาทำอะไรไม่ดีในห้องนี้หรือเปล่านะ

เมื่อเธอเห็นว่าเป็นใครถึงกับตาโต หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที

“มาหลบอยู่นี่เองให้ฉันหาตั้งนาน”

“เด..เดม่อน”

“อ้าวไอ้เดม่อนจะมาซ้อมว่ายน้ำเหรอวะ”ฟรานซินหันไปก็เห็นว่าเป็นเดม่อนเพื่อนสนิทเขาที่เป็นประธานชมรมว่ายน้ำและพวงตำแหน่งกัปตันที่คอยดูแลทุกอย่าง

โซลี่ย์ถึงกับสะอึกพวกเขารู้จักกันแล้วที่ฟรานซิสพูดหมายความว่าเขาก็อยู่ชมรมนี้และเธอก็ต้องเจอเขาตลอดด้วยน่ะสิ...ไม่นะเธอไม่อยากอยู่ไม่อยากเจอเขา!

“เปล่ากูมาหาคน”

“หาคน ใครวะ?”

“คนที่มึงจับมืออยู่”

“อ๋อ เป็นเด็กใหม่ชมรมเราด้วยงั้นมึงก็ดูแลเธอต่อละกันกูจะไปซ้อมว่ายน้ำ”ฟรานซิสพูดพลางดันเธอไปหาเดม่อน และเดินออกไปจากห้อง

มาทิ้งเธอแบบนี้เลยหรือฟรานซิส!!!

ปัง

เสียงประตูปิดลงเหลือเพียงสองคนที่ยังอยู่ในห้อง

“หึ หนีมาอ่อยผู้ชายถึงในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยเหรอวะ”

“ถ้าไม่รู้จะพูดอะไรก็เงียบปากไปบ้างนะ”

หมับ! เดม่อนเอื้อมมือไปดึงเธอเข้ามากอดไว้และใช้มือที่ว่างบีบคางเธอให้เงยขึ้นมองหน้าเขา

“ถ้าอยากให้เงียบก็เอาปากเธอมาปิดปากฉันไว้สิ”

“อื้อ เจ็บปล่อย!”โซลี่ย์ร้องเพราะเธอเจ็บที่เขาบีบคางของเธอแรง

“ร้องไห้ทำไม”เขายอมปล่อยมือออกจากคางเธอเปลี่ยนมาจับที่เอวแทนตอนนี้กลายเป็นเขากำลังกอดเอวเธออยู่ ส่วนคนตัวเล็กก็ทำได้แต่ก้มหน้าเพราะไม่อยากจะสบตาเขา

“ตอบมา”

“ก็..ฉันไม่ชอบที่พวกนายพูดแบบนั้น”

เธอเงยหน้าขึ้นตอบเขาออกไปเบาๆ

“ทำไมถึงไม่ชอบ”

เธอมองหน้าเขางงๆ เขาคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะชอบที่ได้ไปนอนกับพวกเขาหรือไงและอีกอย่างที่เธอเกลียดที่สุดคือพวกเขาพูดเหมือนเธอเป็นของเล่นที่ไม่มีชีวิตจิตใจ

“ฉันไม่ต้องการเป็นของเล่นพวกนายเข้าใจยัง ถ้าเข้าใจแล้วก็ปล่อยได้แล้ว”เธอบอก

“แล้วถ้าเปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงของพวกฉันแทนเธอจะโอเคไหม”

“.....นายอื้ออ”

เดม่อนอดทนไม่ไหวอีกแล้ว ต่อจากครั้งที่แล้วเขาก็ทำได้แค่จูบเธอ นี่มันเป็นอะไรที่แปลกใหม่เพราะเขาไม่เคยใช้ปากสัมผัสผู้หญิงคนไหนเธอเป็นคนแรกที่เขาอยากจะลองจูบทนมองปากอวบอิ่มสีแดงเหมือนสตรอว์เบอร์รี่สดมานานแล้ว เขาจูบเธออย่างดูดดื่มพร้อมสอดแทรกลิ้นเข้าไปชิมความหวานข้างในปากของเธอ

โซลี่ย์ทำได้เพียงใช้มือเล็กทุบลงไปที่อกเดม่อนเธอหวังให้เดม่อนหยุดจูบเธอแต่เปล่าเลยเดม่อนใช้มือจับล็อกหัวเธอไว้และส่งจูบที่ร้อนแรงมาแทน เดม่อนปล่อยมือออกใช้มือเดียวจับล็อกหัวเธอไว้ ส่วนมือที่ปล่อยออกมาก็ไม่ปล่อยให้ว่างเขาสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงค่อยๆเลื่อนมือขึ้นมาตามขาเธอแล้วมาหยุดอยู่ที่จุดสงวนของเธอที่มีเพียงแพนตี้น้อยปิดกั้นไว้

เมื่อเธอสัมผัสได้ว่าเขากำลังถูมือไปมาตรงจุดสงวนนั้นมันก็ทำให้เธอเสียวซ่านไปทั้งตัวเพราะไม่เคยโดนใครรุกล้ำขนาดนี้ เธอพยายามดิ้นแต่ก็หนีจากเขาไปไม่ได้

จนเมื่อเขาปล่อยให้ปากเธอเป็นอิสระเธอก็เริ่มที่จะพูดทันที

“หยุด นายจะทำอะไร!”โซลี่ย์จับมือเขาแน่นพยายามจะดันมันออก

“ก็ทำต่อที่ค้างไว้เมื่อตอนนั้นไง”

“หยุด อย่าทำ!”

“ทำไม! ห้ามตลอดเลยทำไมจะทำไม่ได้”

ปัง!

“โอ๊ย!”

โซลี่ย์ร้องออกมาเพราะเจ็บที่เดม่อนผลักตัวเธอไปกระแทกกับล็อกเกอร์

“เดม่อน..ได้โปรดคุณอย่าทำอะไรฉันเลย ฉันไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจตอนไหนหรือเปล่าแต่ฉันขอโทษ คุณอย่ามาทำอะไรฉันเลยฉันขอร้องฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีกถ้าคุณต้องการ”โซลี่ย์พูดจากใจจริงตอนนี้เธอกลัวเขามาก ไม่อยากจะอยู่ใกล้เขาแม้จะระยะสิบเมตรด้วยซ้ำ

เดม่อนยืนนิ่งค่อยๆเลื่อนมือขึ้นมาจับที่ใบหน้าเธออย่างเบามือก่อนจะก้มหน้าเข้าไปหา

โซลี่ย์หลับตาลงอย่างกลัวว่าเขาจะทำอะไรเธออีก

จุ๊บ

เดม่อนจูบลงไปที่หน้าผากของเธอ

“ฉันอยากเห็นหน้าเธอทุกวัน”

เดม่อนบอกเธอก่อนจะเดินออกไป ส่วนโซลี่ย์ก็ได้แต่ยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนเธอกำลังทบทวนคำพูดของเขาอยู่

“เขาชอบฉันเหรอ”จะบ้าหรือไงอย่างหลงตัวเองไปหน่อยได้ไหมโซลี่ย์