"Kier, nasaan na ang pinabibili kong rambutan?" taas-kilay kong tanong habang naglilipat ng channel sa tv.Hindi ako lumilingon kasi nakakatamad. Dinig ko ang tunog ng kaniyang sapatos kaya alam kong papalapit na siya sakin. At hindi nga ako nagkamali kasi ngayon ngayon lang ay nasa harapan ko na siya."But my love.." iyong boses niya ay pagod. Nagsimula ko na siyang harapin."Bakit? Wala? Pagod kana ba? Pagod kana sakin?" nangilid ang luha ko sa isiping pagod na siya sakin. Hindi ko naman sinasadya na pahirapan siya sa paghahanap ng dose dosenang rambutan eh!Nagulat siya lalo na nang humikbi ako. Dali dali niya akong dinaluhan. Hindi malaman ang gagawin."H-Hey, nagpadeliver na ako, matatagalan pa raw ang dating but I'll make it fast for you, mylove," sinabi niya at suminghot singhot ako."Talaga? E, bakit mukhang pagod ka na? Ayaw mo na ba sakin ha? Nakakainis na ba ako?" kinagat ko ang ibabang labi dahil tumulo na naman ang luha.Nakaawang ang kaniyang labi. Nainis ako sa reaksy
Nakacross arm ako habang pinagmamasdan ang isa pang tauhan nina Kelvin na inutusan niyang sumundo ng mga pinamili namin. Inilalagay nito sa mini van na dala ang mga baby things."Let's go, mylove," biglang sumulpot si Kelvin sa tabi ko at inilagay ang kamay sa likod ng aking bewang."Okie,"Umupo na ako sa front seat. Nakita kong isinara na rin ang mini van at pumasok na roon ang tauhan. Ini-start narin ni Kier ang makina."Can't wait for our wedding," lumingon ako sa kanya."Baka naman sa honeymoon," tapos ay umismid ako. Bumaling sya sakin."You think so?" nang may madilim na ngisi. Kumunot ang noo ko't hindi na lang sya pinansin.Napapitlag ako nang maramdaman ang kamay nya sa aking hita. Nilingon ko syang muli pero nanatili naman sa kalsada ang kanyang mga mata. Hinayaan ko iyon, namamahinga lang naman ata.Pero nagkamali ako, unti unti kasing humahaplos ang kamay niya doon. 'Yung haplos na parang nang aakit, nagbibigay ng kakaibang sensasyon."Kier.. magpokus ka sa pagmamaneho.."
Nginitian ko at kinawayan si Architect Ramos na malawak ang ngiti sa amin mula sa table nila ng mga kasamahan. Gusto ko silang lapitan kaya humarap ako kay Kelvin na kanina pa nakapulupot ang kamay sa aking bewang.Kinulbit ko sya, napatingin siya sakin at nadistorbo ang pag-uusap nila ng business partner niya."Punta muna ako kila Architect Ramos?" pagpapaalam ko with matching puppy eyes.Naningkit muna ang mata nya at tumingin sa direksyon ng mga engineer at architect bago muling bumaling sakin."Alright, mylove." mukhang labag pa sa loob. Tumingkayad ako para halikan sya sa labi."Huwag kang mag-alala, sa 'yong-sa 'yo naman ako mamaya," kinindatan ko sya. Humagikhik ako nang makita ang madilim nyang ekspresyon. Oops.Naglakad ako buhat buhat ang suot ko paring gown. Sa bungad ng mansyon ng Vanhouger ang reception, dalawang long table ang sa isang tabi na may iba't ibang nagsasarapang putahe. Sa gitna niyon ay may dalawang magkatabing cake. Mala-palasyo ang pigura nito, parehong
Officially Tamed.----------------10 years after..."Mommy! Daddy! I'm freak out!"My eyes darted at our son who's running recklessly on staircase. I heard my wife's giggle from kitchen and then her footsteps towards my direction."Azelar, bakit ka tumatakbo riyan?" natatawa paring ani Leticia.I closed our distance and encircled my arms around her waist. She looked at me with her twinkling ocean blue eyes. Damn, that's the best masterpiece I want to look at forever.Tuluyan nang nakababa ang humahangos na anak namin. He ran towards our between space, Leticia wiped our son's sweat on his forehead. "Why are you running like an athlete, son?" I asked while he's busy catching his own breathe."First of all, I'm really an athlete, dad! Second, I'm running because I'm freaking out! Third, I'm freaking out because there's a lasagna on my study table!" he answered continuously.Leticia and I looked at each other and let out a sigh. We don't know how or why but Azelar has this hate issue on
One year ago..."Opo Nay! Sige po... Mag-iingat po ako, pangako! Ikaw rin po nay, ingat... I love you!"Nakangiti kong ibinaba ang cellphone at inayos na ang dalang bag nang matanaw na ang bus na sasakyan ko papunta kila Lola sa Batangas.Maganda ang panahon ngayon kaya kampante ako na magbyahe kahit na mag-isa. Gusto nga na sumama ng dalawang kaibigan ko eh, kaso tumanggi ako kasi kaya ko naman na. Nami-miss ko na kasi ang Lola Sonia ko na huli kong nakasama noon pang 18th birthday ko kaya nagdesisyon akong bisitahin siya ngayon. Grabe, miss na miss ko na talaga siya kasi---"Miss! Sasakay ka ba o hindi?!"Napatigil ako at kumurap nang sigawan ako bigla ni kuyang konduktor at napakamot na lamang ako sa batok nang makitang papaalis na pala ang bus at ako na lamang ang hinihintay! Nahihiya akong nagpeace sign kay kuyang konduktor."Sorry kuya! Lutang lang ako, hehe. Peace tayo!" Patuloy ang pagpeace sign ko, nakakakaba kasi baka may makagalitan ako ngayong araw!Hindi pwede 'yon! Dapat
Mabagal akong naglalakad papunta sa aming bahay dala ang ilang papeles at illustrations. Pinilit kong itago ang ekspresyon nang makitang nag-aabang si Nanay at dalawa kong kaibigan na si Euhan at Ericka sa bungad pa lamang ng aming pintuan. Nang makalapit ay mabilis na inalog-alog ni Ericka ang mga balikat ko."Frenyyy! Ano? Kamusta? Anyare? Approve ba? Okay ba? Celebrate na ba us?" Magkakasunod niyang tanong habang nanlalaki ang mata at patuloy sa pag-alog sa balikat ko.Unti-unting sumilay ang ngiti sa labi ko."Tanggap ako! Waaa!" malakas kong sinabi. "Omygadnes! Congratulations, freny!" Tili niya at niyakap ako sa aking leeg. Natatawa naman ako sa asal niya kahit na nakakaramdam na ng pag-ubo.Grabe naman kasi ang higpit ng yakap ni freny, e. Gusto niya ba akong durugin? Hala! Naalala ko tuloy yung napanood kong movie na wrong turn!Matatakot na sana ako sa naisip at sa ginagawa ni freny nang bigla siyang hilahin ni Euhan na nasa likuran lang niya. Lumapit na rin sa amin ang nan
"Tao po? Tao po!?" malakas akong nagsalita upang matawag ang atensyon ng isang kasambahay na nagdidilig ng mga halaman.Hindi naman ako nabigo dahil lumingon nga si Ateng kasambahay sa akin. Ibinaba niya muna ang hawak na hose at lumapit gamit ang matang puno ng kyuryosidad."Ano po iyon? May kailangan po ba kayo?" pagtatanong n'ya. Napakamot naman ako sa batok."Uh.. Dito po ba nakatira ang mga Vanhouger?" tinanong ko parin kahit na nakita ko na iyon sa mismong gate pa lamang.It's better na maging sigurado kaya!Nakita ko ang pagngiwi ni ate."Opo ma'am, dito nga po. May kailangan po ba kayo sa kanila?" tugon niya tsaka sinuri ako mula ulo hanggang paa.Hala? May ganoon? Balak niya ba na gawin akong model? Kasi ganito nakikita ko sa mga bakla na nagrerecruit ng mga model. Omygoshie! Magiging model na ba ako? E, paano 'yong trabaho ko bilang designer? Pagsabayin ko nalang kaya? Hays, ang hirap naman nito."Gagawin mo po ba akong model?" tanong ko para makapaghanda na ako at masabi kay
Nagtataka talaga ako kung bakit ganoon ang ugali ni Kelvin Vanhouger. Mabait naman sina Mrs. Soler at tito Jershun pati si Kiel ay mukhang mabait rin pero bakit ganoon siya? Ampon kaya siya? Siguro hindi magkaanak noong una sina Mr and Mrs. Vanhouger kaya nag-ampon nalang tapos si Kelvin 'yung inampon nila pero hindi nila alam magkakaroon pala sila ng anak at iyon ay si Kiel.Hmmm, ganoon nga siguro ang nangyari 'no? Ang komplikado naman ng buhay nila kung ganoon! Parang mathematics!Malakas ang buntong-hininga na pinakawalan ko pagkababa sa tricycle na sinakyan ko pabalik sa amin. Matapos kong maibigay ang bayad kay manong driver ay bagsak ang balikat akong naglakad hanggang sa makarating na sa bahay namin at sinalubong ako ni nanay. Tumigil ako at umiling saka napayakap na lamang sa kan'ya."Anong nangyari, anak?" Malambing n'yang tanong at hinahaplos ang aking buhok. Ngumuso ako at naramdaman ang pagtulo ng tubig sa pisngi."Kilala nga ako ni tito Jershun, nay..." humihikbi akong p