Taste Her Vengeance - Tagalog Story

CHAPTER 01

“Miss HM, what can you say about your success?”

“Miss HM, are the rumors true that you’re married for 3 years?”

“Miss HM, is it true?”

“Miss Hm!”

“Miss Hm, sandali lang po!”

“Miss HM!”

Pagkasara ng pinto ng van, wala na ang samu’t saring bibig sa pandinig ko. Huminga ako nang maluwag at hinubad ang suot na eyeglass. Even though sanay na ako sa ingay ng media, hindi ko maiwasan na mainis sa mga ganyang klase ng tanong. 

Bakit ba may mga taong kailangan alam ang buong buhay mo? Can they shut their mouth and just idolize me without getting into my life? May maganda bang mangyayari sa kanila if they learn and step into my life? 

Argh! Whatever! 

“Miss HM, wala na po kayong ibang sched ngayon. Gusto niyo na po bang dumiretso sa condo unit?” 

Tumungo ako kay Lia, my personal assistant. “Yes, Lia. Thanks.”

Narinig kong sinabi niya kay Manong Ador ang gusto ko. I relax myself and look outside the car. Kita ko kung paano paalisin ng mga guard nitong Jinx studio ang mga media. They even put a barricade for me para hindi ako malapitan ng mga reporter.

Thanks to them I got nothing, unlike last time, I got so many bruises because of the media. Hindi na talaga ako babalik sa company na ‘yon! After they let those crazy reporters come after me, huh! Never again!

“Sandwich po, ate?”

Lumingon ulit ako sa passenger seat. Nakatingin sa akin si Lia habang may inaalok na sandwich box. She’s really like my younger sister. 

Ngumiti ako bago umiling. “Thanks, Lia, but I’m good. Busog pa naman ako.”

Ngumiti rin siya. “Okay po.”

My smile remains while looking at her happily eating the sandwich while chit chatting with Mang Ador. I'm really grateful for these two. Bukod sa driver kasi, si Mang Ador din ang tumatayong bodyguard ko while si Lia naman ay all-around akong tinutulungan. Kung hindi dahil sa kanilang dalawa ay baka matagal na akong nawala sa mata ng mga tao.

Anyway, sino nga ba ako? Sino nga ba ako para magsalita ng ganito? Para dumugin ng maraming mga reporters?

Well, I am no other than Hanneah Marie Alvarez. The owner of the well-known flower shop in the Philippines, HM Flower shop. Ako rin ang may-ari ng malaking pananiman ng mga bulaklak sa buong pilipinas. That’s why pinagkakaguluhan ako ng mga reporters. It’s been five years and yet I'm still not used to them. 

Once we arrived in the building of my unit, they let me go alone up to my unit and they’re the one who gets my things. Hindi na naman bago ‘yon. Sila naman lagi ang gumagawa ng lahat for me. And sometimes I feel bad because of that. Pero hindi naman din sila papayag kundi nila gagawin kaya hinahayaan ko na lang sila. 

Just in a snap, I reach my unit and let myself rest. Napaka-tiring ng araw ko ngayon. Kinuha ko ang phone sa pouch at nag-scroll sa i***a. While scrolling, someone’s post caught my attention.

“Family dinner, huh?” binasa ko ang caption sa post.

Isa-isa kong tinignan ang mukha ng lahat ng tao na nasa post. All of them are wearing a sweet and genuine smile as if they are the genuine people in this country. 

Mapait akong ngumiti. 

“Paano nila nagagawa na ngumiti sa lahat ng baho na tinatago nila? I didn’t know how they could manage to do such things like this after covering up those scars of their family. They’re really…”

Nawala sa post ang tingin ko, napunta sa luha na tumulo mula sa mata ko papunta sa cellphone ko. Saktong tumama ito sa lalaking matanda na nasa pinaka gitna ng lahat ng tao sa picture. 

Then, suddenly a memory from my past flashes in my head. Those memories that I will never ever forget. 

Never.

“Ate, good news!”

Mabilis kong pinatay ang cellphone at pinunasan ang luha. Kasabay ng boses ni Lia ay ang pagbukas ng pinto ng unit ko. She walks towards me while holding her ipad. 

“What is it, Lia?”

“Miss Ynes emailed me already!” 

Nabuhay ako after hearing what she said.

“W-what?”

Tumango-tango siya habang nakangiti. She really looks happy about it. 

“Yes, ate! Look!”

Hinarap at nilapit niya sa akin ang hawak na ipad. And there, I saw Janice Ynes’ message with a smiley face at the end.

“See?” masaya ang tono ni Lia. “Sa wakas, they finally approached us! Hindi ba pangarap mo ‘yon, ate? I remember you really wanted to work with them. This is it, ate!”

Wala sa sariling napangiti ako sa sinabi ni Lia.

Pangarap? Pangarap ko? Ah, yeah. That’s one of my dreams. That’s what I've been waiting for. Matagal ko rin itong hinintay and finally mangyayari na. After five years, this is it.

“I’ll message her agad, ate. Wait!” 

Hindi ko na maintindihan ang sinasabi at ginagawa ni Lia. 

My mind is on cloud nine right now. ‘Tila nabuhayan ang dugo kong natutulog. 

Finally, they make a move already. I’ve been waiting for this moment. Hinding-hindi ko sasayangin ang pagkakataon na ito. 

Sila ang nagsimula, ako ang tatapos.

I'll end it with my bare hands.

“Ate, she replied!” Masaya na naman na sabi ni Lia. “She wants to meet you tomorrow evening at Casa Restaurant!”

Mas gumanda ang ngiti ko.

“Sakto wala kang schedule bukas ng gabi. I-accept ko na ito ha?”

I nodded. “Yes, Lia. it's an honor to serve them after all.”

“Tama ka, ‘te. I’m happy for you!” she genuinely says and smiles.  

I’m happy, too, Lia. You don’t know how happy I am right now. This time, i’ll make sure hindi na sila makakawala sa akin. After those years i’m waiting, sa wakas dumating din ang oras para sa turn ko. 

I’ll make sure they will remember me. 

This is me…

The child they used to love. 

The child they used to care for. 

The child… who’ll make their lives upside down.

Ynes’ family, are you ready to face the new me?

This is me, Hanneah Marie Alvarez. And they will taste my vengeance.