Share
CHAPTER 7.2
"Ah! Mga paborito 'yan ng Señor. Adobong karne ng kabayo at nilagang baka. Naku! Makakalimot ka kapag natikman mo ang mga 'yan!" Pagmamalaki ni Nana Nena na halatang tuwang-tuwa nang kausapin at magtanong sa kanya si Lucille.
Mukhang tama lang talaga na hindi ko sinabi sa kanila ni Tata Isko ang totoong nangyayari. Natural ang pakikitungo nila kay Lucille and that was way more better. Mabait sila Nana at ang lahat ng tao dito. Just like what my Lolo said, a genuine kindness could kill. It was like a good torture for those who deserve it.
Walang nagawa si Lucille kundi ang tikman ang mga hinain sa kanya. Siguradong kumakalam na ang kanyang sikmura kaya napilitan na s'yang kumain. Sumubo s'ya ng adobo at nakangiwi itong nginuya bago pilit na ngumiti kay Nana Nena.
"Oh, hindi ba! Masarap ang mga luto dito sa probinsya kaysa sa Maynila."
Tumango-tango s'ya at muling sumubo. Halos magsalubong ang k
Related chapters
The Amnesia Wife CHAPTER 8
[LUCILLE's Point of View]“Delikado,” mahina n'yang sambit at bahagyang pinisil ang aking magkabilang balikat na nakakulong sa kanyang mga kamay.“But I don't want to leave you. I'll stay with you!” daing ko at isang luha ang kumawala sa nag-iinit kong mga mata. Bahagyang nagsalubong ang kanyang mga kilay at nagpakita ng kalungkutan at awa ang kanyang mga mata.“I know. But this is for the best, Lucille. This is for your safety. For your safety."~~~"Lucille?"Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata. The room was poorly lighted pero malinaw kong nakikita ang bawat parte ng kanyang mukha. He was looking at me with his thick brows slightly furrowed dahilan para mas lalong bumilis ang aking mabigat na paghinga. Without knowing why, bigla akong napabalikwas at yinakap s'ya.Ibinaon ko ang akin
The Amnesia Wife CHAPTER 8.2
"S-sorry," hindi ko mapakaling sambit dahil sa sobrang pag-iwas sa tanawing ino-offer ng katawan n'ya. "‘Yung... 'yung manok kasi, e." I bit my lower lip, feeling a pang of conscience for blaming the chicken. Sabagay, kasalanan naman talaga ng manok. Tumaas ang isa n'yang kilay na parang hindi kumbinsido sa dahilan ko. "‘Yung manok ba talaga?" "O-oo! Nagulat ako. I... I was..." Unti-unting bumaba ulit ang tingin ko sa katawan n'yang dinadaluyan ng maliliit na butil ng tubig. I mentally slapped myself and closed my eyes. Nagkunwari akong napuwing at umiwas ng tingin. "N-natakot kasi ako! Kaya... ganun." He clicked his tongue at naglakad palampas sa akin. Lumapit s'ya sa bintana at sinara ito dahilan para bahagyang dumilim ang kwarto. Kumabog ang d****b ko. There was something inside me telling na alam ko ang ganitong scenario. Wait, alam ko ba talaga 'to? Or I was just imagining things? Oh, pl
The Amnesia Wife CHAPTER 9
[LUCILLE's Point of View]I stared at the the dish I made. Hindi ko alam kung magugustuhan n'ya 'to pero bahala na. This is all I got.Napabuntong-hininga ako at inilapag sa dining table ang ginawa kong green salad. Puro gulay at prutas lang kasi ang nahagilap ko sa kitchen na madaling kainin. Well, meron namang ilang fish and meat sa maliit na refrigerator kaya lang... hindi ko talaga alam kung paano ko 'yun lulutuin. I couldn't even remember how to open a stove! Or do I even know how? Possible bang makalimutan mo din ang pagluluto due to amnesia?I impatiently tapped my finger on the wooden table habang hinihintay na bumukas ang pinto ng kwarto. Maliit lang ang bahay kaya halos kita na ang kabuuan nito kapag tumayo ka sa isang gilid. One small sala set na ilang hakbang lang ay ang maliit na kitchen at dining na then isang pinto para sa kwarto.When I had enough, humila na ako ng upuan na agad gumaw
The Amnesia Wife CHAPTER 10
[PRIMO's Point of View]“Primo...”“Aren't we supposed to sleep together?”“Hindi ka pa kumakain...”I cursed mentally. Talo pa ang alarm clock na hindi mapatahimik ang boses n'ya sa isip ko. Her face also suffused my mind. 'Yung hindi n'ya maayos na buhok, her pale face, her thin figure in that simple dress, her somber eyes that was always filled with confusion, the way she bowed her head whenever I say something and... her saying sorry. Lahat 'yun... unusual. That wasn't her.Ang totoong Lucille, sopistikada. Kailan man ay hindi n'ya nakalimutang maglagay ng make-up especially crimson lipstick to hide her pale complexion. Hindi s'ya nagsusuot ng mga cheap na damit at palaging naka-taas noo. She never bowed to anyone. S
The Amnesia Wife CHAPTER 10.2
"What is this call all about?" I asked boringly to her, making sure she'll notice that I'm not in the mood to spare time for this chit chat."Oh come on, Primo baby. I haven't talked to you for days already. Kapag tatawag ako sa phone mo palaging busy ang line o di kaya out of coverage. Kapag sa office mo naman, sasabihin sa akin nasa meeting ka or you're not available. I miss you so much na kaya," she said and I could even imagine her pouting her lips through the phone."I'm busy. You know that.""Busy on what, huh?" tanong n'ya na tila nang-iintriga. "Balita ko wala ka sa office ngayon and even the past days ay palagi kang umaalis without telling anyone kung saan ka pupunta. What are you up to, Mr. CEO? Traveling around in the midst of work?"I rolled my eyes heavenward and combed my hair up in annoyance. Talo pa talaga ang NBI ng babaeng 'to. Nalalaman n'ya lahat ng activities ko sa office just li
The Amnesia Wife CHAPTER 11
[LUCILLE's Point of View]Mula sa patio ng bahay ay natanaw ko mula sa malayo ang malawak na plantation. Sa pagkakarinig ko, kape ang tinatanim nila. Sa kabilang banda naman ay may mga cattle at kabayo akong nakikita na nag-gi-grazing sa isang malawak rin na pasture. The whole field was so green at halos kasing liit na ng langgam ang mga taong nakikita ko. Hindi ko tuloy makita si Primo mula sa kinatatayuan ko.What could he be doing there, anyway? Isa s'yang CEO pero bakit s'ya mismo ang pumupunta sa production site? He should be sitting on his comfy office chair, signing papers 'di ba?"Tss, cold but diligent."Hindi ko napansin na napangiti na pala ako dahil sa idea na pumasok sa utak ko. Gosh, it felt so weird but... felt so good at the same time.Lumapat ang palad ko sa aking bandyang tiyan at hinimas ito ng bahagya at masuyo. "I hope you'll be like your dad wh
The Amnesia Wife CHAPTER 12
[PRIMO's Point of View]I was trying to concentrate on doing reports sa dining table using my laptop pero hindi ko mapigilang isipin ang naging reaksyon kanina ni Lucille.She was really mad dahil umuwi ako ng late. Like heck! She never acted that way. Ni wala nga s'yang pakialam dati kahit abutin ako ng umaga sa office kapag nagtatampo ako sa kanya or whenever I wanted her to miss me. But that's stupid. Masaya pa nga s'ya tuwing hindi n'ya ko nakikita. She never missed me. She hate my existence really bad.Kaya... bakit ganun na lang ang reaksyon n'ya sa'kin kanina?As if she's a worried wife. Tss.Napasandal ako sa backrest ng upuan and groaned silently dahil hindi ko matapos-tapos ang ginagawa ko. Damn that scenario earlier.I was reaching for my cup of coffee sa tabi ng laptop nang marinig ko ang pagbukas ng pinto. Napalingon ako agad sa side kung nasaan
The Amnesia Wife CHAPTER 12.2
Time flew fast. Narinig ko na lang na tinawag kami ng emcee para pumunta sa harapan. Pumauna sina Papa at Tito Dante. They were telling something about their friendship and such na halos hindi ko na narinig dahil sa lakas ng tibok ng puso ko lalo na't sa akin na ang sunod na hakbang.When Tito Dante was done talking, he looked at me and nod. Huminga ako ng malalim and faced Lucille with all my might.Kunot-noo n'ya akong tinignan. It was like a warning look pero hindi ko na magawang indahin pa ang nagbabanta n'yang titig."Lucille," I called her and her left brow raised.Inabot ko ang kamay n'ya and kneel down with my one knee as I pull out a small box from my pocket. Bahagyang nanlaki ang mga mata n'ya at bumukas ang kaninang mahigpit na nakasarang mga labi n'ya. And due to my throbbing heart, I unconciously told her the words I've been practicing for a thousand times."Lucille
Latest chapter
