TAHIMIK ako kahit na alam kong pinapanuod niya ang bawat galaw ko. I was liked a mannequin na sobrang stiff at sa iisang banda lang nakatingin. Hindi sa direksyon niya. "I heard that you ate a lot last night and today. That's great to hear. Despite of your condition ay magana kang kumain..." anito at mula sa gilid ng aking mga mata ay nakita kong lumapit siya sa akin. Hinayaan ko siyang magsalita at huminto na sa tabi sa kung saan ay nakaharap rin ako. Umiwas ulit ako ng tingin. "I'm about to start my shift, but I came here to check on you personally..." sabi niya ulit. Am I supposed to feel touch with his words? Na parang dapat din bang magpasalamat ako kasi imbes na unahin niya iyong iba niyang pasyente ay ako itong una niyang pinuntahan? "I'm... okay," hirap kong itawid ang mga salita. I don't feel like talking to him. Alam naman kasi namin pareho kung bakit ako ganito sa kanya. "I will not be beating around the bush, Ava. I came here because I want to know if you are decided
SANDLER was there the whole day to be with me. Umuwi na rin si Louise at Tita nang gabi."Sorry, ayoko lang din na mag-alala kayo," I mumbled when he asked why I didn't tell him about this.Ang totoo ay nawala na rin sa isip ko at pakiramdam ko ay hindi naman mahalaga rin na sabihan sila dahil may kanya-kanya silang buhay. It's like, I don't want to be a burden to other people also."It's not possible. Iyong nalaman mong may sakit ka, nag-aalala na kami. Consider us as your family. Mom is busy with her sibling but I know she's worried about you. Ganoon din si Louise kaya despite her busy schedule, dadaanan ka niya rito at... ganoon din ako..." mahina niyang sambit.Ngumiti ako ng pilit. I can recall some names, but Doctor Li is right. I am having a hard time concentrating. May sinasabi si Sandler n hindi ko maintindihan. Hindi ko rin masundan."Here, eat this..." Inangat nito ang kutsara na may lamang pumpkin soup."A-ako na..." sabi ko at hinawakan ang kamay niya."Susubuan kita," pi
I am still in the hospital for a week. Doctor Li did not check on me every other day siya pumupunta para suriin ako at makahingi ng personal updates sa mga nurses ko.Ngumiti lang ako ng tipid kay Sandler habang kinakausap ako ni Doctor Li tungkol sa condition ko. It’s friday today kaya bumisita si Sandler. I know how busy he is because he just came back from the convention.Marami siyang inaasikaso, but he will find time to visit me. She's with Louise pero lumabas muna para magbanyo kaya naiwan kami ng kapatid niya sa kwarto.Lumabas din ang mga nurses ko para bigyan kami ng privacy. Nakaupo si Sandler habang nagbabalat ng orange para sa akin. Nakasandal lang ako sa headboard ng kama habang nanunuod ng TV."P'wede ka nang lumipat sa ibang hospital, Ava. I have contacted the Santiago Medical Hospital about this. Tatawagan nila si Doctor Li para ma-i-transfer ka na. I am not comfortable that you are staying here," sabi niya na nagpakunot ng noo ko."Why?" I whispered.He looked at me.
I believe something is wrong with me because I observe myself whenever he's around. Noong una, hindi ko pinag-isipan ng mabuti, pero umabot na sa limang beses kaming nagkita, iba ang kabog ng dibdib ko.Nahihirapan pa rin ako na mag-focus. I am still repeating questions kasi hindi ko naka-catch up agad or minsan magsasalita ako na nasabi na pala kanina pa ng kausap ko."Hanggang kailan ba ako ganito?" I whispered and sounded like I am stressed with my situation.Nilingon niya ako saglit bago ibalik ang tingin sa mga bulaklak. Every morning, Doctor Li would visit my room to check on me. Sinasamahan niya na rin ako na magpahangin sa garden. This is the fifth time that I am with him in the garden area.May ibang mga pasyente pero malayo naman sa amin."Some patients recover their memories after two months or more. May iba na taon. It depends on your body," sagot niya at sumimsim ng kape na hawak nito kanina pa.Huminga ako ng malalim. Medyo atat na akong bumalik sa dati at may kaba na ba
BAWAT galaw ko ay pino at aral. Tila ba ayoko na may makita siyang mali sa kinikilos ko at gusto kong perfect ang lahat. I am so conscious that I even touch my shirt repeatedly, masiguro ko lang na maayos iyon. What the hell is wrong with me? "Are you okay?" He looked at me weirdly. Umiling ako at sumunod lang sa kanya. "So... welcome to my penthouse," He said huskily. It gives me a shiver down my spine. Ganoon ang epekto niya sa akin lately, and I don't know if I hate myself for being like this. His penthouse amazed me. It was huge for a person to live here alone. I could even tell that the furniture and figurines were expensive. Paano? It has a touch of gold. It's white but with gold accent. The walls and stairs are made of glass! Nakita ko iyon sa mga napapanuod kong video ng mga bahay ng mayayaman sa internet. Of course, Doctor Li will not gonna buy fake things. Marami silang pera kaya sisiw lang ang bumili ng mamahaling gamit. "My helpers come here every Sunday to clean
NAKATULOG ako kahit na hindi naman ako puyat. Marahil ay sa lambot ng kama kaya nahatak ako sa pagtulog. Hindi ko na alam kung ilang oras akong natulog no'n pero hindi naman kasi ako ginising ni Blaze.Inasikaso ko na lang ang gamit ko at nagpalit ng damit. I planned to bring some of my clothes here pero iniisip ko pa kung paano. Kung commute ba or ipapa-deliver ko. Hindi rin kasi ako sanay sa mga damit na nakalagay sa closet.Masyadong mamahalin at hindi ganitong mga damit iyong sinusuot ko. Most of the clothes are revealing."Ang igsi..." bulong ko habang sinisipat ang sarili sa harap ng salamin.I chose a simple one, yet the cut was too high for me. Panay ang hila ko ng tela pababa dahil kapag tumuwad ako ng kaunti ay makikita na yata iyong puwitan ko.Bumuntong-hininga ako at tinignan ang ibang damit na nasampay sa closet. Susuotin ko ba talaga ang mga 'yan habang nandito ako?"Ava?"Napatuwid ako ng tayo at napatingin sa pinto."Yes?"Kasunod niyon ay ang pag-ikot ng seradura at
SINUNOD ko siya at tingin ko naman na dapat ko iyong gawin para gumaling ako agad at makabalik sa normal kong buhay. After that awkward dinner, ako na ang nagpresinta na maghugas ng pinagkainan namin. Ito iyong matutulong ko sa kanya ngayon dahil libre naman lahat ng pagtira ko."I will let you do this once pero hindi na sa susunod. That's my chef's job."I agreed. Ang yaman niya, may sarili siyang chef. Iyong gigising ka na lang para kumain. Ginagawa ng ibang tao ang lahat para sa 'yo. Natatakot pa akong mabasag ang mga pinggan dahil baka hindi ko 'yon mabayaran.Mamaya higit pa sa alam ko iyong presyo ng bawat baso at plato niya. Kulang pa iyong nasa bangko ko para ipambayad. Hindi ko na siya nakita matapos niyon. Siguro nagpapahinga na sa kuwarto.I decided to spend the entire night sa k'warto. Wala rin naman akong makakausap kasi nga kami lang dalawa dito at mukhang busy na siya. I took a warm bath before going to bed. Nagtagal ako sa bathtub kasi super relaxing. Nakaidlip nga ako
NANATILI akong nakaupo ng tuwid habang marahang inaalis ni Blaze ang benda sa ulo ko. Lagi na lang na kapag nariyan siya ay ang awkward ng paligid."Can you open the TV?"Natigil ito saglit sa pag-alis ng benda ko at ramdam kong napatingin siya sa akin. Ang mga mata ko ay nananatiling nasa harap ang tingin.I just wanted some noise so I couldn't feel the awkwardness in the air.Hindi siya nagsalita pero sumunod siya sa gusto ko na buksan ang TV. Turkish drama pa nga yata ang palabas pero okay na rin dahil may subtitle.Binalikan niya iyong ginagawa niya at nanatili akong tahimik. I can feel his breathing. Kinakabahan ako dahil ang lakas ng tibok ng puso ko at nag-aalala na baka naririnig din niya ‘yon.I don’t know what to do if he notice that I am nervous. Pinipilit ko na huwag ipahalata iyon.Natigil ako sa paghinga dahil sa mas lumapit siya sa akin. Saglit akong napakiling sa ibang direksyon."Don't move…" He whispered.Napagalaw kasi ako. I bit my lower lip and obeyed him. Pinahir