CHAPTER 3: The Price of Pride

RAVEN ELISE POINT OF VIEW

Umaga na. Pero walang amoy ng kape. Walang amoy ng pritong itlog o kahit tinapay man lang. Tahimik ang buong bahay maliban sa pag-aalumpihit ng tiyan ko. Gutom na ako. Pero hindi ako magluluto.

Bumangon ako mula sa kama, naka-oversized shirt lang at may malaking eye bags. Dire-diretso ako sa kusina. Walang tao. Walang pagkain. Walang kahit na ano.

Tiningnan ko ang ref. May tubig. May konting prutas. At may itlog. Pero problema lang… hindi ako marunong magluto ng itlog na hindi nasusunog.

“Ikaw na lang kaya ang maluto,” bulong ko sa sarili.

Parang sinagot naman ng langit ang dasal ko dahil ilang minuto lang, bumaba si Dean. Naka-gray shirt siya at pajama pants. Mukhang bagong gising din at mukhang mas masama pa ang mood kaysa kagabi.

Nagkatinginan kami.

“Sino ang magluluto?” tanong niya, diretso.

“Hindi ako,” sagot ko kaagad. “Baka masunog lang ‘tong bahay.”

“Same,” sabay lakad papunta sa ref. Binuksan niya ito at ngumiti ng pilit. “So we have eggs, apples, and… half a tomato. Great. We’ll survive the week.”

“Try mo kaya magluto. Mukha ka namang marunong.”

“Excuse me? Just because I’m a billionaire doesn’t mean I know how to make breakfast.”

“So useless ka rin pala. Figures.”

Napailing siya. “You seriously think you’re any better?”

“At least I admit I can’t cook. Ikaw? Nagmamagaling pero wala namang ambag.”

Tumalikod siya sa akin, dumampot ng itlog. “I’ll figure it out.”

“Good luck,” sabi ko habang naupo sa island counter. “Tatawagin ko na lang ang fire department in advance.”

Tiningnan niya ako ng masama pero hindi na nagsalita. Binuksan niya ang stove at sinimulang basagin ang itlog sa kawali.

At tulad ng inaasahan ko… hindi pa lumilipas ang isang minuto ay naninigarilyo na ang kawali.

“Ano ba ‘yan?” Napasigaw ako. “Sunog na agad?”

“Shut up. I forgot to put oil.”

“Wow. Talino. First step pa lang sablay ka na.”

“Why don’t you try then?” sabi niya habang tinatapon ang itlog sa basurahan. “Go ahead, show me how it’s done.”

Tumayo ako, lumapit sa stove. “Fine. Watch and learn.”

Binuksan ko ang apoy. Nilagyan ng mantika. Nag-crack ng itlog.

Sizzle.

Aba, ayos. Maayos ang itsura.

Pero sa hindi ko alam na dahilan, bigla itong nanikit sa kawali. Tapos nabasag ang yolk.

“Perfect,” sarcastic na sabi ni Dean. “We’re gonna die of starvation.”

Umupo ulit ako. “Okay, fine. Neither of us can cook. Are we gonna order something?”

“I don’t want to call the staff. The less people know we’re here, the better.”

“Agree,” sabay hithit ko ng tubig mula sa baso.

Tahimik.

Tapos pareho kaming tumingin sa isa’t isa.

“At this rate,” sabi ko, “mabubuwang na tayo.”

“Maybe this is a sign. Let’s call off the whole thing.”

Napatingin ako sa kanya. “What do you mean?”

“I mean… this is stupid. We can’t even feed ourselves. We’re not compatible. Not even as roommates.”

Napangisi ako. “So finally, inaamin mo na rin. I thought you were so committed to this inheritance.”

“I was. I am. But if this is what I have to deal with every day, maybe it’s not worth it.”

Tumango ako. “Okay. Let’s back out. Sabihin natin sa parents natin. Sabihin natin na ayaw na natin. Tapos na ang drama. Game?”

“Game.”

Pareho kaming tumayo, halatang determined. Binuksan ko ang phone ko. Tinawagan si Mr. Drake. Siya ang legal executor ng kasunduan. Siya lang ang makakatulong sa amin para makawala.

Tumunog ang linya.

“Mr. Drake,” sabi ko habang hawak ang phone sa loudspeaker. “Gusto po naming i-terminate ang arrangement. Ayaw na namin ni Dean. We’re not compatible. We’ll give up the inheritance.”

Tahimik si Mr. Drake saglit. Tapos nag-salita.

“I understand your feelings,” sabi niya, formal pa rin ang tono ng boses. “However, allow me to remind you both that the terms of the inheritance are clear. Marriage is required. No marriage, no inheritance. And if you both back out, everything goes to your cousins.”

“Wait what?” sabay naming tanong.

“Yes,” patuloy niya. “The fallback clause. In case of withdrawal by both parties, the assets are distributed to the next eligible heirs. Which in both your families are your lovely cousins. The ones who hate you both, if I may add.”

Napatingin ako kay Dean. Napatingin din siya sa akin.

“Are you kidding me?” sabay naming sabi.

“I don’t joke about contracts,” sagot ni Mr. Drake. “You either follow through with the fake marriage and secure your inheritance, or you hand everything over to people who would love to see you fail.”

“Thank you, Mr. Drake,” sabi ko, pilit pinapakalma ang sarili. “We’ll call again if we change our minds.”

“Good luck. You’ll need it.”

Pinatay ko ang tawag.

Tahimik.

Napaupo kami pareho.

“Of course may clause,” bulong ko.

“Of course may mga demonyong pinsan,” sagot niya.

Nagkatinginan ulit kami. This time, hindi na kami galit. Hindi na rin kami sarcastic. Pareho kaming... frustrated.

“This is hell,” sabi ko.

“Correction. This is rich people hell.”

Napabuntong-hininga ako. “So what now?”

“Now,” sabay tayo niya, “we try not to kill each other. And maybe order breakfast.”

“Who’s paying?”

“Rock paper scissors?”

Napangiti ako, kahit papaano. “Game.”

Naglaro kami. Natalo siya. Umiling na lang habang dinial ang delivery number sa phone niya.

Habang naghihintay ng pagkain, napatingin ako sa kanya.

“Heads up,” sabi ko. “Next time, ako pipili ng room. At gusto ko ng bathtub.”

“Sige na nga,” sagot niya, parang napagod na rin.

And for the first time… kahit gutom kami, kahit pareho kaming inis, kahit parehong ayaw sa isa’t isa…

We shared silence that wasn’t heavy.

It was survival. Strange, ridiculous survival.

And this was only day two.

Nakatulala kaming dalawa habang naghihintay ng delivery, nakahawak pa kami sa tiyan namin at hinihipo iyun. We're both hungry.

Napatingin ako sa kanya ng biglang tumunog ang kanyang tiyan. Seryos face lang ako pero sa loob loob ko tawang tawa na ako.

Bwaaahhhh