CHAPTER 4: Public Enemies, Private Pact

RAVEN ELISE POINT OF VIEW

Nakatanggap kami ng imbitasyon para sa birthday party ng pinsan ni Dean, si Sebastian Kingsley. Ayon sa imbitasyon, ito ay isang grandeng okasyon na gaganapin sa isang mamahaling hotel sa Makati.

"Are we really doing this?" tanong ko kay Dean habang hawak ang imbitasyon.

"Yes. We need to show them that we're a perfect couple," sagot niya, seryoso ang mukha.

"Fine. But remember, this is just for show," sabi ko, sabay balik ng imbitasyon sa mesa.

Dumating ang gabi ng party. Suot ko ang isang eleganteng itim na gown na may simpleng alahas. Si Dean naman ay naka-formal suit na itim din. Pagpasok namin sa venue, agad kaming napansin ng mga bisita.

"Dean! Raven! So glad you could make it," bati ni Sebastian, sabay yakap kay Dean at beso sa akin.

"Happy birthday, Sebastian," bati ko, pilit ang ngiti.

"Thank you. You both look stunning together," sabi niya, sabay kindat.

Naglakad kami papunta sa loob ng ballroom. Maraming bisita, may mga kilalang personalidad at mga negosyante. Habang naglalakad, hawak ni Dean ang kamay ko, at paminsan-minsan ay ngumingiti sa mga bisita.

"You're doing great," bulong niya sa akin.

"Just don't get used to it," sagot ko, sabay irap.

Lumapit sa amin si Valerie Monroe, suot ang isang pulang gown na hapit na hapit sa katawan.

"Dean, Raven, what a surprise," sabi niya, sabay halik sa pisngi ni Dean.

"Valerie," bati ni Dean, malamig ang tono.

"Raven, you look... different," sabi niya, sabay tingin mula ulo hanggang paa.

"Thanks, I guess," sagot ko, sabay ngiti ng pilit.

"Enjoy the party," sabi niya, sabay talikod.

"She hasn't changed," bulong ko kay Dean.

"Ignore her," sagot niya.

Habang tumatagal ang gabi, mas dumadami ang mga tanong mula sa mga bisita tungkol sa aming relasyon.

"So, when's the wedding?" tanong ng isang matandang babae.

"Next year," sagot ni Dean, sabay tingin sa akin.

"Yes, we're still finalizing the details," dagdag ko.

"Can't wait to see the grand event," sabi ng babae, sabay alis.

Pagkatapos ng party, umuwi kami sa bahay na pagod at tahimik.

"That was exhausting," sabi ko habang tinatanggal ang aking hikaw.

"Agreed," sagot ni Dean, sabay upo sa sofa.

"Dean, we need to set some ground rules," sabi ko.

"Go ahead," sagot niya.

"First, in public, we act like a couple. In private, we stay out of each other's way," sabi ko.

"Deal," sagot niya.

"Second, no personal questions," dagdag ko.

"Fine," sagot niya.

"Third, we respect each other's space," sabi ko.

"Understood," sagot niya.

"Good," sabi ko, sabay tayo papunta sa aking kwarto.

"Goodnight, Raven," sabi niya.

"Goodnight, Dean," sagot ko.

______

Gabi na at tulog na ang buong paligid. Tahimik. Wala kang maririnig kundi ang mga kuliglig sa labas ng bintana at ang banayad na ihip ng hangin. Nakahiga na ako pero hindi ako dalawin ng antok. Naiisip ko pa rin yung party kanina. At syempre, si Dean. Ang init ng ulo pagkatapos naming umuwi pero deadma lang ako. Kaya habang nasa loob ako ng kwarto, bigla akong natawa sa naisip kong plano.

Naalala ko kasi kung gaano siya ka-calm at collected palagi. Pero curious ako kung anong hitsura niya kapag natakot. Kaya ayun, bumangon ako at binuksan ang closet. Kinuha ko yung lumang white dress na ginamit ko nung college play namin. Pinagpag ko ito at agad sinuot. Pagkatapos, kumuha ako ng baby powder sa banyo at nilagay sa buong mukha ko hanggang magmukha na akong multo. Naglagay pa ako sa leeg at braso para mas convincing. Naglagay pa ako ng konting pulbos sa buhok ko para mukhang alikabok.

Pagtingin ko sa salamin, muntik na akong matakot sa sarili ko. Ang puti ko na parang wala nang dugo. Perfect.

Tahimik akong lumabas ng kwarto, hawak ang flashlight na may red gel cover para mukhang may ilaw mula sa impyerno. Dahan-dahan akong bumaba sa hagdan, pinipigilan ang tawa ko habang lumalapit sa kwarto ni Dean.

Paglapit ko, marahan kong binuksan ang pinto. Madilim sa loob, tanging ilaw mula sa bintana ang liwanag. Huminga ako ng malalim, inayos ang buhok kong nakalaylay sa mukha, at lumapit sa kama niya.

"Deeeeeaaaan..." mahina kong bulong na parang ihip ng hangin.

Bigla siyang napabalikwas ng bangon.

"PUTANGINA!" sigaw niya, halos tumalon palabas ng kama.

"Ano 'to?! SINO KA? SINO KA?! FVCK! FVCK!"

Napaatras siya papunta sa pader, hawak ang lampshade na parang sandata habang nagsisigaw pa rin.

"HINDI AKO TAKOT SAYO! FU—PUTA, RAVEN?!"

Nang buksan niya ang ilaw at makita ang itsura ko, nanlaki ang mata niya. Bumagsak ang lampshade sa sahig habang bumalot ang katahimikan. Ako? Tumawa ng pagkalakas-lakas.

"Hahahahaha! Tangina Dean, ang cute mo pala kapag natatakot! Akala mo talaga White Lady ako!"

"BULLSHIT RAVEN!" sigaw niya, galit na galit ang mukha.

"BAKIT GINAWA MO 'TO? ALAM MO BANG MUNTIK NA AKONG MAHIHINTAKUTAN SA BUHAY KO?!"

"Exactly! Yun ang goal!" sagot ko habang humahagikhik pa rin. "Sobrang perfect ng reaction mo, Dean. Priceless!"

"Putangina talaga! TANGINA RAVEN! Pwede ba, huwag kang magpakita sa akin ng ganyan! PESTE KA!"

"Kalma ka lang, baka ma-stroke ka," sabi ko, sabay upo sa gilid ng kama niya habang pinupunasan ang powder sa mukha.

"Kalma? Kalma?! Fvcking kalma? You looked like a fvcking ghost from hell!"

"Mission accomplished then!" Tumawa ulit ako at hindi ko mapigilan.

Pumunta siya sa banyo at nagsara ng pinto nang malakas. "Bwisit ka! WALA KANG KWENTA!" sigaw pa niya mula sa loob.

Naglakad ako palabas ng kwarto niya, tuwang-tuwa pa rin. Hindi ko na pinigilan ang tawa ko habang umaakyat sa hagdan. Worth it ang lahat ng effort. Ngayong nakita ko na si Dean na halos maihi sa takot, I can finally sleep with a smile.

Pagbalik ko sa kwarto, hinubad ko na agad ang damit at nagpahid ng towel sa mukha para matanggal ang powder. Nanginginig pa rin ang balikat ko sa kakatawa. Grabe, hindi ko akalain na magiging gano’n ka-epic ang prank ko. Si Dean? Ang lalaking laging seryoso, laging nakakunot ang noo, biglang naging parang batang nawala sa mall. Sobrang priceless ng mukha niya kanina.

Humiga ako sa kama, bitbit pa rin ang ngisi ko. Sa totoo lang, hindi ko in-expect na mag-eenjoy ako sa prank. Pero ang saya eh. Parang for the first time, ako ‘yung may hawak ng control. Ako ‘yung naka-isa sa kanya.

Bigla kong naisip, paano kaya kung may CCTV dito sa bahay? Kung meron man, siguradong itatago ko ‘yon habang-buhay. Ipo-post ko sa private folder ko labeled “Dean’s Weak Moments.” Hahaha.

Habang iniisip ko ‘yon, bigla kong narinig ang malalakas na yabag paakyat ng hagdan. Bumukas ang pinto ko nang walang katok.

“Raven!” galit na sigaw ni Dean, naka-boxers lang at halatang bagong hilamos.

“Whoa, chill! Gabi na ah,” sabi ko, pilit pinipigil ang tawa habang nakahiga sa kama.

“Bakit mo ginawa ‘yon? Tangina, gusto mo ba talagang mapalayas ako sa sarili kong bahay sa takot?”

“Eh di ‘wag kang matakot! Saka, diba ang sabi mo, fearless ka? Eh ba’t parang nakita mo si Satanas kanina?”

“Putangina talaga. You are impossible!” Sabay talikod niya at isinara nang malakas ang pinto.

Ngumisi ako. “Goodnight, Dean,” bulong ko habang pinipikit ang mga mata ko.

Hindi ko alam kung kailan kami titigil sa ganitong bangayan, pero for now? Panalo ako.